헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΩορκσον́3́08́

(크세노폰, Works on Socrates, Συμπόσιον, chapter 8)

ὁ μὲν δὴ Συρακόσιοσ ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο· ὁ δὲ Σωκράτησ πάλιν αὖ καινοῦ λόγου κατῆρχεν. ἆρ’, ἔφη, ὦ ἄνδρεσ, εἰκὸσ ἡμᾶσ παρόντοσ δαίμονοσ μεγάλου καὶ τῷ μὲν χρόνῳ ἰσήλικοσ τοῖσ ἀειγενέσι θεοῖσ, τῇ δὲ μορφῇ νεωτάτου, καὶ μεγέθει πάντα ἐπέχοντοσ, ψυχῇ δὲ ἀνθρώπου ἱδρυμένου, Ἔρωτοσ, μὴ ἂν ἀμνημονῆσαι, ἄλλωσ τε καὶ ἐπειδὴ πάντεσ ἐσμὲν τοῦ θεοῦ τούτου θιασῶται; ἐγώ τε γὰρ οὐκ ἔχω χρόνον εἰπεῖν ἐν ᾧ οὐκ ἐρῶν τινοσ διατελῶ, Χαρμίδην δὲ τόνδε οἶδα πολλοὺσ μὲν ἐραστὰσ κτησάμενον, ἔστι δὲ ὧν καὶ αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα·

Κριτόβουλόσ γε μὴν ἔτι καὶ νῦν ἐρώμενοσ ὢν ἤδη ἄλλων ἐπιθυμεῖ. ἀλλὰ μὴν καὶ ὁ Νικήρατοσ, ὡσ ἐγὼ ἀκούω, ἐρῶν τῆσ γυναικὸσ ἀντερᾶται.

Ἑρμογένη γε μὴν τίσ ἡμῶν οὐκ οἶδεν ὡσ, ὅ τι ποτ’ ἐστὶν ἡ καλοκἀγαθία, τῷ ταύτησ ἔρωτι κατατήκεται; οὐχ ὁρᾶτε ὡσ σπουδαῖαι μὲν αὐτοῦ αἱ ὀφρύεσ, ἀτρεμὲσ δὲ τὸ ὄμμα, μέτριοι δὲ οἱ λόγοι, πραεῖα δὲ ἡ φωνή, ἱλαρὸν δὲ τὸ ἦθοσ; τοῖσ δὲ σεμνοτάτοισ θεοῖσ φίλοισ χρώμενοσ οὐδὲν ἡμᾶσ τοὺσ ἀνθρώπουσ ὑπερορᾷ; σὺ δὲ μόνοσ, ὦ Ἀντίσθενεσ, οὐδενὸσ ἐρᾷσ;

ναὶ μὰ τοὺσ θεούσ, εἶπεν ἐκεῖνοσ, καὶ σφόδρα γε σοῦ. καὶ ὁ Σωκράτησ ἐπισκώψασ ὡσ δὴ θρυπτόμενοσ εἶπε· μὴ νῦν μοι ἐν τῷ παρόντι ὄχλον πάρεχε· ὡσ γὰρ ὁρᾷσ, ἄλλα πράττω.

καὶ ὁ Ἀντισθένησ ἔλεξεν· ὡσ σαφῶσ μέντοι σὺ μαστροπὲ σαυτοῦ ἀεὶ τοιαῦτα ποιεῖσ· τοτὲ μὲν τὸ δαιμόνιον προφασιζόμενοσ οὐ διαλέγῃ μοι, τοτὲ δ’ ἄλλου του ἐφιέμενοσ. καὶ ὁ Σωκράτησ ἔφη·

πρὸσ τῶν θεῶν, ὦ Ἀντίσθενεσ, μόνον μὴ συγκόψῃσ με· τὴν δ’ ἄλλην χαλεπότητα ἐγώ σου καὶ φέρω καὶ οἴσω φιλικῶσ. ἀλλὰ γάρ, ἔφη, τὸν μὲν σὸν ἔρωτα κρύπτωμεν, ἐπειδὴ καὶ ἔστιν οὐ ψυχῆσ ἀλλ’ εὐμορφίασ τῆσ ἐμῆσ. ὅτι γε μὴν σύ, ὦ Καλλία, ἐρᾷσ Αὐτολύκου πᾶσα μὲν ἡ πόλισ οἶδε, πολλοὺσ δ’ οἶμαι καὶ τῶν ξένων.

τούτου δ’ αἴτιον τὸ πατέρων τε ὀνομαστῶν ἀμφοτέρουσ ὑμᾶσ εἶναι καὶ αὐτοὺσ ἐπιφανεῖσ. ἀεὶ μὲν οὖν ἔγωγε ἠγάμην τὴν σὴν φύσιν, νῦν δὲ καὶ πολὺ μᾶλλον, ἐπεὶ ὁρῶ σε ἐρῶντα οὐχ ἁβρότητι χλιδαινομένου οὐδὲ μαλακίᾳ θρυπτομένου, ἀλλὰ πᾶσιν ἐπιδεικνυμένου ῥώμην τε καὶ καρτερίαν καὶ ἀνδρείαν καὶ σωφροσύνην.

τὸ δὲ τοιούτων ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν ἐστι τῆσ τοῦ ἐραστοῦ φύσεωσ. εἰ μὲν οὖν μία ἐστὶν Ἀφροδίτη ἢ διτταί, Οὐρανία τε καὶ Πάνδημοσ, οὐκ οἶδα·

καὶ γὰρ Ζεὺσ ὁ αὐτὸσ δοκῶν εἶναι πολλὰσ ἐπωνυμίασ ἔχει· ὅτι γε μέντοι χωρὶσ ἑκατέρᾳ βωμοί τε καὶ ναοί εἰσι καὶ θυσίαι τῇ μὲν Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι, τῇ δὲ Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι, οἶδα. εἰκάσαισ δ’ ἂν καὶ τοὺσ ἔρωτασ τὴν μὲν Πάνδημον τῶν σωμάτων ἐπιπέμπειν, τὴν δ’ Οὐρανίαν τῆσ ψυχῆσ τε καὶ τῆσ φιλίασ καὶ τῶν καλῶν ἔργων.

ὑφ’ οὗ δὴ καὶ σύ, ὦ Καλλία, κατέχεσθαι μοι δοκεῖσ ἔρωτοσ. τεκμαίρομαι δὲ τῇ τοῦ ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ καὶ ὅτι σε ὁρῶ τὸν πατέρα αὐτοῦ παραλαμβάνοντα εἰσ τὰσ πρὸσ τοῦτον συνουσίασ.

οὐδὲν γὰρ τούτων ἐστὶν ἀπόκρυφον πατρὸσ τῷ καλῷ τε κἀγαθῷ ἐραστῇ. καὶ ὁ Ἑρμογένησ εἶπε·

νὴ τὴν Ἥραν, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, ἄλλα τέ σου πολλὰ ἄγαμαι καὶ ὅτι νῦν ἅμα χαριζόμενοσ Καλλίᾳ καὶ παιδεύεισ αὐτὸν οἱο͂́νπερ χρὴ εἶναι. νὴ Δί’, ἔφη, ὅπωσ δὲ καὶ ἔτι μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ μαρτυρῆσαι ὡσ καὶ πολὺ κρείττων ἐστὶν ὁ τῆσ ψυχῆσ ἢ ὁ τοῦ σώματοσ ἔρωσ. ὅτι μὲν γὰρ δὴ ἄνευ φιλίασ συνουσία οὐδεμία ἀξιόλογοσ πάντεσ ἐπιστάμεθα.

φιλεῖν γε μὴν τῶν μὲν τὸ ἦθοσ ἀγαμένων ἀνάγκη ἡδεῖα καὶ ἐθελουσία καλεῖται· τῶν δὲ τοῦ σώματοσ ἐπιθυμούντων πολλοὶ μὲν τοὺσ τρόπουσ μέμφονται καὶ μισοῦσι τῶν ἐρωμένων· ἂν δὲ καὶ ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ μὲν τῆσ ὡρ́ασ ἄνθοσ ταχὺ δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντοσ δὲ τούτου ἀνάγκη καὶ τὴν φιλίαν συναπομαραίνεσθαι, ἡ δὲ ψυχὴ ὅσονπερ ἂν χρόνον ἰῄ ἐπὶ τὸ φρονιμώτερον καὶ ἀξιεραστοτέρα γίγνεται.

καὶ μὴν ἐν μὲν τῇ τῆσ μορφῆσ χρήσει ἔνεστί τισ καὶ κόροσ, ὥστε ἅπερ καὶ πρὸσ τὰ σιτία διὰ πλησμονήν, ταῦτα ἀνάγκη καὶ πρὸσ τὰ παιδικὰ πάσχειν·

ἡ δὲ τῆσ ψυχῆσ φιλία διὰ τὸ ἁγνὴ εἶναι καὶ ἀκορεστοτέρα ἐστίν, οὐ μέντοι, ὥσ γ’ ἄν τισ οἰηθείη, διὰ τοῦτο καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ σαφῶσ καὶ ἀποτελεῖται ἡ εὐχὴ ἐν ᾗ αἰτούμεθα τὴν θεὸν ἐπαφρόδιτα καὶ ἔπη καὶ ἔργα διδόναι. ὡσ μὲν γὰρ ἄγαταί τε καὶ φιλεῖ τὸν ἐρώμενον θάλλουσα μορφῇ τε ἐλευθερίᾳ καὶ ἤθει αἰδήμονί τε καὶ γενναίῳ ψυχὴ εὐθὺσ ἐν τοῖσ ἥλιξιν ἡγεμονική τε ἅμα καὶ φιλόφρων οὖσα οὐδὲν ἐπιδεῖται λόγου·

ὅτι δὲ εἰκὸσ καὶ ὑπὸ τῶν παιδικῶν τὸν τοιοῦτον ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι, καὶ τοῦτο διδάξω. πρῶτον μὲν γὰρ τίσ μισεῖν δύναιτ’ ἂν ὑφ’ οὗ εἰδείη καλόσ τε καὶ ἀγαθὸσ νομιζόμενοσ;

ἔπειτα δὲ ὁρῴη αὐτὸν τὰ τοῦ παιδὸσ καλὰ μᾶλλον ἢ τὰ ἑαυτοῦ ἡδέα σπουδάζοντα; πρὸσ δὲ τούτοισ πιστεύοι μήτ’ ἂν παρά τι ποιήσῃ μήτ’ ἂν καμὼν ἀμορφότεροσ γένηται, μειωθῆναι ἂν τὴν φιλίαν; οἷσ γε μὴν κοινὸν τὸ φιλεῖσθαι, πῶσ οὐκ ἀνάγκη τούτουσ ἡδέωσ μὲν προσορᾶν ἀλλήλουσ, εὐνοϊκῶσ δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ καὶ πιστεύεσθαι, καὶ προνοεῖν μὲν ἀλλήλων, συνήδεσθαι δ’ ἐπὶ ταῖσ καλαῖσ πράξεσι, συνάχθεσθαι δὲ ἄν τι σφάλμα προσπίπτῃ, τότε δ’ εὐφραινομένουσ διατελεῖν, ὅταν ὑγιαίνοντεσ συνῶσιν, ἂν δὲ κάμῃ ὁπότεροσ οὖν, πολὺ συνεχεστέραν τὴν συνουσίαν ἔχειν, καὶ ἀπόντων ἔτι μᾶλλον ἢ παρόντων ἐπιμελεῖσθαι;

οὐ ταῦτα πάντα ἐπαφρόδιτα; διά γέ τοι τὰ τοιαῦτα ἔργα ἅμα ἐρῶντεσ τῆσ φιλίασ καὶ χρώμενοι αὐτῇ εἰσ γῆρασ διατελοῦσι. τὸν δὲ ἐκ τοῦ σώματοσ κρεμάμενον διὰ τί ἀντιφιλήσειεν ἂν ὁ παῖσ;

πότερον ὅτι ἑαυτῷ μὲν νέμει ὧν ἐπιθυμεῖ, τῷ δὲ παιδὶ τὰ ἐπονειδιστότατα; ἢ διότι ἃ σπεύδει πράττειν παρὰ τῶν παιδικῶν, εἴργει μάλιστα τοὺσ οἰκείουσ ἀπὸ τούτων; καὶ μὴν ὅτι γε οὐ βιάζεται, ἀλλὰ πείθει, διὰ τοῦτο μᾶλλον μισητέοσ.

