헬라어 문장 검색 - Διναρξ́Σπεεξηέ2́

(디나르코스, 연설, Κατὰ Ἀριστογείτονος)

πάνθ’, ὡσ ἐοίκεν, ὦ Ἀθηναῖοι, προσδοκητέα ἐστὶ καὶ ἀκοῦσαι καὶ ἰδεῖν ἐν ταῖσ γεγενημέναισ ἀποφάσεσι· θαυμασιώτατον δὲ πάντων, ὡσ ἐμοὶ δοκεῖ, τὸ νῦν γιγνόμενον. ὁ γὰρ πονηρότατοσ τῶν ἐν τῇ πόλει, μᾶλλον δὲ καὶ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, Ἀριστογείτων διαδικασόμενοσ ἥκει τῇ ἐξ Ἀρείου πάγου βουλῇ περὶ ἀληθείασ καὶ δικαιοσύνησ, καὶ νυνὶ μείζονα κίνδυνον ἡ τὴν ἀπόφασιν πεποιημένη βουλὴ κινδυνεύει ἢ ὁ δῶρα λαμβάνων καθ’ ὑμῶν καὶ τὴν ὑπὲρ τῶν δικαίων παρρησίαν ἀποδόμενοσ εἴκοσι μνῶν. τούτῳ μέν γε καινὸν οὐδὲν οὐδὲ δεινόν, ἐὰν ἁλῶ, συμβήσεται·

καὶ γὰρ θανάτου ἄξια πολλὰ πρότερον ἕτερα διαπέπρακται, καὶ ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ πλείω χρόνον ἢ ἔξω διατέτριφε, καὶ ὀφείλων τῷ δημοσίῳ κατὰ τῶν ἐπιτίμων γέγραφεν οὐκ ἐξὸν αὐτῷ, καὶ ἕτερα πολλὰ καὶ δεινὰ πεποίηκε, περὶ ὧν ὑμεῖσ ἀκριβέστερον ἐμοῦ γιγνώσκετε· τῇ δὲ βουλῇ τὸ δόξαι ψευδῆ κατ’ Ἀριστογείτονοσ ἀποφαίνειν καὶ τοῦτον ἐκείνησ παρ’ ὑμῖν ὑποληφθῆναι δικαιότερα λέγειν τῶν αἰσχίστων καὶ δεινοτάτων ἐστίν. διόπερ, ὦ Ἀθηναῖοι, οὗτόσ μοι δοκεῖ, τὸν ἀγῶνα αὑτῷ ἀσφαλῆ εἶναι νομίζων, διαπειρασόμενοσ ἥκειν τῆσ ὑμετέρασ γνώμησ.

ἅπαντα γὰρ αὐτῷ πολλάκισ τὰ δεινὰ συμβέβηκε, πλὴν τοῦ ἀποθανεῖν· τοῦτο δ’, ἂν θεὸσ θέλῃ καὶ ὑμεῖσ σωφρονῆτε, ἐν τῇ τήμερον ἡμέρᾳ συμβήσεται. οὐ γὰρ δὴ μὰ τὸν Ἡρακλέα βελτίω γενήσεσθαι αὐτὸν προσδοκᾶτε συγγνώμησ νυνὶ τυγχάνοντα παρ’ ὑμῶν, οὐδὲ τὸ λοιπὸν ἀφέξεσθαι τοῦ λαμβάνειν χρήματα καθ’ ὑμῶν, ἐὰν νῦν ἀφῆτε αὐτόν. πονηρίαν γὰρ ἀρχομένην μὲν κωλῦσαι τάχ’ ἄν τισ κολάζων δυνηθείη, ἐγκαταγεγηρακυῖαν δὲ καὶ γεγευμένην τῶν εἰθισμένων τιμωριῶν ἀδύνατον εἶναι λέγουσιν. εἰ μὲν οὖν ἐγγενήσεσθαι βούλεσθε δευσοποιὸν ἐν τῇ πόλει πονηρίαν, διαφυλάττειν ὑμᾶσ Ἀριστογείτονα δεῖ, καὶ ἐᾶν ὅ τι ἄν [τισ] βούληται ἐν τῇ πόλει διαπράττεσθαι·

εἰ δὲ τοὺσ πονηροὺσ καὶ καταράτουσ ἀνθρώπουσ μισεῖτε καὶ ἔστιν ὑμῖν ὀργὴ καὶ μνήμη τῶν πρότερον ὑπὸ τούτου πεπραγμένων, ἀποκτείνατε τοῦτον, ὃσ παρ’ ’Αρπάλου λαβεῖν χρήματα ἐτόλμησεν, ὃν ᾔσθεθ’ ἥκειν καταληψόμενον τὴν πόλιν ὑμῶν, καὶ τὰσ προφάσεισ καὶ τοὺσ φενακισμοὺσ ἐκκόψατε αὐτοῦ· τούτοισ γὰρ ἥκει πιστεύων πρὸσ ὑμᾶσ. ἆρ’ ἴσθ’ ὅτι τῆσ ’Αρπάλου ἀφίξεωσ δυσχεροῦσ οὔσησ ἐκεῖνο συμβέβηκεν εὐτύχημα τῇ πόλει, διότι πεῖραν εἰλήφατ’ ἀκριβῆ τῶν ἕνεκ’ ἀργυρίου καὶ χρυσίου προϊεμένων πάντα τοῖσ τῆσ πόλεωσ ἐχθροῖσ;

μὴ καταρρᾳθυμήσητε, ὦ Ἀθηναῖοι, μηδ’ ἀπείπητε τιμωρούμενοι τοὺσ πονηρούσ, ἀλλ’ ἐκκαθάρατε, καθ’ ὅσον δυνατόν ἐστι, τὴν δωροδοκίαν ἐκ τῆσ πόλεωσ. καὶ μὴ τῶν παρ’ ἐμοῦ λόγων ἀκούειν ζητήσητε, φανερῶν ὑμῖν γεγενημένων τῶν ἀδικημάτων κατὰ τῶν ὑπὸ τῆσ βουλῆσ ἀποπεφασμένων. [ἢ διὰ τοὺσ τοῦ κρινομένου προγόνουσ καὶ τὴν αὐτοῦ μετριότητα, καὶ ὅτι ὑμᾶσ πολλὰ καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ ἀγαθὰ εἴργασται, ἄξιόν ἐστιν αὐτοῦ φείσασθαι;

] τί γὰρ ἀγνοεῖτε δι’ ὃ δεῖσθε λόγων ἀκούειν κατὰ τοῦ νῦν κρινομένου; πότερ’ ἡ τῆσ βουλῆσ ἀπόφασισ, ἐὰν μὲν ἡμεῖσ οἱ κατήγοροι δέκα ὄντεσ τὸ ὕδωρ ἀναλώσωμεν ἅπαν καὶ ἀναβοήσωμεν ὡσ δεινόν ἐστιν ἀφεῖσθαι τοὺσ εἰλημμένουσ ἔχοντασ ἐπ’ αὐτοφώρῳ δῶρα κατὰ τῆσ πατρίδοσ, ἀληθὴσ καὶ δικαία ἔσται ἡ κατ’ Ἀριστογείτονοσ [ἀπόφασισ]· ἐὰν δ’ ἕκαστοσ ἡμῶν, ὡσ εἰδότων ὑμῶν πάντα οὐδὲν ἧττον ἡμῶν τὰ δίκαια περὶ τουτωνὶ τῶν ἀγώνων, βραχέα εἰπὼν καταβῇ, ψευδήσ, καὶ οὐ δικαίωσ παρὰ τῶν Ἀρεοπαγιτῶν γεγενημένη;

ἢ τὸ δῶρα λαμβάνειν ἐπὶ προδοσίᾳ τῶν τῆσ πόλεωσ συμφερόντων οὐκ ἴσθ’ ὅτι τῶν δεινοτάτων ἐστὶ καὶ τῶν πλεῖστα κακὰ τὰσ πόλεισ ἐργαζομένων. ἀλλ’ αὐτὸσ ὁ κρινόμενοσ νὴ Δία μέτριοσ τὸν τρόπον, καὶ προγόνων χρηστῶν, καὶ πολλὰ ἡμᾶσ καὶ ἰδία καὶ δημοσίᾳ καλὰ εἰργασμένοσ, ὥστε διὰ ταῦτ’ ἄξιόν ἐστιν αὐτοῦ φείσασθαι;

καὶ τίσ ὑμῶν οὐ πολλάκισ ἀκήκοεν, ὅτι Κυδιμάχου μὲν τοῦ πατρὸσ τοῦ Ἀριστογείτονοσ θανάτου καταγνωσθέντοσ καὶ φυγόντοσ ἐκ ταύτησ τῆσ πόλεωσ ὁ χρηστὸσ οὗτοσ υἱὸσ περιεῖδε τὸν αὑτοῦ πατέρα καὶ ζῶντα τῶν ἀναγκαίων σπανίζοντα καὶ τελευτήσαντα οὐ τυχόντα τῶν νομίμων, ἅπερ αὐτοῦ πολλάκισ κατεμαρτυρεῖτο· αὐτὸν δὲ τοῦτον, ὅτ’ εἰσ τὸ δεσμωτήριον τὸ πρῶτον ἀπήχθη ‐ πολλάκισ γὰρ ἴστε τοῦτο δήπου γεγενημένον ‐ , τοιαῦτα τολμήσαντα ποιεῖν αὐτοῦ, ὥστ’ ἐκείνουσ ἀποψηφίσασθαι μήτε πῦρ ἐναύειν τούτῳ μήτε συσσιτεῖν μηδένα μήτε θυσιῶν τῶν γιγνομένων κοινωνεῖν;

καίτοι, ὦ Ἀθηναῖοι, τίνα χρὴ τοῦτον νομίζειν ἔχειν διάνοιαν, ὃσ διὰ μὲν πονηρίαν εἰσ τὸ δεσμωτήριον ἐνέπεσεν, ἐκεῖ δ’ ὢν παρὰ τοῖσ ἐκ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων κακούργοισ ἀπηγμένοισ οὕτωσ εἶναι πονηρὸσ ἔδοξεν, ὥστε μηδ’ ἐκεῖ τῶν ἴσων ἀξιοῦσθαι τοῖσ ἄλλοισ, ἀλλὰ κλέπτην ὥσ φασι ληφθέντα τουτονὶ παρ’ ἐκείνοισ, εἰ ἦν ἕτερόσ τισ τόποσ ἀνοσιώτεροσ ἵνα ἐξῆν ἀπάγειν τοὺσ ἐκ δεσμωτηρίου κλέπτοντασ, εἰσ ἐκεῖνον ἂν τοῦτο τὸ θηρίον ἀπαχθῆναι; καὶ ταῦθ’, ὅπερ ἀρτίωσ εἶπον, τίσ οὐκ οἶδε καταμαρτυρηθέντ’ Ἀριστογείτονοσ, ὅτ’ ἐμπορίου ἐπιμελητὴσ λαχὼν ἀπεδοκιμάσθη ὑπὸ τῶν τότε δικαζόντων ἄρχειν ταύτην τὴν ἀρχήν;

ἔπειτ’ εἰρωνεύεσθε πρὸσ ὑμᾶσ αὐτούσ, καὶ περὶ Ἀριστογείτονοσ μέλλοντεσ φέρειν τὴν ψῆφον ἐλεεῖτε, ὃσ τὸν αὑτοῦ πατέρα κακῶσ διατιθέμενον ὑπὸ τοῦ λιμοῦ οὐκ ἠλέησεν;

ἔπειτα παρ’ ἡμῶν ἔτι λόγουσ ἀκούειν βούλεσθε περὶ τῆσ Ἀριστογείτονοσ τιμήσεωσ, ὃν ἴστε ἀκριβῶσ ὅτι δικαίωσ ἂν καὶ ἐκ τοῦ ἄλλου βίου καὶ ἐκ τῶν νῦν αὐτῷ πεπραγμένων τῆσ ἐσχάτησ τύχοι τιμωρίασ; οὐκ Ἀριστογείτων ἐστίν, ὦ Ἀθηναῖοι, ὁ κατὰ τῆσ ἱερείασ τῆσ Ἀρτέμιδοσ τῆσ Βραυρωνίασ καὶ τῶν οἰκείων αὐτῆσ τοιαῦτα γράψασ καὶ ψευσάμενοσ, ὥσθ’ ὑμᾶσ, ἐπειδὴ τὴν ἀλήθειαν ἐπύθεσθε παρὰ τῶν κατηγόρων, πέντε ταλάντων τιμῆσαι τούτῳ, ὅσονπερ ἦν ἐπὶ τῇ τῶν παρανόμων γραφῇ τίμημα ἐπιγεγραμμένον;

οὐχ οὗτοσ πρὶν ἐκτῖσαι τοῦτο, συκοφαντῶν τὸν ἐντυγχάνοντα ὑμῶν καὶ λέγων καὶ γράφων ἐν τῷ δήμῳ διατετέλεκε, καὶ καταφρονῶν ἁπασῶν τῶν τιμωριῶν αἳ κατὰ τῶν ἀδικούντων ἐν τοῖσ νόμοισ εἰσὶ γεγραμμέναι; οὐ τὸ τελευταῖον οὗτοσ ἐνδειχθεὶσ ὑπὸ Λυκούργου, καὶ ἐξελεγχθεὶσ ὀφείλων τῷ δημοσίῳ λέγειν οὐκ ἐξὸν αὐτῷ, καὶ παραδοθεὶσ τοῖσ ἕνδεκα κατὰ τοὺσ νόμουσ, περιπατῶν ἔμπροσθεν τῶν δικαστηρίων .

. . καὶ εἰσ τὴν προεδρίαν τῶν πρυτάνεων ἐκάθιζεν; εἶτ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ὃν οἱ νόμοι μὲν πολλάκισ ὑμῖν παραδεδώκασι τιμωρήσασθαι κατεψηφισμένον ὑπὸ τῶν πολιτῶν ἐνδειχθέντα, φυλάξαι δ’ οὔθ’ οἱ ἕνδεκα δεδύνηνται οὔτε τὸ δεσμωτήριον, τούτῳ βουλήσεσθε συμβούλῳ χρῆσθαι;

καὶ ὁ μὲν νόμοσ εὐξάμενον κελεύει τὸν κήρυκα μετ’ εὐφημίασ πολλῆσ, οὕτωσ ὑμῖν τὸ βουλεύεσθαι περὶ τῶν πραγμάτων παραδιδόναι· ὑμεῖσ δὲ τὸν ἀνόσιον καὶ περὶ πάντασ πονηρὸν καὶ μάλιστα περὶ τὸν ἑαυτοῦ πατέρα γεγενημένον, τοῦτον μεθ’ ὑμῶν καὶ μετὰ τῶν ὑμετέρων οἰκείων καὶ συγγενῶν ἐάσετε πολιτεύεσθαι; καὶ Δημάδῃ μὲν καὶ Δημοσθένει οὐδεμίαν ὠέσθε δεῖν συγγνώμην ἔχειν, ὅτι δῶρα καθ’ ὑμῶν ἐξηλέγχθησαν λαμβάνοντεσ, ἀλλ’ ἐτιμωρήσασθε, καὶ δικαίωσ, οἷσ εἰ μὴ πάντα ἀλλὰ πολλά γε συνῇστε χρήσιμα πεπολιτευμένοισ· τὸν δὲ κατάρατον τοῦτον, ὃσ ἀγαθὸν μὲν ὑμᾶσ οὐδεπώποτε πεποίηκεν ἐξ οὗ πρὸσ τὴν πόλιν προσελήλυθε, κακὸν δ’ ὅ τι δυνατόσ ἐστιν, ἀφήσετε;

καὶ τίσ οὐκ ἂν ἐγκαλέσειεν ὑμῖν τοῖσ τοῦτον προσδεχομένοισ σύμβουλον; ὅταν γὰρ ἄνθρωποσ γνώριμον καὶ φανερὰν καὶ περιβόητον τὴν πονηρίαν παρὰ πᾶσι τοῖσ πολίταισ ἔχων ἐν ὑμῖν δημηγορῇ, τότε τοὺσ ἀκούοντασ ὑμᾶσ οἱ περιεστηκότεσ θαυμάσουσι, πότερα βελτίουσ οὐκ ἔχετε συμβούλουσ ἢ καὶ χαίρετε τῶν τοιούτων ἀκούοντεσ. χρὴ δ’, ὦ Ἀθηναῖοι, ὥσπερ οἱ πρῶτοι νομοθέται περὶ τῶν ἐν τῷ δήμῳ λεγόντων τοῖσ προγόνοισ ὑμῶν ἐνομοθέτησαν, οὕτω καὶ ὑμᾶσ ζητεῖν ἀκούειν, ἵνα βελτίουσ τοὺσ προσιόντασ ὑμῖν ποιήσητε.

πῶσ οὖν ἐκεῖνοι περὶ τούτων ἐγίγνωσκον; πρῶτον μὲν καθ’ ἑκάστην <ἐκκλησίαν> δημοσίᾳ κατὰ τῶν πονηρῶν ἀρὰσ ποιούμενοι, εἴ τισ δῶρα λαμβάνων μετὰ ταῦτα λέγει καὶ γιγνώσκει περὶ τῶν πραγμάτων, ἐξώλη τοῦτον εἶναι· ὧν οὗτοσ νῦν ἐστιν Ἀριστογείτων· ἔπειτ’ ἐν τοῖσ νόμοισ δώρων γραφὰσ ποιήσαντεσ, καὶ κατὰ μόνου τούτου τῶν ἀδικημάτων δεκαπλασίαν ἐπιθέντεσ τοῦ τιμήματοσ τὴν ἔκτισιν, ἡγούμενοι τὸν τιμὴν λαμβάνοντα τῶν ἐν τῷ δήμῳ ῥηθήσεσθαι μελλόντων λόγων, τοῦτον οὐχ ὑπὲρ τῶν τοῦ δήμου βελτίστων ἀλλ’ ὑπὲρ τῶν τοῖσ δοῦσι συμφερόντων δημηγορεῖν·

Ἀριστογείτονα τοίνυν ἡ βουλὴ ἀποπέφαγκε· πρὸσ δὲ τούτοισ ἀνακρίνοντεσ τοὺσ τῶν κοινῶν τι μέλλοντασ διοικεῖν, τίσ ἐστι τὸν ἴδιον τρόπον, εἰ γονέασ εὖ ποιεῖ, εἰ τὰσ στρατείασ ὑπὲρ τῆσ πόλεωσ ἐστράτευται, εἰ ἱερὰ πατρῷά ἐστιν, εἰ τὰ τέλη τελεῖ· ὧν οὐδὲν ἂν ἔχοι δεῖξαι συμβεβηκὸσ Ἀριστογείτων αὑτῷ.

ἀντὶ μὲν γὰρ τοῦ γονέασ εὖ ποιεῖν κακῶσ οὗτοσ τὸν ἑαυτοῦ πατέρα πεποίηκεν· ὅτε δ’ ὑμεῖσ ἐστρατεύεσθε πάντεσ, οὗτοσ ἦν ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ· τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπε τοῦ πατρὸσ μνῆμά τι ἔχειν, ὦ Ἀθηναῖοι, δεῖξαι, ὥστ’ οὐδ’ ἐν Ἐρετρίᾳ τοῦ πατρὸσ αὐτοῦ τελευτήσαντοσ ἐκεῖ τὰ νομιζόμενα ἐποίησεν αὐτῷ· τῶν δ’ ἄλλων Ἀθηναίων εἰσφερόντων ἐκ τῶν ἰδίων, οὗτοσ οὐδὲ τῶν δημοσίων καὶ ὧν ὦφλε τὸ ἀργύριον ἅπαν ἐκτέτεικεν. ἁπλῶσ δ’ εἰπεῖν, ἐναντία τοῖσ νόμοισ ἅπασι πράττων διατετέλεκε, καὶ τοῦτον μόνον ἡ ἐξ Ἀρείου πάγου βουλὴ τοῖσ ἐζητηκόσι καὶ εἰδόσιν ἀποπέφαγκεν·

οὐ γὰρ παρ’ ἐκείνησ ὑμεῖσ πυθόμενοι τοῦτον ἴστε πονηρὸν καὶ ἄδικον ὄντα, ἀλλ’ ἕκαστοσ ὑμῶν ἀκριβῶσ οἶδε τὴν τούτου πονηρίαν. ὥστε τὸ πολλάκισ λεγόμενον ἀληθὲσ εἰπεῖν ἐστιν, ὅτι περὶ μὲν τούτου τὴν ψῆφον ὑμεῖσ μέλλετε φέρειν, περὶ δ’ ὑμῶν οἱ περιεστηκότεσ καὶ οἱ ἄλλοι πάντεσ. διὸ καὶ σωφρόνων ἐστὶ δικαστῶν, ὦ Ἀθηναῖοι, μήθ’ ὑμῖν αὐτοῖσ ἐναντίαν ἐνεγκεῖν τὴν ψῆφον μήτε πᾶσι τοῖσ ἄλλοισ Ἀθηναίοισ, ἀλλ’ ὁμοθυμαδὸν καταψηφισαμένουσ πάντασ παραδοῦναι τοῖσ ἐπὶ τοῦτο τεταγμένοισ θανάτῳ ζημιῶσαι, καὶ μὴ προέσθαι καὶ μὴ προδοῦναι τὴν ὁσίαν καὶ τὴν εὐόρκον ψῆφον, ἀναμνησθέντασ ὅτι τούτου κατέγνωκεν ἡ βουλὴ δῶρα λαμβάνειν καθ’ ὑμῶν, τούτου κατέγνωκεν ὁ πατὴρ καὶ ζῶν καὶ τελευτήσασ ἀδικεῖν ἑαυτόν, [καὶ] ἵνα τὸ πραότατον εἴπω τῶν ὀνομάτων, τούτου καταχειροτονήσασ ὁ δῆμοσ παραδέδωκεν ὑμῖν τιμωρήσασθαι, οὗτοσ πολλὰ κακὰ διαπεπραγμένοσ ἐπὶ τοιούτοισ εἴληπται πράγμασι νῦν ἀδικῶν, ἐφ’ οἷσ αἰσχρόν ἐστιν ὑμῖν τοῖσ δικάζουσιν ἀτιμώρητον ἐᾶσαι τοῦτον.

τίνα γὰρ τρόπον, ὦ Ἀθηναῖοι, περὶ τῶν ἄλλων ἀποφάσεων οἴσετε τὴν ψῆφον;

ἢ διὰ τίνασ προφάσεισ τῶν ἤδη κεκριμένων ἔσεσθε κατεψηφισμένοι; ἢ διὰ τί τὸ μὲν ἀποφαίνειν τὴν βουλὴν τοὺσ εἰληφότασ τὰ χρήματα φανεῖσθε σπουδάζοντεσ, τὸ δὲ τιμωρεῖσθαι τοὺσ ἀποπεφασμένουσ ἐῶντεσ; μὴ γὰρ ἰδίουσ τοὺσ ἀγῶνασ τούτουσ ὑπολάβητε εἶναι κατὰ τῶν νῦν ἀποπεφασμένων μόνων, ἀλλὰ κοινοὺσ καὶ κατὰ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

δωροδοκία γὰρ καὶ προδοσία κρινομένη παρ’ ὑμῖν δυοῖν θάτερον ἐκ τοῦ λοιποῦ χρόνου ποιήσει τοὺσ ἄλλουσ, ἢ χρήματα λαμβάνειν καθ’ ὑμῶν θαρροῦντασ ὡσ οὐ δώσοντασ δίκην, ἢ φοβεῖσθαι τὸ λαμβάνειν ὡσ τῆσ τιμωρίασ τοῖσ ληφθεῖσιν ἀξίασ γενησομένησ τῶν ἀδικημάτων. οὐκ ἴσθ’, ὅτι καὶ νῦν ὁ φόβοσ ὁ παρ’ ὑμῶν τοὺσ ὁρμῶντασ ἐπὶ τὰ καθ’ ὑμῶν ἥκοντα χρήματα [νῦν] ἀνείργει καὶ ποιεῖ πολλάκισ ἀπὸ τοῦ λήμματοσ ἀποστρέφειν;

