헬라어 문장 검색 - ΑνδοξίΣπεεξηέ2́

(안도키데스, 연설, Περὶ τῆσ ἑαυτοῦ καθόδου)

εἰ μέν, ὦ ἄνδρεσ, ἐν ἑτέρῳ τῳ πράγματι οἱ παριόντεσ μὴ τὴν αὐτὴν γνώμην ἔχοντεσ πάντεσ ἐφαίνοντο, οὐδὲν ἂν θαυμαστὸν ἐνόμιζον· ὅπου μέντοι δεῖ τὴν πόλιν ἐμέ τι ποιῆσαι ἀγαθόν, ἢ εἴ τισ ἕτεροσ βούλοιτο ἐμοῦ κακίων, δεινότατον ἁπάντων χρημάτων ἡγοῦμαι, εἰ τῷ μὲν δοκεῖ ταῦτα τῷ δὲ μή, ἀλλὰ μὴ πᾶσιν ὁμοίωσ. εἴπερ γὰρ ἡ πόλισ ἁπάντων τῶν πολιτευομένων κοινή ἐστι, καὶ τὰ γιγνόμενα δήπου ἀγαθὰ τῇ πόλει κοινά ἐστι. τουτὶ τοίνυν τὸ μέγα καὶ δεινὸν πάρεστιν ὑμῖν ὁρᾶν τοὺσ μὲν ἤδη πράττοντασ, τοὺσ δὲ τάχα μέλλοντασ·

καί μοι μέγιστον θαῦμα παρέστηκε, τί ποτε οὗτοι οἱ ἄνδρεσ δεινῶσ οὕτω περικάονται, εἴ τι ὑμᾶσ χρὴ ἀγαθὸν ἐμοῦ ἐπαυρέσθαι. δεῖ γὰρ αὐτοὺσ ἤτοι ἀμαθεστάτουσ εἶναι πάντων ἀνθρώπων, ἢ τῇ πόλει ταύτῃ δυσμενεστάτουσ. εἰ μέν γε νομίζουσι τῆσ πόλεωσ εὖ πραττούσησ καὶ τὰ ἴδια σφῶν αὐτῶν ἄμεινον ἂν φέρεσθαι, ἀμαθέστατοί εἰσι τὰ ἐναντία νῦν τῇ ἑαυτῶν ὠφελείᾳ σπεύδοντεσ· εἰ δὲ μὴ ταὐτὰ ἡγοῦνται σφίσι τε αὐτοῖσ συμφέρειν καὶ τῷ ὑμετέρῳ κοινῷ, δυσμενεῖσ ἂν τῇ πόλει εἰε͂ν·

οἵτινεσ εἰσαγγείλαντόσ μου ἀπόρρητα εἰσ τὴν βουλὴν περὶ τῶν πραγμάτων, ὧν ἀποτελεσθέντων οὐκ εἰσὶ τῇ πόλει ταύτῃ μείζονεσ ὠφέλειαι, καὶ τούτων ἀποδεικνύντοσ μου τοῖσ βουλευταῖσ σαφεῖσ τε καὶ βεβαίουσ τὰσ ἀποδείξεισ, ἐκεῖ μὲν οὔτε τούτων τῶν ἀνδρῶν οἱ παραγενόμενοι ἐλέγχοντεσ οἱοῖ́ τ’ ἦσαν ἀποδεῖξαι εἴ τι μὴ ὀρθῶσ ἐλέγετο, οὔτ’ ἄλλοσ οὐδείσ, ἐνθάδε δὲ νῦν πειρῶνται διαβάλλειν. σημεῖον οὖν τοῦτο ὅτι οὗτοι οὐκ ἀφ’ αὑτῶν ταῦτα πράττουσιν ‐ εὐθὺσ γὰρ ἂν τότε ἠναντιοῦντο ‐ ἀλλ’ ἀπ’ ἀνδρῶν ἑτέρων, οἱοῖ́ εἰσιν ἐν τῇ πόλει ταύτῃ, οὐδενὸσ ἂν χρήματοσ δεξάμενοι ὑμᾶσ τι ἀγαθὸν ἐξ ἐμοῦ πρᾶξαι.

καὶ αὐτοὶ μὲν οὗτοι οἱ ἄνδρεσ οὐ τολμῶσι σφᾶσ αὐτοὺσ εἰσ τὸ μέσον καταστήσαντεσ διισχυρίζεσθαι περὶ τούτων, φοβούμενοι ἔλεγχον διδόναι εἴ τι εἰσ ὑμᾶσ τυγχάνουσι μὴ εὖ φρονοῦντεσ· ἑτέρουσ δὲ εἰσπέμπουσι, τοιούτουσ ἀνθρώπουσ οἷσ εἰθισμένοισ ἤδη ἀναισχυντεῖν οὐδὲν διαφέρει εἰπεῖν τε καὶ ἀκοῦσαι τὰ μέγιστα τῶν κακῶν. τὸ δ’ ἰσχυρὸν τοῦτο μόνον εὑρ́οι τισ ἂν αὐτῶν ἐν τοῖσ λόγοισ, τὰσ ἐμὰσ συμφορὰσ ἐπὶ παντὶ ὀνειδίζειν, καὶ ταῦτα ἐν εἰδόσι δήπου κάλλιον ὑμῖν, ὥστε μηδὲν ἂν τούτων δικαίωσ τιμὴν αὐτοῖσ τινα φέρειν.

ἐμοὶ δέ, ὦ ἄνδρεσ, καὶ τῷ πρώτῳ τοῦτο εἰπόντι ὀρθῶσ δοκεῖ εἰρῆσθαι, ὅτι πάντεσ ἄνθρωποι γίγνονται ἐπὶ τῷ εὖ καὶ κακῶσ πράττειν, μεγάλη δὲ δήπου καὶ τὸ ἐξαμαρτεῖν δυσπραξία ἐστί, καὶ εἰσὶν εὐτυχέστατοι μὲν οἱ ἐλάχιστα ἐξαμαρτάνοντεσ, σωφρονέστατοι δὲ οἳ ἂν τάχιστα μεταγιγνώσκωσι.

καὶ ταῦτα οὐ διακέκριται τοῖσ μὲν γίγνεσθαι τοῖσ δὲ μή, ἀλλ’ ἔστιν ἐν τῷ κοινῷ πᾶσιν ἀνθρώποισ καὶ ἐξαμαρτεῖν τι καὶ κακῶσ πρᾶξαι.

ὧν ἕνεκα, ὦ Ἀθηναῖοι, εἰ ἀνθρωπίνωσ περὶ ἐμοῦ γιγνώσκοιτε, εἰήτε ἂν ἄνδρεσ εὐγνωμονέστεροι. οὐ γὰρ φθόνου μᾶλλον ἢ οἴκτου ἄξιά μοί ἐστι τὰ γεγενημένα· ὃσ εἰσ τοσοῦτον ἦλθον δυσδαιμονίασ, εἴτε χρὴ εἰπεῖν νεότητί τε καὶ ἀνοίᾳ τῇ ἐμαυτοῦ, εἴτε καὶ δυνάμει τῶν πεισάντων με ἐλθεῖν εἰσ τοιαύτην συμφορὰν τῶν φρενῶν, ὥστ’ ἀνάγκην μοι γενέσθαι δυοῖν κακοῖν τοῖν μεγίστοιν θάτερον ἑλέσθαι, ἢ μὴ βουληθέντι κατειπεῖν τοὺσ ταῦτα ποιήσαντασ οὐ περὶ ἐμοῦ μόνου ὀρρωδεῖν, εἴ τι ἔδει παθεῖν, ἀλλὰ καὶ τὸν πατέρα οὐδὲν ἀδικοῦντα σὺν ἐμαυτῷ ἀποκτεῖναι ‐ ὅπερ ἀνάγκη παθεῖν ἦν αὐτῷ, εἰ ἐγὼ μὴ ἐβουλόμην ταῦτα ποιῆσαι ‐ ἢ κατειπόντι τὰ γεγενημένα αὐτὸν μὲν ἀφεθέντα μὴ τεθνάναι, τοῦ δὲ ἐμαυτοῦ πατρὸσ μὴ φονέα γενέσθαι.

τί δ’ ἂν οὐ πρό γε τούτου τολμήσειεν ἄνθρωποσ ποιῆσαι; ἐγὼ τοίνυν ἐκ τῶν παρόντων εἱλόμην ταῦτα, ἃ ἐμοὶ μὲν λύπασ ἐπὶ χρόνον πλεῖστον οἴσειν ἔμελλεν, ὑμῖν δὲ ταχίστην τοῦ παρόντοσ τότε κακοῦ μετάστασιν.

ἀναμνήσθητε δὲ ἐν οἱῴ κινδύνῳ τε καὶ ἀμηχανίᾳ καθέστατε, καὶ ὅτι οὕτω σφόδρα σφᾶσ αὐτοὺσ ἐπεφόβησθε, ὥστ’ οὐδ’ εἰσ τὴν ἀγορὰν ἔτι ἐξῇτε, ἕκαστοσ ὑμῶν οἰόμενοσ συλληφθήσεσθαι. ταῦτα τοίνυν ὥστε μὲν γενέσθαι τοιαῦτα, πολλοστὸν δή τι ἐγὼ μέροσ τῆσ αἰτίασ ηὑρέθην ἔχων, ὥστε μέντοι παυθῆναι, ἐγὼ εἷσ ὢν μόνοσ αἴτιοσ. καὶ ὅμωσ τό γε δυστυχέστατοσ εἶναι ἀνθρώπων οὐδαμῇ ἐκφεύγω, ὅτε δὴ προαγομένησ μὲν τῆσ πόλεωσ ἐπὶ ταύτασ τὰσ συμφορὰσ οὐδεὶσ ἐμοῦ ἤρχετο γίγνεσθαι δυσδαιμονέστεροσ, μεθισταμένησ δὲ πάλιν εἰσ τὸ ἀσφαλὲσ ἁπάντων ἐγὼ ἀθλιώτατοσ.

ὄντων γὰρ κακῶν τοσούτων τῇ πόλει ἀδύνατον ἦν ταῦτα ἰαθῆναι ἄλλωσ ἢ τῷ ἐμῷ αἰσχρῷ, ὥστ’ ἐν αὐτῷ ᾧ ἐγὼ κακῶσ ἔπραττον, ἐν τούτῳ ὑμᾶσ σῴζεσθαι. χάριν οὖν εἰκόσ με, οὐ μῖσοσ τῷ δυστυχήματι τούτῳ φέρεσθαι παρ’ ὑμῶν. καίτοι ἐγὼ τότ’ αὐτὸσ γνοὺσ τὰσ ἐμαυτοῦ συμφοράσ, ᾧ τινι κακῶν τε καὶ αἰσχρῶν οὐκ οἶδ’ εἴ τι ἀπεγένετο, τὰ μὲν παρανοίᾳ τῇ ἐμαυτοῦ, τὰ δ’ ἀνάγκῃ τῶν παρόντων πραγμάτων, ἔγνων ἥδιστον εἶναι πράττειν τε τοιαῦτα καὶ διαιτᾶσθαι ἐκεῖ, ὅπου ἥκιστα μέλλοιμι ὀφθήσεσθαι ὑφ’ ὑμῶν.

