Andocides, Speeches, Περὶ τῶν μυστηρίων 165:

ἀλλ’ ὅμωσ οὗτοσ ἑτέρων τολμᾷ κατηγορεῖν, ᾧ κατὰ τοὺσ νόμουσ τοὺσ ὑμετέρουσ οὐδ’ αὐτῷ ὑπὲρ αὑτοῦ ἔστιν ἀπολογεῖσθαι. ἀλλὰ γάρ, ὦ ἄνδρεσ, καθήμενοσ ἡνίκα μου κατηγόρει, βλέπων εἰσ αὐτὸν οὐδὲν ἄλλο ἢ ὑπὸ τῶν τριάκοντα συνειλημμένοσ ἔδοξα κρίνεσθαι. εἰ γὰρ τότε ἠγωνιζόμην, τίσ ἄν μου κατηγόρει; οὐχ οὗτοσ ὑπῆρχεν, εἰ μὴ ἐδίδουν ἀργύριον; καὶ γὰρ νῦν. ἀνέκρινε δ’ ἄν με τίσ ἄλλοσ ἢ Χαρικλῆσ, ἐρωτῶν, εἰπέ μοι, ὦ Ἀνδοκίδη, ἦλθεσ εἰσ Δεκέλειαν, καὶ ἐπετείχισασ τῇ πατρίδι τῇ σεαυτοῦ; οὐκ ἔγωγε. τί δέ; ἔτεμεσ τὴν χώραν, καὶ ἐλῄσω ἢ κατὰ γῆν ἢ κατὰ θάλατταν τοὺσ πολίτασ τοὺσ σεαυτοῦ; οὐ δῆτα. οὐδ’ ἐναυμάχησασ ἐναντία τῇ πόλει, οὐδὲ συγκατέσκαψασ τὰ τείχη, οὐδὲ συγκατέλυσασ τὸν δῆμον, οὐδὲ βίᾳ κατῆλθεσ εἰσ τὴν πόλιν; οὐδὲ τούτων πεποίηκα οὐδέν. δοκεῖσ οὖν χαιρήσειν καὶ οὐκ ἀποθανεῖσθαι, ὡσ ἕτεροι πολλοί;