ὁ μὲν γὰρ βιαζόμενοσ ἑαυτὸν πονηρὸν ἀποδεικνύει, ὁ δὲ πείθων τὴν τοῦ ἀναπειθομένου ψυχὴν διαφθείρει. ἀλλὰ μὴν καὶ ὁ χρημάτων γε ἀπεμπολῶν τὴν ὡρ́αν τί μᾶλλον στέρξει τὸν πριάμενον ἢ ὁ ἐν ἀγορᾷ πωλῶν καὶ ἀποδιδόμενοσ;

οὐ μὴν ὅτι γε ὡραῖοσ ἀώρῳ, οὐδὲ ὅτι γε καλὸσ οὐκέτι καλῷ καὶ ἐρῶντι οὐκ ἐρῶν ὁμιλεῖ, φιλήσει αὐτόν. οὐδὲ γὰρ ὁ παῖσ τῷ ἀνδρὶ ὥσπερ γυνὴ κοινωνεῖ τῶν ἐν τοῖσ ἀφροδισίοισ εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ νήφων μεθύοντα ὑπὸ τῆσ ἀφροδίτησ θεᾶται. ἐξ ὧν οὐδὲν θαυμαστὸν εἰ καὶ τὸ ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται αὐτῷ τοῦ ἐραστοῦ.

καὶ σκοπῶν δ’ ἄν τισ εὑρ́οι ἐκ μὲν τῶν διὰ τοὺσ τρόπουσ φιλουμένων οὐδὲν χαλεπὸν γεγενημένον, ἐκ δὲ τῆσ ἀναιδοῦσ ὁμιλίασ πολλὰ ἤδη καὶ ἀνόσια πεπραγμένα. ὡσ δὲ καὶ ἀνελεύθεροσ ἡ συνουσία τῷ τὸ σῶμα μᾶλλον ἢ τῷ τὴν ψυχὴν ἀγαπῶντι, νῦν τοῦτο δηλώσω.

ὁ μὲν γὰρ παιδεύων λέγειν τε ἃ δεῖ καὶ πράττειν δικαίωσ ἂν ὥσπερ Χείρων καὶ Φοῖνιξ ὑπ’ Ἀχιλλέωσ τιμῷτο, ὁ δὲ τοῦ σώματοσ ὀρεγόμενοσ εἰκότωσ ἂν ὥσπερ πτωχὸσ περιέποιτο. ἀεὶ γάρ τοι προσαιτῶν καὶ προσδεόμενοσ ἢ φιλήματοσ ἢ ἄλλου τινὸσ ψηλαφήματοσ παρακολουθεῖ. εἰ δὲ λαμυρώτερον λέγω, μὴ θαυμάζετε·

ὅ τε γὰρ οἶνοσ συνεπαίρει καὶ ὁ ἀεὶ σύνοικοσ ἐμοὶ ἔρωσ κεντρίζει εἰσ τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα αὐτῷ παρρησιάζεσθαι. καὶ γὰρ δὴ δοκεῖ μοι ὁ μὲν τῷ εἴδει τὸν νοῦν προσέχων μεμισθωμένῳ χῶρον ἐοικέναι.

οὐ γὰρ ὅπωσ πλείονοσ ἄξιοσ γένηται ἐπιμελεῖται, ἀλλ’ ὅπωσ αὐτὸσ ὅτι πλεῖστα ὡραῖα καρπώσεται. ὁ δὲ τῆσ φιλίασ ἐφιέμενοσ μᾶλλον ἐοίκε τῷ τὸν οἰκεῖον ἀγρὸν κεκτημένῳ· πάντοθεν γοῦν φέρων ὅ τι ἂν δύνηται πλείονοσ ἄξιον ποιεῖ τὸν ἐρώμενον. καὶ μὴν καὶ τῶν παιδικῶν ὃσ μὲν ἂν εἰδῇ ὅτι ὁ τοῦ εἴδουσ ἐπαρκῶν ἄρξει τοῦ ἐραστοῦ, εἰκὸσ αὐτὸν τἆλλα ῥᾳδιουργεῖν·

ὃσ δ’ ἂν γιγνώσκῃ ὅτι ἂν μὴ καλὸσ κἀγαθὸσ ᾖ, οὐ καθέξει τὴν φιλίαν, τοῦτον προσήκει μᾶλλον ἀρετῆσ ἐπιμελεῖσθαι. μέγιστον δ’ ἀγαθὸν τῷ ὀρεγομένῳ ἐκ παιδικῶν φίλον ἀγαθὸν ποιήσασθαι ὅτι ἀνάγκη καὶ αὐτὸν ἀσκεῖν ἀρετήν.

οὐ γὰρ οἱο͂́ν τε πονηρὰ αὐτὸν ποιοῦντα ἀγαθὸν τὸν συνόντα ἀποδεῖξαι, οὐδέ γε ἀναισχυντίαν καὶ ἀκρασίαν παρεχόμενον ἐγκρατῆ καὶ αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον ποιῆσαι. ἐπιθυμῶ δέ σοι, ἔφη, ὦ Καλλία, καὶ μυθολογῆσαι ὡσ οὐ μόνον ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ θεοὶ καὶ ἡρ́ωεσ τὴν τῆσ ψυχῆσ φιλίαν περὶ πλείονοσ ἢ τὴν τοῦ σώματοσ χρῆσιν ποιοῦνται.

Ζεύσ τε γὰρ ὅσων μὲν θνητῶν οὐσῶν μορφῆσ ἠράσθη, συγγενόμενοσ εἰά αὐτὰσ θνητὰσ εἶναι·

ὅσων δὲ ψυχαῖσ ἀγαθαῖσ ἀγασθείη, ἀθανάτουσ τούτουσ ἐποίει· ὧν Ἡρακλῆσ μὲν καὶ Διόσκουροί εἰσι, λέγονται δὲ καὶ ἄλλοι· καὶ ἐγὼ δέ φημι καὶ Γανυμήδην οὐ σώματοσ ἀλλὰ ψυχῆσ ἕνεκα ὑπὸ Διὸσ εἰσ Ὄλυμπον ἀνενεχθῆναι.

μαρτυρεῖ δὲ καὶ τοὔνομα αὐτοῦ· ἔστι μὲν γὰρ δήπου καὶ Ὁμήρῳγάνυται δέ τ’ ἀκούων. τοῦτο δὲ φράζει ὅτι ἥδεται δέ τ’ ἀκούων. ἔστι δὲ καὶ ἄλλοθί πουπυκινὰ φρεσὶ μήδεα εἰδώσ. τοῦτο δ’ αὖ λέγει σοφὰ φρεσὶ βουλεύματα εἰδώσ. ἐξ οὖν συναμφοτέρων τούτων οὐχ ἡδυσώματοσ ὀνομασθεὶσ ὁ Γανυμήδησ ἀλλ’ ἡδυγνώμων ἐν θεοῖσ τετίμηται. ἀλλὰ μήν, ὦ Νικήρατε, καὶ Ἀχιλλεὺσ Ὁμήρῳ πεποίηται οὐχ ὡσ παιδικοῖσ Πατρόκλῳ ἀλλ’ ὡσ ἑταίρῳ ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι.

καὶ Ὀρέστησ δὲ καὶ Πυλάδησ καὶ Θησεὺσ καὶ Πειρίθουσ καὶ ἄλλοι δὲ πολλοὶ τῶν ἡμιθέων οἱ ἄριστοι ὑμνοῦνται οὐ διὰ τὸ συγκαθεύδειν ἀλλὰ διὰ τὸ ἄγασθαι ἀλλήλουσ τὰ μέγιστα καὶ κάλλιστα κοινῇ διαπεπρᾶχθαι. τί δέ, τὰ νῦν καλὰ ἔργα οὐ πάντ’ ἂν εὑρ́οι τισ ἕνεκα ἐπαίνου ὑπὸ τῶν καὶ πονεῖν καὶ κινδυνεύειν ἐθελόντων πραττόμενα μᾶλλον ἢ ὑπὸ τῶν ἐθιζομένων ἡδονὴν ἀντ’ εὐκλείασ αἱρεῖσθαι;

καίτοι Παυσανίασ γε ὁ Ἀγάθωνοσ τοῦ ποιητοῦ ἐραστὴσ ἀπολογούμενοσ ὑπὲρ τῶν ἀκρασίᾳ ἐγκαλινδουμένων εἴρηκεν ὡσ καὶ στράτευμα ἀλκιμώτατον ἂν γένοιτο ἐκ παιδικῶν τε καὶ ἐραστῶν. τούτουσ γὰρ ἂν ἔφη οἰέσθαι μάλιστα αἰδεῖσθαι ἀλλήλουσ ἀπολείπειν, θαυμαστὰ λέγων, εἴ γε οἱ ψόγου τε ἀφροντιστεῖν καὶ ἀναισχυντεῖν πρὸσ ἀλλήλουσ ἐθιζόμενοι, οὗτοι μάλιστα αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν τι ποιεῖν.

καὶ μαρτύρια δὲ ἐπήγετο ὡσ ταῦτα ἐγνωκότεσ εἰε͂ν καὶ Θηβαῖοι καὶ Ἠλεῖοι·

συγκαθεύδοντασ γοῦν αὐτοῖσ ὅμωσ παρατάττεσθαι ἔφη τὰ παιδικὰ εἰσ τὸν ἀγῶνα, οὐδὲν τοῦτο σημεῖον λέγων ὅμοιον. ἐκείνοισ μὲν γὰρ ταῦτα νόμιμα, ἡμῖν δ’ ἐπονείδιστα. δοκοῦσι δ’ ἔμοιγε οἱ μὲν παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι μὴ χωρὶσ γενόμενοι οἱ ἐρώμενοι οὐκ ἀποτελῶσι τὰ τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα. Λακεδαιμόνιοι δὲ οἱ νομίζοντεσ, ἐὰν καὶ ὀρεχθῇ τισ σώματοσ, μηδενὸσ ἂν ἔτι καλοῦ κἀγαθοῦ τοῦτον τυχεῖν, οὕτω τελέωσ τοὺσ ἐρωμένουσ ἀγαθοὺσ ἀπεργάζονται ὡσ καὶ μετὰ ξένων κἂν μὴ ἐν τῇ αὐτῇ πόλει ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ, ὁμοίωσ αἰδοῦνται τοὺσ παρόντασ ἀπολείπειν.

θεὰν γὰρ οὐ τὴν Ἀναίδειαν ἀλλὰ τὴν Αἰδῶ νομίζουσι. δοκοῦμεν δ’ ἄν μοι πάντεσ ὁμόλογοι γενέσθαι περὶ ὧν λέγω, εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρωσ παιδὶ φιληθέντι μᾶλλον ἄν τισ πιστεύσειεν ἢ χρήματα ἢ τέκνα ἢ χάριτασ παρακατατίθεσθαι.

ἐγὼ μὲν γὰρ οἶμαι καὶ αὐτὸν τὸν τῷ εἴδει τοῦ ἐρωμένου χρώμενον μᾶλλον ἂν ταῦτα πάντα τῷ τὴν ψυχὴν ἐρασμίῳ πιστεῦσαι. σοί γε μήν, ὦ Καλλία, δοκεῖ μοι ἄξιον εἶναι καὶ θεοῖσ χάριν εἰδέναι ὅτι σοι Αὐτολύκου ἔρωτα ἐνέβαλον.

ὡσ μὲν γὰρ φιλότιμόσ ἐστιν εὔδηλον, ὃσ τοῦ κηρυχθῆναι ἕνεκα νικῶν παγκράτιον πολλοὺσ μὲν πόνουσ, πολλὰ δ’ ἄλγη ἀνέχεται. εἰ δὲ οἰοίτο μὴ μόνον ἑαυτὸν καὶ τὸν πατέρα κοσμήσειν, ἀλλ’ ἱκανὸσ γενήσεσθαι δι’ ἀνδραγαθίαν καὶ φίλουσ εὖ ποιεῖν καὶ τὴν πατρίδα αὔξειν τροπαῖα τῶν πολεμίων ἱστάμενοσ, καὶ διὰ ταῦτα περίβλεπτόσ τε καὶ ὀνομαστὸσ ἔσεσθαι καὶ ἐν Ἕλλησι καὶ ἐν βαρβάροισ, πῶσ οὐκ οἰεί αὐτόν, ὅντιν’ ἡγοῖτο εἰσ ταῦτα συνεργὸν εἶναι κράτιστον, τοῦτον ταῖσ μεγίσταισ ἂν τιμαῖσ περιέπειν;

εἰ οὖν βούλει τούτῳ ἀρέσκειν, σκεπτέον μέν σοι ποῖα ἐπιστάμενοσ Θεμιστοκλῆσ ἱκανὸσ ἐγένετο τὴν Ἑλλάδα ἐλευθεροῦν, σκεπτέον δὲ ποῖά ποτε εἰδὼσ Περικλῆσ κράτιστοσ ἐδόκει τῇ πατρίδι σύμβουλοσ εἶναι, ἀθρητέον δὲ καὶ πῶσ ποτε Σόλων φιλοσοφήσασ νόμουσ κρατίστουσ τῇ πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ καὶ ποῖα Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντεσ κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνεσ εἶναι·

προξενεῖσ δὲ καὶ κατάγονται ἀεὶ παρὰ σοὶ οἱ κράτιστοι αὐτῶν. ὡσ μὲν οὖν σοι ἡ πόλισ ταχὺ ἂν ἐπιτρέψειεν αὑτήν, εἰ βούλει, εὖ ἴσθι.

τὰ μέγιστα γάρ σοι ὑπάρχει· εὐπατρίδησ εἶ, ἱερεὺσ θεῶν τῶν ἀπ’ Ἐρεχθέωσ, οἳ καὶ ἐπὶ τὸν βάρβαρον σὺν Ιἄκχῳ ἐστράτευσαν, καὶ νῦν ἐν τῇ ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατοσ δοκεῖσ εἶναι τῶν προγεγενημένων, καὶ σῶμα ἀξιοπρεπέστατον μὲν ἰδεῖν τῆσ πόλεωσ ἔχεισ, ἱκανὸν δὲ μόχθουσ ὑποφέρειν. εἰ δ’ ὑμῖν δοκῶ σπουδαιολογῆσαι μᾶλλον ἢ παρὰ πότον πρέπει, μηδὲ τοῦτο θαυμάζετε.

ἀγαθῶν γὰρ φύσει καὶ τῆσ ἀρετῆσ φιλοτίμωσ ἐφιεμένων ἀεί ποτε τῇ πόλει συνεραστὴσ ὢν διατελῶ. οἱ μὲν δὴ ἄλλοι περὶ τῶν ῥηθέντων διελέγοντο, ὁ δ’ Αὐτόλυκοσ κατεθεᾶτο τὸν Καλλίαν.

καὶ ὁ Καλλίασ δὲ παρορῶν εἰσ ἐκεῖνον εἶπεν· οὐκοῦν σύ με, ὦ Σώκρατεσ, μαστροπεύσεισ πρὸσ τὴν πόλιν, ὅπωσ πράττω τὰ πολιτικὰ καὶ ἀεὶ ἀρεστὸσ ὦ αὐτῇ; ναὶ μὰ Δί’, ἔφη, ἂν ὁρῶσί γέ σε μὴ τῷ δοκεῖν ἀλλὰ τῷ ὄντι ἀρετῆσ ἐπιμελούμενον.

ἡ μὲν γὰρ ψευδὴσ δόξα ταχὺ ἐλέγχεται ὑπὸ τῆσ πείρασ· ἡ δ’ ἀληθὴσ ἀνδραγαθία, ἂν μὴ θεὸσ βλάπτῃ, ἀεὶ ἐν ταῖσ πράξεσι λαμπροτέραν τὴν εὔκλειαν συμπαρέχεται.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Works on Socrates, Συμπόσιον, chapter 8

(크세노폰, Works on Socrates, Συμπόσιον, chapter 8)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION