헬라어 텍스트

Athenaeus, The Deipnosophists, Book 7, book 7, chapter 67

(아테나이오스, The Deipnosophists, Book 7, book 7, chapter 67)

θυννίσ. τοῦ ἄρρενοσ ταύτην φησὶ διαφέρειν ὁ Ἀριστοτέλησ τῷ ἔχειν ὑπὸ τῇ γαστρὶ πτερύγιον, ὃ καλεῖσθαι ἀθέρα ἐν δὲ τῷ περὶ ζῴων μορίων διιστὰσ αὐτὴν τοῦ θύννου φησιν τοῦ θέρουσ τίκτειν περὶ τὸν Ἑκατομβαιῶνα θυλακοειδέσ, ἐν ᾧ πολλὰ γίνεσθαι μικρὰ ᾠά. καὶ Σπεύσιπποσ δ’ ἐν δευτέρῳ Ὁμοίων διίστησιν αὐτὰσ τῶν θύννων καὶ Ἐπίχαρμοσ ἐν Μούσαισ. Κρατῖνοσ δ’ ἐν Πλούτοισ φησὶν ἐγὼ γάρ εἰμι θυννὶσ ἡ μέλαινά σοι καὶ θύννοσ, ὀρφώσ, γλαῦκοσ, ἔγχελυσ, κύων. Ἀριστοτέλησ δ’ ἐν τῷ περὶ ἰχθύων ἀγελαῖον καὶ ἐκτοπιστικὸν εἶναι τὴν θυννίδα. Ἀρχέστρατοσ δ’ ὁ κίμβιξ φησί καὶ θύννησ οὐραῖον ἔχειν ‐ τὴν θυννίδα φωνῶ τὴν μεγάλην, ἧσ μητρόπολισ Βυζάντιόν ἐστιν.

εἶτα τεμὼν αὐτὴν ὀρθῶσ ὄπτησον ἅπασαν ἁλσὶ μόνον λεπτοῖσι πάσασ καὶ ἐλαίῳ ἀλείψασ. θερμὰ τ’ ἔδειν τεμάχη βάπτων δριμεῖαν ἐσ ἅλμην καὶ ξήρ’ ἂν ἐθέλῃσ ἔσθειν γενναῖα πέλονται, ἀθανάτοισι θεοῖσι φυὴν καὶ εἶδοσ ὅμοια. ἂν δ’ ὄξει ῥάνασ παραθῇσ, ἀπόλωλεν ἐκείνη.

καὶ Ἀντιφάνησ δ’ ἐν Παιδεραστῇ· τῆσ τε βελτίστησ μεσαῖον θυννάδοσ Βυζαντίασ τέμαχοσ ἐν τεύτλου λακιστοῖσ κρύπτεται στεγάσμασιν. τῆσ θυννίδοσ τὸ οὐραῖον ἐπαινεῖ καὶ Ἀντιφάνησ ἐν Κουρίδι οὕτωσ· ὁ μὲν ἐν ἀγρῷ τρεφόμενοσ θαλάττιον μὲν οὗτοσ οὐδὲν ἐσθίει πλὴν τῶν παρὰ γῆν, γόγγρον τιν’ ἢ νάρκην τιν’ ἢ θύννησ τὰ πρὸσ γῆσ. Β. ποῖα; α.

τὰ κάτωθεν λέγω· β. τούτουσ φάγοισ ἄν; Γ. τοὺσ γὰρ ἄλλουσ νενόμικα ἀνθρωποφάγουσ ἰχθῦσ. β. τὸ δεῖνα δ’ ἐσθίεισ; Γ· τὸ τί; β. τὰ Βοιωτῶν λοιπά ; Γ. Κωπᾷδασ λέγεισ; ἀγρίωσ γε· παρὰ λίμνην γεωργῶν τυγχάνω. τὰ δ’ ἐγχέλεια γράψομαι λιποταξίου· κομιδῇ γὰρ οὐκ ἦν οὐδαμοῦ. τούτων τῶν ἰαμβείων ἔνια ἔστιν εὑρεῖν καὶ ἐν Ἀκεστρίᾳ καὶ ἐν Ἀγροίκῳ ἢ Βουταλίωνι. Ἱππῶναξ δέ, ὡσ Λυσανίασ ἐν τοῖσ περὶ ἰαμβοποιῶν παρατίθεται, φησίν ὁ μὲν γὰρ αὐτῶν ἡσυχῇ τε καὶ ῥύβδην θυννίδα τε καὶ μυττωτὸν ἡμέρασ πάσασ δαινύμενοσ, ὥσπερ Λαμψακηνὸσ εὐνοῦχοσ, κατέφαγε δὴ τὸν κλῆρον ὥστε χρὴ σκάπτειν πέτρασ τ’ ὀρείασ σῦκα μέτρια τρώγων καὶ κρίθινον κόλλικα, δούλιον χόρτον.