Euripides, Ion, episode, lyric

(에우리피데스, Ion, episode, lyric)

ὦ ψυχά, πῶσ σιγάσω; πῶσ δὲ σκοτίασ ἀναφήνω εὐνάσ, αἰδοῦσ δ’ ἀπολειφθῶ; τί γὰρ ἐμπόδιον κώλυμ’ ἔτι μοι; πρὸσ τίν’ ἀγῶνασ τιθέμεσθ’ ἀρετῆσ; οὐ πόσισ ἡμῶν προδότησ γέγονεν, στέρομαι δ’ οἴκων, στέρομαι παίδων, φροῦδαι δ’ ἐλπίδεσ, ἃσ διαθέσθαι χρῄζουσα καλῶσ οὐκ ἐδυνήθην, σιγῶσα γάμουσ, σιγῶσα τόκουσ πολυκλαύτουσ; ἀλλ’ οὐ τὸ Διὸσ πολύαστρον ἕδοσ καὶ τὴν ἐπ’ ἐμοῖσ σκοπέλοισι θεὰν λίμνησ τ’ ἐνύδρου Τριτωνιάδοσ πότνιαν ἀκτάν, οὐκέτι κρύψω λέχοσ, ὡσ στέρνων ἀπονησαμένη ῥᾴων ἔσομαι. στάζουσι κόραι δακρύοισιν ἐμαί, ψυχὴ δ’ ἀλγεῖ κακοβουλευθεῖσ’ ἔκ τ’ ἀνθρώπων ἔκ τ’ ἀθανάτων, οὓσ ἀποδείξω λέκτρων προδότασ ἀχαρίστουσ. ὦ τᾶσ ἑπταφθόγγου μέλπων κιθάρασ ἐνοπάν, ἅτ’ ἀγραύλοισ κέρασιν ἐν ἀψύχοισ ἀχεῖ μουσᾶν ὕμνουσ εὐαχήτουσ, σοὶ μομφάν, ὦ Λατοῦσ παῖ, πρὸσ τάνδ’ αὐγὰν αὐδάσω. ἦλθέσ μοι χρυσῷ χαίταν μαρμαίρων, εὖτ’ ἐσ κόλπουσ κρόκεα πέταλα φάρεσιν ἔδρεπον, ἀνθίζειν χρυσανταυγῆ· λευκοῖσ δ’ ἐμφὺσ καρποῖσιν χειρῶν εἰσ ἄντρου κοίτασ κραυγὰν Ὦ μᾶτέρ μ’ αὐδῶσαν θεὸσ ὁμευνέτασ ἆγεσ ἀναιδείᾳ Κύπριδι χάριν πράσσων. τίκτω δ’ ἁ δύστανόσ σοι κοῦρον, τὸν φρίκᾳ ματρὸσ εἰσ εὐνὰν βάλλω τὰν σάν, ἵνα με λέχεσι μελέαν μελέοισ ἐζεύξω τὰν δύστανον. οἴμοι μοι· καὶ νῦν ἔρρει πτανοῖσ ἁρπασθεὶσ θοίνα παῖσ μοι ‐ καὶ σόσ, τλάμων· σὺ δὲ κιθάρᾳ κλάζεισ παιᾶνασ μέλπων. ὠή, τὸν Λατοῦσ αὐδῶ <σ’>, ὅστ’ ὀμφὰν κληροῖσ πρὸσ χρυσέουσ θάκουσ καὶ γαίασ μεσσήρεισ ἕδρασ, εἰσ οὖσ αὐδὰν καρύξω·

Ιὢ κακὸσ εὐνάτωρ, ὃσ τῷ μὲν ἐμῷ νυμφεύτᾳ χάριν οὐ προλαβὼν παῖδ’ εἰσ οἴκουσ οἰκίζεισ· ὁ δ’ ἐμὸσ γενέτασ καὶ σόσ γ’, ἀμαθήσ, οἰωνοῖσ ἔρρει συλαθείσ, σπάργανα ματέροσ ἐξαλλάξασ. μισεῖ σ’ ἁ Δᾶλοσ καὶ δάφνασ ἔρνεα φοίνικα παρ’ ἁβροκόμαν, ἔνθα λοχεύματα σέμν’ ἐλοχεύσατο Λατὼ Δίοισί σε καρποῖσ. οἴμοι, μέγασ θησαυρὸσ ὡσ ἀνοίγνυται κακῶν, ἐφ’ οἷσι πᾶσ ἂν ἐκβάλοι δάκρυ.

ὦ θύγατερ, οὔτοι σὸν βλέπων ἐμπίμπλαμαι πρόσωπον, ἔξω δ’ ἐγενόμην γνώμησ ἐμῆσ. κακῶν γὰρ ἄρτι κῦμ’ ὑπεξαντλῶν φρενί, πρύμνηθεν αἴρει μ’ ἄλλο σῶν λόγων ὕπο, οὓσ ἐκβαλοῦσα τῶν παρεστώτων κακῶν μετῆλθεσ ἄλλων πημάτων κακὰσ ὁδούσ. τί φῄσ; τίνα λόγον Λοξίου κατηγορεῖσ; ποῖον τεκεῖν φῂσ παῖδα; ποῦ θεῖναι πόλεωσ θηρσὶν φίλον τύμβευμ’; ἄνελθέ μοι πάλιν. αἰσχύνομαι μέν σ’, ὦ γέρον, λέξω δ’ ὅμωσ. ὡσ συστενάζειν γ’ οἶδα γενναίωσ φίλοισ. ἄκουε τοίνυν· οἶσθα Κεκροπίασ πέτρασ πρόσβορρον ἄντρον, ἃσ Μακρὰσ κικλήσκομεν; οἶδ’, ἔνθα Πανὸσ ἄδυτα καὶ βωμοὶ πέλασ. ἐνταῦθ’ ἀγῶνα δεινὸν ἠγωνίσμεθα. τίν’; ὡσ ἀπαντᾷ δάκρυά μοι τοῖσ σοῖσ λόγοισ. Φοίβῳ ξυνῆψ’ ἄκουσα δύστηνον γάμον. ὦ θύγατερ, ἆρ’ ἦν ταῦθ’ ἅ γ’ ᾐσθόμην ἐγώ; οὐκ οἶδ’· ἀληθῆ δ’ εἰ λέγεισ φαίημεν ἄν. νόσον κρυφαίαν ἡνίκ’ ἔστενεσ λάθρα; τότ’ ἦν ἃ νῦν σοι φανερὰ σημαίνω κακά. κᾆτ’ ἐξέκλεψασ πῶσ Ἀπόλλωνοσ γάμουσ; ἔτεκον ‐ ἀνάσχου ταῦτ’ ἐμοῦ κλύων, γέρον. ποῦ; τίσ λοχεύει σ’; ἢ μόνη μοχθεῖσ τάδε; μόνη κατ’ ἄντρον οὗπερ ἐζεύχθην γάμοισ. ὁ παῖσ δὲ ποῦ ’στιν; ἵνα σὺ μηκέτ’ ᾖσ ἄπαισ. τέθνηκεν, ὦ γεραιέ, θηρσὶν ἐκτεθείσ. τέθνηκ’; Ἀπόλλων δ’ ὁ κακὸσ οὐδὲν ἤρκεσεν; οὐκ ἤρκεσ’· Αἵδου δ’ ἐν δόμοισ παιδεύεται. τίσ γάρ νιν ἐξέθηκεν; οὐ γὰρ δὴ σύ γε. ἡμεῖσ, ἐν ὄρφνῃ σπαργανώσαντεσ πέπλοισ. οὐδὲ ξυνῄδει σοί τισ ἔκθεσιν τέκνου; αἱ ξυμφοραί γε καὶ τὸ λανθάνειν μόνον. καὶ πῶσ ἐν ἄντρῳ παῖδα σὸν λιπεῖν ἔτλησ; πῶσ δ’ οἰκτρὰ πολλὰ στόματοσ ἐκβαλοῦσ’ ἔπη ‐ φεῦ· τλήμων σὺ τόλμησ, ὁ δὲ θεὸσ μᾶλλον σέθεν. εἰ παῖδά γ’ εἶδεσ χεῖρασ ἐκτείνοντά μοι. μαστὸν διώκοντ’ ἦ πρὸσ ἀγκάλαισ πεσεῖν; ἐνταῦθ’, ἵν’ οὐκ ὢν ἄδικ’ ἔπασχεν ἐξ ἐμοῦ. σοὶ δ’ ἐσ τί δόξ’ ἐσῆλθεν ἐκβαλεῖν τέκνον; ὡσ τὸν θεὸν σῴζοντα τόν γ’ αὑτοῦ γόνον. οἴμοι, δόμων σῶν ὄλβοσ ὡσ χειμάζεται.

τί κρᾶτα κρύψασ, ὦ γέρον, δακρυρροεῖσ; σὲ καὶ πατέρα σὸν δυστυχοῦντασ εἰσορῶ. τὰ θνητὰ τοιαῦτ’· οὐδὲν ἐν ταὐτῷ μένει. μή νυν ἔτ’ οἴκτων, θύγατερ, ἀντεχώμεθα. τί γάρ με χρὴ δρᾶν; ἀπορία τὸ δυστυχεῖν. τὸν πρῶτον ἀδικήσαντά σ’ ἀποτίνου θεόν. καὶ πῶσ τὰ κρείσσω θνητὸσ οὖσ’ ὑπερδράμω; πίμπρη τὰ σεμνὰ Λοξίου χρηστήρια. δέδοικα· καὶ νῦν πημάτων ἄδην ἔχω. τὰ δυνατά νυν τόλμησον, ἄνδρα σὸν κτανεῖν. αἰδούμεθ’ εὐνὰσ τὰσ τόθ’ ἡνίκ’ ἐσθλὸσ ἦν. νῦν δ’ ἀλλὰ παῖδα τὸν ἐπὶ σοὶ πεφηνότα. πῶσ; εἰ γὰρ εἰή δυνατόν· ὡσ θέλοιμί γ’ ἄν. ξιφηφόρουσ σοὺσ ὁπλίσασ’ ὀπάονασ. στείχοιμ’ ἄν· ἀλλὰ ποῦ γενήσεται τόδε; ἱεραῖσιν ἐν σκηναῖσιν, οὗ θοινᾷ φίλουσ. ἐπίσημον ὁ φόνοσ, καὶ τὸ δοῦλον ἀσθενέσ. ὤμοι, κακίζῃ· φέρε, σὺ νῦν βούλευέ τι. καὶ μὴν ἔχω γε δόλια καὶ δραστήρια. ἀμφοῖν ἂν εἰήν τοῖνδ’ ὑπηρέτησ ἐγώ. ἄκουε τοίνυν· οἶσθα γηγενῆ μάχην; οἶδ’, ἣν Φλέγρᾳ Γίγαντεσ ἔστησαν θεοῖσ. ἐνταῦθα Γοργόν’ ἔτεκε Γῆ, δεινὸν τέρασ. ἦ παισὶν αὑτῆσ σύμμαχον, θεῶν πόνον; ναί· καί νιν ἔκτειν’ ἡ Διὸσ Παλλὰσ θεά. ποῖόν τι μορφῆσ σχῆμ’ ἔχουσαν ἀγρίασ; θώρακ’ ἐχίδνησ περιβόλοισ ὡπλισμένον. ἆρ’ οὗτόσ ἐσθ’ ὁ μῦθοσ ὃν κλύω πάλαι; ταύτησ Ἀθάναν δέροσ ἐπὶ στέρνοισ ἔχειν. ἣν αἰγίδ’ ὀνομάζουσι, Παλλάδοσ στολήν; τόδ’ ἔσχεν ὄνομα θεῶν ὅτ’ ᾖξεν ἐσ δόρυ. τί δῆτα, θύγατερ, τοῦτο σοῖσ ἐχθροῖσ βλάβοσ;

Ἐριχθόνιον οἶσθ’, ἢ ‐ ; τί δ’ οὐ μέλλεισ, γέρον; ὃν πρῶτον ὑμῶν πρόγονον ἐξανῆκε γῆ; τούτῳ δίδωσι Παλλὰσ ὄντι νεογόνῳ ‐ τί χρῆμα; μέλλον γάρ τι προσφέρεισ ἔποσ. δισσοὺσ σταλαγμοὺσ αἵματοσ Γοργοῦσ ἄπο. ἰσχὺν ἔχοντασ τίνα πρὸσ ἀνθρώπου φύσιν; τὸν μὲν θανάσιμον, τὸν δ’ ἀκεσφόρον νόσων. ἐν τῷ καθάψασ’ ἀμφὶ παιδὶ σώματοσ; χρυσοῖσι δεσμοῖσ· ὁ δὲ δίδωσ’ ἐμῷ πατρί. κείνου δὲ κατθανόντοσ ἐσ σὲ ἀφίκετο; ναί· κἀπὶ καρπῷ γ’ αὔτ’ ἐγὼ χερὸσ φέρω. πῶσ οὖν κέκρανται δίπτυχον δῶρον θεᾶσ; κοίλησ μὲν ὅστισ φλεβὸσ ἀπέσταξεν φόνῳ ‐ τί τῷδε χρῆσθαι; δύνασιν ἐκφέρει τίνα; νόσουσ ἀπείργει καὶ τροφὰσ ἔχει βίου. ὁ δεύτεροσ δ’ ἀριθμὸσ ὧν λέγεισ τί δρᾷ; κτείνει, δρακόντων ἰὸσ ὢν τῶν Γοργόνοσ. ἐσ ἓν δὲ κραθέντ’ αὐτὸν ἢ χωρὶσ φορεῖσ; χωρίσ· κακῷ γὰρ ἐσθλὸν οὐ συμμείγνυται. ὦ φιλτάτη παῖ, πάντ’ ἔχεισ ὅσων σε δεῖ. τούτῳ θανεῖται παῖσ· σὺ δ’ ὁ κτείνων ἔσῃ. ποῦ καὶ τί δράσασ; σὸν λέγειν, τολμᾶν δ’ ἐμόν. ἐν ταῖσ Ἀθήναισ, δῶμ’ ὅταν τοὐμὸν μόλῃ. οὐκ εὖ τόδ’ εἶπασ· καὶ σὺ γὰρ τοὐμὸν ψέγεισ. πῶσ; ἆρ’ ὑπείδου τοῦθ’ ὃ κἄμ’ ἐσέρχεται; σὺ παῖδα δόξεισ διολέσαι, κεἰ μὴ κτενεῖσ. ὀρθῶσ· φθονεῖν γάρ φασι μητρυιὰσ τέκνοισ. αὐτοῦ νυν αὐτὸν κτεῖν’, ἵν’ ἀρνήσῃ φόνουσ. προλάζυμαι γοῦν τῷ χρόνῳ τῆσ ἡδονῆσ. καὶ σόν γε λήσεισ πόσιν ἅ σε σπεύδει λαθεῖν. οἶσθ’ οὖν ὃ δρᾶσον; χειρὸσ ἐξ ἐμῆσ λαβὼν χρύσωμ’ Ἀθάνασ τόδε, παλαιὸν ὄργανον, ἐλθὼν ἵν’ ἡμῖν βουθυτεῖ λάθρα πόσισ, δείπνων ὅταν λήγωσι καὶ σπονδὰσ θεοῖσ μέλλωσι λείβειν, ἐν πέπλοισ ἔχων τόδε κάθεσ βαλὼν ἐσ πῶμα τῷ νεανίᾳ ‐ ἰδίᾳ δέ, μή τι πᾶσι, χωρίσασ ποτὸν τῷ τῶν ἐμῶν μέλλοντι δεσπόζειν δόμων. κἄνπερ διέλθῃ λαιμόν, οὔποθ’ ἵξεται κλεινὰσ Ἀθήνασ, κατθανὼν δ’ αὐτοῦ μενεῖ. σὺ μέν νυν εἴσω προξένων μέθεσ πόδα· ἡμεῖσ δ’ ἐφ’ ᾧ τετάγμεθ’ ἐκπονήσομεν. ἄγ’, ὦ γεραιὲ πούσ, νεανίασ γενοῦ ἔργοισι, κεἰ μὴ τῷ χρόνῳ πάρεστί σοι. ἐχθρὸν δ’ ἐπ’ ἄνδρα στεῖχε δεσποτῶν μέτα, καὶ συμφόνευε καὶ συνεξαίρει δόμων. τὴν δ’ εὐσέβειαν εὐτυχοῦσι μὲν καλὸν τιμᾶν· ὅταν δὲ πολεμίουσ δρᾶσαι κακῶσ θέλῃ τισ, οὐδεὶσ ἐμποδὼν κεῖται νόμοσ.

상위

Ion

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION