Aristophanes, Peace, Prologue, anapests

ἀλλ’ ἄγε Πήγασε χώρει χαίρων, χρυσοχάλινον πάταγον ψαλίων διακινήσασ φαιδροῖσ ὠσίν. ὡσ ἤν τι πεσὼν ἐνθένδε πάθω, τοὐμοῦ θανάτου πέντε τάλανθ’ ἡ πόλισ ἡ Χίων διὰ τὸν σὸν πρωκτὸν ὀφλήσει. τί ποιεῖσ; τί ποιεῖσ; ποῖ παρακλίνεισ τοὺσ μυκτῆρασ; πρὸσ τὰσ λαύρασ. ἱεί σαυτὸν θαρρῶν ἀπὸ γῆσ, κᾆτα δρομαίαν πτέρυγ’ ἐκτείνων ὀρθὸσ χώρει Διὸσ εἰσ αὐλάσ, ἀπὸ μὲν κάκκησ τὴν ῥῖν’ ἀπέχων, ἀπὸ δ’ ἡμερίων σίτων πάντων. ἄνθρωπε τί δρᾷσ, οὗτοσ ὁ χέζων ἐν Πειραιεῖ παρὰ ταῖσ πόρναισ; ἀπολεῖσ μ’ ἀπολεῖσ. οὐ κατορύξεισ κἀπιφορήσεισ τῆσ γῆσ πολλήν, κἀπιφυτεύσεισ ἑρ́πυλλον ἄνω καὶ μύρον ἐπιχεῖσ;