Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 4 92:

σπουδάζοντοσ γὰρ οὕτωσ ἔχειν περὶ ταῦτα. καὶ οἱο͂σ κεκτῆσθαι μᾶλλον τὰ καλὰ καὶ ἄκαρπα τῶν καρπίμων καὶ ὠφελίμων· αὐτάρκουσ γὰρ μᾶλλον. καὶ κίνησισ δὲ βραδεῖα τοῦ μεγαλοψύχου δοκεῖ εἶναι, καὶ φωνὴ βαρεῖα, καὶ λέξισ στάσιμοσ· οὐ γὰρ σπευστικὸσ ὁ περὶ ὀλίγα σπουδάζων, οὐδὲ σύντονοσ ὁ μηδὲν μέγα οἰόμενοσ·