ἐπειδὴ δὲ χρόνῳ ὕστερον εἰσῆλθέ μοι, ὥσπερ εἰκόσ, ἐπιθυμία τῆσ τε μεθ’ ὑμῶν πολιτείασ ἐκείνησ καὶ διαίτησ, ἐξ ἧσ δευρὶ μετέστην, ἔγνων λυσιτελεῖν μοι ἢ τοῦ βίου ἀπηλλάχθαι, ἢ τὴν πόλιν ταύτην ἀγαθόν τι τοσοῦτον ἐργάσασθαι, ὥστε ὑμῶν ἑκόντων εἶναί ποτέ μοι πολιτεύσασθαι μεθ’ ὑμῶν. ἐκ δὲ τούτου οὐ πώποτε οὔτε τοῦ σώματοσ οὔτε τῶν ὄντων ἐμοὶ ἐφεισάμην, ὅπου ἔδει παρακινδυνεύειν·

ἀλλ’ αὐτίκα μὲν τότε εἰσήγαγον εἰσ στρατιὰν ὑμῶν οὖσαν ἐν Σάμῳ κωπέασ, τῶν τετρακοσίων ἤδη τὰ πράγματα ἐνθάδε κατειληφότων, ὄντοσ μοι Ἀρχελάου ξένου πατρικοῦ καὶ διδόντοσ τέμνεσθαί τε καὶ ἐξάγεσθαι ὁπόσουσ ἐβουλόμην. τούτουσ τε εἰσήγαγον τοὺσ κωπέασ, καὶ παρόν μοι πέντε δραχμῶν τὴν τιμὴν αὐτῶν δέξασθαι οὐκ ἠθέλησα πράξασθαι πλέον ἢ ὅσου ἐμοὶ κατέστησαν· εἰσήγαγον δὲ σῖτόν τε καὶ χαλκόν. καὶ οἱ ἄνδρεσ ἐκεῖνοι ἐκ τούτων παρεσκευασμένοι ἐνίκησαν μετὰ ταῦτα Πελοποννησίουσ ναυμαχοῦντεσ, καὶ τὴν πόλιν ταύτην μόνοι ἀνθρώπων ἔσῳσαν ἐν τῷ τότε χρόνῳ.

εἰ τοίνυν μεγάλων ἀγαθῶν αἴτια ὑμᾶσ ἠργάσαντο ἐκεῖνοι, μέροσ ἐγὼ οὐκ ἂν ἐλάχιστον δικαίωσ ταύτησ τῆσ αἰτίασ ἔχοιμι. εἰ γὰρ τοῖσ ἀνδράσιν ἐκείνοισ τότε τὰ ἐπιτήδεια μὴ εἰσήχθη, οὐ περὶ τοῦ σῷσαι τὰσ Ἀθήνασ ὁ κίνδυνοσ ἦν αὐτοῖσ μᾶλλον ἢ περὶ τοῦ μηδ’ αὐτοὺσ σωθῆναι. τούτων τοίνυν οὕτωσ ἐχόντων οὐκ ὀλίγῳ μοι παρὰ γνώμην ηὑρέθη τὰ ἐνταῦθα πράγματα ἔχοντα.

κατέπλευσα μὲν γὰρ ὡσ ἐπαινεθησόμενοσ ὑπὸ τῶν ἐνθάδε προθυμίασ τε ἕνεκα καὶ ἐπιμελείασ τῶν ὑμετέρων πραγμάτων· πυθόμενοι δέ τινέσ με ἥκοντα τῶν τετρακοσίων ἐζήτουν τε παραχρῆμα, καὶ λαβόντεσ ἤγαγον εἰσ τὴν βουλήν. εὐθὺσ δὲ παραστάσ μοι Πείσανδροσ "ἄνδρεσ" ἔφη "βουλευταί, ἐγὼ τὸν ἄνδρα τοῦτον ἐνδεικνύω ὑμῖν σῖτόν τε εἰσ τοὺσ πολεμίουσ εἰσαγαγόντα καὶ κωπέασ.