καὶ τὸ ψήφισμα τοῦ δήμου, τὸ ζητεῖν τὴν βουλὴν περὶ τούτων τῶν χρημάτων προστάττον, οὐδὲ τοὺσ κεκομικότασ τὸ χρυσίον εἰσ τὴν χώραν ὁμολογεῖν πεποίηκε; καλῶσ γάρ, ὦ Ἀθηναῖοι, καλῶσ οἱ πρόγονοι περὶ τούτων ψηφισάμενοι στήλην εἰσ ἀκρόπολιν ἀνήνεγκαν, ὅτε φασὶν Ἄρθμιον τὸν Πυθώνακτοσ τὸν Ζελείτην κομίσαι τὸ χρυσίον ἐκ Μήδων ἐπὶ διαφθορᾷ τῶν Ἑλλήνων.

πρὶν γὰρ λαβεῖν τινασ καὶ δοῦναι τοῦ τρόπου πεῖραν, φυγὴν τοῦ κομίσαντοσ τὸ χρυσίον καταγνόντεσ, ἐξήλασαν αὐτὸν ἐξ ἁπάσησ τῆσ χώρασ. καὶ ταῦθ’, ὥσπερ εἶπον, εἰσ τὴν ἀκρόπολιν εἰσ στήλην χαλκῆν γράψαντεσ ἀνέθεσαν, παράδειγμα ὑμῖν τοῖσ ἐπιγιγνομένοισ καθιστάντεσ, καὶ νομίζοντεσ τὸν ὁπωσοῦν χρήματα λαμβάνοντα οὐχ ὑπὲρ τῆσ πόλεωσ ἀλλ’ ὑπὲρ τῶν διδόντων βουλεύεσθαι. καὶ μόνῳ τούτῳ προσέγραψαν τὴν αἰτίαν δι’ ἣν ὁ δῆμοσ ἐξέβαλεν αὐτὸν ἐκ τῆσ πόλεωσ, γράψαντεσ διαρρήδην·

Ἄρθμιον τὸν Πυθώνακτοσ τὸν Ζελείτην πολέμιον εἶναι τοῦ δήμου καὶ τῶν συμμάχων, αὐτὸν καὶ γένοσ, καὶ φεύγειν Ἀθήνασ ὅτι τὸν ἐκ Μήδων χρυσὸν ἤγαγεν εἰσ Πελοπόννησον. καίτοι εἰ τὸν ἐν Πελοποννήσῳ χρυσὸν ὁ δῆμοσ πολλῶν κακῶν αἴτιον ἡγεῖτο τοῖσ Ἕλλησιν εἶναι, πῶσ χρὴ ῥᾳθύμωσ ἔχειν ὁρῶντασ ἐν αὐτῇ τῇ πόλει δωροδοκίαν γιγνομένην; καί μοι σκοπεῖτε ταύτην τὴν στήλην. Στήλη καίτοι, ὦ Ἀθηναῖοι, τί ἂν οἰέσθ’ ἐκείνουσ τοὺσ ἄνδρασ ποιῆσαι λαβόντασ ἢ στρατηγὸν ἢ ῥήτορα πολίτην ἑαυτῶν δῶρα δεχόμενον ἐπὶ τοῖσ τῆσ πατρίδοσ συμφέρουσιν, οἳ τὸν ἀλλότριον καὶ τῷ γένει καὶ τῇ φύσει τῆσ Ἑλλάδοσ ἄνθρωπον οὕτω δικαίωσ καὶ σωφρόνωσ ἐξήλασαν [ἐκ Πελοποννήσου πάσησ]; τοιγάρτοι τῆσ πόλεωσ καὶ τῶν προγόνων ἀξίωσ ἐκινδύνευσαν πρὸσ τὸν βάρβαρον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dinarchus, Speeches, Κατὰ Ἀριστογείτονος

(디나르코스, 연설, Κατὰ Ἀριστογείτονος)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION