헬라어 문장 검색 - ΑριστοπήΕξξλεσί08́11́

(아리스토파네스, Ecclesiazusae, Lyric-Scene, antistrophe 2)

ὦ χρυσοδαίδαλτον ἐμὸν μέλημα, Κύπριδοσ ἔρνοσ, μέλιττα Μούσησ, Χαρίτων θρέμμα, Τρυφῆσ πρόσωπον, ἄνοιξον ἀσπάζου με· διά τοι σὲ πόνουσ ἔχω. οὗτοσ τί κόπτεισ; μῶν ἐμὲ ζητεῖσ; πόθεν; καὶ τὴν θύραν γ’ ἤραττεσ. ἀποθάνοιμ’ ἄρα. τοῦ δαὶ δεόμενοσ δᾷδ’ ἔχων ἐλήλυθασ; Ἀναφλύστιον ζητῶν τιν’ ἄνθρωπον. τίνα; οὐ τὸν Σεβῖνον, ὃν σὺ προσδοκᾷσ ἴσωσ. νὴ τὴν Ἀφροδίτην, ἤν τε βούλῃ γ’ ἤν τε μή. ἀλλ’ οὐχὶ νυνὶ τὰσ ὑπερεξηκοντέτεισ εἰσάγομεν, ἀλλ’ εἰσαῦθισ ἀναβεβλήμεθα. τὰσ ἐντὸσ εἴκοσιν γὰρ ἐκδικάζομεν. ἐπὶ τῆσ προτέρασ ἀρχῆσ γε ταῦτ’ ἦν ὦ γλύκων· νυνὶ δὲ πρῶτον εἰσάγειν ἡμᾶσ δοκεῖ. τῷ βουλομένῳ γε κατὰ τὸν ἐν πεττοῖσ νόμον. ἀλλ’ οὐδὲ δειπνεῖσ κατὰ τὸν ἐν πεττοῖσ νόμον. οὐκ οἶδ’ ὅ τι λέγεισ· τηνδεδί μοι κρουστέον. ὅταν γε κρούσῃσ τὴν ἐμὴν πρῶτον θύραν. ἀλλ’ οὐχὶ νυνὶ κρησέραν αἰτούμεθα. οἶδ’ ὅτι φιλοῦμαι· νῦν δὲ θαυμάζεισ ὅτι θύρασί μ’ ηὑρ͂εσ· ἀλλὰ πρόσαγε τὸ στόμα. ἀλλ’ ὦ μέλ’ ὀρρωδῶ τὸν ἐραστήν σου. τίνα; τὸν τῶν γραφέων ἄριστον. οὗτοσ δ’ ἔστι τίσ; ὃσ τοῖσ νεκροῖσι ζωγραφεῖ τὰσ ληκύθουσ. ἀλλ’ ἄπιθ’, ὅπωσ μή σ’ ἐπὶ θύραισιν ὄψεται. οἶδ’ οἶδ’ ὅ τι βούλει. καὶ γὰρ ἐγώ σε νὴ Δία. μὰ τὴν Ἀφροδίτην ἥ μ’ ἔλαχε κληρουμένη, μὴ ’γώ σ’ ἀφήσω. παραφρονεῖσ ὦ γρᾴδιον. ληρεῖσ· ἐγὼ δ’ ἄξω σ’ ἐπὶ τἀμὰ στρώματα. τί δῆτα κρεάγρασ τοῖσ κάδοισ ὠνούμεθα, ἐξὸν καθέντα γρᾴδιον τοιουτονὶ ἐκ τῶν φρεάτων τοὺσ κάδουσ ξυλλαμβάνειν; μὴ σκῶπτέ μ’ ὦ τάλαν ἀλλ’ ἕπου δεῦρ’ ὡσ ἐμέ. ἀλλ’ οὐκ ἀνάγκη μοὐστίν, εἰ μὴ τῶν ἐμῶν τὴν πεντακοσιοστὴν κατέθηκασ τῇ πόλει. νὴ τὴν Ἀφροδίτην δεῖ γε μέντοι <σ’>. ὡσ ἐγὼ τοῖσ τηλικούτοισ ξυγκαθεύδουσ’ ἥδομαι. ἐγὼ δὲ ταῖσ γε τηλικαύταισ ἄχθομαι, κοὐκ ἂν πιθοίμην οὐδέποτ’.

ἀλλὰ νὴ Δία ἀναγκάσει τουτί σε. τοῦτο δ’ ἔστι τί; ψήφισμα, καθ’ ὅ σε δεῖ βαδίζειν ὡσ ἐμέ. λέγ’ αὐτὸ τί ποτε κἄστι. καὶ δή σοι λέγω. ἔδοξε ταῖσ γυναιξίν, ἢν ἀνὴρ νέοσ νέασ ἐπιθυμῇ, μὴ σποδεῖν αὐτὴν πρὶν ἂν τὴν γραῦν προκρούσῃ πρῶτον· ἢν δὲ μὴ ’θέλῃ πρότερον προκρούειν ἀλλ’ ἐπιθυμῇ τῆσ νέασ, ταῖσ πρεσβυτέραισ γυναιξὶν ἔστω τὸν νέον ἕλκειν ἀνατεὶ λαβομένασ τοῦ παττάλου. οἴμοι Προκρούστησ τήμερον γενήσομαι. τοῖσ γὰρ νόμοισ τοῖσ ἡμετέροισι πειστέον. τί δ’ ἢν ἀφαιρῆταί μ’ ἀνὴρ τῶν δημοτῶν ἢ τῶν φίλων ἐλθών τισ; ἀλλ’ οὐ κύριοσ ὑπὲρ μέδιμνόν ἐστ’ ἀνὴρ οὐδεὶσ ἔτι. ἐξωμοσία δ’ οὐκ ἔστιν; οὐ γὰρ δεῖ στροφῆσ. ἀλλ’ ἔμποροσ εἶναι σκήψομαι. κλάων γε σύ. τί δῆτα χρὴ δρᾶν; δεῦρ’ ἀκολουθεῖν ὡσ ἐμέ. καὶ ταῦτ’ ἀνάγκη μοὐστί; Διομήδειά γε. ὑποστόρεσαί νυν πρῶτα τῆσ ὀριγάνου καὶ κλήμαθ’ ὑπόθου συγκλάσασα τέτταρα, καὶ ταινίωσαι καὶ παράθου τὰσ ληκύθουσ, ὕδατόσ τε κατάθου τοὔστρακον πρὸ τῆσ θύρασ. ἦ μὴν ἔτ’ ὠνήσει σὺ καὶ στεφάνην ἐμοί. νὴ τὸν Δί’ ἤνπερ ᾖ γέ που τῶν κηρίνων· οἶμαι γὰρ ἔνδον διαπεσεῖσθαί σ’ αὐτίκα. ποῖ τοῦτον ἕλκεισ; τὸν ἐμὸν αὐτῆσ εἰσάγω. οὐ σωφρονοῦσά γ’· οὐ γὰρ ἡλικίαν ἔχει παρὰ σοὶ καθεύδειν τηλικοῦτοσ ὤν, ἐπεὶ μήτηρ ἂν αὐτῷ μᾶλλον εἰήσ ἢ γυνή. ὥστ’ εἰ καταστήσεσθε τοῦτον τὸν νόμον, τὴν γῆν ἅπασαν Οἰδιπόδων ἐμπλήσετε. ὦ παμβδελυρὰ φθονοῦσα τόνδε τὸν λόγον ἐξηῦρεσ· ἀλλ’ ἐγώ σε τιμωρήσομαι. νὴ τὸν Δία τὸν σωτῆρα κεχάρισαί γέ μοι ὦ γλυκύτατον τὴν γραῦν ἀπαλλάξασά μου· ὥστ’ ἀντὶ τούτων τῶν ἀγαθῶν εἰσ ἑσπέραν μεγάλην ἀποδώσω καὶ παχεῖάν σοι χάριν. αὕτη σὺ ποῖ τονδὶ παραβᾶσα τὸν νόμον ἕλκεισ, παρ’ ἐμοὶ τῶν γραμμάτων εἰρηκότων πρότερον καθεύδειν αὐτόν;

οἴμοι δείλαιοσ. πόθεν ἐξέκυψασ ὦ κάκιστ’ ἀπολουμένη; τοῦτο γὰρ ἐκείνου τὸ κακὸν ἐξωλέστερον. βάδιζε δεῦρο. μηδαμῶσ με περιίδῃσ ἑλκόμενον ὑπὸ τῆσδ’ ἀντιβολῶ σ’. ἀλλ’ οὐκ ἐγώ, ἀλλ’ ὁ νόμοσ ἕλκει σ’. οὐκ ἐμέ γ’, ἀλλ’ ἔμπουσά τισ ἐξ αἵματοσ φλύκταιναν ἠμφιεσμένη. ἕπου μαλακίων δεῦρ’ ἀνύσασ καὶ μὴ λάλει. ἴθι νυν ἐάσον εἰσ ἄφοδον πρώτιστά με ἐλθόντα θαρρῆσαι πρὸσ ἐμαυτόν· εἰ δὲ μή, αὐτοῦ τι δρῶντα πυρρὸν ὄψει μ’ αὐτίκα ὑπὸ τοῦ δέουσ. θάρρει, βάδιζ’· ἔνδον χεσεῖ. δέδοικα κἀγὼ μὴ πλέον γ’ ἢ βούλομαι. ἀλλ’ ἐγγυητάσ σοι καταστήσω δύο ἀξιόχρεωσ. μή μοι καθίστη. ποῖ σὺ ποῖ χωρεῖσ μετὰ ταύτησ; οὐκ ἔγωγ’, ἀλλ’ ἕλκομαι. ἀτὰρ ἥτισ εἶ γε, πόλλ’ ἀγαθὰ γένοιτό σοι, ὅτι μ’ οὐπεριεῖδεσ ἐπιτριβέντ’. ὦ Ἡράκλεισ ὦ Πᾶνεσ ὦ Κορύβαντεσ ὦ Διοσκόρω, τοῦτ’ αὖ πολὺ τούτου τὸ κακὸν ἐξωλέστερον. ἀτὰρ τί τὸ πρᾶγμ’ ἔστ’ ἀντιβολῶ τουτί ποτε; πότερον πίθηκοσ ἀνάπλεωσ ψιμυθίου, ἢ γραῦσ ἀνεστηκυῖα παρὰ τῶν πλειόνων; μὴ σκῶπτέ μ’ ἀλλὰ δεῦρ’ ἕπου. δευρὶ μὲν οὖν. ὡσ οὐκ ἀφήσω σ’ οὐδέποτ’. οὐδὲ μὴν ἐγώ. διασπάσεσθέ μ’ ὦ κακῶσ ἀπολούμεναι. ἐμοὶ γὰρ ἀκολουθεῖν σ’ ἔδει κατὰ τὸν νόμον. οὐκ ἢν ἑτέρα γε γραῦσ ἔτ’ αἰσχίων φανῇ. ἢν οὖν ὑφ’ ὑμῶν πρῶτον ἀπόλωμαι κακῶσ, φέρε πῶσ ἐπ’ ἐκείνην τὴν καλὴν ἀφίξομαι;

αὐτὸσ σκόπει σύ· τάδε δέ σοι ποιητέον. ποτέρασ προτέρασ οὖν κατελάσασ ἀπαλλαγῶ; οὐκ οἶσθα; βαδιεῖ δεῦρ’. ἀφέτω νύν μ’ αὑτηί. δευρὶ μὲν οὖν ἴθ’ ὡσ ἔμ’. ἢν ἡδί μ’ ἀφῇ. ἀλλ’ οὐκ ἀφήσω μὰ Δία σ’. οὐδὲ μὴν ἐγώ. χαλεπαί γ’ ἂν ἦστε γενόμεναι πορθμῆσ. τιή; ἕλκοντε τοὺσ πλωτῆρασ ἂν ἀπεκναίετε. σιγῇ βάδιζε δεῦρο. μὰ Δί’ ἀλλ’ ὡσ ἐμέ. τουτὶ τὸ πρᾶγμα κατὰ τὸ Καννωνοῦ σαφῶσ ψήφισμα, βινεῖν δεῖ με διαλελημμένον. πῶσ οὖν δικωπεῖν ἀμφοτέρασ δυνήσομαι; καλῶσ, ἐπειδὰν καταφάγῃσ βολβῶν χύτραν. οἴμοι κακοδαίμων ἐγγὺσ ἤδη τῆσ θύρασ ἑλκόμενόσ εἰμ’. ἀλλ’ οὐδὲν ἔσται σοι πλέον. ξυνεσπεσοῦμαι γὰρ μετὰ σοῦ. μὴ πρὸσ θεῶν· ἑνὶ γὰρ ξυνέχεσθαι κρεῖττον ἢ δυοῖν κακοῖν. νὴ τὴν Ἑκάτην ἐάν τε βούλῃ γ’ ἤν τέ μή. ὦ τρισκακοδαίμων εἰ γυναῖκα δεῖ σαπρὰν βινεῖν ὅλην τὴν νύκτα καὶ τὴν ἡμέραν, κἄπειτ’ ἐπειδὰν τῆσδ’ ἀπαλλαγῶ, πάλιν φρύνην ἔχουσαν λήκυθον πρὸσ ταῖσ γνάθοισ. ἆρ’ οὐ κακοδαίμων εἰμί; βαρυδαίμων μὲν οὖν νὴ τὸν Δία τὸν σωτῆρ’ ἀνὴρ καὶ δυστυχήσ, ὅστισ τοιούτοισ θηρίοισ συνείρξομαι. ὅμωσ δ’ ἐάν τι πολλὰ πολλάκισ πάθω ὑπὸ τοῖνδε τοῖν κασαλβάδοιν δεῦρ’ ἐσπλέων, θάψαι μ’ ἐπ’ αὐτῷ τῷ στόματι τῆσ ἐσβολῆσ, καὶ τήνδ’ ἄνωθεν ἐπιπολῆσ τοῦ σήματοσ ζῶσαν καταπιττώσαντεσ εἶτα τὼ πόδε μολυβδοχοήσαντεσ κύκλῳ περὶ τὰ σφυρὰ ἄνω ’πιθεῖναι πρόφασιν ἀντὶ ληκύθου.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristophanes, Ecclesiazusae, Lyric-Scene, antistrophe 2

(아리스토파네스, Ecclesiazusae, Lyric-Scene, antistrophe 2)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION