헬라어 문장 검색 - ΑνδοξίΣπεεξηέ3́

(안도키데스, 연설, Περὶ τῆσ πρὸσ Λακεδιμονίουσ εἰρήνης)

ὅτι μὲν εἰρήνην ποιεῖσθαι δικαίαν ἄμεινόν ἐστιν ἢ πολεμεῖν, δοκεῖτέ μοι, ὦ Ἀθηναῖοι, πάντεσ γιγνώσκειν· ὅτι δὲ οἱ ῥήτορεσ τῷ μὲν ὀνόματι τῆσ εἰρήνησ συγχωροῦσι, τοῖσ δ’ ἔργοισ ἀφ’ ὧν ἂν ἡ εἰρήνη γένοιτο ἐναντιοῦνται, τοῦτο δὲ οὐ πάντεσ αἰσθάνεσθε. λέγουσι γὰρ ὡσ ἔστι δεινότατον τῷ δήμῳ, γενομένησ εἰρήνησ, ἡ νῦν οὖσα πολιτεία μὴ καταλυθῇ. εἰ μὲν οὖν μηδεπώποτε πρότερον ὁ δῆμοσ ὁ τῶν Ἀθηναίων εἰρήνην ἐποιήσατο πρὸσ Λακεδαιμονίουσ, εἰκότωσ ἂν ἐφοβούμεθα αὐτὸ διά τε τὴν ἀπειρίαν τοῦ ἔργου διά τε τὴν ἐκείνων ἀπιστίαν·

ὅπου δὲ πολλάκισ ἤδη πρότερον εἰρήνην ἐποιήσασθε δημοκρατούμενοι, πῶσ οὐκ εἰκὸσ ὑμᾶσ πρῶτον ἐκεῖνα σκέψασθαι τὰ τότε γενόμενα; χρὴ γάρ, ὦ Ἀθηναῖοι, τεκμηρίοισ χρῆσθαι τοῖσ πρότερον γενομένοισ περὶ τῶν μελλόντων ἔσεσθαι. ἡνίκα τοίνυν ἦν μὲν ὁ πόλεμοσ ἡμῖν ἐν Εὐβοίᾳ, Μέγαρα δὲ εἴχομεν καὶ Πηγὰσ καὶ Τροζῆνα, εἰρήνησ ἐπεθυμήσαμεν, καὶ Μιλτιάδην τὸν Κίμωνοσ ὠστρακισμένον καὶ ὄντα ἐν Χερρονήσῳ κατεδεξάμεθα δι’ αὐτὸ τοῦτο, πρόξενον ὄντα Λακεδαιμονίων, ὅπωσ πέμψαιμεν εἰσ Λακεδαίμονα προκηρυκευσόμενον περὶ σπονδῶν.

καὶ τότε ἡμῖν εἰρήνη ἐγένετο πρὸσ Λακεδαιμονίουσ ἔτη πεντήκοντα, καὶ ἐνεμείναμεν ἀμφότεροι ταύταισ ταῖσ σπονδαῖσ ἔτη τριακαίδεκα.

ἓν δὴ τοῦτο, ὦ Ἀθηναῖοι, πρῶτον σκεψώμεθα. ἐν ταύτῃ τῇ εἰρήνῃ ὁ δῆμοσ ὁ τῶν Ἀθηναίων ἔσθ’ ὅπου κατελύθη; οὐδεὶσ ἀποδείξει. ἀγαθὰ δὲ ὅσα ἐγένετο διὰ ταύτην τὴν εἰρήνην, ἐγὼ ὑμῖν φράσω. πρῶτον μὲν τὸν Πειραιᾶ ἐτειχίσαμεν ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ, εἶτα τὸ μακρὸν τεῖχοσ τὸ βόρειον·

ἀντὶ δὲ τῶν τριήρων αἳ τότε ἡμῖν ἦσαν παλαιαὶ καὶ ἄπλοι, αἷσ βασιλέα καὶ τοὺσ βαρβάρουσ καταναυμαχήσαντεσ ἠλευθερώσαμεν τοὺσ Ἕλληνασ, ἀντὶ τούτων τῶν νεῶν ἑκατὸν τριήρεισ ἐναυπηγησάμεθα, καὶ πρῶτον τότε τριακοσίουσ ἱππέασ κατεστησάμεθα καὶ τοξότασ τριακοσίουσ Σκύθασ ἐπριάμεθα. καὶ ταῦτα ἐκ τῆσ εἰρήνησ τῆσ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ ἀγαθὰ τῇ πόλει καὶ δύναμισ τῷ δήμῳ τῷ Ἀθηναίων ἐγένετο. μετὰ δὲ ταῦτα δι’ Αἰγινήτασ εἰσ πόλεμον κατέστημεν, καὶ πολλὰ κακὰ παθόντεσ πολλὰ δὲ ποιήσαντεσ ἐπεθυμήσαμεν πάλιν τῆσ εἰρήνησ, καὶ ᾑρέθησαν δέκα ἄνδρεσ ἐξ Ἀθηναίων ἁπάντων πρέσβεισ εἰσ Λακεδαίμονα περὶ εἰρήνησ αὐτοκράτορεσ, ὧν ἦν καὶ Ἀνδοκίδησ ὁ πάπποσ ὁ ἡμέτεροσ.

οὗτοι ἡμῖν εἰρήνην ἐποίησαν πρὸσ Λακεδαιμονίουσ ἔτη τριάκοντα. καὶ ἐν τοσούτῳ χρόνῳ ἔστιν ὅπου, ὦ Ἀθηναῖοι, ὁ δῆμοσ κατελύθη; τί δέ; πράττοντέσ τινεσ δήμου κατάλυσιν ἐλήφθησαν; οὐκ ἔστιν ὅστισ ἀποδείξει. ἀλλ’ αὐτὸ τὸ ἐναντιώτατον· αὕτη γὰρ ἡ εἰρήνη τὸν δῆμον τὸν Ἀθηναίων ὑψηλὸν ἦρε καὶ κατέστησεν ἰσχυρὸν οὕτωσ ὥστε πρῶτον μὲν ἐν τούτοισ τοῖσ ἔτεσιν εἰρήνην λαβόντεσ ἀνηνέγκαμεν χίλια τάλαντα εἰσ τὴν ἀκρόπολιν, καὶ νόμῳ κατεκλῄσαμεν ἐξαίρετα εἶναι τῷ δήμω, τοῦτο δὲ τριήρεισ ἄλλασ ἑκατὸν ἐναυπηγησάμεθα, καὶ ταύτασ ἐξαιρέτουσ ἐψηφισάμεθα εἶναι, νεωσοίκουσ τε ᾠκοδομησάμεθα, χιλίουσ τε καὶ διακοσίουσ ἱππέασ καὶ τοξότασ τοσούτουσ ἑτέρουσ κατεστήσαμεν, καὶ τὸ τεῖχοσ τὸ μακρὸν τὸ νότιον ἐτειχίσθη.

ταῦτα ἐκ τῆσ εἰρήνησ τῆσ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ ἀγαθὰ τῇ πόλει καὶ δύναμισ τῷ δήμῳ τῷ Ἀθηναίων ἐγένετο. πάλιν δὲ διὰ Μεγαρέασ πολεμήσαντεσ καὶ τὴν χώραν τμηθῆναι προέμενοι, πολλῶν ἀγαθῶν στερηθέντεσ αὖθισ τὴν εἰρήνην ἐποιησάμεθα, ἣν ἡμῖν Νικίασ ὁ Νικηράτου κατηργάσατο.

οἶμαι δ’ ὑμᾶσ ἅπαντασ εἰδέναι τοῦτο, ὅτι διὰ ταύτην τὴν εἰρήνην ἑπτακισχίλια μὲν τάλαντα νομίσματοσ εἰσ τὴν ἀκρόπολιν ἀνηνέγκαμεν, ναῦσ δὲ πλείουσ ἢ τριακοσίασ ἐκτησάμεθα, καὶ φόροσ προσῄει κατ’ ἐνιαυτὸν πλέον ἢ διακόσια καὶ χίλια τάλαντα, καὶ Χερρόνησόν τε εἴχομεν καὶ Νάξον καὶ Εὐβοίασ πλέον ἢ τὰ δύο μέρη· τάσ τε ἄλλασ ἀποικίασ καθ’ ἕκαστον διηγεῖσθαι μακρὸσ ἂν εἰή λόγοσ.

ταῦτα δ’ ἔχοντεσ τὰ ἀγαθὰ πάλιν κατέστημεν εἰσ πόλεμον πρὸσ Λακεδαιμονίουσ, πεισθέντεσ καὶ τότε ὑπ’ Ἀργείων. πρῶτον μὲν οὖν, ὦ Ἀθηναῖοι, τούτου ἀναμνήσθητε, τί ὑμῖν ἐξ ἀρχῆσ ὑπεθέμην τῷ λόγῳ.

ἄλλο τι ἢ τοῦτο, ὅτι διὰ τὴν εἰρήνην οὐδεπώποτε ὁ δῆμοσ ὁ τῶν Ἀθηναίων κατελύθη; οὐκοῦν ἀποδέδεικται. καὶ οὐδεὶσ ἐξελέγξει με ὡσ οὐκ ἔστι ταῦτα ἀληθῆ. ἤδη δέ τινων ἤκουσα λεγόντων ὡσ ἐκ τῆσ τελευταίασ εἰρήνησ τῆσ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ οἵ τε τριάκοντα κατέστησαν πολλοί τε Ἀθηναίων κώνειον πιόντεσ ἀπέθανον, οἱ δὲ φεύγοντεσ ᾤχοντο. ὁπόσοι οὖν ταῦτα λέγουσιν, οὐκ ὀρθῶσ γιγνώσκουσιν·

εἰρήνη γὰρ καὶ σπονδαὶ πολὺ διαφέρουσι σφῶν αὐτῶν. εἰρήνην μὲν γὰρ ἐξ ἴσου ποιοῦνται πρὸσ ἀλλήλουσ ὁμολογήσαντεσ περὶ ὧν ἂν διαφέρωνται· σπονδὰσ δέ, ὅταν κρατήσωσι κατὰ τὸν πόλεμον, οἱ κρείττουσ τοῖσ ἥττοσιν ἐξ ἐπιταγμάτων ποιοῦνται, ὥσπερ ἡμῶν κρατήσαντεσ Λακεδαιμόνιοι τῷ πολέμῳ ἐπέταξαν ἡμῖν καὶ <τὰ> τείχη καθαιρεῖν καὶ τὰσ ναῦσ παραδιδόναι καὶ τοὺσ φεύγοντασ καταδέχεσθαι. τότε μὲν οὖν σπονδαὶ κατ’ ἀνάγκην ἐξ ἐπιταγμάτων ἐγένοντο·

περὶ μὲν οὖν τούτων ταῦτα λέγω. νῦν δὲ περὶ εἰρήνησ βουλεύεσθε. σκέψασθε δὲ ἐξ αὐτῶν τῶν γραμμάτων, ἅ τε ἡμῖν ἐν τῇ στήλῃ γέγραπται, ἐφ’ οἷσ τε νῦν ἔξεστι τὴν εἰρήνην ποιεῖσθαι. ἐκεῖ μὲν γὰρ γέγραπται τὰ τείχη καθαιρεῖν, ἐν δὲ τοῖσδε ἔξεστιν οἰκοδομεῖν· ναῦσ ἐκεῖ μὲν δώδεκα κεκτῆσθαι, νῦν δ’ ὁπόσασ ἂν βουλώμεθα· Λῆμνον δὲ καὶ Ἴμβρον καὶ Σκῦρον τότε μὲν ἔχειν τοὺσ ἔχοντασ, νῦν δὲ ἡμετέρασ εἶναι· καὶ φεύγοντασ νῦν μὲν οὐκ ἐπάναγκεσ οὐδένα καταδέχεσθαι, τότε δ’ ἐπάναγκεσ, ἐξ ὧν ὁ δῆμοσ κατελύθη. τί ταῦτα ἐκείνοισ ὁμολογεῖ; τοσοῦτον οὖν ἔγωγε, ὦ Ἀθηναῖοι, διορίζομαι περὶ τούτων, τὴν μὲν εἰρήνην σωτηρίαν εἶναι τῷ δήμῳ καὶ δύναμιν, τὸν δὲ πόλεμον δήμου κατάλυσιν γίγνεσθαι. φασὶ δέ τινεσ ἀναγκαίωσ νῦν ἡμῖν ἔχειν πολεμεῖν·

σκεψώμεθα οὖν πρῶτον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, διὰ τί καὶ πολεμήσωμεν. οἶμαι γὰρ ἂν πάντασ ἀνθρώπουσ ὁμολογῆσαι διὰ τάδε δεῖν πολεμεῖν, ἢ ἀδικουμένουσ ἢ βοηθοῦντασ ἀδικουμένοισ. ἡμεῖσ τοίνυν αὐτοί τε ἠδικούμεθα Βοιωτοῖσ τε ἀδικουμένοισ ἐβοηθοῦμεν. εἰ τοίνυν ἡμῖν τέ ἐστι τοῦτο παρὰ Λακεδαιμονίων, τὸ μηκέτι ἀδικεῖσθαι, Βοιωτοῖσ τε δέδοκται ποιεῖσθαι τὴν εἰρήνην ἀφεῖσιν Ὀρχομενὸν αὐτόνομον, τίνοσ ἕνεκα πολεμήσωμεν; ἵνα ἡ πόλισ ἡμῶν ἐλευθέρα ᾖ; ἀλλὰ τοῦτό γε αὐτῇ ὑπάρχει.

ἀλλ’ ὅπωσ ἡμῖν τείχη γένηται; ἔστι καὶ ταῦτα ἐκ τῆσ εἰρήνησ. ἀλλ’ ἵνα τριήρεισ ἐξῇ ναυπηγεῖσθαι καὶ τὰσ οὔσασ ἐπισκευάζειν καὶ κεκτῆσθαι; καὶ τοῦτο ὑπάρχει· τὰσ γὰρ πόλεισ αὐτονόμουσ αἱ συνθῆκαι ποιοῦσιν. ἀλλ’ ὅπωσ τὰσ νήσουσ κομισώμεθα, Λῆμνον καὶ Σκῦρον καὶ Ἴμβρον; οὐκοῦν διαρρήδην γέγραπται ταύτασ Ἀθηναίων εἶναι. φέρε, ἀλλὰ Χερρόνησον καὶ τὰσ ἀποικίασ καὶ τὰ ἐγκτήματα καὶ τὰ χρέα ἵνα ἀπολάβωμεν;

ἀλλ’ οὔτε βασιλεὺσ οὔτε οἱ σύμμαχοι συγχωροῦσιν ἡμῖν, μεθ’ ὧν αὐτὰ δεῖ πολεμοῦντασ κτήσασθαι. ἀλλὰ νὴ Δία ἑώσ ἂν Λακεδαιμονίουσ καταπολεμήσωμεν καὶ τοὺσ συμμάχουσ αὐτῶν, μέχρι τούτου δεῖ πολεμεῖν; ἀλλ’ οὔ μοι δοκοῦμεν οὕτω παρεσκευάσθαι. ἐὰν δ’ ἄρα κατεργασώμεθα, τί ποτε αὐτοὶ πείσεσθαι δοκοῦμεν ὑπὸ τῶν βαρβάρων, ὅταν ταῦτα πράξωμεν; εἰ τοίνυν περὶ τούτου μὲν ἔδει πολεμεῖν, χρήματα δὲ ὑπῆρχεν ἡμῖν ἱκανά, τοῖσ δὲ σώμασιν ἦμεν δυνατοί, οὐδὲ οὕτωσ ἔδει πολεμεῖν.

εἰ δὲ μήτε δι’ ὅ τι μήτε ὅτοισι μήτε ἀφ’ ὅτου πολεμήσωμεν ἔστι, πῶσ οὐκ ἐκ παντὸσ τρόπου τὴν εἰρήνην ποιητέον ἡμῖν; σκέψασθε δέ, ὦ Ἀθηναῖοι, καὶ τόδε, ὅτι νυνὶ πᾶσι τοῖσ Ἕλλησι κοινὴν εἰρήνην καὶ ἐλευθερίαν πράττετε, καὶ μετέχειν ἅπασι πάντων ἐξουσίαν ποιεῖτε.

ἐνθυμήθητε οὖν τῶν πόλεων τὰσ μεγίστασ, τίνι τρόπῳ τὸν πόλεμον καταλύονται. πρῶτον μὲν Λακεδαιμονίουσ, οἵτινεσ ἀρχόμενοι μὲν ἡμῖν καὶ τοῖσ συμμάχοισ πολεμεῖν ἦρχον καὶ κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν, νῦν δ’ αὐτοῖσ ἐκ τῆσ εἰρήνησ οὐδέτερον τούτων ὑπάρχει. καὶ οὐχ ὑφ’ ἡμῶν ἀναγκαζόμενοι ταῦτ’ ἀφιᾶσιν, ἀλλ’ ἐπ’ ἐλευθερίᾳ πάσησ τῆσ Ἑλλάδοσ.

νενικήκασι γὰρ τρὶσ ἤδη μαχόμενοι, τότε μὲν ἐν Κορίνθῳ πάντασ πανδημεὶ τοὺσ συμμάχουσ παρόντασ, οὐχ ὑπολιπόντεσ πρόφασιν οὐδεμίαν, ἀλλ’ ἐν τῷ κρατιστεύειν μόνοι πάντων, αὖθισ δ’ ἐν Βοιωτοῖσ, ὅτ’ αὐτῶν Ἀγησίλαοσ ἡγεῖτο, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τότε τὴν νίκην ἐποιήσαντο, τρίτον δ’ ἡνίκα Λέχαιον ἔλαβον, Ἀργείουσ μὲν ἅπαντασ καὶ Κορινθίουσ, ἡμῶν δὲ καὶ Βοιωτῶν τοὺσ παρόντασ. τοιαῦτα δ’ ἔργα ἐπιδειξάμενοι τοῖσ Ἕλλησι τὴν εἰρήνην εἰσὶν ἕτοιμοι ποιεῖσθαι τὴν ἑαυτῶν ἔχοντεσ, οἳ ἐνίκων μαχόμενοι, καὶ τὰσ πόλεισ αὐτονόμουσ εἶναι καὶ τὴν θάλατταν κοινὴν ἐῶντεσ τοῖσ ἡττημένοισ.

καίτοι ποίασ τινὸσ ἂν ἐκεῖνοι παρ’ ἡμῶν εἰρήνησ ἔτυχον, εἰ μίαν μόνον μάχην ἡττήθησαν; Βοιωτοὶ δ’ αὖ πῶσ τὴν εἰρήνην ποιοῦνται;

οἵτινεσ τὸν μὲν πόλεμον ἐποιήσαντο ἕνεκα Ὀρχομενοῦ, ὡσ οὐκ ἐπιτρέψοντεσ αὐτόνομον εἶναι, νῦν δὲ τεθνεώτων μὲν αὐτοῖσ ἀνδρῶν τοσούτων τὸ πλῆθοσ, τῆσ δὲ γῆσ ἐκ μέρουσ τινὸσ τετμημένησ, χρήματα δ’ εἰσενηνοχότεσ πολλὰ καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, ὧν στέρονται, πολεμήσαντεσ δὲ ἔτη τέτταρα, ὅμωσ Ὀρχομενὸν ἀφέντεσ αὐτόνομον τὴν εἰρήνην ποιοῦνται καὶ ταῦτα μάτην πεπόνθασιν· ἐξῆν γὰρ αὐτοῖσ καὶ τὴν ἀρχὴν ἐῶσιν Ὀρχομενίουσ αὐτονόμουσ εἰρήνην ἄγειν. οὗτοι δ’ αὖ τούτῳ <τῷ> τρόπῳ τὸν πόλεμον καταλύονται. ἡμῖν δέ, ὦ Ἀθηναῖοι, πῶσ ἔξεστι τὴν εἰρήνην ποιήσασθαι;

ποίων τινῶν Λακεδαιμονίων τυγχάνοντασ; καὶ γὰρ εἴ τισ ὑμῶν ἀχθεσθήσεται παραιτοῦμαι· <τὰ> γὰρ ὄντα λέξω. πρῶτον μὲν γὰρ ἡνίκα ἀπωλέσαμεν τὰσ ναῦσ ἐν Ἑλλησπόντῳ καὶ τειχήρεισ ἐγενόμεθα, τίνα γνώμην ἔθεντο περὶ ἡμῶν οἱ νῦν μὲν ἡμέτεροι τότε δὲ Λακεδαιμονίων ὄντεσ σύμμαχοι; οὐ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀνδραποδίζεσθαι καὶ τὴν χώραν ἐρημοῦν; οἱ δὲ διακωλύσαντεσ ταῦτα μὴ γενέσθαι τίνεσ ἦσαν; οὐ Λακεδαιμόνιοι, τοὺσ μὲν συμμάχουσ ἀποτρέψαντεσ τῆσ γνώμησ, αὐτοὶ δ’ οὐδ’ ἐπιχειρήσαντεσ διαβουλεύσασθαι περὶ τοιούτων ἔργων; μετὰ δὲ τοῦτο ὁρ́κουσ ὀμόσαντεσ αὐτοῖσ καὶ τὴν στήλην εὑρόμενοι <παρ’> αὐτῶν στῆσαι, κακὸν ἀγαπητὸν ἐν ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ, σπονδὰσ ἤγομεν ἐπὶ ῥητοῖσ.

εἶτα δὲ συμμαχίαν ποιησάμενοι Βοιωτοὺσ καὶ Κορινθίουσ ἀποστήσαντεσ αὐτῶν, Ἀργείουσ δὲ ἀγαγόντεσ εἰσ τὴν ποτὲ φιλίαν, αἴτιοι τῆσ ἐν Κορίνθῳ μάχησ ἐγενόμεθα αὐτοῖσ. τίνεσ δὲ βασιλέα πολέμιον αὐτοῖσ ἐποίησαν, καὶ Κόνωνι τὴν ναυμαχίαν παρεσκεύασαν, δι’ ἣν ἀπώλεσαν τὴν ἀρχὴν τῆσ θαλάττησ; ὅμωσ τοίνυν ταῦτα πεπονθότεσ ὑφ’ ἡμῶν συγχωροῦσι ταὐτὰ ἅπερ οἱ σύμμαχοι, καὶ διδόασιν ἡμῖν τὰ τείχη καὶ τὰσ ναῦσ καὶ τὰσ νήσουσ ἡμῶν εἶναι.

ποίαν τίν’ οὖν χρὴ εἰρήνην πρεσβεύοντασ ἥκειν; οὐ ταὐτὰ παρὰ τῶν πολεμίων εὑρομένουσ ἅπερ οἱ φίλοι διδόασι, καὶ δι’ ἅπερ ἠρξάμεθα πολεμεῖν, ἵνα ἡμῶν γένηται τῇ πόλει ταῦτα; οἱ μὲν τοίνυν ἄλλοι τὴν εἰρήνην ποιοῦνται τῶν ὑπαρχόντων ἀφιέντεσ, ἡμεῖσ δὲ προσλαμβάνοντεσ αὐτὰ ὧν μάλιστα δεόμεθα. τί οὖν ἐστιν ὑπόλοιπον περὶ ὅτου δεῖ βουλεύεσθαι;

περὶ Κορίνθου καὶ περὶ ὧν ἂν ἡμᾶσ Ἀργεῖοι προκαλοῦνται. πρῶτον μὲν περὶ Κορίνθου διδαξάτω μέ τισ, Βοιωτῶν μὴ συμπολεμούντων, εἰρήνην δὲ ποιουμένων πρὸσ Λακεδαιμονίουσ, τίνοσ ἐστὶν ἡμῖν ἀξία Κόρινθοσ. ἀναμνήσθητε γάρ, ὦ Ἀθηναῖοι, τῆσ ἡμέρασ ἐκείνησ ὅτε Βοιωτοῖσ τὴν συμμαχίαν ἐποιούμεθα, τίνα γνώμην ἔχοντεσ ταῦτα ἐπράττομεν.

οὐχ ὡσ ἱκανὴν οὖσαν τὴν Βοιωτῶν δύναμιν μεθ’ ἡμῶν γενομένην κοινῇ πάντασ ἀνθρώπουσ ἀμύνασθαι; νῦν δὲ βουλευόμεθα, Βοιωτῶν εἰρήνην ποιουμένων πῶσ δυνατοὶ Λακεδαιμονίοισ πολεμεῖν ἐσμεν ἄνευ Βοιωτῶν. ναί, φασί τινεσ, ἂν Κόρινθόν τε φυλάττωμεν καὶ συμμάχουσ ἔχωμεν Ἀργείουσ.

ἰόντων δὲ Λακεδαιμονίων εἰσ Ἄργοσ πότερον βοηθήσομεν αὐτοῖσ ἢ οὔ; πολλὴ γὰρ ἀνάγκη ὁπότερον τούτων ἑλέσθαι. μὴ βοηθούντων μὲν οὖν ἡμῶν οὐδὲ λόγοσ ὑπολείπεται μὴ οὐκ ἀδικεῖν καὶ ποιεῖν Ἀργείουσ ὁποῖον ἄν τι βούλωνται δικαίωσ· βοηθούντων δὲ ἡμῶν εἰσ Ἄργοσ οὐχ ἕτοιμον μάχεσθαι Λακεδαιμονίοισ; ἵνα ἡμῖν τί γένηται; ἵνα ἡττώμενοι μὲν καὶ τὴν οἰκείαν χώραν ἀπολέσωμεν πρὸσ τῇ Κορινθίων, νικήσαντεσ δὲ τὴν Κορινθίων Ἀργείων ποιήσωμεν. οὐχ ἕνεκα τούτων πολεμήσομεν; σκεψώμεθα δὴ καὶ τοὺσ Ἀργείων λόγουσ.

κελεύουσι γὰρ ἡμᾶσ κοινῇ μετὰ σφῶν καὶ μετὰ Κορινθίων πολεμεῖν, αὐτοὶ δ’ ἰδίᾳ εἰρήνην ποιησάμενοι τὴν χώραν οὐ παρέχουσιν ἐμπολεμεῖν. καὶ μετὰ μὲν πάντων τῶν συμμάχων τὴν εἰρήνην ποιουμένουσ οὐκ ἐῶσιν ἡμᾶσ οὐδὲν πιστεύειν Λακεδαιμονίοισ· ἃ δὲ πρὸσ τούτουσ μόνουσ ἐκεῖνοι συνέθεντο, ταῦτα δ’ οὐδεπώποτ’ αὐτούσ φασι παραβῆναι. πατρίαν τε εἰρήνην ὀνομάζοντεσ ᾗ χρῶνται, τοῖσ δὲ ἄλλοισ Ἕλλησιν οὐκ ἐῶσι πατρίαν γενέσθαι τὴν εἰρήνην· ἐκ γὰρ τοῦ πολέμου χρονισθέντοσ Κόρινθον ἑλεῖν προσδοκῶσι, κρατήσαντεσ δὲ τούτων ὑφ’ ὧν ἀεὶ κρατοῦνται, καὶ τοὺσ συννικῶντασ ἐλπίζουσι παραστήσεσθαι. τοιούτων δ’ ἐλπίδων μετασχόντασ ἡμᾶσ δεῖ δυοῖν θάτερον ἑλέσθαι, ἢ πολεμεῖν μετὰ Ἀργείων Λακεδαιμονίοισ, ἢ μετὰ Βοιωτῶν κοινῇ τὴν εἰρήνην ποιεῖσθαι.

ἐγὼ μὲν οὖν ἐκεῖνο δέδοικα μάλιστα, ὦ Ἀθηναῖοι, τὸ εἰθισμένον κακόν, ὅτι τοὺσ κρείττουσ φίλουσ ἀφιέντεσ ἀεὶ τοὺσ ἥττουσ αἱρούμεθα, καὶ πόλεμον ποιούμεθα δι’ ἑτέρουσ, ἐξὸν δι’ ἡμᾶσ αὐτοὺσ εἰρήνην ἄγειν· οἵτινεσ πρῶτον μὲν βασιλεῖ τῷ μεγάλῳ ‐ χρὴ γὰρ ἀναμνησθέντασ τὰ γεγενημένα καλῶσ βουλεύσασθαι ‐ σπονδὰσ ποιησάμενοι καὶ συνθέμενοι φιλίαν εἰσ τὸν ἅπαντα χρόνον, ἃ ἡμῖν ἐπρέσβευσεν Ἐπίλυκοσ Τεισάνδρου, τῆσ μητρὸσ τῆσ ἡμετέρασ ἀδελφόσ, <μετὰ> ταῦτα Ἀμόργῃ πειθόμενοι τῷ δούλῳ τοῦ βασιλέωσ καὶ φυγάδι τὴν μὲν βασιλέωσ δύναμιν ἀπεβαλόμεθα ὡσ οὐδενὸσ οὖσαν ἀξίαν, τὴν δὲ Ἀμόργου φιλίαν εἱλόμεθα, κρείττω νομίσαντεσ εἶναι·

ἀνθ’ ὧν βασιλεὺσ ὀργισθεὶσ ἡμῖν, σύμμαχοσ γενόμενοσ Λακεδαιμονίοισ, παρέσχεν αὐτοῖσ εἰσ τὸν πόλεμον πεντακισχίλια τάλαντα, ἑώσ κατέλυσεν ἡμῶν τὴν δύναμιν. ἓν μὲν βούλευμα τοιοῦτον ἐβουλευσάμεθα· Συρακόσιοι δ’ ὅτε ἦλθον ἡμῶν δεόμενοι, φιλότητα μὲν ἀντὶ διαφορᾶσ ἐθέλοντεσ εἰρήνην δ’ ἀντὶ πολέμου ποιεῖσθαι, τήν τε συμμαχίαν ἀποδεικνύντεσ ὅσῳ κρείττων ἡ σφετέρα εἰή τῆσ Ἐγεσταίων καὶ Καταναίων, εἰ βουλοίμεθα πρὸσ αὐτοὺσ ποιεῖσθαι, ἡμεῖσ τοίνυν εἱλόμεθα καὶ τότε πόλεμον μὲν ἀντὶ εἰρήνησ, Ἐγεσταίουσ δὲ ἀντὶ Συρακοσίων, στρατεύεσθαι δ’ εἰσ Σικελίαν ἀντὶ τοῦ μένοντεσ οἴκοι συμμάχουσ ἔχειν Συρακοσίουσ·

ἐξ ὧν πολλοὺσ μὲν Ἀθηναίων ἀπολέσαντεσ ἀριστίνδην καὶ τῶν συμμάχων, πολλὰσ δὲ ναῦσ καὶ χρήματα καὶ δύναμιν ἀποβαλόντεσ, αἰσχρῶσ διεκομίσθησαν οἱ σωθέντεσ αὐτῶν. ὕστερον δ’ ὑπ’ Ἀργείων ἐπείσθημεν, οἵπερ νῦν ἥκουσι πείθοντεσ πολεμεῖν, πλεύσαντεσ ἐπὶ τὴν Λακωνικὴν εἰρήνησ ἡμῖν οὔσησ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ ἐντεῖναι <ἐκείνων> τὸν θυμόν, ἀρχὴν πολλῶν κακῶν·

ἐξ οὗ πολεμήσαντεσ ἠναγκάσθημεν τὰ τείχη κατασκάπτειν καὶ τὰσ ναῦσ παραδιδόναι καὶ τοὺσ φεύγοντασ καταδέχεσθαι. ταῦτα δὲ πασχόντων ἡμῶν οἱ πείσαντεσ ἡμᾶσ πολεμεῖν Ἀργεῖοι τίνα ὠφέλειαν παρέσχον ἡμῖν; τίνα δὲ κίνδυνον ὑπὲρ τῶν Ἀθηναίων ἐποιήσαντο; νῦν οὖν τοῦτο ὑπόλοιπόν ἐστιν ἡμῖν, πόλεμον μὲν ἑλέσθαι καὶ νῦν ἀντ’ εἰρήνησ, τὴν δὲ συμμαχίαν τὴν Ἀργείων ἀντὶ τῆσ Βοιωτῶν, Κορινθίων δὲ τοὺσ νῦν ἔχοντασ τὴν πόλιν ἀντὶ Λακεδαιμονίων.

μὴ δῆτα, ὦ Ἀθηναῖοι, μηδεὶσ ἡμᾶσ ταῦτα πείσῃ· τὰ γὰρ παραδείγματα τὰ γεγενημένα τῶν ἁμαρτημάτων ἱκανὰ τοῖσ σώφροσι τῶν ἀνθρώπων ὥστε μηκέτι ἁμαρτάνειν. εἰσὶ δέ τινεσ ὑμῶν οἳ τοσαύτην ὑπερβολὴν τῆσ ἐπιθυμίασ ἔχουσιν εἰρήνην ὡσ τάχιστα γενέσθαι·

φασὶ γὰρ καὶ τὰσ τετταράκονθ’ ἡμέρασ ἐν αἷσ ὑμῖν ἔξεστι βουλεύεσθαι περίεργον εἶναι, καὶ τοῦτο ἀδικεῖν ἡμᾶσ· αὐτοκράτορασ γὰρ πεμφθῆναι εἰσ Λακεδαίμονα διὰ ταῦθ’, ἵνα μὴ πάλιν ἐπαναφέρωμεν. τήν τε ἀσφάλειαν ἡμῶν τῆσ ἐπαναφορᾶσ δέοσ ὀνομάζουσι, λέγοντεσ ὡσ οὐδεὶσ πώποτε τὸν δῆμον τὸν Ἀθηναίων ἐκ τοῦ φανεροῦ πείσασ ἔσῳσεν, ἀλλὰ δεῖ λαθόντασ ἢ ἐξαπατήσαντασ αὐτὸν εὖ ποιῆσαι. τὸν λόγον οὖν τοῦτον οὐκ ἐπαινῶ.

φημὶ γάρ, ὦ Ἀθηναῖοι, πολέμου μὲν ὄντοσ ἄνδρα στρατηγὸν τῇ πόλει τε εὔνουν εἰδότα τε ὅ τι πράττῃ, λανθάνοντα δεῖν τοὺσ πολλοὺσ τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐξαπατῶντα ἄγειν ἐπὶ τοὺσ κινδύνουσ, εἰρήνησ δὲ πέρι πρεσβεύοντασ κοινῆσ τοῖσ Ἕλλησιν, ἐφ’ οἷσ ὁρ́κοι τε ὀμοσθήσονται στῆλαί τε σταθήσονται γεγραμμέναι, ταῦτα δὲ οὔτε λαθεῖν οὔτε ἐξαπατῆσαι δεῖν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον ἐπαινεῖν ἢ ψέγειν, εἰ πεμφθέντεσ αὐτοκράτορεσ ἔτι ἀποδώσομεν ὑμῖν περὶ αὐτῶν σκέψασθαι. βουλεύσασθαι μὲν οὖν ἀσφαλῶσ χρὴ κατὰ δύναμιν, οἷσ δ’ ἂν ὀμόσωμεν καὶ συνθώμεθα, τούτοισ ἐμμένειν. οὐ γὰρ μόνον, ὦ Ἀθηναῖοι, πρὸσ γράμματα τὰ γεγραμμένα δεῖ βλέποντασ πρεσβεύειν ἡμᾶσ, ἀλλὰ καὶ πρὸσ τοὺσ τρόπουσ τοὺσ ὑμετέρουσ.

ὑμεῖσ γὰρ περὶ μὲν τῶν ἑτοίμων ὑμῖν ὑπονοεῖν εἰώθατε καὶ δυσχεραίνειν, τὰ δ’ οὐκ ὄντα λογοποιεῖν ὡσ ἔστιν ὑμῖν ἕτοιμα· κἂν μὲν πολεμεῖν δέῃ, τῆσ εἰρήνησ ἐπιθυμεῖτε, ἐὰν δέ τισ ὑμῖν τὴν εἰρήνην πράττῃ, λογίζεσθε τὸν πόλεμον ὅσα ἀγαθὰ ὑμῖν κατηργάσατο. ὅπου καὶ νῦν ἤδη τινὲσ λέγουσιν οὐ γιγνώσκειν τὰσ διαλλαγὰσ αἵτινέσ εἰσιν, τείχη καὶ νῆεσ εἰ γενήσονται τῇ πόλει·

τὰ γὰρ ἴδια τὰ σφέτερ’ αὐτῶν ἐκ τῆσ ὑπερορίασ οὐκ ἀπολαμβάνειν, ἀπὸ δὲ τῶν τειχῶν οὐκ εἶναι σφίσι τροφήν. ἀναγκαίωσ οὖν ἔχει καὶ πρὸσ ταῦτ’ ἀντειπεῖν. ἦν γάρ ποτε χρόνοσ, ὦ Ἀθηναῖοι, ὅτε τείχη καὶ ναῦσ οὐκ ἐκεκτήμεθα·

γενομένων δὲ τούτων τὴν ἀρχὴν ἐποιησάμεθα τῶν ἀγαθῶν. ὧν εἰ καὶ νῦν ἐπιθυμεῖτε, ταῦτα κατεργάσασθε. ταύτην δὲ λαβόντεσ ἀφορμὴν οἱ πατέρεσ ἡμῶν κατηργάσαντο τῇ πόλει δύναμιν τοσαύτην ὅσην οὔπω τισ ἄλλη πόλισ ἐκτήσατο, τὰ μὲν πείσαντεσ τοὺσ Ἕλληνασ, τὰ δὲ λαθὸντεσ, τὰ δὲ πριάμενοι, τὰ δὲ βιασάμενοι. πείσαντεσ μὲν οὖν Ἀθήνησι ποιήσασθαι τῶν κοινῶν χρημάτων Ἑλληνοταμίασ, καὶ τὸν σύλλογον τῶν νεῶν παρ’ ἡμῖν γενέσθαι, ὅσαι δὲ τῶν πόλεων τριήρεισ μὴ κέκτηνται, ταύταισ ἡμᾶσ παρέχειν·

λαθόντεσ δὲ Πελοποννησίουσ τειχισάμενοι τὰ τείχη· πριάμενοι δὲ παρὰ Λακεδαιμονίων μὴ δοῦναι τούτων δίκην· βιασάμενοι δὲ τοὺσ ἐναντίουσ τὴν ἀρχὴν τῶν Ἑλλήνων κατηργασάμεθα. καὶ ταῦτα τὰ ἀγαθὰ ἐν ὀγδοήκοντα καὶ πέντε ἡμῖν ἔτεσιν ἐγένετο. κρατηθέντεσ δὲ τῷ πολέμῳ τά τε ἄλλα ἀπωλέσαμεν, καὶ τὰ τείχη καὶ τὰσ ναῦσ ἔλαβον ἡμῶν ἐνέχυρα Λακεδαιμόνιοι, τὰσ μὲν παραλαβόντεσ, τὰ δὲ καθελόντεσ, ὅπωσ μὴ πάλιν ταύτην ἔχοντεσ ἀφορμὴν δύναμιν τῇ πόλει κατασκευάσαιμεν.

πεισθέντεσ τοίνυν ὑφ’ ἡμῶν Λακεδαιμόνιοι πάρεισι νυνὶ πρέσβεισ αὐτοκράτορεσ, τά τε ἐνέχυρα ἡμῖν ἀποδιδόντεσ, καὶ τὰ τείχη καὶ <τὰσ> ναῦσ ἐῶντεσ κεκτῆσθαι, τάσ τε νήσουσ ἡμετέρασ εἶναι. τὴν αὐτὴν τοίνυν ἀρχὴν ἀγαθῶν λαμβάνοντασ ἥνπερ ἡμῶν ἐλάμβανον οἱ πρόγονοι, ταύτην οὐκ ἀκτέον φασὶ τὴν εἰρήνην τινὲσ εἶναι.

παριόντεσ οὖν αὐτοὶ διδασκόντων ὑμᾶσ ‐ ἐξουσίαν δ’ αὐτοῖσ ἡμεῖσ ἐποιήσαμεν, προσθέντεσ τετταράκοντα ἡμέρασ βουλεύσασθαι ‐ τοῦτο μὲν τῶν γεγραμμένων εἴ τι τυγχάνει μὴ καλῶσ ἔχον· ἔξεστι γὰρ ἀφελεῖν· τοῦτο δ’ εἴ τίσ <τι> προσθεῖναι βούλεται, πείσασ ὑμᾶσ προσγραψάτω. πᾶσί τε τοῖσ γεγραμμένοισ χρωμένοισ ἔστιν εἰρήνην ἄγειν. εἰ δὲ μηδὲν ἀρέσκει τούτων, πολεμεῖν ἕτοιμον.

καὶ ταῦτ’ ἐφ’ ὑμῖν πάντ’ ἐστίν, ὦ Ἀθηναῖοι· τούτων ὅ τι ἂν βούλησθε ἕλεσθε. πάρεισι μὲν γὰρ Ἀργεῖοι καὶ Κορίνθιοι διδάξοντεσ ὡσ ἄμεινόν ἐστι πολεμεῖν, ἥκουσι δὲ Λακεδαιμόνιοι πείσοντεσ ὑμᾶσ εἰρήνην ποιήσασθαι. τούτων δ’ ἐστὶ τὸ τέλοσ παρ’ ὑμῖν, ἀλλ’ οὐκ ἐν Λακεδαιμονίοισ, δι’ ἡμᾶσ. πρεσβευτὰσ οὖν πάντασ ὑμᾶσ ἡμεῖσ οἱ πρέσβεισ ποιοῦμεν· ὁ γὰρ τὴν χεῖρα μέλλων ὑμῶν αἴρειν, οὗτοσ ὁ πρεσβεύων ἐστίν, ὁπότερ’ ἂν αὐτῷ δοκῇ, καὶ τὴν εἰρήνην καὶ τὸν πόλεμον ποιεῖν. μέμνησθε μὲν οὖν, ὦ Ἀθηναῖοι, τοὺσ ἡμετέρουσ λόγουσ, ψηφίσασθε δὲ τοιαῦτα ἐξ ὧν ὑμῖν μηδέποτε μεταμελήσει.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Andocides, Speeches, Περὶ τῆσ πρὸσ Λακεδιμονίουσ εἰρήνης

(안도키데스, 연설, Περὶ τῆσ πρὸσ Λακεδιμονίουσ εἰρήνης)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION