Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 4 109:

δοκεῖ γὰρ οὐκ αἰσθάνεσθαι οὐδὲ λυπεῖσθαι, μὴ ὀργιζόμενόσ τε οὐκ εἶναι ἀμυντικόσ, τὸ δὲ προπηλακιζόμενον ἀνέχεσθαι καὶ τοὺσ οἰκείουσ περιορᾶν ἀνδραποδῶδεσ. ἡ δ’ ὑπερβολὴ κατὰ πάντα μὲν γίνεται καὶ γὰρ οἷσ οὐ δεῖ, καὶ ἐφ’ οἷσ οὐ δεῖ, καὶ μᾶλλον ἢ δεῖ, καὶ θᾶττον, καὶ πλείω χρόνον, οὐ μὴν ἅπαντά γε τῷ αὐτῷ ὑπάρχει.