Aristophanes, Clouds, Lyric-Scene, iambics

(아리스토파네스, Clouds, Lyric-Scene, iambics)

εἶτ’ ἄνδρα τῶν αὑτοῦ τι χρὴ προϊέναι; οὐδέποτέ γ’, ἀλλὰ κρεῖττον εὐθὺσ ἦν τότε ἀπερυθριᾶσαι μᾶλλον ἢ σχεῖν πράγματα, ὅτε τῶν ἐμαυτοῦ γ’ ἕνεκα νυνὶ χρημάτων ἕλκω σε κλητεύσοντα, καὶ γενήσομαι ἐχθρὸσ ἔτι πρὸσ τούτοισιν ἀνδρὶ δημότῃ. ἀτὰρ οὐδέποτέ γε τὴν πατρίδα καταισχυνῶ ζῶν, ἀλλὰ καλοῦμαι Στρεψιάδην ‐ τίσ οὑτοσί; ἐσ τὴν ἕνην τε καὶ νέαν. μαρτύρομαι, ὅτι ἐσ δύ’ εἶπεν ἡμέρασ. τοῦ χρήματοσ; τῶν δώδεκα μνῶν, ἃσ ἔλαβεσ ὠνούμενοσ τὸν ψαρὸν ἵππον. ἵππον; οὐκ ἀκούετε; ὃν πάντεσ ὑμεῖσ ἴστε μισοῦνθ’ ἱππικήν. καὶ νὴ Δί’ ἀποδώσειν γ’ ἐπώμνυσ τοὺσ θεούσ. μὰ τὸν Δί’ οὐ γάρ πω τότ’ ἐξηπίστατο Φειδιππίδησ μοι τὸν ἀκατάβλητον λόγον. νῦν δὲ διὰ τοῦτ’ ἔξαρνοσ εἶναι διανοεῖ; τί γὰρ ἄλλ’ ἂν ἀπολαύσαιμι τοῦ μαθήματοσ; καὶ ταῦτ’ ἐθελήσεισ ἀπομόσαι μοι τοὺσ θεοὺσ ἵν’ ἂν κελεύσω ’γώ σε; τοὺσ ποίουσ θεούσ; τὸν Δία, τὸν Ἑρμῆν, τὸν Ποσειδῶ. νὴ Δία κἂν προσκαταθείην γ’ ὥστ’ ὀμόσαι τριώβολον. ἀπόλοιο τοίνυν ἕνεκ’ ἀναιδείασ ἔτι. ἁλσὶν διασμηχθεὶσ ὄναιτ’ ἂν οὑτοσί. οἴμ’ ὡσ καταγελᾷσ. ἓξ χοᾶσ χωρήσεται. οὔ τοι μὰ τὸν Δία τὸν μέγαν καὶ τοὺσ θεοὺσ ἐμοῦ καταπροίξει. θαυμασίωσ ἥσθην θεοῖσ, καὶ Ζεὺσ γέλοιοσ ὀμνύμενοσ τοῖσ εἰδόσιν. ἦ μὴν σὺ τούτων τῷ χρόνῳ δώσεισ δίκην. ἀλλ’ εἴτ’ ἀποδώσεισ μοι τὰ χρήματ’ εἴτε μή, ἀπόπεμψον ἀποκρινάμενοσ. ἔχε νυν ἥσυχοσ. ἐγὼ γὰρ αὐτίκ’ ἀποκρινοῦμαί σοι σαφῶσ. τί σοι δοκεῖ δράσειν; ἀποδώσειν μοι δοκεῖ. ποῦ ’σθ’ οὗτοσ ἁπαιτῶν με τἀργύριον; λέγε τουτὶ τί ἔστι; τοῦθ’ ὅ τι ἐστί; κάρδοποσ. ἔπειτ’ ἀπαιτεῖσ τἀργύριον τοιοῦτοσ ὤν; οὐκ ἂν ἀποδοίην οὐδ’ ἂν ὀβολὸν οὐδενί, ὅστισ καλέσειε κάρδοπον τὴν καρδόπην. οὐκ ἄρ’ ἀποδώσεισ; οὐχ ὅσον γέ μ’ εἰδέναι. οὔκουν ἀνύσασ τι θᾶττον ἀπολιταργιεῖσ ἀπὸ τῆσ θύρασ; ἄπειμι, καὶ τοῦτ’ ἴσθ’ ὅτι θήσω πρυτανεῖ’ ἢ μηκέτι ζῴην ἐγώ. καὶ προσαπολεῖσ ἄρ’ αὐτὰ πρὸσ ταῖσ δώδεκα. καίτοι σε τοῦτό γ’ οὐχὶ βούλομαι παθεῖν, ὁτιὴ ’κάλεσασ εὐηθικῶσ τὴν κάρδοπον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION