Aristophanes, Acharnians, Prologue 1:

ὅσα δὴ δέδηγμαι τὴν ἐμαυτοῦ καρδίαν, ἥσθην δὲ βαιά, πάνυ δὲ βαιά, τέτταρα· ἃ δ’ ὠδυνήθην, ψαμμακοσιογάργαρα. φέρ’ ἴδω, τί δ’ ἥσθην ἄξιον χαιρηδόνοσ; ἐγᾦδ’ ἐφ’ ᾧ γε τὸ κέαρ ηὐφράνθην ἰδών, τοῖσ πέντε ταλάντοισ οἷσ Κλέων ἐξήμεσεν. ταῦθ’ ὡσ ἐγανώθην, καὶ φιλῶ τοὺσ ἱππέασ διὰ τοῦτο τοὔργον· ἄξιον γὰρ Ἑλλάδι. ἀλλ’ ὠδυνήθην ἕτερον αὖ τραγῳδικόν, ὅτε δὴ ’κεχήνη προσδοκῶν τὸν Αἰσχύλον, ὁ δ’ ἀνεῖπεν, εἴσαγ’ ὦ Θέογνι τὸν χορόν. πῶσ τοῦτ’ ἔσεισέ μου δοκεῖσ τὴν καρδίαν; ἀλλ’ ἕτερον ἥσθην, ἡνίκ’ ἐπὶ Μόσχῳ ποτὲ Δεξίθεοσ εἰσῆλθ’ ᾀσόμενοσ Βοιώτιον. τῆτεσ δ’ ἀπέθανον καὶ διεστράφην ἰδών, ὅτε δὴ παρέκυψε Χαῖρισ ἐπὶ τὸν ὄρθιον. ἀλλ’ οὐδεπώποτ’ ἐξ ὅτου ’γὼ ῥύπτομαι οὕτωσ ἐδήχθην ὑπὸ κονίασ τὰσ ὀφρῦσ ὡσ νῦν, ὁπότ’ οὔσησ κυρίασ ἐκκλησίασ ἑωθινῆσ ἔρημοσ ἡ πνὺξ αὑτηί, οἱ δ’ ἐν ἀγορᾷ λαλοῦσι κἄνω καὶ κάτω τὸ σχοινίον φεύγουσι τὸ μεμιλτωμένον. οὐδ’ οἱ πρυτάνεισ ἥκουσιν, ἀλλ’ ἀωρίαν ἥκοντεσ, εἶτα δ’ ὠστιοῦνται πῶσ δοκεῖσ ἐλθόντεσ ἀλλήλοισι περὶ πρώτου ξύλου, ἁθρόοι καταρρέοντεσ· εἰρήνη δ’ ὅπωσ ἔσται προτιμῶσ’ οὐδέν· ὦ πόλισ πόλισ. ἐγὼ δ’ ἀεὶ πρώτιστοσ εἰσ ἐκκλησίαν νοστῶν κάθημαι· κᾆτ’ ἐπειδὰν ὦ μόνοσ, στένω κέχηνα σκορδινῶμαι πέρδομαι, ἀπορῶ γράφω παρατίλλομαι λογίζομαι, ἀποβλέπων ἐσ τὸν ἀγρὸν εἰρήνησ ἐρῶν, στυγῶν μὲν ἄστυ τὸν δ’ ἐμὸν δῆμον ποθῶν, ὃσ οὐδεπώποτ’ εἶπεν, ἄνθρακασ πρίω, οὐκ ὄξοσ οὐκ ἔλαιον, οὐδ’ ᾔδει "πρίω," ἀλλ’ αὐτὸσ ἔφερε πάντα χὠ πρίων ἀπῆν. νῦν οὖν ἀτεχνῶσ ἥκω παρεσκευασμένοσ βοᾶν ὑποκρούειν λοιδορεῖν τοὺσ ῥήτορασ, ἐάν τισ ἄλλο πλὴν περὶ εἰρήνησ λέγῃ. ἀλλ’ οἱ πρυτάνεισ γὰρ οὑτοιὶ μεσημβρινοί. οὐκ ἠγόρευον; τοῦτ’ ἐκεῖν’ οὑγὼ ’λεγον· ἐσ τὴν προεδρίαν πᾶσ ἀνὴρ ὠστίζεται.