Aristotle, Eudemian Ethics, Book 7 204:

ἂν δ ὃ μὲν φῇ ὧδε ὃ δὲ ἐκείνως, οὐ καλὸν μὲν ἀντιποιῆσαι, δέον τοὺς καλοὺς λέγειν λόγους, ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ θατέρου, ἀλλ ἐπεὶ οὐ διείποντο ὡς ἠθικῶς, δεῖ κρίνειν τίνα, μηδ ὑποκρινόμενον μηδέτερον αὐτῶν ἐξαπατᾶν.? ὥστε δεῖ στέργειν αὐτὸν τὴν τύχην. ὅτι δ ἐστὶν ἡ ἠθικὴ κατὰ προαίρεσιν, δῆλον, ἐπεὶ κἂν εἰ μεγάλα παθὼν μὴ ἀποδῴη δι ἀδυναμίαν, ἀλλ ὡς ἠδύνατο, καλῶς:?