Euripides, Heracles, episode, lyric 3:

ἐσ τοῦτο δ’ ἥξειν συμφορᾶσ οἶμαί ποτε· φωνὴν γὰρ ἥσει χθὼν ἀπεννέπουσά με μὴ θιγγάνειν γῆσ καὶ θάλασσα μὴ περᾶν πηγαί τε ποταμῶν, καὶ τὸν ἁρματήλατον Ἰξίον’ ἐν δεσμοῖσιν ἐκμιμήσομαι. καὶ ταῦτ’ ἄριστα μηδέν’ Ἑλλήνων μ’ ὁρᾶν, ἐν οἷσιν εὐτυχοῦντεσ ἦμεν ὄλβιοι. τί δῆτά με ζῆν δεῖ; τί κέρδοσ ἕξομεν βίον γ’ ἀχρεῖον ἀνόσιον κεκτημένοι; χορευέτω δὴ Ζηνὸσ ἡ κλεινὴ δάμαρ κρόουσ’ Ὀλυμπίου Ζηνὸσ ἀρβύλῃ πόδα. ἔπραξε γὰρ βούλησιν ἣν ἐβούλετο, ἄνδρ’ Ἑλλάδοσ τὸν πρῶτον αὐτοῖσιν βάθροισ ἄνω κάτω στρέψασα. ‐ τοιαύτῃ θεῷ τίσ ἂν προσεύχοιθ’; ἣ γυναικὸσ οὕνεκα λέκτρων φθονοῦσα Ζηνὶ τοὺσ εὐεργέτασ Ἑλλάδοσ ἀπώλεσ’ οὐδὲν ὄντασ αἰτίουσ. οὐκ ἔστιν ἄλλου δαιμόνων ἀγὼν ὅδε ἢ τῆσ Διὸσ δάμαρτοσ· εὖ τόδ’ αἰσθάνῃ. . . . . . . . παραινέσαιμ’ ἂν μᾶλλον ἢ πάσχειν κακῶσ. οὐδεὶσ δὲ θνητῶν ταῖσ τύχαισ ἀκήρατοσ, οὐ θεῶν, ἀοιδῶν εἴπερ οὐ ψευδεῖσ λόγοι. οὐ λέκτρ’ ἐν ἀλλήλοισιν, ὧν οὐδεὶσ νόμοσ, συνῆψαν; οὐ δεσμοῖσι διὰ τυραννίδασ πατέρασ ἐκηλίδωσαν; ἀλλ’ οἰκοῦσ’ ὅμωσ Ὄλυμπον ἠνέσχοντό θ’ ἡμαρτηκότεσ. καίτοι τί φήσεισ, εἰ σὺ μὲν θνητὸσ γεγὼσ φέρεισ ὑπέρφευ τὰσ τύχασ, θεοὶ δὲ μή; Θήβασ μὲν οὖν ἔκλειπε τοῦ νόμου χάριν, ἕπου δ’ ἅμ’ ἡμῖν πρὸσ πόλισμα Παλλάδοσ. ἐκεῖ χέρασ σὰσ ἁγνίσασ μιάσματοσ, δόμουσ τε δώσω χρημάτων τ’ ἐμῶν μέροσ. ἃ δ’ ἐκ πολιτῶν δῶρ’ ἔχω σώσασ κόρουσ δὶσ ἑπτά, ταῦρον Κνώσιον κατακτανών, σοὶ ταῦτα δώσω. πανταχοῦ δέ μοι χθονὸσ τεμένη δέδασται· ταῦτ’ ἐπωνομασμένα σέθεν τὸ λοιπὸν ἐκ βροτῶν κεκλήσεται ζῶντοσ· θανόντα δ’, εὖτ’ ἂν εἰσ Αἵδου μόλῃσ, θυσίαισι λαί̈νοισί τ’ ἐξογκώμασι τίμιον ἀνάξει πᾶσ’ Ἀθηναίων πόλισ. καλὸσ γὰρ ἀστοῖσ στέφανοσ Ἑλλήνων ὕπο ἄνδρ’ ἐσθλὸν ὠφελοῦντασ εὐκλείασ τυχεῖν. κἀγὼ χάριν σοι τῆσ ἐμῆσ σωτηρίασ τήνδ’ ἀντιδώσω· νῦν γὰρ εἶ χρεῖοσ φίλων. θεοὶ δ’ ὅταν τιμῶσιν, οὐδὲν δεῖ φίλων· ἅλισ γὰρ ὁ θεὸσ ὠφελῶν, ὅταν θέλῃ.