Aristotle, Eudemian Ethics, Book 7 144:

οἰκεῖον δὲ τῇ σκέψει θεωρῆσαι καὶ περὶ ὁμονοίασ καὶ εὐνοίασ. δοκεῖ γὰρ τοῖσ μὲν εἶναι ταὐτά, τοῖσ δ’ οὐκ ἄνευ ἀλλήλων. ἔστι δ’ ἡ εὔνοια τῆσ φιλίασ οὔτε πάμπαν ἕτερον οὔτε ταὐτόν. διῃρημένησ γὰρ τῆσ φιλίασ κατὰ τρεῖσ τρόπουσ, οὔτ’ ἐν τῇ χρησίμῃ οὔτ’ ἐν τῇ καθ’ ἡδονὴν ἐστίν. εἴτε γὰρ ὅτι χρήσιμον, βούλεται αὐτῷ τἀγαθά, οὐ δι’ ἐκεῖνον ἀλλὰ δι’ αὑτὸν βούλοιτ’ ἄν, δοκεῖ δὲ ὥσπερ . . . καὶ ἡ εὔνοια οὐκ αὐτοῦ εὔνοια τοῦ εὐνοϊζομένου εἶναι, ἀλλὰ τοῦ ᾧ εὐνοεῖ·