Euripides, Helen, episode, dialogue 8:

ὦ παρθέν’, ἱκέτισ ἀμφὶ σὸν πίτνω γόνυ καὶ προσκαθίζω θᾶκον οὐκ εὐδαίμονα ὑπέρ τ’ ἐμαυτῆσ τοῦδέ θ’, ὃν μόλισ ποτὲ λαβοῦσ’ ἐπ’ ἀκμῆσ εἰμι κατθανόντ’ ἰδεῖν· μή μοι κατείπῃσ σῷ κασιγνήτῳ πόσιν τόνδ’ εἰσ ἐμὰσ ἥκοντα φιλτάτασ χέρασ, σῷσον δέ, λίσσομαί σε· συγγόνῳ δὲ σῷ τὴν εὐσέβειαν μὴ προδῷσ τὴν σήν ποτε, χάριτασ πονηρὰσ κἀδίκουσ ὠνουμένη. μισεῖ γὰρ ὁ θεὸσ τὴν βίαν, τὰ κτητὰ δὲ κτᾶσθαι κελεύει πάντασ οὐκ ἐσ ἁρπαγάσ. ἐατέοσ δ’ ὁ πλοῦτοσ ἄδικόσ τισ ὤν. κοινὸσ γάρ ἐστιν οὐρανὸσ πᾶσιν βροτοῖσ καὶ γαῖ’, ἐν ᾗ χρὴ δώματ’ ἀναπληρουμένουσ τἀλλότρια μὴ σχεῖν μηδ’ ἀφαιρεῖσθαι βίᾳ. ἡμᾶσ δὲ καιρίωσ μέν, ἀθλίωσ δ’ ἐμοί, Ἑρμῆσ ἔδωκε πατρὶ σῷ σῴζειν πόσει τῷδ’ ὃσ πάρεστι κἀπολάζυσθαι θέλει. πῶσ οὖν θανὼν ἂν ἀπολάβοι; κεῖνοσ δὲ πῶσ τὰ ζῶντα τοῖσ θανοῦσιν ἀποδοίη ποτ’ ἄν; ἤδη τὰ τοῦ θεοῦ καὶ τὰ τοῦ πατρὸσ σκόπει· πότερον ὁ δαίμων χὡ θανὼν τὰ τῶν πέλασ βούλοιντ’ ἂν ἢ οὐ βούλοιντ’ ἂν ἀποδοῦναι πάλιν; δοκῶ μέν. οὔκουν χρή σε συγγόνῳ πλέον νέμειν ματαίῳ μᾶλλον ἢ χρηστῷ πατρί. εἰ δ’ οὖσα μάντισ καὶ τὰ θεῖ’ ἡγουμένη τὸ μὲν δίκαιον τοῦ πατρὸσ διαφθερεῖσ, τῷ δ’ οὐ δικαίῳ συγγόνῳ σώσεισ χάριν, αἰσχρὸν τὰ μέν σε θεῖα πάντ’ ἐξειδέναι, τά τ’ ὄντα καὶ μέλλοντα, τὰ δὲ δίκαια μή. τήν τ’ ἀθλίαν ἔμ’, οἷσιν ἔγκειμαι κακοῖσ, ῥῦσαι, πάρεργον δοῦσα τοῦτο τῆσ τύχησ· Ἑλένην γὰρ οὐδεὶσ ὅστισ οὐ στυγεῖ βροτῶν· ἣ κλῄζομαι καθ’ Ἑλλάδ’ ὡσ προδοῦσ’ ἐμὸν πόσιν Φρυγῶν ᾤκησα πολυχρύσουσ δόμουσ. ἢν δ’ Ἑλλάδ’ ἔλθω κἀπιβῶ Σπάρτησ <πάλιν>, κλύοντεσ εἰσιδόντεσ ὡσ τέχναισ θεῶν ὤλοντ’, ἐγὼ δὲ προδότισ οὐκ ἄρ’ ἦ φίλων, πάλιν μ’ ἀνάξουσ’ ἐσ τὸ σῶφρον αὖθισ αὖ, ἑδνώσομαί τε θυγατέρ’, ἣν οὐδεὶσ γαμεῖ, τὴν δ’ ἐνθάδ’ ἐκλιποῦσ’ ἀλητείαν πικρὰν ὄντων ἐν οἴκοισ χρημάτων ὀνήσομαι. κεἰ μὲν θανὼν ὅδ’ ἐν πυρᾷ κατεσφάγη, πρόσω σφ’ ἀπόντα δακρύοισ ἂν ἠγάπων· νῦν δ’ ὄντα καὶ σωθέντ’ ἀφαιρεθήσομαι;