Aristophanes, Peace, Prologue 2:

(아리스토파네스, Peace, Prologue 2:)

ἐγὼ δὲ τὸν λόγον γε τοῖσι παιδίοισ καὶ τοῖσιν ἀνδρίοισι καὶ τοῖσ ἀνδράσιν καὶ τοῖσ ὑπερτάτοισιν ἀνδράσιν φράσω καὶ τοῖσ ὑπερηνορέουσιν ἔτι τούτοισ μάλα. ὁ δεσπότησ μου μαίνεται καινὸν τρόπον, οὐχ ὅνπερ ὑμεῖσ, ἀλλ’ ἕτερον καινὸν πάνυ. δι’ ἡμέρασ γὰρ ἐσ τὸν οὐρανὸν βλέπων ὡδὶ κεχηνὼσ λοιδορεῖται τῷ Διὶ καί φησιν, ὦ Ζεῦ τί ποτε βουλεύει ποιεῖν; κατάθου τὸ κόρημα· μὴ ’κκόρει τὴν Ἑλλάδα. ἐά ἐά. σιγήσαθ’, ὡσ φωνῆσ ἀκούειν μοι δοκῶ. ὦ Ζεῦ τί δρασείεισ ποθ’ ἡμῶν τὸν λεών; λήσεισ σεαυτὸν τὰσ πόλεισ ἐκκοκκίσασ. τοῦτ’ ἔστι τουτὶ τὸ κακὸν αὔθ’ οὑγὼ ’λεγον. τὸ γὰρ παράδειγμα τῶν μανιῶν ἀκούετε· ἃ δ’ εἶπε πρῶτον ἡνίκ’ ἤρχεθ’ ἡ χολή, πεύσεσθ’. ἔφασκε γὰρ πρὸσ αὑτὸν ἐνθαδί· πῶσ ἄν ποτ’ ἀφικοίμην ἂν εὐθὺ τοῦ Διόσ; ἔπειτα λεπτὰ κλιμάκια ποιούμενοσ, πρὸσ ταῦτ’ ἀνηρριχᾶτ’ ἂν ἐσ τὸν οὐρανόν, ἑώσ ξυνετρίβη τῆσ κεφαλῆσ καταρρυείσ. ἐχθὲσ δὲ μετὰ ταῦτ’ ἐκφθαρεὶσ οὐκ οἶδ’ ὅποι εἰσήγαγ’ Αἰτναῖον μέγιστον κάνθαρον, κἄπειτα τοῦτον ἱπποκομεῖν μ’ ἠνάγκασεν, καὐτὸσ καταψῶν αὐτὸν ὥσπερ πωλίον, ὦ Πηγάσειον, φησί, γενναῖον πτερόν, ὅπωσ πετήσει μ’ εὐθὺ τοῦ Διὸσ λαβών. ἀλλ’ ὅ τι ποιεῖ τῃδὶ διακύψασ ὄψομαι. οἴμοι τάλασ· ἴτε δεῦρο δεῦρ ὦ γείτονεσ· ὁ δεσπότησ γάρ μου μετέωροσ αἴρεται ἱππηδὸν ἐσ τὸν ἀέρ’ ἐπὶ τοῦ κανθάρου.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION