Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 10 71:

τὰ δὲ τούτῳ δυσχερῆ εἴ τῳ φαίνεται ἡδέα, οὐδὲν θαυμαστόν· πολλαὶ γὰρ φθοραὶ καὶ λῦμαι ἀνθρώπων γίνονται· ἡδέα δ’ οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ τούτοισ καὶ οὕτω διακειμένοισ. τὰσ μὲν οὖν ὁμολογουμένωσ αἰσχρὰσ δῆλον ὡσ οὐ φατέον ἡδονὰσ εἶναι, πλὴν τοῖσ διεφθαρμένοισ· τῶν δ’ ἐπιεικῶν εἶναι δοκουσῶν ποίαν ἢ τίνα φατέον τοῦ ἀνθρώπου εἶναι;