Euripides, Ion, episode 5:

πρῶτον μὲν ὁ θεὸς τῶν ἐμῶν προσφθεγμάτων λαβὼν ἀπαρχὰς χαιρέτω, σύ τ, ὦ γύναι.? μῶν χρόνιος ἐλθών ς ἐξέπληξ ὀρρωδίᾳ· οὐδέν γ: ἀφίκου δ ἐς μέριμναν. ἀλλά μοι λέξον, τί θέσπισμ ἐκ Τροφωνίου φέρεις, παίδων ὅπως νῷν σπέρμα συγκραθήσεται· οὐκ ἠξίωσε τοῦ θεοῦ προλαμβάνειν μαντεύμαθ: ἓν δ οὖν εἶπεν: οὐκ ἄπαιδά με πρὸς οἶκον ἥξειν οὐδὲ σὲ ἐκ χρηστηρίων. ὦ πότνια Φοίβου μῆτερ, εἰ γὰρ αἰσίως ἔλθοιμεν, ἅ τε νῷν συμβόλαια πρόσθεν ἦν ἐς παῖδα τὸν σόν, μεταπέσοι βελτίονα. ἔσται τάδ: ἀλλὰ τίς προφητεύει θεοῦ· ἡμεῖς τά γ ἔξω, τῶν ἔσω δ ἄλλοις μέλει, οἳ πλησίον θάσσουσι τρίποδος, ὦ ξένε, Δελφῶν ἀριστῆς, οὓς ἐκλήρωσεν πάλος. καλῶς: ἔχω δὴ πάνθ ὅσων ἐχρῄζομεν. στείχοιμ ἂν εἴσω: καὶ γάρ, ὡς ἐγὼ κλύω, χρηστήριον πέπτωκε τοῖς ἐπήλυσι κοινὸν πρὸ ναοῦ: βούλομαι δ ἐν ἡμέρᾳ τῇδ - αἰσία γάρ - θεοῦ λαβεῖν μαντεύματα. σὺ δ ἀμφὶ βωμούς, ὦ γύναι, δαφνηφόρους λαβοῦσα κλῶνας, εὐτέκνους εὔχου θεοῖς χρησμούς μ ἐνεγκεῖν ἐξ Ἀπόλλωνος δόμων. ἔσται τάδ, ἔσται. Λοξίας δ ἐὰν θέλῃ νῦν ἀλλὰ τὰς πρὶν ἀναλαβεῖν ἁμαρτίας, ἅπας μὲν οὐ γένοιτ ἂν εἰς ἡμᾶς φίλος, ὅσον δὲ χρῄζει - θεὸς γάρ ἐστι - δέξομαι. τί ποτε λόγοισιν ἡ ξένη πρὸς τὸν θεὸν κρυπτοῖσιν αἰεὶ λοιδοροῦς αἰνίσσεται· ἤτοι φιλοῦσά γ ἧς ὕπερ μαντεύεται, ἢ καί τι σιγῶς ὧν σιωπᾶσθαι χρεών· ἀτὰρ θυγατρὸς τῆς Ἐρεχθέως τί μοι μέλει· προσήκει γ οὐδέν. ἀλλὰ χρυσέαις πρόχοισιν ἐλθὼν εἰς ἀπορραντήρια δρόσον καθήσω. νουθετητέος δέ μοι Φοῖβος, τί πάσχει: παρθένους βίᾳ γαμῶν προδίδωσι· παῖδας ἐκτεκνούμενος λάθρᾳ θνῄσκοντας ἀμελεῖ· μὴ σύ γ: ἀλλ, ἐπεὶ κρατεῖς, ἀρετὰς δίωκε. καὶ γὰρ ὅστις ἂν βροτῶν κακὸς πεφύκῃ, ζημιοῦσιν οἱ θεοί. πῶς οὖν δίκαιον τοὺς νόμους ὑμᾶς βροτοῖς γράψαντας, αὐτοὺς ἀνομίαν ὀφλισκάνειν· εἰ δ - οὐ γὰρ ἔσται, τῷ λόγῳ δὲ χρήσομαι - δίκας βιαίων δώσετ ἀνθρώποις γάμων, σὺ καὶ Ποσειδῶν Ζεύς θ ὃς οὐρανοῦ κρατεῖ, ναοὺς τίνοντες ἀδικίας κενώσετε. τὰς ἡδονὰς γὰρ τῆς προμηθίας πάρος σπεύδοντες ἀδικεῖτ. οὐκέτ ἀνθρώπους κακῶς λέγειν δίκαιον, εἰ τὰ τῶν θεῶν καλὰ μιμούμεθ, ἀλλὰ τοὺς διδάσκοντας τάδε.?