Aristotle, Eudemian Ethics, Book 8 39:

ἀλλ’, ὡσ ἐοίκεν, οὐκ ἀπὸ τύχησ, ἀλλὰ δοκεῖ διὰ τοῦτο. ὥσθ’ οὗτοσ μὲν ὁ λόγοσ οὐ δείκνυσιν ὅτι φύσει εὐτυχεῖν, ἀλλ’ ὅτι οὐ πάντεσ οἱ δοκοῦντεσ εὐτυχεῖν διὰ τύχην κατορθοῦσιν, ἀλλὰ διὰ φύσιν· οὐδ’ ὅτι οὐδέν ἐστι τύχη αἰτία οὐθενὸσ δείκνυσιν, ἀλλ’ οὐ τῶν πάντων ὧν δοκεῖ. τοῦτο μέντ’ ἂν ἀπορήσειέ τισ, ἆρ’ αὐτοῦ τούτου τύχη αἰτία, τοῦ ἐπιθυμῆσαι οὗ δεῖ καὶ ὅτε δεῖ. ἢ οὕτωσ γε πάντων ἔσται;