Aristotle, Eudemian Ethics, Book 8 31:

εἰ γάρ ἐστι φύσει ἡ δι’ ἐπιθυμίαν ἡδέοσ καὶ ἡ ὄρεξισ, φύσει γε ἐπὶ τὸ ἀγαθὸν βαδίζοι ἂν πᾶν. εἰ δή τινέσ εἰσιν εὐφυεῖσ ὥσπερ οἱ ἄδικοι οὐκ ἐπιστάμενοι ᾄδειν, οὕτωσ εὖ πεφύκασι καὶ ἄνευ λόγου ὁρμῶσιν, ἡ φύσισ πέφυκε, καὶ ἐπιθυμοῦσι καὶ τούτου καὶ τότε καὶ οὕτωσ ὡσ δεῖ καὶ οὗ δεῖ καὶ ὅτε, οὗτοι κατορθώσουσι, κἂν τύχωσιν ἄφρονεσ ὄντεσ καὶ ἄλογοι, ὥσπερ καὶ εὖ ἔσονται οὐ διδασκαλικοὶ ὄντεσ.