ἐά ἐά, ἄπεχε, φεῦ· οὔποτ’ οὔποτ’ ηὔχουν <ὧδε > ξένουσ μολεῖσθαι λόγουσ εἰσ ἀκοὰν ἐμάν, οὐδ’ ὧδε δυσθέατα καὶ δύσοιστα πήματα, λύματα, δείματα ἀμ‐ φάκει κέντρῳ τύψειν ψυχὰν ἐμάν. ἰὼ ἰὼ μοῖρα μοῖρα, πέφρικ’ εἰσιδοῦσα πρᾶξιν Ιοὖσ.