" καὶ τὸ πρᾶγμα ἤδη πᾶν διηγεῖτο ὡσ ἐπέπρακτο. ἐν δὲ τῶ τότε τὰ ἐναντία φρονοῦντεσ δῆλοι ἦσαν ἤδη οἱ ἐπὶ στρατιᾶσ ὄντεσ τοῖσ τετρακοσίοισ. κἀγώ ‐ θόρυβοσ γὰρ δὴ τοιοῦτοσ ἐγίγνετο τῶν βουλευτῶν ‐ καὶ ἐπειδὴ ἐγίγνωσκον ἀπολούμενοσ, εὐθὺσ προσπηδῶ πρὸσ τὴν ἑστίαν καὶ λαμβάνομαι τῶν ἱερῶν.

ὅπερ μοι καὶ πλείστου ἄξιον ἐγένετο ἐν τῷ τότε· εἰσ γὰρ τοὺσ θεοὺσ ἔχοντα ὀνείδη οὗτοί με μᾶλλον τῶν ἀνθρώπων ἐοίκασι κατελεῆσαι, βουληθέντων τε αὐτῶν ἀποκτεῖναί με οὗτοι ἦσαν οἱ διασῴσαντεσ. δεσμά τε ὕστερον καὶ κακὰ ὅσα τε καὶ οἱᾶ τῷ σώματι ἠνεσχόμην, μακρὸν ἂν εἰή μοι λέγειν. οὗ δὴ καὶ μάλιστ’ ἐμαυτὸν ἀπωλοφυράμην·

ὅστισ τοῦτο μὲν ἐν ᾧ ἐδόκει ὁ δῆμοσ κακοῦσθαι, ἐγὼ ἀντὶ τούτου κακὰ εἶχον, τοῦτο δὲ ἐπειδὴ ἐφαίνετο <εὖ> ὑπ’ ἐμοῦ πεπονθώσ, πάλιν αὖ καὶ διὰ τοῦτ’ ἐγὼ ἀπωλλύμην. ὥστε ὁδόν τε καὶ πόρον μηδαμῇ ἔτι εἶναί μοι εὐθαρσεῖν· ὅποι γὰρ τραποίμην, πάντοθεν κακόν τί μοι ἐφαίνετο ἑτοιμαζόμενον. ἀλλ’ ὅμωσ καὶ ἐκ τούτων τοιούτων ὄντων ἀπαλλαγεὶσ οὐκ ἔστιν ὅ τι ἕτερον ἔργον περὶ πλείονοσ ἐποιούμην ἢ τὴν πόλιν ταύτην ἀγαθόν τι ἐργάσασθαι. ὁρᾶν δὲ χρή, ὦ Ἀθηναῖοι, ὅσῳ τὰ τοιαῦτα τῶν ὑπουργημάτων διαφέρει.

τοῦτο μὲν γὰρ ὅσοι τῶν πολιτῶν τὰ ὑμέτερα πράγματα διαχειρίζοντεσ ἀργύριον ὑμῖν ἐκπορίζουσιν, ἄλλο τι ἢ τὰ ὑμέτερα ὑμῖν διδόασι; τοῦτο δὲ ὅσοι στρατηγοὶ γενόμενοι καλόν τι τὴν πόλιν κατεργάζονται, τί ἄλλο ἢ μετὰ τῆσ τῶν ὑμετέρων σωμάτων ταλαιπωρίασ τε καὶ κινδύνων, καὶ ἔτι τῶν κοινῶν χρημάτων δαπάνησ, ποιοῦσιν ὑμᾶσ εἴ τι τυγχάνουσιν ἀγαθόν; ἐν ᾧ καὶ ἄν τι ἐξαμάρτωσιν, οὐκ αὐτοὶ τῆσ σφετέρασ αὐτῶν ἁμαρτίασ δίκην διδόασιν, ἀλλ’ ὑμεῖσ ὑπὲρ τῶν ἐκείνοισ ἡμαρτημένων. ἀλλ’ ὅμωσ οὗτοι στεφανοῦνταί γε ὑφ’ ὑμῶν καὶ ἀνακηρύττονται ὡσ ὄντεσ ἄνδρεσ ἀγαθοί.

καὶ οὐκ ἐρῶ ὡσ οὐ δικαίωσ· μεγάλη γὰρ ἐστιν ἀρετή, ὅστισ τὴν ἑαυτοῦ πόλιν ὁτῳοῦν δύναται τρόπῳ ἀγαθόν τι ἐργάζεσθαι. ἀλλ’ οὖν γιγνώσκειν γε χρὴ ὅτι ἐκεῖνοσ ἂν εἰή πολὺ πλείστου ἄξιοσ ἀνήρ, ὅστισ τοῖσ ἑαυτοῦ παρακινδυνεύων χρήμασί τε καὶ σώματι τολμῴη ἀγαθόν τι ποιεῖν τοὺσ ἑαυτοῦ πολίτασ. ἐμοὶ τοίνυν τὰ μὲν ἤδη εἰσ ὑμᾶσ πεπραγμένα σχεδόν τι ἅπαντεσ ἂν εἰδεῖτε, τὰ δὲ μέλλοντά τε καὶ ἤδη πραττόμενα ἄνδρεσ ὑμῶν πεντακόσιοι ἐν ἀπορρήτῳ ἴσασιν ἡ βουλή.

οὓσ πολλῷ δήπου εἰκὸσ ἧττον ἄν τι ἐξαμαρτεῖν, ἢ εἰ ὑμᾶσ δέοι ἀκούσαντάσ τι ἐν τῷ παραχρῆμα νῦν διαβουλεύσασθαι. οἱ μέν γε σχολῇ περὶ τῶν εἰσαγγελλομένων σκοποῦνται, ὑπάρχει τε αὐτοῖσ, ἐάν τι ἐξαμαρτάνωσιν, αἰτίαν ἔχειν καὶ λόγον αἰσχρὸν ἐκ τῶν ἄλλων πολιτῶν· ὑμῖν δὲ οὐκ εἰσὶν ἕτεροι ὑφ’ ὧν αἰτίαν <ἂν> ἔχοιτε· τὰ γὰρ ὑμέτερα αὐτῶν ἐφ’ ὑμῖν δικαίωσ ἐστὶ καὶ εὖ καὶ κακῶσ, ἐὰν βούλησθε, διαθέσθαι.

ἅ γε μέντοι ἔξω τῶν ἀπορρήτων οἱο͂́ν τέ μοί ἐστιν εἰπεῖν εἰσ ὑμᾶσ ἤδη πεπραγμένα, ἀκούσεσθε. ἐπίστασθε γὰρ που ὡσ ἠγγέλθη ὑμῖν ὅτι οὐ μέλλει ἐκ Κύπρου σῖτοσ ἥξειν ἐνταῦθα· ἐγὼ τοίνυν τοιοῦτόσ τε καὶ τοσοῦτοσ ἐγενόμην, ὥστε τοὺσ ἄνδρασ τοὺσ ταῦτα βουλεύσαντασ ἐφ’ ὑμῖν καὶ πράξαντασ ψευσθῆναι τῆσ αὑτῶν γνώμησ. καὶ ὡσ μὲν ταῦτα διεπράχθη, οὐδὲν προὔργου ἀκοῦσαι ὑμῖν·

τάδε <δὲ> νυνὶ βούλομαι ὑμᾶσ εἰδέναι, ὅτι αἱ μέλλουσαι νῆεσ ἤδη σιταγωγοὶ καταπλεῖν εἰσ τὸν Πειραιᾶ εἰσιν ὑμῖν τέτταρεσ καὶ δέκα, αἱ δὲ λοιπαὶ τῶν ἐκ Κύπρου ἀναχθεισῶν ἥξουσιν ἁθρόαι οὐ πολὺ ὕστερον. ἐδεξάμην δ’ <ἂν> ἀντὶ πάντων χρημάτων εἶναι ἐν ἀσφαλεῖ φράσαι πρὸσ ὑμᾶσ ἃ καὶ τῇ βουλῇ ἐν ἀπορρήτῳ εἰσήγγειλα, ὅπωσ αὐτόθεν προῄδετε. νῦν δὲ ἐκεῖνα μὲν τότε ὅταν ἀποτελεσθῇ γνώσεσθε ἅμα καὶ ὠφελήσεσθε·

νῦν δέ, ὦ Ἀθηναῖοι, εἴ μοι βουληθεῖτε δοῦναι χάριν μικράν τε καὶ ἄπονον ὑμῖν καὶ ἅμα δικαίαν, πάνυ ἄν μοι τοῦτο ἐν μεγάλῃ ἡδονῇ γένοιτο. ὡσ δὲ καὶ δικαία ἐστίν, εἴσεσθε. ἃ γάρ μοι αὐτοὶ γνόντεσ τε καὶ ὑποσχόμενοι ἔδοτε, ὕστερον δὲ ἑτέροισ πειθόμενοι ἀφείλεσθε, ταῦθ’ ὑμᾶσ, εἰ μὲν βούλεσθε, αἰτῶ, εἰ δὲ μὴ βούλεσθε, ἀπαιτῶ. ὁρῶ δὲ ὑμᾶσ πολλάκισ καὶ δούλοισ ἀνθρώποισ καὶ ξένοισ παντοδαποῖσ πολιτείαν τε διδόντασ καὶ εἰσ χρήματα μεγάλασ δωρείασ, οἳ ἂν ὑμᾶσ φαίνωνται ποιοῦντέσ τι ἀγαθόν.

καὶ ταῦτα μέντοι ὀρθῶσ ὑμεῖσ φρονοῦντεσ δίδοτε· οὕτω γὰρ ἂν ὑπὸ πλείστων ἀνθρώπων εὖ πάσχοιτε. ἐγὼ τοίνυν τοσοῦτον ὑμῶν μόνον δέομαι· τὸ ψήφισμα ὃ Μενίππου εἰπόντοσ ἐψηφίσασθε, εἶναί μοι ἄδειαν, πάλιν ἀπόδοτε. ἀναγνώσεται δὲ ὑμῖν αὐτό· ἔτι γὰρ καὶ νῦν ἐγγέγραπται ἐν τῷ βουλευτηρίῳ. Ψήφισμα τουτὶ τὸ ψήφισμα ὃ ἠκούσατε ψηφισάμενοί μοι, ὦ Ἀθηναῖοι, ὕστερον ἀφείλεσθε χάριν ἑτέρῳ φέροντεσ. πείθεσθε οὖν μοι, καὶ ἤδη παύσασθε εἴ τῳ ὑμῶν διάβολόν τι ἐν τῇ γνώμῃ περὶ ἐμοῦ παρέστηκεν.

εἰ γὰρ ὅσα οἱ ἄνθρωποι γνώμῃ ἁμαρτάνουσι, τὸ σῶμα αὐτῶν μὴ αἴτιόν ἐστιν, ἐμοῦ τὸ μὲν σῶμα τυγχάνει ταὐτὸν ἔτι ὄν, ὅπερ τῆσ αἰτίασ ἀπήλλακται, ἡ δὲ γνώμη ἀντὶ τῆσ προτέρασ ἑτέρα νυνὶ παρέστηκεν. οὐδὲν οὖν ἔτι ὑπολείπεται ὅτῳ ἄν μοι δικαίωσ διαβεβλῇσθε. ὥσπερ δὲ τῆσ τότε ἁμαρτίασ τὰ ἀπὸ τῶν ἔργων σημεῖα ἔφατε χρῆναι πιστότατα ποιούμενοι κακόν με ἄνδρα ἡγεῖσθαι, οὕτω καὶ ἐπὶ τῇ νῦν εὐνοίᾳ μὴ ζητεῖτε ἑτέραν βάσανον ἢ τὰ ἀπὸ τῶν νυνὶ ἔργων σημεῖα ὑμῖν γιγνόμενα.

πολὺ δέ μοι προσήκει ταῦτα μᾶλλον ἐκείνων καὶ τῷ γένει συνηθέστερά ἐστι.

τάδε γὰρ οὐ ψευσαμένῳ μοι λαθεῖν οἱο͂́ν τ’ ἐστι τούσ γε πρεσβυτέρουσ ὑμῶν, ὅτι ὁ τοῦ ἐμοῦ πατρὸσ πάπποσ Λεωγόρασ στασιάσασ πρὸσ τοὺσ τυράννουσ ὑπὲρ τοῦ δήμου, ἐξὸν αὐτῷ διαλλαχθέντι τῆσ ἔχθρασ καὶ γενομένῳ κηδεστῇ ἄρξαι μετ’ ἐκείνων τῶν ἀνδρῶν τῆσ πόλεωσ, εἵλετο μᾶλλον ἐκπεσεῖν μετὰ τοῦ δήμου καὶ φεύγων κακοπαθεῖν μᾶλλον ἢ προδότησ αὐτῶν καταστῆναι. ὥστ’ ἔμοιγε καὶ διὰ τὰ τῶν προγόνων ἔργα εἰκότωσ ὑπάρχει δημοτικῷ εἶναι, εἴπερ τι ἀλλὰ νῦν γε φρονῶν τυγχάνω. ὧν καὶ ἕνεκα εἰκὸσ ὑμᾶσ, ἐὰν χρηστὸσ ὢν ἀνὴρ εἰσ ὑμᾶσ φαίνωμαι, προθυμότερόν μου ἀποδέχεσθαι τὰ πραττόμενα. τὸ δὲ δόντασ ἐμοὶ τὴν ἄδειαν ἀφελέσθαι ὑμᾶσ, εὖ ἴστε ὅτι οὐδεπώποτε ἠγανάκτησα·

ὅπου γὰρ ὑπὸ τῶν ἀνδρῶν τούτων αὐτοὶ εἰσ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἐπείσθητε τὰ μέγιστα ἐξαμαρτεῖν, ὥστε ἀντὶ τῆσ ἀρχῆσ δουλείαν ἀλλάξασθαι, ἐκ δημοκρατίασ δυναστείαν καταστήσαντεσ, τί ἄν τισ ὑμῶν θαυμάζοι καὶ εἰσ ἐμὲ εἴ τι ἐπείσθητε ἐξαμαρτεῖν; βουλοίμην μέντ’ ἄν, ὥσπερ ἐν τοῖσ ὑμετέροισ αὐτῶν πράγμασιν, ἐπειδὴ ἐξουσίαν ἐλάβετε, τὰσ τῶν ἐξαπατησάντων ὑμᾶσ ἀκύρουσ ἔθετε βουλάσ, οὕτω καὶ ἐν ᾧ περὶ ἐμοῦ ἐπείσθητε γνῶναί τι ἀνεπιτήδειον, ἀτελῆ τὴν γνώμην αὐτῶν ποιῆσαι, καὶ μήτε ἐν τούτῳ μήτε ἐν ἑτέρῳ τῳ τοῖσ ὑμῶν αὐτῶν ἐχθίστοισ ὁμόψηφοί ποτε γένησθε.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Andocides, Speeches, Περὶ τῆσ ἑαυτοῦ καθόδου

(안도키데스, 연설, Περὶ τῆσ ἑαυτοῦ καθόδου)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION