헬라어 문장 검색 - ΝεωΤεστ́01́2́

(ΚΑΤΑ ΜΑΘΘΑΙΟΝ, chapter 11)

Καὶ ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ Ιἠσοῦσ διατάσσων τοῖσ δώδεκα μαθηταῖσ αὐτοῦ, μετέβη ἐκεῖθεν τοῦ διδάσκειν καὶ κηρύσσειν ἐν ταῖσ πόλεσιν αὐτῶν. εἶπεν αὐτῷ Σὺ εἶ ὁ ἐρχόμενοσ ἢ ἕτερον προσδοκῶμεν;

καὶ ἀποκριθεὶσ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτοῖσ Πορευθέντεσ ἀπαγγείλατε Ιωἄνει ἃ ἀκούετε καὶ βλέπετε·

τυφλοὶ ἀναβλέπουσιν καὶ χωλοὶ περιπατοῦσιν, λεπροὶ καθαρίζονται καὶ κωφοὶ ἀκούουσιν, καὶ νεκροὶ ἐγείρονται καὶ πτωχοὶ εὐαγγελίζονται·

καὶ μακάριόσ ἐστιν ὃσ ἂν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί.

Τούτων δὲ πορευομένων ἤρξατο ὁ Ιἠσοῦσ λέγειν τοῖσ ὄχλοισ περὶ Ιωἄνου Τί ἐξήλθατε εἰσ τὴν ἔρημον θεάσασθαι;

κάλαμον ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενον; ἀλλὰ τί ἐξήλθατε ἰδεῖν;

ἄνθρωπον ἐν μαλακοῖσ ἠμφιεσμένον; ἰδοὺ οἱ τὰ μαλακὰ φοροῦντεσ ἐν τοῖσ οἴκοισ τῶν βασιλέων. ἀλλὰ τί ἐξήλθατε;

προφήτην ἰδεῖν; ναί, λέγω ὑμῖν, καὶ περισσότερον προφήτου. οὗτόσ ἐστιν περὶ οὗ γέγραπται Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃσ κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου.

ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖσ γυναικῶν μείζων Ιωἄνου τοῦ βαπτιστοῦ·

ὁ δὲ μικρότεροσ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν μείζων αὐτοῦ ἐστίν. ἀπὸ δὲ τῶν ἡμερῶν Ιωἄνου τοῦ βαπτιστοῦ ἑώσ ἄρτι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν.

πάντεσ γὰρ οἱ προφῆται καὶ ὁ νόμοσ ἑώσ Ιωἄνου ἐπροφήτευσαν·

καὶ εἰ θέλετε δέξασθαι, αὐτόσ ἐστιν Ἠλείασ ὁ μέλλων ἔρχεσθαι.

Ὁ ἔχων ὦτα ἀκουέτω.

Τίνι δὲ ὁμοιώσω τὴν γενεὰν ταύτην;

"Ηὐλήσαμεν ὑμῖν καὶ οὐκ ὠρχήσασθε·

"ἐθρηνήσαμεν καὶ οὐκ ἐκόψασθε· ἦλθεν γὰρ Ιωἄνησ μήτε ἐσθίων μήτε πίνων, καὶ λέγουσιν Δαιμόνιον ἔχει·

ἦλθεν ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγουσιν Ἰδοὺ ἄνθρωποσ φάγοσ καὶ οἰνοπότησ, τελωνῶν φίλοσ καὶ ἁμαρτωλῶν.

καὶ ἐδικαιώθη ἡ σοφία ἀπὸ τῶν ἔργων αὐτῆσ. Τότε ἤρξατο ὀνειδίζειν τὰσ πόλεισ ἐν αἷσ ἐγένοντο αἱ πλεῖσται δυνάμεισ αὐτοῦ, ὅτι οὐ μετενόησαν·

Οὐαί σοι, Χοραζείν·

οὐαί σοι, Βηθσαιδάν· ὅτι εἰ ἐν Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἐγένοντο αἱ δυνάμεισ αἱ γενόμεναι ἐν ὑμῖν, πάλαι ἂν ἐν σάκκῳ καὶ σποδῷ μετενόησαν. πλὴν λέγω ὑμῖν, Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεωσ ἢ ὑμῖν.

Καὶ σύ, Καφαρναούμ, μὴ ἑώσ οὐρανοῦ ὑψωθήσῃ;

ἑώσ ᾅδου καταβήσῃ. ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοισ ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεισ αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμεινεν ἂν μέχρι τῆσ σήμερον. πλὴν λέγω ὑμῖν ὅτι γῇ Σοδόμων ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεωσ ἢ σοί.

Ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ ἀποκριθεὶσ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν Ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆσ γῆσ, ὅτι ἔκρυψασ ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψασ αὐτὰ νηπίοισ·

ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτωσ εὐδοκία ἐγένετο ἔμπροσθέν σου.

Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ πατρόσ μου, καὶ οὐδεὶσ ἐπιγινώσκει τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ, οὐδὲ τὸν πατέρα τισ ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ υἱὸσ καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ υἱὸσ ἀποκαλύψαι.

Δεῦτε πρόσ με πάντεσ οἱ κοπιῶντεσ καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶσ.

ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶσ καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πραΰσ εἰμι καὶ ταπεινὸσ τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖσ ψυχαῖσ ὑμῶν·

ὁ γὰρ ζυγόσ μου χρηστὸσ καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν.

Ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ ἐπορεύθη ὁ Ιἠσοῦσ τοῖσ σάββασιν διὰ τῶν σπορίμων·

οἱ δὲ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπείνασαν, καὶ ἤρξαντο τίλλειν στάχυασ καὶ ἐσθίειν. οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἰδόντεσ εἶπαν αὐτῷ Ἰδοὺ οἱ μαθηταί σου ποιοῦσιν ὃ οὐκ ἔξεστιν ποιεῖν ἐν σαββάτῳ.

ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖσ Οὐκ ἀνέγνωτε τί ἐποίησεν Δαυεὶδ ὅτε ἐπείνασεν καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ;

πῶσ εἰσῆλθεν εἰσ τὸν οἶκον τοῦ θεοῦ καὶ τοὺσ ἄρτουσ τῆσ προθέσεωσ ἔφαγον, ὃ οὐκ ἐξὸν ἦν αὐτῷ φαγεῖν οὐδὲ τοῖσ μετ’ αὐτοῦ εἰ μὴ τοῖσ ἱερεῦσιν μόνοισ;

ἢ οὐκ ἀνέγνωτε ἐν τῷ νόμῳ ὅτι τοῖσ σάββασιν οἱ ἱερεῖσ ἐν τῷ ἱερῷ τὸ σάββατον βεβηλοῦσιν καὶ ἀναίτιοί εἰσιν;

λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι τοῦ ἱεροῦ μεῖζόν ἐστιν ὧδε.

εἰ δὲ ἐγνώκειτε τί ἐστιν Ἔλεοσ θέλω καὶ οὐ θυσίαν, οὐκ ἂν κατεδικάσατε τοὺσ ἀναιτίουσ.

κύριοσ γάρ ἐστιν τοῦ σαββάτου ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου.

Καὶ μεταβὰσ ἐκεῖθεν ἦλθεν εἰσ τὴν συναγωγὴν αὐτῶν·

καὶ ἰδοὺ ἄνθρωποσ χεῖρα ἔχων ξηράν.

καὶ ἐπηρώτησαν αὐτὸν λέγοντεσ Εἰ ἔξεστι τοῖσ σάββασιν θεραπεύειν; ἵνα κατηγορήσωσιν αὐτοῦ. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖσ Τίσ [ἔσται] ἐξ ὑμῶν ἄνθρωποσ ὃσ ἕξει πρόβατον ἕν, καὶ ἐὰν ἐμπέσῃ τοῦτο τοῖσ σάββασιν εἰσ βόθυνον, οὐχὶ κρατήσει αὐτὸ καὶ ἐγερεῖ;

πόσῳ οὖν διαφέρει ἄνθρωποσ προβάτου.

ὥστε ἔξεστιν τοῖσ σάββασιν καλῶσ ποιεῖν. Τότε λέγει τῷ ἀνθρώπῳ Ἔκτεινόν σου τὴν χεῖρα·

καὶ ἐξέτεινεν, καὶ ἀπεκατεστάθη ὑγιὴσ ὡσ ἡ ἄλλη. Ἐξελθόντεσ δὲ οἱ Φαρισαῖοι συμβούλιον ἔλαβον κατ’ αὐτοῦ ὅπωσ αὐτὸν ἀπολέσωσιν.

Ὁ δὲ Ιἠσοῦσ γνοὺσ ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν.

καὶ ἐπετίμησεν αὐτοῖσ ἵνα μὴ φανερὸν αὐτὸν ποιήσωσιν·

ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ Ἠσαίου τοῦ προφήτου λέγοντοσ Ἰδοὺ ὁ παῖσ μου ὃν ᾑρέτισα, ὁ ἀγαπητόσ μου ὃν εὐδόκησεν ἡ ψυχή μου·

θήσω τὸ πνεῦμά μου ἐπ’ αὐτόν, καὶ κρίσιν τοῖσ ἔθνεσιν ἀπαγγελεῖ.

Οὐκ ἐρίσει οὐδὲ κραυγάσει, οὐδὲ ἀκούσει τισ ἐν ταῖσ πλατείαισ τὴν φωνὴν αὐτοῦ.

κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει, ἑώσ ἂν ἐκβάλῃ εἰσ νῖκοσ τὴν κρίσιν.

καὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ἔθνη ἐλπιοῦσιν.

Τότε προσήνεγκαν αὐτῷ δαιμονιζόμενον τυφλὸν καὶ κωφόν·

καὶ ἐθεράπευσεν αὐτόν, ὥστε τὸν κωφὸν λαλεῖν καὶ βλέπειν. Καὶ ἐξίσταντο πάντεσ οἱ ὄχλοι καὶ ἔλεγον Μήτι οὗτόσ ἐστιν ὁ υἱὸσ Δαυείδ;

οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἀκούσαντεσ εἶπον Οὗτοσ οὐκ ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια εἰ μὴ ἐν τῷ Βεεζεβοὺλ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων.

Εἰδὼσ δὲ τὰσ ἐνθυμήσεισ αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖσ Πᾶσα βασιλεία μερισθεῖσα καθ’ ἑαυτῆσ ἐρημοῦται, καὶ πᾶσα πόλισ ἢ οἰκία μερισθεῖσα καθ’ ἑαυτῆσ οὐ σταθήσεται.

καὶ εἰ ὁ Σατανᾶσ τὸν Σατανᾶν ἐκβάλλει, ἐφ’ ἑαυτὸν ἐμερίσθη·

πῶσ οὖν σταθήσεται ἡ βασιλεία αὐτοῦ; καὶ εἰ ἐγὼ ἐν Βεεζεβοὺλ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, οἱ υἱοὶ ὑμῶν ἐν τίνι ἐκβάλλουσιν;

διὰ τοῦτο αὐτοὶ κριταὶ ἔσονται ὑμῶν. εἰ δὲ ἐν πνεύματι θεοῦ ἐγὼ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἐφ’ ὑμᾶσ ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ.

ἢ πῶσ δύναταί τισ εἰσελθεῖν εἰσ τὴν οἰκίαν τοῦ ἰσχυροῦ καὶ τὰ σκεύη αὐτοῦ ἁρπάσαι, ἐὰν μὴ πρῶτον δήσῃ τὸν ἰσχυρόν;

καὶ τότε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ διαρπάσει. ὁ μὴ ὢν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστίν, καὶ ὁ μὴ.

συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει. Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖσ ἀνθρώποισ, ἡ δὲ τοῦ πνεύματοσ βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται.

καὶ ὃσ ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ·

ὃσ δ’ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ πνεύματοσ τοῦ ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τούτῳ τῷ αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι. Ἢ ποιήσατε τὸ δένδρον καλὸν καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ καλόν, ἢ ποιήσατε τὸ δένδρον σαπρὸν καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ σαπρόν·

ἐκ γὰρ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται. γεννήματα ἐχιδνῶν, πῶσ δύνασθε ἀγαθὰ λαλεῖν πονηροὶ ὄντεσ;

ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματοσ τῆσ καρδίασ τὸ στόμα λαλεῖ. ὁ ἀγαθὸσ ἄνθρωποσ ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει ἀγαθά, καὶ ὁ πονηρὸσ ἄνθρωποσ ἐκ τοῦ πονηροῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει πονηρά.

Λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πᾶν ῥῆμα ἀργὸν ὃ λαλήσουσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσιν περὶ αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεωσ·

ἐκ γὰρ τῶν λόγων σου δικαιωθήσῃ, καὶ ἐκ τῶν λόγων σου καταδικασθήσῃ.

Τότε ἀπεκρίθησαν αὐτῷ τινὲσ τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων λέγοντεσ Διδάσκαλε, θέλομεν ἀπὸ σοῦ σημεῖον ἰδεῖν.

ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν αὐτοῖσ Γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶσ σημεῖον ἐπιζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ιὠνᾶ τοῦ προφήτου.

ὥσπερ γὰρ ἦν Ιὠνᾶσ ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτουσ τρεῖσ ἡμέρασ καὶ τρεῖσ νύκτασ, οὕτωσ ἔσται ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ καρδίᾳ τῆσ γῆσ τρεῖσ ἡμέρασ καὶ τρεῖσ νύκτασ.

ἄνδρεσ Νινευεῖται ἀναστήσονται ἐν τῇ κρίσει μετὰ τῆσ γενεᾶσ ταύτησ καὶ κατακρινοῦσιν αὐτήν·

ὅτι μετενόησαν εἰσ τὸ κήρυγμα Ιὠνᾶ, καὶ ἰδοὺ πλεῖον Ιὠνᾶ ὧδε. βασίλισσα νότου ἐγερθήσεται ἐν τῇ κρίσει μετὰ τῆσ γενεᾶσ ταύτησ καὶ κατακρινεῖ αὐτήν·

ὅτι ἦλθεν ἐκ τῶν περάτων τῆσ γῆσ ἀκοῦσαι τὴν σοφίαν Σολομῶνοσ, καὶ ἰδοὺ πλεῖον Σολομῶνοσ ὧδε. Ὅταν δὲ τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξέλθῃ ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, διέρχεται δι’ ἀνύδρων τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσιν, καὶ οὐχ εὑρίσκει.

τότε λέγει Εἰσ τὸν οἶκόν μου ἐπιστρέψω ὅθεν ἐξῆλθον·

καὶ ἐλθὸν εὑρίσκει σχολάζοντα [καὶ] σεσαρωμένον καὶ κεκοσμημένον. τότε πορεύεται καὶ παραλαμβάνει μεθ’ ἑαυτοῦ ἑπτὰ ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ, καὶ εἰσελθόντα κατοικεῖ ἐκεῖ·

καὶ γίνεται τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων. Οὕτωσ ἔσται καὶ τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ πονηρᾷ. ἔξω ζητοῦντεσ αὐτῷ λαλῆσαι.

ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν τῷ λέγοντι αὐτῷ Τίσ ἐστιν ἡ μήτηρ μου, καὶ τίνεσ εἰσὶν οἱ ἀδελφοί μου;

καὶ ἐκτείνασ τὴν χεῖρα [αὐτοῦ] ἐπὶ τοὺσ μαθητὰσ αὐτοῦ εἶπεν Ἰδοὺ ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου·

ὅστισ γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ πατρόσ μου τοῦ ἐν οὐρανοῖσ, αὐτόσ μου ἀδελφὸσ καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν.

Ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐξελθὼν ὁ Ιἠσοῦσ τῆσ οἰκίασ ἐκάθητο παρὰ τὴν θάλασσαν·

καὶ συνήχθησαν πρὸσ αὐτὸν ὄχλοι πολλοί, ὥστε αὐτὸν εἰσ πλοῖον ἐμβάντα καθῆσθαι, καὶ πᾶσ ὁ ὄχλοσ ἐπὶ τὸν αἰγιαλὸν ἱστήκει.

καὶ ἐλάλησεν αὐτοῖσ πολλὰ ἐν παραβολαῖσ λέγων Ἰδοὺ ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπείρειν.

καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ἃ μὲν ἔπεσεν παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ ἐλθόντα τὰ πετεινὰ κατέφαγεν αὐτα.

ἡλίου δὲ ἀνατείλαντοσ ἐκαυματίσθη καὶ διὰ τὸ μὴ ἔχειν ῥίζαν ἐξηράνθη.

ἄλλα δὲ ἔπεσεν ἐπὶ τὰσ ἀκάνθασ, καὶ ἀνέβησαν αἱ ἄκανθαι καὶ ἀπέπνιξαν αὐτά.

ἄλλα δὲ ἔπεσεν ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλὴν καὶ ἐδίδου καρπόν, ὃ μὲν ἑκατὸν ὃ δὲ ἑξήκοντα ὃ δὲ τριάκοντα.

Ὁ ἔχων ὦτα ἀκουέτω.

Καὶ προσελθόντεσ οἱ μαθηταὶ εἶπαν αὐτῷ Διὰ τί ἐν παραβολαῖσ λαλεῖσ αὐτοῖσ;

ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν ὅτι Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆσ βασιλείασ τῶν οὐρανῶν, ἐκείνοισ δὲ οὐ δέδοται.

ὅστισ γὰρ ἔχει, δοθήσεται αὐτῷ καὶ περισσευθήσεται·

ὅστισ δὲ οὐκ ἔχει, καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ’ αὐτοῦ. διὰ τοῦτο ἐν παραβολαῖσ αὐτοῖσ λαλῶ, ὅτι βλέποντεσ οὐ βλέπουσιν καὶ ἀκούοντεσ οὐκ ἀκούουσιν οὐδὲ συνίουσιν·

καὶ ἀναπληροῦται αὐτοῖσ ἡ προφητεία Ἠσαίου ἡ λέγουσα Ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε, καὶ βλέποντεσ βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε.

ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖσ ὠσὶν βαρέωσ ἤκουσαν, καὶ τοὺσ ὀφθαλμοὺσ αὐτῶν ἐκάμμυσαν·

μή ποτε ἴδωσιν τοῖσ ὀφθαλμοῖσ καὶ τοῖσ ὠσὶν ἀκούσωσιν καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσιν καὶ ἐπιστρέψωσιν, καὶ ἰάσομαι αὐτούσ. ὑμῶν δὲ μακάριοι οἱ ὀφθαλμοὶ ὅτι βλέπουσιν, καὶ τὰ ὦτα [ὑμῶν] ὅτι ἀκούουσιν.

ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν ὅτι πολλοὶ προφῆται καὶ δίκαιοι ἐπεθύμησαν ἰδεῖν ἃ βλέπετε καὶ οὐκ εἶδαν, καὶ ἀκοῦσαι ἃ ἀκούετε καὶ οὐκ ἤκουσαν.

Ὑμεῖσ οὖν ἀκούσατε τὴν παραβολὴν τοῦ σπείραντοσ.

Παντὸσ ἀκούοντοσ τὸν λόγον τῆσ βασιλείασ καὶ μὴ συνιέντοσ, ἔρχεται ὁ πονηρὸσ καὶ ἁρπάζει τὸ ἐσπαρμένον ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ·

οὗτόσ ἐστιν ὁ παρὰ τὴν ὁδὸν σπαρείσ. ὁ δὲ ἐπὶ τὰ πετρώδη σπαρείσ, οὗτόσ ἐστιν ὁ τὸν λόγον ἀκούων καὶ εὐθὺσ μετὰ χαρᾶσ λαμβάνων αὐτόν·

οὐκ ἔχει δὲ ῥίζαν ἐν ἑαυτῷ ἀλλὰ πρόσκαιρόσ ἐστιν, γενομένησ δὲ θλίψεωσ ἢ διωγμοῦ διὰ τὸν λόγον εὐθὺσ σκανδαλίζεται.

ὁ δὲ εἰσ τὰσ ἀκάνθασ σπαρείσ, οὗτόσ ἐστιν ὁ τὸν λόγον ἀκούων καὶ ἡ μέριμνα τοῦ αἰῶνοσ καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου συνπνίγει τὸν λόγον, καὶ ἄκαρποσ γίνεται.

ὁ δὲ ἐπὶ τὴν καλὴν γῆν σπαρείσ, οὗτόσ ἐστιν ὁ τὸν λόγον ἀκούων καὶ συνιείσ, ὃσ δὴ καρποφορεῖ καὶ ποιεῖ ὃ μὲν ἑκατὸν ὃ δὲ ἑξήκοντα ὃ δὲ τριάκοντα.

Ἄλλην παραβολὴν παρέθηκεν αὐτοῖσ λέγων Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ σπείραντι καλὸν σπέρμα ἐν τῷ ἀγρῷ αὐτοῦ.

ἐν δὲ τῷ καθεύδειν τοὺσ ἀνθρώπουσ ἦλθεν αὐτοῦ ὁ ἐχθρὸσ καὶ ἐπέσπειρεν ζιζάνια ἀνὰ μέσον τοῦ σίτου καὶ ἀπῆλθεν.

ὅτε δὲ ἐβλάστησεν ὁ χόρτοσ καὶ καρπὸν ἐποίησεν, τότε ἐφάνη καὶ τὰ ζιζάνια.

προσελθόντεσ δὲ οἱ δοῦλοι τοῦ οἰκοδεσπότου εἶπον αὐτῷ Κύριε, οὐχὶ καλὸν σπέρμα ἔσπειρασ ἐν τῷ σῷ ἀγρῷ;

πόθεν οὖν ἔχει ζιζάνια; ὁ δὲ ἔφη αὐτοῖσ Ἐχθρὸσ ἄνθρωποσ τοῦτο ἐποίησεν.

οἱ δὲ αὐτῷ λέγουσιν Θέλεισ οὖν ἀπελθόντεσ συλλέξωμεν αὐτά; ὁ δέ φησιν Οὔ, μή ποτε συλλέγοντεσ τὰ ζιζάνια ἐκριζώσητε ἅμα αὐτοῖσ τὸν σῖτον·

ἄφετε συναυξάνεσθαι ἀμφότερα ἑώσ τοῦ θερισμοῦ·

καὶ ἐν καιρῷ τοῦ θερισμοῦ ἐρῶ τοῖσ θερισταῖσ Συλλέξατε πρῶτον τὰ ζιζάνια καὶ δήσατε αὐτὰ [εἰσ] δέσμασ πρὸσ τὸ κατακαῦσαι αὐτά, τὸν δὲ σῖτον συνάγετε εἰσ τὴν ἀποθήκην μου. Ἄλλην παραβολὴν παρέθηκεν αὐτοῖσ λέγων Ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν κόκκῳ σινάπεωσ, ὃν λαβὼν ἄνθρωποσ ἔσπειρεν ἐν τῷ ἀγρῷ αὐτοῦ·

ὃ μικρότερον μέν ἐστιν πάντων τῶν σπερμάτων, ὅταν δὲ αὐξηθῇ μεῖζον τῶν λαχάνων ἐστὶν καὶ γίνεται δένδρον, ὥστε ἐλθεῖν τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατασκηνοῖν ἐν τοῖσ κλάδοισ αὐτοῦ.

Ἄλλην παραβολὴν [ἐλάλησεν αὐτοῖσ]·

Ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ζύμῃ, ἣν λαβοῦσα γυνὴ ἐνέκρυψεν εἰσ ἀλεύρου σάτα τρία ἑώσ οὗ ἐζυμώθη ὅλον. Ταῦτα πάντα ἐλάλησεν ὁ Ιἠσοῦσ ἐν παραβολαῖσ τοῖσ ὄχλοισ, καὶ χωρὶσ παραβολῆσ οὐδὲν ἐλάλει αὐτοῖσ·

ὅπωσ πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τοῦ προφήτου λέγοντοσ Ἀνοίξω ἐν παραβολαῖσ τὸ στόμα μου, ἐρεύξομαι κεκρυμμένα ἀπὸ καταβολῆσ.

Τότε ἀφεὶσ τοὺσ ὄχλουσ ἦλθεν εἰσ τὴν οἰκίαν.

Καὶ προσῆλθαν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντεσ Διασάφησον ἡμῖν τὴν παραβολὴν τῶν ζιζανίων τοῦ ἀγροῦ. ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν Ὁ σπείρων τὸ καλὸν σπέρμα ἐστὶν ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου·

ὁ δὲ ἀγρόσ ἐστιν ὁ κόσμοσ·

τὸ δὲ καλὸν σπέρμα, οὗτοί εἰσιν οἱ υἱοὶ τῆσ βασιλείασ· τὰ δὲ ζιζάνιά εἰσιν οἱ υἱοὶ τοῦ πονηροῦ, ὁ δὲ ἐχθρὸσ ὁ σπείρασ αὐτά ἐστιν ὁ διάβολοσ· ὁ δὲ θερισμὸσ συντέλεια αἰῶνόσ ἐστιν, οἱ δὲ θερισταὶ ἄγγελοί εἰσιν.

ὥσπερ οὖν συλλέγεται τὰ ζιζάνια καὶ πυρὶ κατακαίεται, οὕτωσ ἔσται ἐν τῇ συντελείᾳ τοῦ αἰῶνοσ·

ἀποστελεῖ ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου τοὺσ ἀγγέλουσ αὐτοῦ, καὶ συλλέξουσιν ἐκ τῆσ βασιλείασ αὐτοῦ πάντα τὰ σκάνδαλα καὶ τοὺσ ποιοῦντασ τὴν ἀνομίαν, καὶ βαλοῦσιν αὐτοὺσ εἰσ τὴν κάμινον τοῦ πυρόσ·

ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸσ καὶ ὁ βρυγμὸσ τῶν ὀδόντων.

Τότε οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡσ ὁ ἥλιοσ ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸσ αὐτῶν.

Ὁ ἔχων ὦτα ἀκουέτω. Ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν θησαυρῷ κεκρυμμένῳ ἐν τῷ ἀγρῷ, ὃν εὑρὼν ἄνθρωποσ ἔκρυψεν, καὶ ἀπὸ τῆσ χαρᾶσ αὐτοῦ ὑπάγει καὶ πωλεῖ ὅσα ἔχει καὶ ἀγοράζει τὸν ἀγρὸν ἐκεῖνον.

Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐμπόρῳ ζητοῦντι καλοὺσ μαργαρίτασ·

εὑρὼν δὲ ἕνα πολύτιμον μαργαρίτην ἀπελθὼν πέπρακεν πάντα ὅσα εἶχεν καὶ ἠγόρασεν αὐτόν.

Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν σαγήνῃ βληθείσῃ εἰσ τὴν θάλασσαν καὶ ἐκ παντὸσ γένουσ συναγαγούσῃ·

ἣν ὅτε ἐπληρώθη ἀναβιβάσαντεσ ἐπὶ τὸν αἰγιαλὸν καὶ καθίσαντεσ συνέλεξαν τὰ καλὰ εἰσ ἄγγη, τὰ δὲ σαπρὰ ἔξω ἔβαλον.

οὕτωσ ἔσται ἐν τῇ συντελείᾳ τοῦ αἰῶνοσ·

ἐξελεύσονται οἱ ἄγγελοι καὶ ἀφοριοῦσιν τοὺσ πονηροὺσ ἐκ μέσου τῶν δικαίων καὶ βαλοῦσιν αὐτοὺσ εἰσ τὴν κάμινον τοῦ πυρόσ· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸσ καὶ ὁ βρυγμὸσ τῶν ὀδόντων.

Συνήκατε ταῦτα πάντα;

λέγουσιν αὐτῷ Ναί. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖσ Διὰ τοῦτο πᾶσ γραμματεὺσ μαθητευθεὶσ τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν ὅμοιόσ ἐστιν ἀνθρώπῳ οἰκοδεσπότῃ ὅστισ ἐκβάλλει ἐκ τοῦ θησαυροῦ αὐτοῦ καινὰ καὶ παλαιά.

Καὶ ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ Ιἠσοῦσ τὰσ παραβολὰσ ταύτασ, μετῆρεν ἐκεῖθεν.

καὶ ἐλθὼν εἰσ τὴν πατρίδα αὐτοῦ ἐδίδασκεν αὐτοὺσ ἐν τῇ συναγωγῇ αὐτῶν, ὥστε ἐκπλήσσεσθαι αὐτοὺσ καὶ λέγειν Πόθεν τούτῳ ἡ σοφία αὕτη καὶ αἱ δυνάμεισ;

οὐχ οὗτόσ ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονοσ υἱόσ;

οὐχ ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριὰμ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ Ιἄκωβοσ καὶ Ιὠσὴφ καὶ Σίμων καὶ Ιοὔδασ; καὶ αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ οὐχὶ πᾶσαι πρὸσ ἡμᾶσ εἰσίν;

πόθεν οὖν τούτῳ ταῦτα πάντα; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ.

ὁ δὲ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτοῖσ Οὐκ ἔστιν προφήτησ ἄτιμοσ εἰ μὴ ἐν τῇ πατρίδι καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. Καὶ οὐκ ἐποίησεν ἐκεῖ δυνάμεισ πολλὰσ διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν.

Ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ ἤκουσεν Ἡρῴδησ ὁ τετραάρχησ τὴν ἀκοὴν Ιἠσοῦ, καὶ εἶπεν τοῖσ παισὶν αὐτοῦ Οὗτόσ ἐστιν Ιωἄνησ ὁ βαπτιστήσ·

αὐτὸσ ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν, καὶ διὰ τοῦτο αἱ δυνάμεισ ἐνεργοῦσιν ἐν αὐτῷ.

ἔλεγεν γὰρ ὁ Ιωἄνησ αὐτῷ Οὐκ ἔξεστίν σοι ἔχειν αὐτήν·

καὶ θέλων αὐτὸν ἀποκτεῖναι ἐφοβήθη τὸν ὄχλον, ὅτι ὡσ προφήτην αὐτὸν εἶχον.

ὅθεν μετὰ ὁρ́κου ὡμολόγησεν αὐτῇ δοῦναι ὃ ἐὰν αἰτήσηται.

ἡ δὲ προβιβασθεῖσα ὑπὸ τῆσ μητρὸσ αὐτῆσ Δόσ μοι, φησίν, ὧδε ἐπὶ πίνακι τὴν κεφαλὴν Ιωἄνου τοῦ βαπτιστοῦ.

καὶ πέμψασ ἀπεκεφάλισεν Ιωἄνην ἐν τῇ φυλακῇ·

καὶ ἠνέχθη ἡ κεφαλὴ αὐτοῦ ἐπὶ πίνακι καὶ ἐδόθη τῷ κορασίῳ, καὶ ἤνεγκεν τῇ μητρὶ αὐτῆσ.

Καὶ προσελθόντεσ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἦραν τὸ πτῶμα καὶ ἔθαψαν αὐτόν, καὶ ἐλθόντεσ ἀπήγγειλαν τῷ Ιἠσοῦ.

Ἀκούσασ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν ἐν πλοίῳ εἰσ ἔρημον τόπον κατ’ ἰδίαν·

καὶ ἀκούσαντεσ οἱ ὄχλοι ἠκολούθησαν αὐτῷ πεζῇ ἀπὸ τῶν πόλεων. Καὶ ἐξελθὼν εἶδεν πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτοῖσ καὶ ἐθεράπευσεν τοὺσ ἀρρώστουσ αὐτῶν.

Ὀψίασ δὲ γενομένησ προσῆλθαν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ λέγοντεσ Ἔρημόσ ἐστιν ὁ τόποσ καὶ ἡ ὡρ́α ἤδη παρῆλθεν·

ἀπόλυσον τοὺσ ὄχλουσ, ἵνα ἀπελθόντεσ εἰσ τὰσ κώμασ ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖσ βρώματα. ὁ δὲ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτοῖσ Οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν·

δότε αὐτοῖσ ὑμεῖσ φαγεῖν. οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ Οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτουσ καὶ δύο ἰχθύασ.

ὁ δὲ εἶπεν Φέρετέ μοι ὧδε αὐτούσ.

καὶ κελεύσασ τοὺσ ὄχλουσ ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοῦ χόρτου, λαβὼν τοὺσ πέντε ἄρτουσ καὶ τοὺσ δύο ἰχθύασ, ἀναβλέψασ εἰσ τὸν οὐρανὸν εὐλόγησεν καὶ κλάσασ ἔδωκεν τοῖσ μαθηταῖσ τοὺσ ἄρτουσ οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖσ ὄχλοισ.

καὶ ἔφαγον πάντεσ καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνουσ πλήρεισ.

οἱ δὲ ἐσθίοντεσ ἦσαν ἄνδρεσ ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶσ γυναικῶν καὶ παιδίων.

Καὶ [εὐθέωσ] ἠνάγκασεν τοὺσ μαθητὰσ ἐμβῆναι εἰσ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰσ τὸ πέραν, ἑώσ οὗ ἀπολύσῃ τοὺσ ὄχλουσ.

καὶ ἀπολύσασ τοὺσ ὄχλουσ ἀνέβη εἰσ τὸ ὄροσ κατ’ ἰδίαν προσεύξασθαι.

ὀψίασ δὲ γενομένησ μόνοσ ἦν ἐκεῖ. Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη σταδίουσ πολλοὺσ ἀπὸ τῆσ γῆσ ἀπεῖχεν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων, ἦν γὰρ ἐναντίοσ ὁ ἄνεμοσ.

Τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆσ νυκτὸσ ἦλθεν πρὸσ αὐτοὺσ περιπατῶν ἐπὶ τὴν θάλασσαν.

οἱ δὲ μαθηταὶ ἰδόντεσ αὐτὸν ἐπὶ τῆσ θαλάσσησ περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντεσ ὅτι Φάντασμά ἐστιν, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν.

εὐθὺσ δὲ ἐλάλησεν [ὁ Ιἠσοῦσ] αὐτοῖσ λέγων Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι·

μὴ φοβεῖσθε. ἀποκριθεὶσ δὲ ὁ Πέτροσ εἶπεν αὐτῷ Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με ἐλθεῖν πρὸσ σὲ ἐπὶ τὰ ὕδατα·

ὁ δὲ εἶπεν Ἐλθέ.

καὶ καταβὰσ ἀπὸ τοῦ πλοίου Πέτροσ περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα καὶ ἦλθεν πρὸσ τὸν Ιἠσοῦν. βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενοσ καταποντίζεσθαι ἔκραξεν λέγων Κύριε, σῶσόν με.

εὐθέωσ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ ἐκτείνασ τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ Ὀλιγόπιστε, εἰσ τί ἐδίστασασ;

καὶ ἀναβάντων αὐτῶν εἰσ τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμοσ.

οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντεσ Ἀληθῶσ θεοῦ υἱὸσ εἶ.

Καὶ διαπεράσαντεσ ἦλθαν ἐπὶ τὴν γῆν εἰσ Γεννησαρέτ.

καὶ ἐπιγνόντεσ αὐτὸν οἱ ἄνδρεσ τοῦ τόπου ἐκείνου ἀπέστειλαν εἰσ ὅλην τὴν περίχωρον ἐκείνην, καὶ προσήνεγκαν αὐτῷ πάντασ τοὺσ κακῶσ ἔχοντασ, καὶ παρεκάλουν [αὐτὸν] ἵνα μόνον ἅψωνται τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ·

καὶ ὅσοι ἥψαντο διεσώθησαν.

Τότε προσέρχονται τῷ Ιἠσοῦ ἀπὸ Ιἐροσολύμων Φαρισαῖοι καὶ γραμματεῖσ λέγοντεσ Διὰ τί οἱ μαθηταί σου παραβαίνουσιν τὴν παράδοσιν τῶν πρεσβυτέρων;

οὐ γὰρ νίπτονται τὰσ χεῖρασ ὅταν ἄρτον ἐσθίωσιν.

ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν αὐτοῖσ Διὰ τί καὶ ὑμεῖσ παραβαίνετε τὴν ἐντολὴν τοῦ θεοῦ διὰ τὴν παράδοσιν ὑμῶν;

ὁ γὰρ θεὸσ εἶπεν Τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καί Ὁ κακολογῶν πατέρα ἢ μητέρα θανάτῳ τελευτάτω·

ὑμεῖσ δὲ λέγετε Ὃσ ἂν εἴπῃ τῷ πατρὶ ἢ τῇ μητρί Δῶρον ὃ ἐὰν ἐξ ἐμοῦ ὠφεληθῇσ, οὐ μὴ τιμήσει τὸν πατέρα αὐτοῦ·

καὶ ἠκυρώσατε τὸν λόγον τοῦ θεοῦ διὰ τὴν παράδοσιν ὑμῶν.

Ὁ λαὸσ οὗτοσ τοῖσ χείλεσίν με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ·

μάτην δὲ σέβονταί με, διδάσκοντεσ διδασκαλίασ ἐντάλματα ἀνθρώπων.

Καὶ προσκαλεσάμενοσ τὸν ὄχλον εἶπεν αὐτοῖσ Ἀκούετε καὶ συνίετε·

οὐ τὸ εἰσερχόμενον εἰσ τὸ στόμα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ στόματοσ τοῦτο κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον.

Τότε προσελθόντεσ οἱ μαθηταὶ λέγουσιν αὐτῷ Οἶδασ ὅτι οἱ Φαρισαῖοι ἀκούσαντεσ τὸν λόγον ἐσκανδαλίσθησαν;

ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν Πᾶσα φυτεία ἣν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ πατήρ μου ὁ οὐράνιοσ ἐκριζωθήσεται.

ἄφετε αὐτούσ·

τυφλοί εἰσιν ὁδηγοί· τυφλὸσ δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰσ βόθυνον πεσοῦνται. Ἀποκριθεὶσ δὲ ὁ Πέτροσ εἶπεν αὐτῷ Φράσον ἡμῖν τὴν παραβολήν.

ὁ δὲ εἶπεν Ἀκμὴν καὶ ὑμεῖσ ἀσύνετοί ἐστε;

οὐ νοεῖτε ὅτι πᾶν τὸ εἰσπορευόμενον εἰσ τὸ στόμα εἰσ τὴν κοιλίαν χωρεῖ καὶ εἰσ ἀφεδρῶνα ἐκβάλλεται;

τὰ δὲ ἐκπορευόμενα ἐκ τοῦ στόματοσ ἐκ τῆσ καρδίασ ἐξέρχεται, κἀκεῖνα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον.

ἐκ γὰρ τῆσ καρδίασ ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι.

ταῦτά ἐστιν τὰ κοινοῦντα τὸν ἄνθρωπον, τὸ δὲ ἀνίπτοισ χερσὶν φαγεῖν οὐ κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον.

Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ιἠσοῦσ ἀνεχώρησεν εἰσ τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνοσ.

Καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἔκραζεν λέγουσα Ἐλέησόν με, κύριε υἱὸσ Δαυείδ·

ἡ θυγάτηρ μου κακῶσ δαιμονίζεται. ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντεσ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτουν αὐτὸν λέγοντεσ Ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν.

ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰσ τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.

ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνει αὐτῷ λέγουσα Κύριε, βοήθει μοι.

ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν Οὐκ ἔστιν καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖσ κυναρίοισ.

ἡ δὲ εἶπεν Ναί, κύριε, καὶ [γὰρ] τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆσ τραπέζησ τῶν κυρίων αὐτῶν.

τότε ἀποκριθεὶσ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτῇ Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστισ·

γενηθήτω σοι ὡσ θέλεισ. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆσ ἀπὸ τῆσ ὡρ́ασ ἐκείνησ. Καὶ μεταβὰσ ἐκεῖθεν ὁ Ιἠσοῦσ ἦλθεν παρὰ τὴν θάλασσαν τῆσ Γαλιλαίασ, καὶ ἀναβὰσ εἰσ τὸ ὄροσ ἐκάθητο ἐκεῖ.

καὶ προσῆλθον αὐτῷ ὄχλοι πολλοὶ ἔχοντεσ μεθ’ ἑαυτῶν χωλούσ, κυλλούσ, τυφλούσ, κωφούσ, καὶ ἑτέρουσ πολλούσ, καὶ ἔριψαν αὐτοὺσ παρὰ τοὺσ πόδασ αὐτοῦ, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτούσ·

ὥστε τὸν ὄχλον θαυμάσαι βλέποντασ κωφοὺσ λαλοῦντασ καὶ χωλοὺσ περιπατοῦντασ καὶ τυφλοὺσ βλέποντασ·

καὶ ἐδόξασαν τὸν θεὸν Ἰσραήλ. Ὁ δὲ Ιἠσοῦσ προσκαλεσάμενοσ τοὺσ μαθητὰσ αὐτοῦ εἶπεν Σπλαγχνίζομαι ἐπὶ τὸν ὄχλον, ὅτι [ἤδη] ἡμέραι τρεῖσ προσμένουσίν μοι καὶ οὐκ ἔχουσιν τί φάγωσιν·

καὶ ἀπολῦσαι αὐτοὺσ νήστεισ οὐ θέλω, μή ποτε ἐκλυθῶσιν ἐν τῇ ὁδῷ. καὶ λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταί Πόθεν ἡμῖν ἐν ἐρημίᾳ ἄρτοι τοσοῦτοι ὥστε χορτάσαι ὄχλον τοσοῦτον;

καὶ λέγει αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ Πόσουσ ἄρτουσ ἔχετε;

οἱ δὲ εἶπαν Ἑπτά, καὶ ὀλίγα ἰχθύδια. ἔλαβεν τοὺσ ἑπτὰ ἄρτουσ καὶ τοὺσ ἰχθύασ καὶ εὐχαριστήσασ ἔκλασεν καὶ ἐδίδου τοῖσ μαθηταῖσ οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖσ ὄχλοισ.

καὶ ἔφαγον πάντεσ καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων ἦραν ἑπτὰ σφυρίδασ πλήρεισ.

οἱ δὲ ἐσθίοντεσ ἦσαν τετρακισχίλιοι ἄνδρεσ χωρὶσ γυναικῶν καὶ παιδίων.

Καὶ ἀπολύσασ τοὺσ ὄχλουσ ἐνέβη εἰσ τὸ πλοῖον, καὶ ἦλθεν εἰσ τὰ ὁρ́ια Μαγαδάν.

Καὶ προσελθόντεσ [οἱ] Φαρισαῖοι καὶ Σαδδουκαῖοι πειράζοντεσ ἐπηρώτησαν αὐτὸν σημεῖον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐπιδεῖξαι αὐτοῖσ.

ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν αὐτοῖσ Ὀψίασ γενομένησ λέγετε Εὐδία, πυρράζει γὰρ ὁ οὐρανόσ·

καὶ πρωί Σήμερον χειμών, πυρράζει γὰρ στυγνάζων ὁ οὐρανόσ.

τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε. Γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶσ σημεῖον ἐπιζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ιὠνᾶ.

καὶ καταλιπὼν αὐτοὺσ ἀπῆλθεν. Καὶ ἐλθόντεσ οἱ μαθηταὶ εἰσ τὸ πέραν ἐπελάθοντο ἄρτουσ λαβεῖν.

ὁ δὲ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτοῖσ Ὁρᾶτε καὶ προσέχετε ἀπὸ τῆσ ζύμησ τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων.

οἱ δὲ διελογίζοντο ἐν ἑαυτοῖσ λέγοντεσ ὅτι Ἄρτουσ οὐκ ἐλάβομεν.

γνοὺσ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν Τί διαλογίζεσθε ἐν ἑαυτοῖσ, ὀλιγόπιστοι, ὅτι ἄρτουσ οὐκ ἔχετε;

οὔπω νοεῖτε, οὐδὲ μνημονεύετε τοὺσ πέντε ἄρτουσ τῶν πεντακισχιλίων καὶ πόσουσ κοφίνουσ ἐλάβετε;

οὐδὲ τοὺσ ἑπτὰ ἄρτουσ τῶν τετρακισχιλίων καὶ πόσασ σφυρίδασ ἐλάβετε;

πῶσ οὐ νοεῖτε ὅτι οὐ περὶ ἄρτων εἶπον ὑμῖν;

προσέχετε δὲ ἀπὸ τῆσ ζύμησ τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων. τότε συνῆκαν ὅτι οὐκ εἶπεν προσέχειν ἀπὸ τῆσ ζύμησ [τῶν ἄρτων] ἀλλὰ ἀπὸ τῆσ διδαχῆσ τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων.

Ἐλθὼν δὲ ὁ Ιἠσοῦσ εἰσ τὰ μέρη Καισαρίασ τῆσ Φιλίππου ἠρώτα τοὺσ μαθητὰσ αὐτοῦ λέγων Τίνα λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;

οἱ δὲ εἶπαν Οἱ μὲν Ιωἄνην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλείαν, ἕτεροι δὲ Ιἐρεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν.

λέγει αὐτοῖσ Ὑμεῖσ δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;

ἀποκριθεὶσ δὲ Σίμων Πέτροσ εἶπεν Σὺ εἶ ὁ χριστὸσ ὁ υἱὸσ τοῦ θεοῦ τοῦ ζῶντοσ.

ἀποκριθεὶσ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτῷ Μακάριοσ εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέν σοι ἀλλ’ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν [τοῖσ] οὐρανοῖσ·

κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτροσ, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆσ·

δώσω σοι τὰσ κλεῖδασ τῆσ βασιλείασ τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃσ ἐπὶ τῆσ γῆσ ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖσ οὐρανοῖσ, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃσ ἐπὶ τῆσ γῆσ ἔσται λελυμένον ἐν τοῖσ οὐρανοῖσ.

Τότε ἐπετίμησεν τοῖσ μαθηταῖσ ἵνα μηδενὶ εἴπωσιν ὅτι αὐτόσ ἐστιν ὁ χριστόσ.

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ἤρξατο Ιἠσοῦσ Χριστὸσ δεικνύειν τοῖσ μαθηταῖσ αὐτοῦ ὅτι δεῖ αὐτὸν εἰσ Ιἐροσόλυμα ἀπελθεῖν καὶ πολλὰ παθεῖν ἀπὸ τῶν πρεσβυτέρων καὶ ἀρχιερέων καὶ γραμματέων καὶ ἀποκτανθῆναι καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθῆναι.

καὶ προσλαβόμενοσ αὐτὸν ὁ Πέτροσ ἤρξατο ἐπιτιμᾷν αὐτῷ λέγων Ἵλεώσ σοι, κύριε·

οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο. ὁ δὲ στραφεὶσ εἶπεν τῷ Πέτρῳ Ὕπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ·

σκάνδαλον εἶ ἐμοῦ, ὅτι οὐ φρονεῖσ τὰ τοῦ θεοῦ ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων. Τότε [ὁ] Ιἠσοῦσ εἶπεν τοῖσ μαθηταῖσ αὐτοῦ Εἴ τισ θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι.

ὃσ γὰρ ἐὰν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι ἀπολέσει αὐτήν·

ὃσ δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφεληθήσεται ἄνθρωποσ ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ;

ἢ τί δώσει ἄνθρωποσ ἀντάλλαγμα τῆσ ψυχῆσ αὐτοῦ; μέλλει γὰρ ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεσθαι ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸσ αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ, καὶ τότε ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὴν πρᾶξιν αὐτοῦ.

ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσίν τινεσ τῶν ὧδε ἑστώτων οἵτινεσ οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἑώσ ἂν ἴδωσιν τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ.

Καὶ μεθ’ ἡμέρασ ἓξ παραλαμβάνει ὁ Ιἠσοῦσ τὸν Πέτρον καὶ Ιἄκωβον καὶ Ιωἄνην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, καὶ ἀναφέρει αὐτοὺσ εἰσ ὄροσ ὑψηλὸν κατ’ ἰδίαν.

καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ ἔλαμψεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡσ ὁ ἥλιοσ, τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκὰ ὡσ τὸ φῶσ.

καὶ ἰδοὺ ὤφθη αὐτοῖσ Μωυσῆσ καὶ Ἠλείασ συνλαλοῦντεσ μετ’ αὐτοῦ.

ἀποκριθεὶσ δὲ ὁ Πέτροσ εἶπεν τῷ Ιἠσοῦ Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶσ ὧδε εἶναι·

εἰ θέλεισ, ποιήσω ὧδε τρεῖσ σκηνάσ, σοὶ μίαν καὶ Μωυσεῖ μίαν καὶ Ἠλείᾳ μίαν. ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντοσ ἰδοὺ νεφέλη φωτινὴ ἐπεσκίασεν αὐτούσ, καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆσ νεφέλησ λέγουσα Οὗτόσ ἐστιν ὁ υἱόσ μου ὁ ἀγαπητόσ, ἐν ᾧ εὐδόκησα·

ἀκούετε αὐτοῦ. καὶ ἀκούσαντεσ οἱ μαθηταὶ ἔπεσαν ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα.

καὶ προσῆλθεν ὁ Ιἠσοῦσ καὶ ἁψάμενοσ αὐτῶν εἶπεν Ἐγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε.

ἐπάραντεσ δὲ τοὺσ ὀφθαλμοὺσ αὐτῶν οὐδένα εἶδον εἰ μὴ αὐτὸν Ιἠσοῦν μόνον.

Καὶ καταβαινόντων αὐτῶν ἐκ τοῦ ὄρουσ ἐνετείλατο αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ λέγων Μηδενὶ εἴπητε τὸ ὁρ́αμα ἑώσ οὗ ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νεκρῶν ἐγερθῇ.

Καὶ ἐπηρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντεσ Τί οὖν οἱ γραμματεῖσ λέγουσιν ὅτι Ἠλείαν δεῖ ἐλθεῖν πρῶτον;

ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν Ἠλείασ μὲν ἔρχεται καὶ ἀποκαταστήσει πάντα·

λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι Ἠλείασ ἤδη ἦλθεν, καὶ οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτὸν ἀλλὰ ἐποίησαν ἐν αὐτῷ ὅσα ἠθέλησαν·

οὕτωσ καὶ ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου μέλλει πάσχειν ὑπ’ αὐτῶν. τότε συνῆκαν οἱ μαθηταὶ ὅτι περὶ Ιωἄνου τοῦ βαπτιστοῦ εἶπεν αὐτοῖσ.

Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶσ ἔχει, πολλάκισ γὰρ πίπτει εἰσ τὸ πῦρ καὶ πολλάκισ εἰσ τὸ ὕδωρ·

καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖσ μαθηταῖσ σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι.

ἀποκριθεὶσ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν Ὦ γενεὰ ἄπιστοσ καὶ διεστραμμένη, ἑώσ πότε μεθ’ ὑμῶν ἔσομαι;

ἑώσ πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε. καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ιἠσοῦσ, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον·

καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖσ ἀπὸ τῆσ ὡρ́ασ ἐκείνησ. Τότε προσελθόντεσ οἱ μαθηταὶ τῷ Ιἠσοῦ κατ’ ἰδίαν εἶπαν Διὰ τί ἡμεῖσ οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό;

ὁ δὲ λέγει αὐτοῖσ Διὰ τὴν ὀλιγοπιστίαν ὑμῶν·

ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡσ κόκκον σινάπεωσ, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ Μετάβα ἔνθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν. Συστρεφομένων δὲ αὐτῶν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ εἶπεν αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ Μέλλει ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰσ χεῖρασ ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται.

καὶ ἐλυπήθησαν σφόδρα.

Ἐλθόντων δὲ αὐτῶν εἰσ Καφαρναοὺμ προσῆλθον οἱ τὰ δίδραχμα λαμβάνοντεσ τῷ Πέτρῳ καὶ εἶπαν Ὁ διδάσκαλοσ ὑμῶν οὐ τελεῖ τὰ δίδραχμα;

λέγει Ναί.

καὶ ἐλθόντα εἰσ τὴν οἰκίαν προέφθασεν αὐτὸν ὁ Ιἠσοῦσ λέγων Τί σοι δοκεῖ, Σίμων; οἱ βασιλεῖσ τῆσ γῆσ ἀπὸ τίνων λαμβάνουσιν τέλη ἢ κῆνσον; ἀπὸ τῶν υἱῶν αὐτῶν ἢ ἀπὸ τῶν ἀλλοτρίων; εἰπόντοσ δέ Ἀπὸ τῶν ἀλλοτρίων, ἔφη αὐτῷ ὁ Ιἠσοῦσ Ἄραγε ἐλεύθεροί εἰσιν οἱ υἱοί·

ἵνα δὲ μὴ σκανδαλίσωμεν αὐτούσ, πορευθεὶσ εἰσ θάλασσαν βάλε ἄγκιστρον καὶ τὸν ἀναβάντα πρῶτον ἰχθὺν ἆρον, καὶ ἀνοίξασ τὸ στόμα αὐτοῦ εὑρήσεισ στατῆρα·

ἐκεῖνον λαβὼν δὸσ αὐτοῖσ ἀντὶ ἐμοῦ καὶ σοῦ. Ἐν ἐκείνῃ τῇ ὡρ́ᾳ προσῆλθον οἱ μαθηταὶ τῷ Ιἠσοῦ λέγοντεσ Τίσ ἄρα μείζων ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν;

καὶ εἶπεν Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡσ τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰσ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

ὅστισ οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡσ τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτόσ ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν·

καὶ ὃσ ἐὰν δέξηται ἓν παιδίον τοιοῦτο ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται·

ὃσ δ’ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰσ ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλοσ ὀνικὸσ περὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆσ θαλάσσησ.

Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων·

ἀνάγκη γὰρ ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα, πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ δι’ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται. Εἰ δὲ ἡ χείρ σου ἢ ὁ πούσ σου σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ·

καλόν σοί ἐστιν εἰσελθεῖν εἰσ τὴν ζωὴν κυλλὸν ἢ χωλόν, ἢ δύο χεῖρασ ἢ δύο πόδασ ἔχοντα βληθῆναι εἰσ τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον. καὶ εἰ ὁ ὀφθαλμόσ σου σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ·

καλόν σοί ἐστιν μονόφθαλμον εἰσ τὴν ζωὴν εἰσελθεῖν, ἢ δύο ὀφθαλμοὺσ ἔχοντα βληθῆναι εἰσ τὴν γέενναν τοῦ πυρόσ. Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸσ τῶν μικρῶν τούτων, λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖσ διὰ παντὸσ βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρόσ μου τοῦ ἐν οὐρανοῖσ.

τί ὑμῖν δοκεῖ;

ἐὰν γένηταί τινι ἀνθρώπῳ ἑκατὸν πρόβατα καὶ πλανηθῇ ἓν ἐξ αὐτῶν, οὐχὶ ἀφήσει τὰ ἐνενήκοντα ἐννέα ἐπὶ τὰ ὄρη καὶ πορευθεὶσ ζητεῖ τὸ πλανώμενον; καὶ ἐὰν γένηται εὑρεῖν αὐτό, ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι χαίρει ἐπ’ αὐτῷ μᾶλλον ἢ ἐπὶ τοῖσ ἐνενήκοντα ἐννέα τοῖσ μὴ πεπλανημένοισ.

οὕτωσ οὐκ ἔστιν θέλημα ἔμπροσθεν τοῦ πατρόσ μου τοῦ ἐν οὐρανοῖσ ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μικρῶν τούτων.

Εἂν δὲ ἁμαρτήσῃ ὁ ἀδελφόσ σου, ὕπαγε ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου.

ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησασ τὸν ἀδελφόν σου· ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματοσ δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ῥῆμα·

ἐὰν δὲ παρακούσῃ αὐτῶν, εἰπὸν τῇ ἐκκλησίᾳ·

ἐὰν δὲ καὶ τῆσ ἐκκλησίασ παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸσ καὶ ὁ τελώνησ. Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆσ γῆσ ἔσται δεδεμένα ἐν οὐρανῷ καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆσ γῆσ ἔσται λελυμένα ἐν οὐρανῷ.

Πάλιν [ἀμὴν] λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν δύο συμφωνήσωσιν ἐξ ὑμῶν ἐπὶ τῆσ γῆσ περὶ παντὸσ πράγματοσ οὗ ἐὰν αἰτήσωνται, γενήσεται αὐτοῖσ παρὰ τοῦ πατρόσ μου τοῦ ἐν οὐρανοῖσ.

οὗ γάρ εἰσιν δύο ἢ τρεῖσ συνηγμένοι εἰσ τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν.

Τότε προσελθὼν ὁ Πέτροσ εἶπεν [αὐτῷ] Κύριε, ποσάκισ ἁμαρτήσει εἰσ ἐμὲ ὁ ἀδελφόσ μου καὶ ἀφήσω αὐτῷ;

ἑώσ ἑπτάκισ; λέγει αὐτῷ ὁ Ιἠσοῦσ Οὐ λέγω σοι ἑώσ ἑπτάκισ ἀλλὰ ἑώσ ἑβδομηκοντάκισ ἑπτά.

Διὰ τοῦτο ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ ὃσ ἠθέλησεν συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ·

ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσήχθη εἷσ αὐτῷ ὀφειλέτησ μυρίων ταλάντων.

μὴ ἔχοντοσ δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριοσ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα ἔχει καὶ ἀποδοθῆναι.

πεσὼν οὖν ὁ δοῦλοσ προσεκύνει αὐτῷ λέγων Μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί, καὶ πάντα ἀποδώσω σοι.

σπλαγχνισθεὶσ δὲ ὁ κύριοσ τοῦ δούλου [ἐκείνου] ἀπέλυσεν αὐτόν, καὶ τὸ δάνιον ἀφῆκεν αὐτῷ.

ἐξελθὼν δὲ ὁ δοῦλοσ ἐκεῖνοσ εὑρ͂εν ἕνα τῶν συνδούλων αὐτοῦ ὃσ ὤφειλεν αὐτῷ ἑκατὸν δηνάρια, καὶ κρατήσασ αὐτὸν ἔπνιγεν λέγων Ἀπόδοσ εἴ τι ὀφείλεισ.

πεσὼν οὖν ὁ σύνδουλοσ αὐτοῦ παρεκάλει αὐτὸν λέγων Μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί, καὶ ἀποδώσω σοι.

ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰσ φυλακὴν ἑώσ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον.

ἰδόντεσ οὖν οἱ σύνδουλοι αὐτοῦ τὰ γενόμενα ἐλυπήθησαν σφόδρα, καὶ ἐλθόντεσ διεσάφησαν τῷ κυρίῳ ἑαυτῶν πάντα τὰ γενόμενα.

τότε προσκαλεσάμενοσ αὐτὸν ὁ κύριοσ αὐτοῦ λέγει αὐτῷ Δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάσ με·

οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡσ κἀγὼ σὲ ἠλέησα;

καὶ ὀργισθεὶσ ὁ κύριοσ αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖσ βασανισταῖσ ἑώσ [οὗ] ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον.

Οὕτωσ καὶ ὁ πατήρ μου ὁ οὐράνιοσ ποιήσει ὑμῖν ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστοσ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν.

Καὶ ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ Ιἠσοῦσ τοὺσ λόγουσ τούτουσ, μετῆρεν ἀπὸ τῆσ Γαλιλαίασ καὶ ἦλθεν εἰσ τὰ ὁρ́ια τῆσ Ιοὐδαίασ πέραν τοῦ Ιὀρδάνου.

καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ ὄχλοι πολλοί, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτοὺσ ἐκεῖ.

Καὶ προσῆλθαν αὐτῷ Φαρισαῖοι πειράζοντεσ αὐτὸν καὶ λέγοντεσ Εἰ ἔξεστιν ἀπολῦσαι τὴν γυναῖκα αὐτοῦ κατὰ πᾶσαν αἰτίαν;

καὶ εἶπεν Ἕνεκα τούτου καταλείψει ἄνθρωποσ τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα καὶ κολληθήσεται τῇ γυναικὶ αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰσ σάρκα μίαν;

ὥστε οὐκέτι εἰσὶν δύο ἀλλὰ σὰρξ μία·

ὃ οὖν ὁ θεὸσ συνέζευξεν ἄνθρωποσ μὴ χωριζέτω. λέγουσιν αὐτῷ Τί οὖν Μωυσῆσ ἐνετείλατο δοῦναι βιβλίον ἀποστασίου καὶ ἀπολῦσαι ;

λέγει αὐτοῖσ ὅτι Μωυσῆσ πρὸσ τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν ἐπέτρεψεν ὑμῖν ἀπολῦσαι τὰσ γυναῖκασ ὑμῶν, ἀπ’ ἀρχῆσ δὲ οὐ γέγονεν οὕτωσ.

λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι ὃσ ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ μὴ ἐπὶ πορνείᾳ καὶ γαμήσῃ ἄλλην μοιχᾶται.

λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταί Εἰ οὕτωσ ἐστὶν ἡ αἰτία τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τῆσ γυναικόσ, οὐ συμφέρει γαμῆσαι.

ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖσ Οὐ πάντεσ χωροῦσι τὸν λόγον, ἀλλ’ οἷσ δέδοται.

εἰσὶν γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινεσ ἐκ κοιλίασ μητρὸσ ἐγεννήθησαν οὕτωσ, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινεσ εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινεσ εὐνούχισαν ἑαυτοὺσ διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

ὁ δυνάμενοσ χωρεῖν χωρείτω. Τότε προσηνέχθησαν αὐτῷ παιδία, ἵνα τὰσ χεῖρασ ἐπιθῇ αὐτοῖσ καὶ προσεύξηται·

οἱ δὲ μαθηταὶ ἐπετίμησαν αὐτοῖσ. ὁ δὲ Ιἠσοῦσ εἶπεν Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρόσ με, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

καὶ ἐπιθεὶσ τὰσ χεῖρασ αὐτοῖσ ἐπορεύθη ἐκεῖθεν.

Καὶ ἰδοὺ εἷσ προσελθὼν αὐτῷ εἶπεν Διδάσκαλε, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα σχῶ ζωὴν αἰώνιον;

ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ Τί με ἐρωτᾷσ περὶ τοῦ ἀγαθοῦ;

εἷσ ἐστὶν ὁ ἀγαθόσ· εἰ δὲ θέλέισ εἰσ τὴν ζωὴν εἰσελθεῖν, τήρει τὰσ ἐντολάσ. λέγει αὐτῷ Ποίασ;

Τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καί Ἀγαπήσεισ τὸν πλησίον σου ὡσ σεαυτόν.

λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκοσ Ταῦτα πάντα ἐφύλαξα·

τί ἔτι ὑστερῶ; ἔφη αὐτῷ ὁ Ιἠσοῦσ Εἰ θέλεισ τέλειοσ εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸσ [τοῖσ] πτωχοῖσ, καὶ ἕξεισ θησαυρὸν ἐν οὐρανοῖσ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.

ἀκούσασ δὲ ὁ νεανίσκοσ τὸν λόγον [τοῦτον] ἀπῆλθεν λυπούμενοσ, ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά.

Ὁ δὲ Ιἠσοῦσ εἶπεν τοῖσ μαθηταῖσ αὐτοῦ Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι πλούσιοσ δυσκόλωσ εἰσελεύσεται εἰσ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν·

πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστιν κάμηλον διὰ τρήματοσ ῥαφίδοσ εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰσ τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ.

ἀκούσαντεσ δὲ οἱ μαθηταὶ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντεσ Τίσ ἄρα δύναται σωθῆναι;

ἐμβλέψασ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτοῖσ Παρὰ ἀνθρώποισ τοῦτο ἀδύνατόν ἐστιν, παρὰ δὲ θεῷ πάντα δυνατά.

Τότε ἀποκριθεὶσ ὁ Πέτροσ εἶπεν αὐτῷ Ἰδοὺ ἡμεῖσ ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι·

τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; ὁ δὲ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτοῖσ Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖσ οἱ ἀκολουθήσαντέσ μοι ἐν τῇ παλινγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξησ αὐτοῦ, καθήσεσθε καὶ ὑμεῖσ ἐπὶ δώδεκα θρόνουσ κρίνοντεσ τὰσ δώδεκα φυλὰσ τοῦ Ἰσραήλ.

καὶ πᾶσ ὅστισ ἀφῆκεν οἰκίασ ἢ ἀδελφοὺσ ἢ ἀδελφὰσ ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺσ ἕνεκεν τοῦ ἐμοῦ ὀνόματοσ, πολλαπλασίονα λήμψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει.

Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

Ὁμοία γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ οἰκοδεσπότῃ ὅστισ ἐξῆλθεν ἅμα πρωὶ μισθώσασθαι ἐργάτασ εἰσ τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ·

συμφωνήσασ δὲ μετὰ τῶν ἐργατῶν ἐκ δηναρίου τὴν ἡμέραν ἀπέστειλεν αὐτοὺσ εἰσ τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ.

καὶ ἐξελθὼν περὶ τρίτην ὡρ́αν εἶδεν ἄλλουσ ἑστῶτασ ἐν τῇ ἀγορᾷ ἀργούσ·

καὶ ἐκείνοισ εἶπεν Ὑπάγετε καὶ ὑμεῖσ εἰσ τὸν ἀμπελῶνα, καὶ ὃ ἐὰν ᾖ δίκαιον δώσω ὑμῖν·

οἱ δὲ ἀπῆλθον.

πάλιν [δὲ] ἐξελθὼν περὶ ἕκτην καὶ ἐνάτην ὡρ́αν ἐποίησεν ὡσαύτωσ. περὶ δὲ τὴν ἑνδεκάτην ἐξελθὼν εὑρ͂εν ἄλλουσ ἑστῶτασ, καὶ λέγει αὐτοῖσ Τί ὧδε ἑστήκατε ὅλην τὴν ἡμέραν ἀργοί;

λέγουσιν αὐτῷ Ὅτι οὐδεὶσ ἡμᾶσ ἐμισθώσατο·

λέγει αὐτοῖσ Ὑπάγετε καὶ ὑμεῖσ εἰσ τὸν ἀμπελῶνα. ὀψίασ δὲ γενομένησ λέγει ὁ κύριοσ τοῦ ἀμπελῶνοσ τῷ ἐπιτρόπῳ αὐτοῦ Κάλεσον τοὺσ ἐργάτασ καὶ ἀπόδοσ τὸν μισθὸν ἀρξάμενοσ ἀπὸ τῶν ἐσχάτων ἑώσ τῶν πρώτων.

ἐλθόντεσ δὲ οἱ περὶ τὴν ἑνδεκάτην ὡρ́αν ἔλαβον ἀνὰ δηνάριον.

καὶ ἐλθόντεσ οἱ πρῶτοι ἐνόμισαν ὅτι πλεῖον λήμψονται·

καὶ ἔλαβον [τὸ] ἀνὰ δηνάριον καὶ αὐτοί. Οὗτοι οἱ ἔσχατοι μίαν ὡρ́αν ἐποίησαν, καὶ ἴσουσ αὐτοὺσ ἡμῖν ἐποίησασ τοῖσ βαστάσασι τὸ βάροσ τῆσ ἡμέρασ καὶ τὸν καύσωνα.

ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ ἑνὶ αὐτῶν εἶπεν Ἑταῖρε, οὐκ ἀδικῶ σε·

οὐχὶ δηναρίου συνεφώνησάσ μοι; ἆρον τὸ σὸν καὶ ὕπαγε·

θέλω δὲ τούτῳ τῷ ἐσχάτῳ δοῦναι ὡσ καὶ σοί· οὐκ ἔξεστίν μοι ὃ θέλω ποιῆσαι ἐν τοῖσ ἐμοῖσ;

ἢ ὁ ὀφθαλμόσ σου πονηρόσ ἐστιν ὅτι ἐγὼ ἀγαθόσ εἰμι; Οὕτωσ ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι.

καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖσ ἔθνεσιν εἰσ τὸ ἐμπαῖξαι καὶ μαστιγῶσαι καὶ σταυρῶσαι, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται.

Τότε προσῆλθεν αὐτῷ ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου μετὰ τῶν υἱῶν αὐτῆσ προσκυνοῦσα καὶ αἰτοῦσά τι ἀπ’ αὐτοῦ.

ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ Τί θέλεισ;

λέγει αὐτῷ Εἰπὲ ἵνα καθίσωσιν οὗτοι οἱ δύο υἱοί μου εἷσ ἐκ δεξιῶν καὶ εἷσ ἐξ εὐωνύμων σου ἐν τῇ βασιλείᾳ σου. ἀποκριθεὶσ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε·

δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ μέλλω πίνειν; λέγουσιν αὐτῷ Δυνάμεθα. λέγει αὐτοῖσ Τὸ μὲν ποτήριόν μου πίεσθε, τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ’ οἷσ ἡτοίμασται ὑπὸ τοῦ πατρόσ μου.

καὶ ἀκούσαντεσ οἱ δέκα ἠγανάκτησαν περὶ τῶν δύο ἀδελφῶν.

ὁ δὲ Ιἠσοῦσ προσκαλεσάμενοσ αὐτοὺσ εἶπεν Οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντεσ τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν.

οὐχ οὕτωσ ἐστὶν ἐν ὑμῖν·

καὶ ὃσ ἂν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτοσ ἔσται ὑμῶν δοῦλοσ·

ὥσπερ ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθεν διακονηθῆναι ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν.

Καὶ ἐκπορευομένων αὐτῶν ἀπὸ Ιἐρειχὼ ἠκολούθησεν αὐτῷ ὄχλοσ πολύσ.

καὶ ἰδοὺ δύο τυφλοὶ καθήμενοι παρὰ τὴν ὁδόν, ἀκούσαντεσ ὅτι Ιἠσοῦσ παράγει, ἔκραξαν λέγοντεσ Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶσ, υἱὸσ Δαυείδ.

ὁ δὲ ὄχλοσ ἐπετίμησεν αὐτοῖσ ἵνα σιωπήσωσιν·

οἱ δὲ μεῖζον ἔκραξαν λέγοντεσ Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶσ, υἱὸσ Δαυείδ· καὶ στὰσ [ὁ] Ιἠσοῦσ ἐφώνησεν αὐτοὺσ καὶ εἶπεν Τί θέλετε ποιήσω ὑμῖν;

λέγουσιν αὐτῷ Κύριε, ἵνα ἀνοιγῶσιν οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν.

σπλαγχνισθεὶσ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ ἥψατο τῶν ὀμμάτων αὐτῶν, καὶ εὐθέωσ ἀνέβλεψαν καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Καὶ ὅτε ἤγγισαν εἰσ Ιἐροσόλυμα καὶ ἦλθον εἰσ Βηθφαγὴ εἰσ τὸ Ὄροσ τῶν Ἐλαιῶν, τότε Ιἠσοῦσ ἀπέστειλεν δύο μαθητὰσ λέγων αὐτοῖσ Πορεύεσθε εἰσ τὴν κώμην τὴν κατέναντι ὑμῶν, καὶ εὐθὺσ εὑρήσετε ὄνον δεδεμένην καὶ πῶλον μετ’ αὐτῆσ·

λύσαντεσ ἀγάγετέ μοι.

καὶ ἐάν τισ ὑμῖν εἴπῃ τι, ἐρεῖτε ὅτι Ὁ κύριοσ αὐτῶν χρείαν ἔχει·

εὐθὺσ δὲ ἀποστελεῖ αὐτούσ. Εἴπατε τῇ θυγατρὶ Σιών Ἰδοὺ ὁ βασιλεύσ σου ἔρχεταί σοι πραῢσ καὶ ἐπιβεβηκὼσ ἐπὶ ὄνον καὶ ἐπὶ πῶλον υἱὸν ὑποζυγίου.

καὶ ἐπέθηκαν ἐπ’ αὐτῶν τὰ ἱμάτια, καὶ ἐπεκάθισεν ἐπάνω αὐτῶν.

ὁ δὲ πλεῖστοσ ὄχλοσ ἔστρωσαν ἑαυτῶν τὰ ἱμάτια ἐν τῇ ὁδῷ, ἄλλοι δὲ ἔκοπτον κλάδουσ ἀπὸ τῶν δένδρων καὶ ἐστρώννυον ἐν τῇ ὁδῷ.

"Ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαυείδ·

"Εὐλογημένοσ ὁ ἐρχόμενοσ ἐν ὀνόματι Κυρίου· "Ὡσαννὰ ἐν τοῖσ ὑψίστοισ. καὶ εἰσελθόντοσ αὐτοῦ εἰσ Ιἐροσόλυμα ἐσείσθη πᾶσα ἡ πόλισ λέγουσα Τίσ ἐστιν οὗτοσ;

οἱ δὲ ὄχλοι ἔλεγον Οὗτόσ ἐστιν ὁ προφήτησ Ιἠσοῦσ ὁ ἀπὸ Ναζαρὲθ τῆσ Γαλιλαίασ.

καὶ λέγει αὐτοῖσ Γέγραπται Ὁ οἶκόσ μου οἶκοσ προσευχῆσ κληθήσεται, ὑμεῖσ δὲ αὐτὸν ποιεῖτε σπήλαιον λῃστῶν.

Καὶ προσῆλθον αὐτῷ τυφλοὶ καὶ χωλοὶ ἐν τῷ ἱερῷ, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτούσ.

Ἰδόντεσ δὲ οἱ ἀρχιερεῖσ καὶ οἱ γραμματεῖσ τὰ θαυμάσια ἃ ἐποίησεν καὶ τοὺσ παῖδασ τοὺσ κράζοντασ ἐν τῷ ἱερῷ καὶ λέγοντασ Ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαυείδ ἠγανάκτησαν καὶ εἶπαν αὐτῷ Ἀκούεισ τί οὗτοι λέγουσιν;

ὁ δὲ Ιἠσοῦσ λέγει αὐτοῖσ Ναί·

οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι Ἐκ στόματοσ νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον; Καὶ καταλιπὼν αὐτοὺσ ἐξῆλθεν ἔξω τῆσ πόλεωσ εἰσ Βηθανίαν, καὶ ηὐλίσθη ἐκεῖ.

Πρωὶ δὲ ἐπαναγαγὼν εἰσ τὴν πόλιν ἐπείνασεν.

καὶ ἰδὼν συκῆν μίαν ἐπὶ τῆσ ὁδοῦ ἦλθεν ἐπ’ αὐτήν, καὶ οὐδὲν εὑρ͂εν ἐν αὐτῇ εἰ μὴ φύλλα μόνον, καὶ λέγει αὐτῇ Οὐ μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸσ γένηται εἰσ τὸν αἰῶνα·

καὶ ἐξηράνθη παραχρῆμα ἡ συκῆ. καὶ ἰδόντεσ οἱ μαθηταὶ ἐθαύμασαν λέγοντεσ Πῶσ παραχρῆμα ἐξηράνθη ἡ συκῆ;

ἀποκριθεὶσ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτοῖσ Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν καὶ μὴ διακριθῆτε, οὐ μόνον τὸ τῆσ συκῆσ ποιήσετε, ἀλλὰ κἂν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε Ἄρθητι καὶ βλήθητι εἰσ τὴν θάλασσαν, γενήσεται·

καὶ πάντα ὅσα ἂν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντεσ λήμψεσθε.

Καὶ ἐλθόντοσ αὐτοῦ εἰσ τὸ ἱερὸν προσῆλθαν αὐτῷ διδάσκοντι οἱ ἀρχιερεῖσ καὶ οἱ πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ λέγοντεσ Ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιεῖσ;

καὶ τίσ σοι ἔδωκεν τὴν ἐξουσίαν ταύτην; ἀποκριθεὶσ [δὲ] ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτοῖσ Ἐρωτήσω ὑμᾶσ κἀγὼ λόγον ἕνα, ὃν ἐὰν εἴπητέ μοι κἀγὼ ὑμῖν ἐρῶ ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιῶ·

τὸ βάπτισμα τὸ Ιωἄνου πόθεν ἦν;

ἐξ οὐρανοῦ ἢ ἐξ ἀνθρώπων; οἱ δὲ διελογίζοντο ἐν ἑαυτοῖσ λέγοντεσ Εἂν εἴπωμεν Ἐξ οὐρανοῦ, ἐρεῖ ἡμῖν Διὰ τί οὖν οὐκ ἐπιστεύσατε αὐτῷ; ἐὰν δὲ εἴπωμεν Ἐξ ἀνθρώπων, φοβούμεθα τὸν ὄχλον, πάντεσ γὰρ ὡσ προφήτην ἔχουσιν τὸν Ιωἄνην·

καὶ ἀποκριθέντεσ τῷ Ιἠσοῦ εἶπαν Οὐκ οἴδαμεν.

ἔφη αὐτοῖσ καὶ αὐτόσ Οὐδὲ ἐγὼ λέγω ὑμῖν ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιῶ. Τί δὲ ὑμῖν δοκεῖ;

ἄνθρωποσ εἶχεν τέκνα δύο. προσελθὼν τῷ πρώτῳ εἶπεν Τέκνον, ὕπαγε σήμερον ἐργάζου ἐν τῷ ἀμπελῶνι· ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν Ἐγώ, κύριε·

καὶ οὐκ ἀπῆλθεν. προσελθὼν δὲ τῷ δευτέρῳ εἶπεν ὡσαύτωσ·

ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν Οὐ θέλω· ὕστερον μεταμεληθεὶσ ἀπῆλθεν. τίσ ἐκ τῶν δύο ἐποίησεν τὸ θέλημα τοῦ πατρόσ;

λέγουσιν Ὁ ὕστεροσ. λέγει αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶσ εἰσ τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ. ἦλθεν γὰρ Ιωἄνησ πρὸσ ὑμᾶσ ἐν ὁδῷ δικαιοσύνησ, καὶ οὐκ ἐπιστεύσατε αὐτῷ·

οἱ δὲ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι ἐπίστευσαν αὐτῷ· ὑμεῖσ δὲ ἰδόντεσ οὐδὲ μετεμελήθητε ὕστερον τοῦ πιστεῦσαι αὐτῷ. Ἄλλην παραβολὴν ἀκούσατε.

Ἄνθρωποσ ἦν οἰκοδεσπότησ ὅστισ ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκεν καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησεν πύργον, καὶ ἐξέδετο αὐτὸν γεωργοῖσ, καὶ ἀπεδήμησεν. ὅτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸσ τῶν καρπῶν, ἀπέστειλεν τοὺσ δούλουσ αὐτοῦ πρὸσ τοὺσ γεωργοὺσ λαβεῖν τοὺσ καρποὺσ αὐτοῦ.

καὶ λαβόντεσ οἱ γεωργοὶ τοὺσ δούλουσ αὐτοῦ ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν.

πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλουσ δούλουσ πλείονασ τῶν πρώτων, καὶ ἐποίησαν αὐτοῖσ ὡσαύτωσ.

ὕστερον δὲ ἀπέστειλεν πρὸσ αὐτοὺσ τὸν υἱὸν αὐτοῦ λέγων Ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου.

οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντεσ τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖσ Οὗτόσ ἐστιν ὁ κληρονόμοσ·

δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ σχῶμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ· καὶ λαβόντεσ αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνοσ καὶ ἀπέκτειναν.

ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριοσ τοῦ ἀμπελῶνοσ, τί ποιήσει τοῖσ γεωργοῖσ ἐκείνοισ;

λέγουσιν αὐτῷ Κακοὺσ κακῶσ ἀπολέσει αὐτούσ, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοισ γεωργοῖσ, οἵτινεσ ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺσ καρποὺσ ἐν τοῖσ καιροῖσ αὐτῶν.

λέγει αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖσ γραφαῖσ Λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντεσ οὗτοσ ἐγενήθη εἰσ κεφαλὴν γωνίασ· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστιν θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖσ ἡμῶν;

διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺσ καρποὺσ αὐτῆσ.

[Καὶ ὁ πεσὼν ἐπὶ τὸν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται·

ἐφ’ ὃν δ’ ἂν πέσῃ λικμήσει αὐτόν. Καὶ ἀκούσαντεσ οἱ ἀρχιερεῖσ καὶ οἱ Φαρισαῖοι τὰσ παραβολὰσ αὐτοῦ ἔγνωσαν ὅτι περὶ αὐτῶν λέγει·

καὶ ζητοῦντεσ αὐτὸν κρατῆσαι ἐφοβήθησαν τοὺσ ὄχλουσ, ἐπεὶ εἰσ προφήτην αὐτὸν εἶχον.

Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὅστισ ἐποίησεν γάμουσ τῷ υἱῷ αὐτοῦ.

καὶ ἀπέστειλεν τοὺσ δούλουσ αὐτοῦ καλέσαι τοὺσ κεκλημένουσ εἰσ τοὺσ γάμουσ, καὶ οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν.

πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλουσ δούλουσ λέγων Εἴπατε τοῖσ κεκλημένοισ Ἰδοὺ τὸ ἄριστόν μου ἡτοίμακα, οἱ ταῦροί μου καὶ τὰ σιτιστὰ τεθυμένα, καὶ πάντα ἕτοιμα·

δεῦτε εἰσ τοὺσ γάμουσ. οἱ δὲ ἀμελήσαντεσ ἀπῆλθον, ὃσ μὲν εἰσ τὸν ἴδιον ἀγρόν, ὃσ δὲ ἐπὶ τὴν ἐμπορίαν αὐτοῦ·

οἱ δὲ λοιποὶ κρατήσαντεσ τοὺσ δούλουσ αὐτοῦ ὕβρισαν καὶ ἀπέκτειναν.

ὁ δὲ βασιλεὺσ ὠργίσθη, καὶ πέμψασ τὰ στρατεύματα αὐτοῦ ἀπώλεσεν τοὺσ φονεῖσ ἐκείνουσ καὶ τὴν πόλιν αὐτῶν ἐνέπρησεν.

τότε λέγει τοῖσ δούλοισ αὐτοῦ Ὁ μὲν γάμοσ οἱ δὲ κεκλημένοι οὐκ ἦσαν ἄξιοι·

πορεύεσθε οὖν ἐπὶ τὰσ διεξόδουσ τῶν ὁδῶν, καὶ ὅσουσ ἐὰν εὑρ́ητε καλέσατε εἰσ τοὺσ γάμουσ.

καὶ ἐξελθόντεσ οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι εἰσ τὰσ ὁδοὺσ συνήγαγον πάντασ οὓσ εὑρ͂ον, πονηρούσ τε καὶ ἀγαθούσ·

καὶ ἐπλήσθη ὁ νυμφὼν ἀνακειμένων. εἰσελθὼν δὲ ὁ βασιλεὺσ θεάσασθαί τοὺσ ἀνακειμένουσ εἶδεν ἐκεῖ ἄνθρωπον οὐκ ἐνδεδυμένον ἔνδυμα γάμου·

καὶ λέγει αὐτῷ Ἑταῖρε, πῶσ εἰσῆλθεσ ὧδε μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου;

ὁ δὲ ἐφιμώθη. τότε ὁ βασιλεὺσ εἶπεν τοῖσ διακόνοισ Δήσαντεσ αὐτοῦ πόδασ καὶ χεῖρασ ἐκβάλετε αὐτὸν εἰσ τὸ σκότοσ τὸ ἐξώτερον·

ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸσ καὶ ὁ βρυγμὸσ τῶν ὀδόντων. πολλοὶ γάρ εἰσιν κλητοὶ ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.

Τότε πορευθέντεσ οἱ Φαρισαῖοι συμβούλιον ἔλαβον ὅπωσ αὐτὸν παγιδεύσωσιν ἐν λόγῳ.

καὶ ἀποστέλλουσιν αὐτῷ τοὺσ μαθητὰσ αὐτῶν μετὰ τῶν Ἡρῳδιανῶν λέγοντασ Διδάσκαλε, οἴδαμεν ὅτι ἀληθὴσ εἶ καὶ τὴν ὁδὸν τοῦ θεοῦ ἐν ἀληθείᾳ διδάσκεισ, καὶ οὐ μέλει σοι περὶ οὐδενόσ, οὐ γὰρ βλέπεισ εἰσ πρόσωπον ἀνθρώπων·

εἰπὸν οὖν ἡμῖν τί σοι δοκεῖ·

ἔξεστιν δοῦναι κῆνσον Καίσαρι ἢ οὔ; γνοὺσ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ τὴν πονηρίαν αὐτῶν εἶπεν Τί με πειράζετε, ὑποκριταί;

ἐπιδείξατέ μοι τὸ νόμισμα τοῦ κήνσου.

οἱ δὲ προσήνεγκαν αὐτῷ δηνάριον. καὶ λέγει αὐτοῖσ Τίνοσ ἡ εἰκὼν αὕτη καὶ ἡ ἐπιγραφή;

λέγουσιν Καίσαροσ.

τότε λέγει αὐτοῖσ Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαροσ Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ. καὶ ἀκούσαντεσ ἐθαύμασαν, καὶ ἀφέντεσ αὐτὸν ἀπῆλθαν.

λέγοντεσ Διδάσκαλε, Μωυσῆσ εἶπεν Εἄν τισ ἀποθάνῃ μὴ ἔχων τέκνα, ἐπιγαμβρεύσει ὁ ἀδελφὸσ αὐτοῦ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ ἀναστήσει σπέρμα τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ.

ἦσαν δὲ παρ’ ἡμῖν ἑπτὰ ἀδελφοί·

καὶ ὁ πρῶτοσ γήμασ ἐτελεύτησεν, καὶ μὴ ἔχων σπέρμα ἀφῆκεν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ· ὁμοίωσ καὶ ὁ δεύτεροσ καὶ ὁ τρίτοσ, ἑώσ τῶν ἑπτά·

ὕστερον δὲ πάντων ἀπέθανεν ἡ γυνή.

ἐν τῇ ἀναστάσει οὖν τίνοσ τῶν ἑπτὰ ἔσται γυνή;

πάντεσ γὰρ ἔσχον αὐτήν. ἀποκριθεὶσ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτοῖσ Πλανᾶσθε μὴ εἰδότεσ τὰσ γραφὰσ μηδὲ τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ·

ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίζονται, ἀλλ’ ὡσ ἄγγελοι ἐν τῷ οὐρανῷ εἰσίν·

περὶ δὲ τῆσ ἀναστάσεωσ τῶν νεκρῶν οὐκ ἀνέγνωτε τὸ ῥηθὲν ὑμῖν ὑπὸ τοῦ θεοῦ λέγοντοσ Ἐγώ εἰμι ὁ θεὸσ Ἀβραὰμ καὶ ὁ θεὸσ Ἰσαὰκ καὶ ὁ θεὸσ Ιἀκώβ;

οὐκ ἔστιν [ὁ] θεὸσ νεκρῶν ἀλλὰ ζώντων.

Καὶ ἀκούσαντεσ οἱ ὄχλοι ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ.

Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἀκούσαντεσ ὅτι ἐφίμωσεν τοὺσ Σαδδουκαίουσ συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτό.

Διδάσκαλε, ποία ἐντολὴ μεγάλη ἐν τῷ νόμῳ;

ὁ δὲ ἔφη αὐτῷ Ἀγαπήσεισ Κύριον τὸν θεόν σου ἐν ὅλῃ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου·

αὕτη ἐστὶν ἡ μεγάλη καὶ πρώτη ἐντολή.

δευτέρα ὁμοία αὕτη Ἀγαπήσεισ τὸν πλησίον σου ὡσ σεαυτόν.

ἐν ταύταισ ταῖσ δυσὶν ἐντολαῖσ ὅλοσ ὁ νόμοσ κρέμαται καὶ οἱ προφῆται.

Συνηγμένων δὲ τῶν Φαρισαίων ἐπηρώτησεν αὐτοὺσ ὁ Ιἠσοῦσ λέγων Τί ὑμῖν δοκεῖ περὶ τοῦ χριστοῦ;

τίνοσ υἱόσ ἐστιν;

λέγουσιν αὐτῷ Τοῦ Δαυείδ. Εἶπεν Κύριοσ τῷ κυρίῳ μου Κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἑώσ ἂν θῶ τοὺσ ἐχθρούσ σου ὑποκάτω τῶν ποδῶν σου;

εἰ οὖν Δαυεὶδ καλεῖ αὐτὸν κύριον, πῶσ υἱὸσ αὐτοῦ ἐστίν;

καὶ οὐδεὶσ ἐδύνατο ἀποκριθῆναι αὐτῷ λόγον, οὐδὲ ἐτόλμησέν τισ ἀπ’ ἐκείνησ τῆσ ἡμέρασ ἐπερωτῆσαι αὐτὸν οὐκέτι.

Ἐπὶ τῆσ Μωυσέωσ καθέδρασ ἐκάθισαν οἱ γραμματεῖσ καὶ οἱ Φαρισαῖοι.

πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν ποιήσατε καὶ τηρεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε, λέγουσιν γὰρ καὶ οὐ ποιοῦσιν.

δεσμεύουσιν δὲ φορτία βαρέα καὶ ἐπιτιθέασιν ἐπὶ τοὺσ ὤμουσ τῶν ἀνθρώπων, αὐτοὶ δὲ τῷ δακτύλῳ αὐτῶν οὐ θέλουσιν κινῆσαι αὐτά.

πάντα δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν ποιοῦσιν πρὸσ τὸ θεαθῆναι τοῖσ ἀνθρώποισ·

καὶ τοὺσ ἀσπασμοὺσ ἐν ταῖσ ἀγοραῖσ καὶ καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων Ῥαββεί.

ὑμεῖσ δὲ μὴ κληθῆτε Ῥαββεί, εἷσ γάρ ἐστιν ὑμῶν ὁ διδάσκαλοσ, πάντεσ δὲ ὑμεῖσ ἀδελφοί ἐστε·

καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ὑμῶν ἐπὶ τῆσ γῆσ, εἷσ γάρ ἐστιν ὑμῶν ὁ πατὴρ ὁ οὐράνιοσ·

μηδὲ κληθῆτε καθηγηταί, ὅτι καθηγητὴσ ὑμῶν ἐστὶν εἷσ ὁ χριστόσ·

ὁ δὲ μείζων ὑμῶν ἔσται ὑμῶν διάκονοσ.

Ὅστισ δὲ ὑψώσει ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, καὶ ὅστισ ταπεινώσει ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖσ καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων·

ὑμεῖσ γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺσ εἰσερχομένουσ ἀφίετε εἰσελθεῖν. Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖσ καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννησ διπλότερον ὑμῶν.

Οὐαὶ ὑμῖν, ὁδηγοὶ τυφλοὶ οἱ λέγοντεσ Ὃσ ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ ναῷ, οὐδέν ἐστιν, ὃσ δ’ ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ χρυσῷ τοῦ ναοῦ ὀφείλει·

μωροὶ καὶ τυφλοί, τίσ γὰρ μείζων ἐστίν, ὁ χρυσὸσ ἢ ὁ ναὸσ ὁ ἁγιάσασ τὸν χρυσόν;

καί Ὃσ ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ, οὐδέν ἐστιν, ὃσ δ’ ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ δώρῳ τῷ ἐπάνω αὐτοῦ ὀφείλει·

τυφλοί, τί γὰρ μεῖζον, τὸ δῶρον ἢ τὸ θυσιαστήριον τὸ ἁγιάζον τὸ δῶρον;

ὁ οὖν ὀμόσασ ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ ὀμνύει ἐν αὐτῷ καὶ ἐν πᾶσι τοῖσ ἐπάνω αὐτοῦ·

καὶ ὁ ὀμόσασ ἐν τῷ ναῷ ὀμνύει ἐν αὐτῷ καὶ ἐν τῷ κατοικοῦντι αὐτόν·

καὶ ὁ ὀμόσασ ἐν τῷ οὐρανῷ ὀμνύει ἐν τῷ θρόνῳ τοῦ θεοῦ καὶ ἐν τῷ καθημένῳ ἐπάνω αὐτοῦ.

Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖσ καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον, καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸ ἔλεοσ καὶ τὴν πίστιν·

ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφεῖναι. ὁδηγοὶ τυφλοί, διυλίζοντεσ τὸν κώνωπα τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντεσ.

Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖσ καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι καθαρίζετε τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆσ παροψίδοσ, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ἐξ ἁρπαγῆσ καὶ ἀκρασίασ.

Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισον πρῶτον τὸ ἔντοσ τοῦ ποτηρίου [καὶ τῆσ παροψίδοσ], ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸσ αὐτοῦ καθαρόν.

Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖσ καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοισ κεκονιαμένοισ, οἵτινεσ ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσησ ἀκαθαρσίασ·

οὕτωσ καὶ ὑμεῖσ ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖσ ἀνθρώποισ δίκαιοι, ἔσωθεν δέ ἐστε μεστοὶ ὑποκρίσεωσ καὶ ἀνομίασ.

καὶ λέγετε Εἰ ἤμεθα ἐν ταῖσ ἡμέραισ τῶν πατέρων ἡμῶν, οὐκ ἂν ἤμεθα αὐτῶν κοινωνοὶ ἐν τῷ αἵματι τῶν προφητῶν·

ὥστε μαρτυρεῖτε ἑαυτοῖσ ὅτι υἱοί ἐστε τῶν φονευσάντων τοὺσ προφήτασ.

καὶ ὑμεῖσ πληρώσατε τὸ μέτρον τῶν πατέρων ὑμῶν.

ὄφεισ γεννήματα ἐχιδνῶν, πῶσ φύγητε ἀπὸ τῆσ κρίσεωσ τῆσ γεέννησ;

διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω πρὸσ ὑμᾶσ προφήτασ καὶ σοφοὺσ καὶ γραμματεῖσ·

ἐξ αὐτῶν ἀποκτενεῖτε καὶ σταυρώσετε, καὶ ἐξ αὐτῶν μαστιγώσετε ἐν ταῖσ συναγωγαῖσ ὑμῶν καὶ διώξετε ἀπὸ πόλεωσ εἰσ πόλιν· ὅπωσ ἔλθῃ ἐφ’ ὑμᾶσ πᾶν αἱμα δίκαιον ἐκχυννόμενον ἐπὶ τῆσ γῆσ ἀπὸ τοῦ αἵματοσ Ἅβελ τοῦ δικαίου ἑώσ τοῦ αἵματοσ Ζαχαρίου υἱοῦ Βαραχίου, ὅν ἐφονεύσατε μεταξὺ τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ θυσιαστηρίου.

ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἥξει ταῦτα πάντα ἐπὶ τὴν γενεὰν ταύτην.

Ιἐρουσαλὴμ Ιἐρουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τοὺσ προφήτασ καὶ λιθοβολοῦσα τοὺσ ἀπεσταλμένουσ πρὸσ αὐτὴν, ‐ ποσάκισ ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου, ὃν τρόπον ὄρνισ ἐπισυνάγει τὰ νοσσία [αὐτῆσ] ὑπὸ τὰσ πτέρυγασ, καὶ οὐκ ἠθελήσατε;

ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκοσ ὑμῶν.

λέγω γὰρ ὑμῖν, οὐ μή με ἴδητε ἀπ’ ἄρτι ἑώσ ἂν εἴπητε Εὐλογημένοσ ὁ ἐρχόμενοσ ἐν ὀνόματι Κυρίου.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

ΚΑΤΑ ΜΑΘΘΑΙΟΝ, chapter 11

(ΚΑΤΑ ΜΑΘΘΑΙΟΝ, chapter 11)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION