Galen, On the Natural Faculties., B, section 4

(갈레노스, On the Natural Faculties., B, section 4)

καὶ ταῦτ’ Ἐρασίστρατοσ οὐκ οἶδεν, ὃν οὐδὲν λανθάνει, εἴπερ ὅλωσ ἀληθεύουσιν οἱ ἀπ’ αὐτοῦ φάσκοντεσ ὡμιληκέναι τοῖσ ἐκ τοῦ περιπάτου φιλοσόφοισ αὐτόν. ἄχρι μὲν οὖν τοῦ τὴν φύσιν ὑμνεῖν ὡσ τεχνικὴν κἀγὼ γνωρίζω τὰ τοῦ περιπάτου δόγματα, τῶν δ’ ἄλλων οὐδὲν οὐδ’ ἐγγύσ. εἰ γάρ τισ ὁμιλήσειε τοῖσ Ἀριστοτέλουσ καὶ Θεοφράστου γράμμασι, τῆσ Ἱπποκράτουσ ἂν αὐτὰ δόξειε φυσιολογίασ ὑπομνήματα συγκεῖσθαι, τὸ θερμὸν καὶ τὸ ψυχρὸν καὶ τὸ ξηρὸν καὶ τὸ ὑγρὸν εἰσ ἄλληλα δρῶντα καὶ πάσχοντα καὶ τούτων αὐτῶν δραστικώτατον μὲν τὸ θερμόν, δεύτερον δὲ τῇ δυνάμει τὸ ψυχρὸν Ἱπποκράτουσ ταῦτα σύμπαντα πρώτου, δευτέρου δ’ Ἀριστοτέλουσ εἰπόντοσ. τρέφεσθαι δὲ δι’ ὅλων αὑτῶν τὰ τρεφόμενα καὶ κεράννυσθαι δι’ ὅλων τὰ κεραννύμενα καὶ ἀλλοιοῦσθαι δι’ ὅλων τὰ ἀλλοιούμενα, καὶ ταῦθ’ Ἱπποκράτειά θ’ ἅμα καὶ Ἀριστοτέλεια. καὶ τὴν πέψιν ἀλλοίωσίν τιν’ ὑπάρχειν καὶ μεταβολὴν τοῦ τρέφοντοσ εἰσ τὴν οἰκείαν τοῦ τρεφομένου ποιότητα, τὴν δ’ ἐξαιμάτωσιν ἀλλοίωσιν εἶναι καὶ τὴν θρέψιν ὡσαύτωσ καὶ τὴν αὔξησιν ἐκ τῆσ πάντη διατάσεωσ καὶ θρέψεωσ γίγνεσθαι, τὴν δ’ ἀλλοίωσιν ὑπὸ τοῦ θερμοῦ μάλιστα συντελεῖσθαι καὶ διὰ τοῦτο καὶ τὴν πέψιν καὶ τὴν θρέψιν καὶ τὴν τῶν χυμῶν ἁπάντων γένεσιν, ἤδη δὲ καὶ τοῖσ περιττώμασι τὰσ ποιότητασ ὑπὸ τῆσ ἐμφύτου θερμασίασ ἐγγίγνεσθαι, ταῦτα σύμπαντα καὶ πρὸσ τούτοισ ἕτερα πολλὰ τά τε τῶν προειρημένων δυνάμεων καὶ τὰ τῶν νοσημάτων τῆσ γενέσεωσ καὶ τὰ τῶν ἰαμάτων τῆσ εὑρέσεωσ Ἱπποκράτησ μὲν πρῶτοσ ἁπάντων ὧν ἴσμεν ὀρθῶσ εἶπεν, Ἀριστοτέλησ δὲ δεύτεροσ ὀρθῶσ ἐξηγήσατο. καὶ μὴν εἰ ταῦτα σύμπαντα τοῖσ ἐκ τοῦ περιπάτου δοκεῖ, καθάπερ οὖν δοκεῖ, μηδὲν δ’ αὐτῶν ἀρέσκει τῷ Ἐρασιστράτῳ, τί ποτε βούλεται τοῖσ Ἐρασιστρατείοισ ἡ προσ τοὺσ φιλοσόφουσ ἐκείνουσ τοῦ τῆσ αἱρέσεωσ αὐτῶν ἡγεμόνοσ ὁμιλία; θαυμάζουσι μὲν γὰρ αὐτὸν ὡσ θεὸν καὶ πάντ’ ἀληθεύειν νομίζουσιν. εἰ δ’ οὕτωσ ἔχει ταῦτα, πάμπολυ δήπου τῆσ ἀληθείασ ἐσφάλθαι χρὴ νομίζειν τοὺσ ἐκ τοῦ περιπάτου φιλοσόφουσ, οἷσ μηδὲν ὧν Ἐρασίστρατοσ ὑπελάμβανεν ἀρέσκει. καὶ μὴν ὥσπερ τιν’ εὐγένειαν αὐτῷ τῆσ φυσιολογίασ τὴν πρὸσ τοὺσ ἄνδρασ ἐκείνουσ συνουσίαν ἐκπορίζουσι. πάλιν οὖν ἀναστρέψωμεν τὸν λόγον ἑτέρωσ ἢ ὡσ ὀλίγῳ πρόσθεν ἐτύχομεν εἰπόντεσ. εἴπερ γὰρ οἱ ἐκ τοῦ περιπάτου καλῶσ ἐφυσιολόγησαν, οὐδὲν ἂν εἰή ληρωδέστερον Ἐρασιστράτου καὶ δίδωμι τοῖσ Ἐρασιστρατείοισ αὐτοῖσ τὴν αἱρ́εσιν· ἢ γὰρ τὸν πρότερον λόγον ἢ τοῦτον προσήσονται. λέγει δ’ ὁ μὲν πρότεροσ οὐδὲν ὀρθῶσ ἐγνωκέναι περὶ φύσεωσ τοὺσ περιπατητικούσ, ὁ δὲ δεύτεροσ Ἐρασίστρατον. ἐμὸν μὲν οὖν ὑπομνῆσαι τῶν δογμάτων τὴν μάχην, ἐκείνων δ’ ἡ αἱρ́εσισ. ἀλλ’ οὐκ ἂν ἀποσταῖεν τοῦ θαυμάζειν Ἐρασίστρατον· οὐκοῦν σιωπάτωσαν περὶ τῶν ἐκ τοῦ περιπάτου φιλοσόφων. παμπόλλων γὰρ ὄντων δογμάτων φυσικῶν περί τε γένεσιν καὶ φθορὰν τῶν ζῳών καὶ ὑγίειαν καὶ νόσουσ καὶ τὰσ θεραπείασ αὐτῶν ἓν μόνον εὑρεθήσεται ταὐτὸν Ἐρασιστράτῳ κἀκείνοισ τοῖσ ἀνδράσι, τό τινοσ ἕνεκα πάντα ποιεῖν τὴν φύσιν καὶ μάτην μηδέν. ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τοῦτο μέχρι λόγου κοινόν, ἔργῳ δὲ μυριάκισ Ἐρασίστρατοσ αὐτὸ διαφθείρει· μάτην μὲν γὰρ ὁ σπλὴν ἐγένετο, μάτην δὲ τὸ ἐπίπλοον, μάτην δ’ αἱ εἰσ τοὺσ νεφροὺσ ἀρτηρίαι καταφυόμεναι, σχεδὸν ἁπασῶν τῶν ἀπὸ τῆσ μεγάλησ ἀρτηρίασ ἀποβλαστανουσῶν οὖσαι μέγισται, μάτην δ’ ἄλλα μυρία κατά γε τὸν Ἐρασιστράτειον λόγον· ἅπερ εἰ μὲν οὐδ’ ὅλωσ γιγνώσκει, βραχεῖ μαγείρου σοφώτερόσ ἐστιν ἐν ταῖσ ἀνατομαῖσ, εἰ δ’ εἰδὼσ οὐ λέγει τὴν χρείαν αὐτῶν, οἰέται δηλονότι παραπλησίωσ τῷ σπληνὶ μάτην αὐτὰ γεγονέναι. καίτοι τί ταῦτ’ ἐπεξέρχομαι τῆσ περὶ χρείασ μορίων πραγματείασ ὄντα μελλούσησ ἡμῖν ἰδίᾳ περαίνεσθαι; πάλιν οὖν ἀναλάβωμεν τὸν αὐτὸν λόγον εἰπόντεσ τέ τι βραχὺ πρὸσ τοὺσ Ἐρασιστρατείουσ ἔτι τῶν ἐφεξῆσ ἐχώμεθα. δοκοῦσι γάρ μοι μηδὲν ἀνεγνωκέναι τῶν Ἀριστοτέλουσ οὗτοι συγγραμμάτων, ἀλλ’ ἄλλων ἀκούοντεσ, ὡσ δεινὸσ ἦν περὶ φύσιν ὁ ἄνθρωποσ καὶ ὡσ οἱ ἀπὸ τῆσ στοᾶσ κατ’ ἴχνη τῆσ ἐκείνου φυσιολογίασ βαδίζουσιν, εἶθ’ εὑρόντεσ ἕν τι τῶν περιφερομένων δογμάτων κοινὸν αὐτῷ πρὸσ Ἐρασίστρατον ἀναπλάσαι τινὰ συνουσίαν αὐτοῦ πρὸσ ἐκείνουσ τοὺσ ἄνδρασ. ἀλλ’ ὅτι μὲν τῆσ Ἀριστοτέλουσ φυσιολογίασ οὐδὲν Ἐρασιστράτῳ μέτεστιν, ὁ κατάλογοσ τῶν προειρημένων ἐνδείκνυται δογμάτων, ἃ πρώτου μὲν Ἱπποκράτουσ ἦν, δευτέρου δ’ Ἀριστοτέλουσ, τρίτων δὲ τῶν Στωϊκῶν, ἑνὸσ μόνου μετατιθεμένου τοῦ τὰσ ποιότητασ εἶναι σώματα. τάχα δ’ ἂν τῆσ λογικῆσ ἕνεκα θεωρίασ ὡμιληκέναι φαῖεν τὸν Ἐρασίστρατον τοῖσ ἐκ τοῦ περιπάτου φιλοσόφοισ, οὐκ εἰδότεσ, ὡσ ἐκεῖνοι μὲν ψευδεῖσ καὶ ἀπεράντουσ οὐκ ἔγραψαν λόγουσ, τὰ δ’ Ἐρασιστράτεια βιβλία παμπόλλουσ ἔχει τοὺσ τοιούτουσ. τάχ’ ἂν οὖν ἤδη τισ θαυμάζοι καὶ διαποροίη, τί παθὼν ὁ Ἐρασίστρατοσ εἰσ τοσοῦτον τῶν Ἱπποκράτουσ δογμάτων ἀπετράπετο καὶ διὰ τί τῶν ἐν ἥπατι πόρων τῶν χοληδόχων, ἅλισ γὰρ ἤδη νεφρῶν, ἀφελόμενοσ τὴν ἑλκτικὴν δύναμιν ἐπίκαιρον αἰτιᾶται θέσιν καὶ στομάτων στενότητα καὶ χώραν τινὰ κοινήν, εἰσ ἣν παράγουσι μὲν αἱ ἀπὸ τῶν πυλῶν τὸ ἀκάθαρτον αἷμα, μεταλαμβάνουσι δὲ πρότεροι μὲν οἱ πόροι τὴν χολήν, δεύτεραι δ’ αἱ ἀπὸ τῆσ κοίλησ φλεβὸσ τὸ καθαρὸν αἷμα. πρὸσ γὰρ τῷ μηδὲν ἂν βλαβῆναι τὴν ὁλκὴν εἰπὼν ἄλλων μυρίων ἔμελλεν ἀμφισβητουμένων ἀπαλλάξεσθαι λόγων.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION