Euripides, Iphigenia in Aulis, episode, dialogue

ὦ Τυνδαρεία παῖ, Κλυταιμήστρα, δόμων ἔξω πέρασον, ὡσ κλύῃσ ἐμῶν λόγων. φθογγῆσ κλύουσα δεῦρο σῆσ ἀφικόμην, ταρβοῦσα τλήμων κἀκπεπληγμένη φόβῳ· μή μοί τιν’ ἄλλην ξυμφορὰν ἥκεισ φέρων πρὸσ τῇ παρούσῃ; σῆσ μὲν οὖν παιδὸσ πέρι θαυμαστά σοι καὶ δεινὰ σημῆναι θέλω. μὴ μέλλε τοίνυν, ἀλλὰ φράζ’ ὅσον τάχοσ. ἀλλ’, ὦ φίλη δέσποινα, πᾶν πεύσῃ σαφῶσ. λέξω δ’ ἀπ’ ἀρχῆσ, ἤν τι μὴ σφαλεῖσά μου γνώμη ταράξῃ γλῶσσαν ἐν λόγοισ ἐμήν. ἐπεὶ γὰρ ἱκόμεσθα τῆσ Διὸσ κόρησ Ἀρτέμιδοσ ἄλσοσ λείμακάσ τ’ ἀνθεσφόρουσ, ἵν’ ἦν Ἀχαιῶν σύλλογοσ στρατεύματοσ, σὴν παῖδ’ ἄγοντεσ, εὐθὺσ Ἀργείων ὄχλοσ ἠθροίζεθ’. ὡσ δ’ ἐσεῖδεν Ἀγαμέμνων ἄναξ ἐπὶ σφαγὰσ στείχουσαν εἰσ ἄλσοσ κόρην, ἀνεστέναξε, κἄμπαλιν στρέψασ κάρα δάκρυε, πρόσθεν ὀμμάτων πέπλον προθείσ. ἣ δὲ σταθεῖσα τῷ τεκόντι πλησίον ἔλεξε τοιάδ’· Ὦ πάτερ, πάρειμί σοι· τοὐμὸν δὲ σῶμα τῆσ ἐμῆσ ὑπὲρ πάτρασ καὶ τῆσ ἁπάσησ Ἑλλάδοσ γαίασ ὕπερ θῦσαι δίδωμ’ ἑκοῦσα πρὸσ βωμὸν θεᾶσ ἄγοντασ, εἴπερ ἐστὶ θέσφατον τόδε. καὶ τοὐπ’ ἔμ’ εὐτυχεῖτε· καὶ νικηφόρου δώρου τύχοιτε πατρίδα τ’ ἐξίκοισθε γῆν. πρὸσ ταῦτα μὴ ψαύσῃ τισ Ἀργείων ἐμοῦ· σιγῇ παρέξω γὰρ δέρην εὐκαρδίωσ. τοσαῦτ’ ἔλεξε· πᾶσ δ’ ἐθάμβησεν κλύων εὐψυχίαν τε κἀρετὴν τῆσ παρθένου. στὰσ δ’ ἐν μέσῳ Ταλθύβιοσ, ᾧ τόδ’ ἦν μέλον, εὐφημίαν ἀνεῖπε καὶ σιγὴν στρατῷ· Κάλχασ δ’ ὁ μάντισ ἐσ κανοῦν χρυσήλατον ἔθηκεν ὀξὺ χειρὶ φάσγανον σπάσασ κολεῶν ἔσωθεν, κρᾶτά τ’ ἔστεψεν κόρησ. ὁ παῖσ δ’ ὁ Πηλέωσ ἐν κύκλῳ βωμὸν θεᾶσ λαβὼν κανοῦν ἔβρεξε χέρνιβάσ θ’ ὁμοῦ, ἔλεξε δ’· Ὦ παῖ Ζηνόσ, ὦ θηροκτόνε, τὸ λαμπρὸν εἱλίσσουσ’ ἐν εὐφρόνῃ φάοσ, δέξαι τὸ θῦμα τόδ’ ὅ γέ σοι δωρούμεθα στρατόσ τ’ Ἀχαιῶν Ἀγαμέμνων ἄναξ θ’ ὁμοῦ, ἄχραντον αἷμα καλλιπαρθένου δέρησ, καὶ δὸσ γενέσθαι πλοῦν νεῶν ἀπήμονα Τροίασ τε πέργαμ’ ἐξελεῖν ἡμᾶσ δορί. ἐσ γῆν δ’ Ἀτρεῖδαι πᾶσ στρατόσ τ’ ἔστη βλέπων. ἱερεὺσ δὲ φάσγανον λαβὼν ἐπεύξατο, λαιμόν τ’ ἐπεσκοπεῖθ’, ἵνα πλήξειεν ἄν· ἐμοὶ δέ τ’ ἄλγοσ οὐ μικρὸν εἰσῄει φρενί, κἄστην νενευκώσ· θαῦμα δ’ ἦν αἴφνησ ὁρᾶν. πληγῆσ κτύπον γὰρ πᾶσ τισ ᾔσθετ’ ἂν σαφῶσ, τὴν παρθένον δ’ οὐκ εἶδεν οὗ γῆσ εἰσέδυ. βοᾷ δ’ ἱερεύσ, ἅπασ δ’ ἐπήχησε στρατόσ, ἀέλπτον εἰσιδόντεσ ἐκ θεῶν τινοσ φάσμ’, οὗ γε μηδ’ ὁρωμένου πίστισ παρῆν· ἔλαφοσ γὰρ ἀσπαίρουσ’ ἔκειτ’ ἐπὶ χθονὶ ἰδεῖν μεγίστη διαπρεπήσ τε τὴν θέαν, ἧσ αἵματι βωμὸσ ἐραίνετ’ ἄρδην τῆσ θεοῦ. κἀν τῷδε Κάλχασ πῶσ δοκεῖσ χαίρων ἔφη· Ὦ τοῦδ’ Ἀχαιῶν κοίρανοι κοινοῦ στρατοῦ, ὁρᾶτε τήνδε θυσίαν, ἣν ἡ θεὸσ προύθηκε βωμίαν, ἔλαφον ὀρειδρόμον; ταύτην μάλιστα τῆσ κόρησ ἀσπάζεται, ὡσ μὴ μιάνῃ βωμὸν εὐγενεῖ φόνῳ. ἡδέωσ τε τοῦτ’ ἐδέξατο, καὶ πλοῦν οὔριον δίδωσιν ἡμῖν Ἰλίου τ’ ἐπιδρομάσ. πρὸσ ταῦτα πᾶσ τισ θάρσοσ αἶρε ναυβάτησ, χώρει τε πρὸσ ναῦν· ὡσ ἡμέρᾳ τῇδε δεῖ λιπόντασ ἡμᾶσ Αὐλίδοσ κοίλουσ μυχοὺσ Αἴγαιον οἶδμα διαπερᾶν. ἐπεὶ δ’ ἅπαν κατηνθρακώθη θῦμ’ ἐν Ἡφαίστου φλογί, τὰ πρόσφορ’ ηὔξαθ’, ὡσ τύχοι νόστου στρατόσ. πέμπει δ’ Ἀγαμέμνων μ’ ὥστε σοι φράσαι τάδε, λέγειν θ’ ὁποίασ ἐκ θεῶν μοίρασ κυρεῖ καὶ δόξαν ἔσχεν ἄφθιτον καθ’ Ἑλλάδα. ἐγὼ παρὼν δὲ καὶ τὸ πρᾶγμ’ ὁρῶν λέγω· ἡ παῖσ σαφῶσ σοι πρὸσ θεοὺσ ἀφίπτατο. λύπησ δ’ ἀφαίρει καὶ πόσει πάρεσ χόλον· ἀπροσδόκητα δὲ βροτοῖσ τὰ τῶν θεῶν, σώζουσί θ’ οὓσ φιλοῦσιν. ἦμαρ γὰρ τόδε θανοῦσαν εἶδε καὶ βλέπουσαν παῖδα σήν. ὡσ ἥδομαί τοι ταῦτ’ ἀκούσασ’ ἀγγέλου· ζῶν δ’ ἐν θεοῖσι σὸν μένειν φράζει τέκοσ.