Aristophanes, Lysistrata, Choral, anapests 1:

ἀλλ οὐχὶ χαλεπὸν τοὔργον, εἰ λάβοι γέ τις ὀργῶντας ἀλλήλων τε μὴ κπειρωμένους.? τάχα δ εἴσομαι γώ. ποῦ στιν ἡ Διαλλαγή· πρόσαγε λαβοῦσα πρῶτα τοὺς Λακωνικούς, καὶ μὴ χαλεπῇ τῇ χειρὶ μηδ αὐθαδικῇ, μηδ ὥσπερ ἡμῶν ἅνδρες ἀμαθῶς τοῦτ ἔδρων, ἀλλ ὡς γυναῖκας εἰκός, οἰκείως πάνυ, ἢν μὴ διδῷ τὴν χεῖρα, τῆς σάθης ἄγε. ἴθι καὶ σὺ τούτους τοὺς Ἀθηναίους ἄγε, οὗ δ ἂν διδῶσι πρόσαγε τούτους λαβομένη. ἄνδρες Λάκωνες στῆτε παρ ἐμὲ πλησίον, ἐνθένδε δ ὑμεῖς, καὶ λόγων ἀκούσατε. ἐγὼ γυνὴ μέν εἰμι, νοῦς δ ἔνεστί μοι, αὐτὴ δ ἐμαυτῆς οὐ κακῶς γνώμης ἔχω, τοὺς δ ἐκ πατρός τε καὶ γεραιτέρων λόγους πολλοὺς ἀκούσας οὐ μεμούσωμαι κακῶς. λαβοῦσα δ ὑμᾶς λοιδορῆσαι βούλομαι κοινῇ δικαίως, οἳ μιᾶς ἐκ χέρνιβος βωμοὺς περιρραίνοντες ὥσπερ ξυγγενεῖς Ὀλυμπίασιν, ἐν Πύλαις, Πυθοῖ πόσους εἴποιμ ἂν ἄλλους, εἴ με μηκύνειν δέοι· ἐχθρῶν παρόντων βαρβάρων στρατεύματι Ἕλληνας ἄνδρας καὶ πόλεις ἀπόλλυτε. εἷς μὲν λόγος μοι δεῦρ ἀεὶ περαίνεται. ἐγὼ δ ἀπόλλυμαί γ ἀπεψωλημένος. εἶτ ὦ Λάκωνες, πρὸς γὰρ ὑμᾶς τρέψομαι, οὐκ ἴσθ ὅτ ἐλθὼν δεῦρο Περικλείδας ποτὲ ὁ Λάκων Ἀθηναίων ἱκέτης καθέζετο ἐπὶ τοῖσι βωμοῖς ὠχρὸς ἐν φοινικίδι στρατιὰν προσαιτῶν· ἡ δὲ Μεσσήνη τότε ὑμῖν ἐπέκειτο χὠ θεὸς σείων ἅμα. ἐλθὼν δὲ σὺν ὁπλίταισι τετρακισχιλίοις Κίμων ὅλην ἔσωσε τὴν Λακεδαίμονα. ταυτὶ παθόντες τῶν Ἀθηναίων ὕπο δῃοῦτε χώραν, ἧς ὑπ εὖ πεπόνθατε· ἀδικοῦσιν οὗτοι νὴ Δί ὦ Λυσιστράτη. ἀδικίομες: ἀλλ ὁ πρωκτὸς ἄφατον ὡς καλός. ὑμᾶς δ ἀφήσειν τοὺς Ἀθηναίους <μ> οἰεί· οὐκ ἴσθ ὅθ ὑμᾶς οἱ Λάκωνες αὖθις αὖ κατωνάκας φοροῦντας ἐλθόντες δορὶ πολλοὺς μὲν ἄνδρας Θετταλῶν ἀπώλεσαν, πολλοὺς δ ἑταίρους Ἱππίου καὶ ξυμμάχους, ξυνεκμαχοῦντες τῇ τόθ ἡμέρᾳ μόνοι, κἠλευθέρωσαν κἀντὶ τῆς κατωνάκης τὸν δῆμον ὑμῶν χλαῖναν ἠμπέσχον πάλιν·?