헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Πηαλαρί1́

(루키아노스, Phalaris, book 1)

ἔπεμψεν ἡμᾶσ, ὦ Δελφοί, ὁ ἡμέτεροσ δυνάστησ Φάλαρισ ἄξοντασ τῷ θεῷ τὸν ταῦρον τοῦτον καὶ ὑμῖν διαλεξομένουσ τὰ εἰκότα ὑπέρ τε αὐτοῦ ἐκείνου καὶ ὑπὲρ τοῦ ἀναθήματοσ. ὧν μὲν οὖν ἕνεκα ἥκομεν, ταῦτά ἐστιν ἃ δέ γε πρὸσ ὑμᾶσ ἐπέστειλεν τάδε· ἐγώ, φησίν, ὦ Δελφοί, καὶ παρὰ πᾶσι μὲν τοῖσ Ἕλλησι τοιοῦτοσ ὑπολαμβάνεσθαι ὁποῖόσ εἰμι, ἀλλὰ μὴ ὁποῖον ἡ παρὰ τῶν μισούντων καὶ φθονούντων φήμη ταῖσ τῶν ἀγνοούντων ἀκοαῖσ παραδέδωκεν, ἀντὶ τῶν πάντων ἀλλαξαίμην ἄν, μάλιστα δὲ παρ’ ὑμῖν, ὅσῳ ἱεροί τέ ἐστε καὶ πάρεδροι τοῦ Πυθίου καὶ μόνον οὐ σύνοικοι καὶ ὁμωρόφιοι τοῦ θεοῦ. ἡγοῦμαι γάρ, εἰ ὑμῖν ἀπολογησαίμην καὶ πείσαιμι μάτην ὠμὸσ ὑπειλῆφθαι, καὶ τοῖσ ἄλλοισ ἅπασι δι’ ὑμῶν ἀπολελογημένοσ ἔσεσθαι. καλῶ δὲ ὧν ἐρῶ τὸν θεὸν αὐτὸν μάρτυρα, ὃν οὐκ ἔνι δή που παραλογίσασθαι καὶ ψευδεῖ λόγῳ παραγαγεῖν ἀνθρώπουσ μὲν γὰρ ἴσωσ ἐξαπατῆσαι ῥᾴδιον, θεὸν δέ, καὶ μάλιστα τοῦτον, διαλαθεῖν ἀδύνατον. ἐγὼ γὰρ οὐ τῶν ἀφανῶν ἐν Ἀκράγαντι ὤν, ἀλλ’ εἰ καί τισ ἄλλοσ εὖ γεγονὼσ καὶ τραφεὶσ ἐλευθερίωσ καὶ παιδείᾳ προσεσχηκώσ, ἀεὶ διετέλουν τῇ μὲν πόλει δημοτικὸν ἐμαυτὸν παρέχων, τοῖσ δὲ συμπολιτευομένοισ ἐπιεικῆ καὶ μέτριον, βίαιον δὲ ἢ σκαιὸν ἢ ὑβριστικὸν ἢ αὐθέκαστον οὐδεὶσ οὐδὲν ἐπεκάλει μου τῷ προτέρῳ ἐκείνῳ βίῳ.

ἐπειδὴ δὲ ἑώρων τοὺσ τἀναντία μοι πολιτευομένουσ ἐπιβουλεύοντασ καὶ ἐξ ἅπαντοσ. τρόπου ἀνελεῖν με ζητοῦντασ ‐ διῄρητο δὲ ἡμῶν τότε ἡ πόλισ ‐ μίαν ταύτην ἀποφυγὴν καὶ ἀσφάλειαν εὑρ́ισκον, τὴν αὐτὴν ἅμα καὶ τῇ πόλει σωτηρίαν, εἰ ἐπιθέμενοσ τῇ ἀρχῇ ἐκείνουσ μὲν ἀναστείλαιμι καὶ παύσαιμι ἐπιβουλεύοντασ, τὴν πόλιν δὲ σωφρονεῖν καταναγκάσαιμι· καὶ ἦσαν γὰρ οὐκ ὀλίγοι ταῦτα ἐπαινοῦντεσ, ἄνδρεσ μέτριοι καὶ φιλοπόλιδεσ, οἳ καὶ τὴν γνώμην ᾔδεσαν τὴν ἐμὴν καὶ τῆσ ἐπιχειρήσεωσ τὴν ἀνάγκην τούτοισ οὖν ^ συναγωνισταῖσ χρησάμενοσ ῥᾳδίωσ ἐκράτησα. τοὐντεῦθεν οἱ μὲν οὐκέτι ἐτάραττον, ἀλλ’ ὑπήκουον, ἐγὼ δὲ ἦρχον, ἡ πόλισ δὲ ἀστασίαστοσ ἦν.

σφαγὰσ δὲ ἢ ἐλάσεισ ἢ δημεύσεισ οὐδὲ κατὰ τῶν ἐπιβεβουλευκότων εἰργαζόμην, καίτοι ἀναγκαῖον ὂν τὰ τοιαῦτα τολμᾶν ἐν ἀρχῇ τῆσ δυναστείασ μάλιστα. φιλανθρωπίᾳ γὰρ καὶ πρᾳότητι καὶ τῷ ἡμέρῳ κἀξ ἰσοτιμίασ θαυμασίωσ ἐγὼ ἤλπιζον ἐσ τὸ πείθεσθαι προσάξεσθαι τούτουσ. εὐθὺσ γοῦν τοῖσ μὲν ἐχθροῖσ ἐσπείσμην καὶ διηλλάγμην, καὶ συμβούλοισ καὶ συνεστίοισ ἐχρώμην τοῖσ πλείστοισ αὐτῶν. τὴν δὲ πόλιν αὐτὴν ὁρῶν ὀλιγωρίᾳ τῶν προεστώτων διεφθαρμένην, τῶν πολλῶν κλεπτόντων, μᾶλλον δὲ ἁρπαζόντων τὰ κοινά, ὑδάτων τε ἐπιρροίαισ ἀνεκτησάμην καὶ οἰκοδομημάτων ἀναστάσεσιν ἐκόσμησα καὶ τειχῶν περιβολῇ ἐκράτυνα καὶ τὰσ προσόδουσ, ὅσαι ἦσαν κοιναί, τῇ τῶν ἐφεστώτων ἐπιμελείᾳ ῥᾳδίωσ ἐπηύξησα καὶ τῆσ νεολαίασ ἐπεμελούμην καὶ τῶν γερόντων προὐνόουν καὶ τὸν δῆμον ἐν θέαισ καὶ διανομαῖσ καὶ πανηγύρεσι καὶ δημοθοινίαισ διῆγον, ὕβρεισ δὲ παρθένων ἢ ἐφήβων διαφθοραὶ ἢ γυναικῶν ἀπαγωγαὶ ἢ δορυφόρων ἐπιπέμψεισ ἢ δεσποτική τισ ἀπειλὴ ἀποτρόπαιά μοι καὶ ἀκοῦσαι ἦν. ἤδη δὲ καὶ περὶ τοῦ ἀφεῖναι τὴν ἀρχὴν καὶ καταθέσθαι τὴν δυναστείαν ἐσκοπούμην, ὅπωσ μόνον ἀσφαλῶσ παύσαιτο ἄν τισ ἐννοῶν, ἐπεὶ τό γε ἄρχειν αὐτὸ καὶ πάντα πράττειν ἐπαχθὲσ ἤδη καὶ σὺν φθόνῳ καματηρὸν ἐδόκει μοι εἶναι·

τὸ δ’ ὅπωσ μηκέτι τοιαύτησ τινὸσ θεραπείασ δεήσεται ἡ πόλισ, τοῦτ’ ἐζήτουν ἔτι. κἀγὼ μὲν ὁ ἀρχαῖοσ περὶ ταῦτα εἶχον, οἱ δὲ ἤδη τε συνίσταντο ἐπ’ ἐμὲ καὶ περὶ τοῦ τρόπου τῆσ ἐπιβουλῆσ καὶ ἀποστάσεωσ ἐσκοποῦντο καὶ συνωμοσίασ συνεκρότουν καὶ ὅπλα ἤθροιζον καὶ χρήματα ἐπορίζοντο καὶ τοὺσ ἀστυγείτονασ ἐπεκαλοῦντο καὶ εἰσ τὴν Ἑλλάδα παρὰ Λακεδαιμονίουσ καὶ Ἀθηναίουσ ἐπρεσβεύοντο· ἅ μὲν γὰρ περὶ ἐμοῦ αὐτοῦ, εἰ ληφθείην, ἐδέδοκτο ἤδη αὐτοῖσ καὶ· ὅπωσ. με αὐτοχειρίᾳ διασπάσεσθαι ἠπείλουν καὶ ἃσ κολάσεισ ἐπενόουν, δημοσίᾳ στρεβλούμενοι ἐξεῖπον. τοῦ μὲν δὴ μηδὲν παθεῖν τοιοῦτον οἱ θεοὶ αἴτιοι φωράσαντεσ τὴν ἐπιβουλήν, καὶ μάλιστά γε ὁ Πύθιοσ ὀνείρατά τε προδείξασ καὶ τοὺσ μηνύσοντασ ἕκαστα ἐπιπέμπων. ἐγὼ δὲ ἐνταῦθα ἤδη ὑμᾶσ, ὦ Δελφοί, ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ δέουσ νῦν τῷ λογισμῷ γενομένουσ ἀξιῶ περὶ τῶν τότε πρακτέων μοι συμβουλεῦσαι, ὅτε ἀφύλακτοσ ὀλίγου δεῖν ληφθεὶσ ἐζήτουν τινὰ σωτηρίαν περὶ τῶν παρόντων.

πρὸσ ὀλίγον οὖν τῇ γνώμῃ ἐσ Ἀκράγαντα παρ’ ἐμὲ ἀποδημήσαντεσ καὶ ἰδόντεσ τὰσ παρασκευὰσ αὐτῶν καὶ τὰσ ἀπειλὰσ ἀκούσαντεσ εἴπατε τί δεῖ ποιεῖν; φιλανθρωπίᾳ χρῆσθαι πρὸσ αὐτοὺσ ἔτι καὶ φείδεσθαι καὶ ἀνέχεσθαι ὅσον αὐτίκα μελλήσοντα πείσεσθαι τὰ ὕστατα; μᾶλλον δὲ γυμνὴν ἤδη ὑπέχειν τὴν σφαγὴν καὶ τὰ φίλτατα ἐν ὀφθαλμοῖσ ὁρᾶν ἀπολλύμενα; ἢ τὰ μὲν τοιαῦτα πάνυ ἠλιθίου τινὸσ εἶναι, γενναῖα δὲ καὶ ἀνδρώδη διανοηθέντα καὶ χολὴν ἔμφρονοσ καὶ ἠδικημένου ἀνδρὸσ ἀναλαβόντα μετελθεῖν ἐκείνουσ, ἐμαυτῷ δὲ ἐκ τῶν ἐνόντων τὴν ἐσ τὸ ἐπιὸν ἀσφάλειαν παρασχεῖν; ταῦτ’ οἶδ’ ὅτι συνεβουλεύσατε ἄν. τί οὖν ἐγὼ μετὰ τοῦτο ἐποίησα;

μεταστειλάμενοσ τοὺσ αἰτίουσ καὶ λόγου μεταδοὺσ αὐτοῖσ καὶ τοὺσ ἐλέγχουσ παραγαγὼν καὶ σαφῶσ ἐξελέγξασ ἕκαστα, ἐπεὶ μηδ’ αὐτοὶ ἔτι ἔξαρνοι ἦσαν, ἠμυνόμην ἀγανακτῶν τὸ πλέον οὐχ ὅτι ἐπεβεβουλεύμην, ἀλλ’ ὅτι μὴ εἰάθην ὑπ’ αὐτῶν ἐν ἐκείνῃ τῇ προαιρέσει μεῖναι, ἣν ἐξ ἀρχῆσ ἐνεστησάμην. καὶ τὸ ἀπ’ ἐκείνου φυλάττων μὲν ἐμαυτὸν διατελῶ, ἐκείνων δὲ τοὺσ ἀεὶ ἐπιβουλεύοντάσ μοι κολάζων. εἶθ’ οἱ ἄνθρωποι ἐμὲ τῆσ ὠμότητοσ αἰτιῶνται οὐκέτι λογιζόμενοι παρὰ ποτέρου ἡμῶν ἦν ἡ πρώτη τούτων ἀρχή, συνελόντεσ δὲ τἀν μέσῳ καὶ ἐφ’ οἷσ ἐκολάζοντο τὰσ τιμωρίασ αὐτὰσ ᾐτιῶντο καὶ τὰσ δοκούσασ ἐν αὐταῖσ ὠμότητασ, ὅμοιον ὡσ εἴ τισ παρ’ ὑμῖν ἱερόσυλόν τινα ἰδὼν ἀπὸ τῆσ πέτρασ ῥιπτόμενον ἃ μὲν ἐτόλμησε μὴ λογίζοιτο, ὡσ νύκτωρ ἐσ τὸ ἱερὸν παρῆλθε καὶ κατέσπασε τὰ ἀναθήματα καὶ τοῦ ξοάνου ἥψατο, κατηγοροίη δὲ ὑμῶν πολλὴν τὴν ἀγριότητα, ὅτι Ἕλληνέσ τε καὶ ἱεροὶ εἶναι λέγοντεσ ὑπεμείνατε ἄνθρωπον Ἕλληνα πλησίον τοῦ ἱεροῦ ‐ καὶ γὰρ οὐ πάνυ πόρρω τῆσ πόλεωσ εἶναι λέγεται ἡ πέτρα ‐ κολάσει τοιαύτῃ περιβαλεῖν. ἀλλ’, οἶμαι, αὐτοὶ καταγελάσεσθε, ἢν ταῦτα λέγῃ τισ καθ’ ὑμῶν, καὶ οἱ ἄλλοι πάντεσ ἐπαινέσονται ὑμῶν τὴν κατὰ τῶν ἀσεβούντων ὠμότητα. τὸ δ’ ὅλον οἱ δῆμοι οὐκ ἐξετάζοντεσ ὁποῖόσ τισ ὁ τοῖσ πράγμασιν ἐφεστώσ ἐστιν, εἴτε δίκαιοσ εἴτε ἄδικοσ, αὐτὸ ἁπλῶσ τὸ τῆσ τυραννίδοσ ὄνομα μισοῦσι καὶ τὸν τύραννον, κἂν Αἰακὸσ ἢ Μίνωσ ἢ Ῥαδάμανθυσ ᾖ, ὁμοίωσ ἐξ ἅπαντοσ ἀνελεῖν σπεύδουσιν, τοὺσ μὲν πονηροὺσ αὐτῶν πρὸ ὀφθαλμῶν τιθέμενοι, τοὺσ δὲ χρηστοὺσ τῇ κοινωνίᾳ τῆσ προσηγορίασ τῷ ὁμοίῳ μίσει συμπεριλαμβάνοντεσ.

ἐγὼ γοῦν ἀκούω καὶ παρ’ ὑμῖν τοῖσ Ἕλλησι πολλοὺσ γενέσθαι τυράννουσ σοφοὺσ ὑπὸ φαύλῳ ὀνόματι δοκοῦντι χρηστὸν καὶ ἥμερον ἦθοσ ἐπιδεδειγμένουσ, ὧν ἐνίων καὶ λόγουσ εἶναι βραχεῖσ ἐν τῷ ἱερῷ ὑμῶν ἀποκειμένουσ, ἀγάλματα καὶ ἀναθήματα τῷ Πυθίῳ. ὁρᾶτε δὲ καὶ τοὺσ νομοθέτασ τῷ κολαστικῷ εἴδει τὸ πλέον νέμοντασ, ὡσ τῶν γε ἄλλων οὐδὲν ὄφελοσ, εἰ μὴ ὁ φόβοσ προσείη καὶ ἐλπὶσ τῆσ κολάσεωσ.

ἡμῖν τοῦτο πολλῷ ἀναγκαιότερον τοῖσ τυράννοισ, ὅσῳ πρὸσ· ἀνάγκην ἐξηγούμεθα καὶ μισοῦσί τε ἅμα καὶ ἐπιβουλεύουσιν ἀνθρώποισ σύνεσμεν, ὅπου μηδὲ τῶν μορμολυκείων ‐ ὄφελόσ τι ἡμῖν γίγνεται, ἀλλὰ τῷ περὶ τῆσ Ὕδρασ μύθῳ τὸ πρᾶγμα ἐοίκεν· ὅσῳ γὰρ ἂν ἐκκόπτωμεν, τοσῷδε πλείουσ ἡμῖν ἀναφύονται τοῦ κολάζειν ἀφορμαί. φέρειν δὲ ἀνάγκη καὶ τὸ ἀναφυόμενον ἐκκόπτειν ἀεὶ καὶ ἐπικαίειν νὴ Δία κατὰ τὸν Ιὄλεων, εἰ μέλλομεν ἐπικρατήσειν τὸν γὰρ ἅπαξ εἰσ τὰ τοιαῦτα ἐμπεσεῖν ἠναγκασμένον ὅμοιον χρὴ τῇ ὑποθέσει καὶ αὐτὸν εἶναι, ἢ φειδόμενον τῶν πλησίον ἀπολωλέναι. ὅλωσ δέ, τίνα οἰέσθε οὕτωσ ἄγριον ἢ ἀνήμερον ἄνθρωπον εἶναι ὡσ ἥδεσθαι μαστιγοῦντα καὶ οἰμωγῶν ἀκούοντα καὶ σφαττομένουσ ὁρῶντα, εἰ μὴ ἔχοι τινὰ μεγάλην τοῦ κολάζειν αἰτίαν; ποσάκισ γοῦν ἐδάκρυσα μαστιγουμένων ἄλλων, ποσάκισ δὲ θρηνεῖν καὶ ὀδύρεσθαι τὴν ἐμαυτοῦ τύχην ἀναγκάζομαι μείζω κόλασιν αὐτὸσ καὶ χρονιωτέραν ὑπομένων; ἀνδρὶ γὰρ φύσει μὲν ἀγαθῷ, διὰ δὲ ἀνάγκην πικρῷ, πολὺ τοῦ κολάξεσθαι τὸ κολάζειν χαλεπώτερον. εἰ δὲ δεῖ μετὰ παρρησίασ εἰπεῖν, ἐγὼ μὲν εἰ αἱρ́εσίσ μοι προτεθείη, πότερα βούλομαι, κολάζειν τινὰσ ἀδίκωσ ἢ αὐτὸσ ἀποθανεῖν, εὖ ἴστε ὡσ οὐδὲν μελλήσασ ἑλοίμην ἂν τεθνάναι μᾶλλον ἢ μηδὲν ἀδικοῦντασ κολάζειν.

εἰ δέ τισ φαίη, Βούλει, ὦ Φάλαρι, τεθνάναι αὐτὸσ ἀδίκωσ ἢ δικαίωσ κολάζειν τοὺσ ἐπιβούλουσ; τοῦτο βουλοίμην ἂν αὖθισ γὰρ ὑμᾶσ, ὦ Δελφοί, συμβούλουσ καλῶ, πότερον ἄμεινον εἶναι ἀδίκωσ ἀποθανεῖν ἢ ἀδίκωσ σώζειν τὸν ἐπιβεβουλευκότα; οὐδεὶσ οὕτωσ, οἶμαι, ἀνόητόσ ἐστιν ὃσ οὐκ ἂν προτιμήσειε ζῆν μᾶλλον ἢ ζων τοὺσ ἐχθροὺσ ἀπολωλέναι. καίτοι πόσουσ ἐγὼ καὶ τῶν ἐπιχειρησάντων μοι καὶ φανερῶσ ἐληλεγμένων ὅμωσ ἔσωσα; οἱο͂ν Ἄκανθον τουτονὶ καὶ Τιμοκράτη καὶ Λεωγόραν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, παλαιᾶσ συνηθείασ τῆσ πρὸσ αὐτοὺσ μνημονεύσασ. ὅταν δὲ βουληθῆτε τοὐμὸν εἰδέναι, τοὺσ εἰσφοιτῶντασ εἰσ Ἀκράγαντα ξένουσ ἐρωτήσατε ὁποῖοσ ἐγὼ περὶ αὐτούσ εἰμι καὶ εἰ φιλανθρώπωσ προσφέρομαι τοῖσ καταίρουσιν, ὅσ γε καὶ σκοποὺσ ἐπὶ τῶν λιμένων ἔχω καὶ πευθῆνασ, τίνεσ ὅθεν καταπεπλεύκασιν, ὡσ κατ’ ἀξίαν τιμῶν ἀποπέμποιμι αὐτούσ.

ἔνιοι δὲ καὶ ἐξεπίτηδεσ φοιτῶσι παρ’ ἐμέ, οἱ σοφώτατοι τῶν Ἑλλήνων, καὶ οὐ φεύγουσι τὴν συνουσίαν τὴν ἐμήν, ὥσπερ ἀμέλει καὶ πρῴην ὁ σοφὸσ Πυθαγόρασ ἧκεν ὡσ ἡμᾶσ, ἄλλα μὲν ὑπὲρ ἐμοῦ ἀκηκοώσ· ἐπεὶ δὲ ἐπειράθη, ἀπῆλθεν ἐπαινῶν με τῆσ δικαιοσύνησ καὶ ἐλεῶν τῆσ ἀναγκαίασ ὠμότητοσ. εἶτα οἰέσθε τὸν πρὸσ τοὺσ ὀθνείουσ φιλάνθρωπον οὕτωσ ἂν πικρῶσ τοῖσ οἰκείοισ προσφέρεσθαι, εἰ μή τι διαφερόντωσ ἠδίκητο; ταῦτα μὲν οὖν ὑπὲρ ἐμαυτοῦ ἀπολελόγημαι ὑμῖν, ἀληθῆ καὶ δίκαια καὶ ἐπαίνου μᾶλλον, ὡσ ἐμαυτὸν πείθω, ἢ μίσουσ ἄξια.

ὑπὲρ δὲ τοῦ ἀναθήματοσ καιρὸσ ὑμᾶσ ἀκοῦσαι ὅθεν καὶ ὅπωσ τὸν ταῦρον τοῦτον ἐκτησάμην, οὐκ ἐκδοὺσ αὐτὸσ τῷ ἀνδριαντοποιῷ ‐ μὴ γὰρ οὕτω μανείην, ὡσ τοιούτων ἐπιθυμῆσαι κτημάτων ‐ ἀλλὰ Περίλαοσ ἦν τισ ἡμεδαπόσ, χαλκεὺσ μὲν ἀγαθόσ, πονηρὸσ δὲ ἄνθρωποσ. οὗτοσ πάμπολυ τῆσ ἐμῆσ γνώμησ διημαρτηκὼσ ᾤετο χαριεῖσθαί μοι, εἰ καινήν τινα κόλασιν ἐπινοήσειεν, ὡσ ἐξ ἅπαντοσ κολάζειν ἐπιθυμοῦντι. καὶ δὴ κατασκευάσασ τὸν βοῦν ἧκέ μοι κομίζων κάλλιστον ἰδεῖν καὶ πρὸσ τὸ ἀκριβέστατον εἰκασμένον· κινήσεωσ γὰρ αὐτῷ καὶ μυκηθμοῦ ἔδει μόνον πρὸσ τὸ καὶ ἔμψυχον εἶναι δοκεῖν. ’ἰδὼν δὲ ἀνέκραγον εὐθύσ, ἄξιον τὸ κτῆμα τοῦ Πυθίου, πεμπτέοσ ὁ ταῦροσ τῷ θεῷ. ὁ δὲ Περίλαοσ παρεστώσ, Τί δ’ εἰ μάθοισ, ἔφη, τὴν σοφίαν τὴν ἐν αὐτῷ καὶ τὴν χρείαν ἣν παρέχεται; καὶ ἀνοίξασ ἅμα τὸν ταῦρον κατὰ τὰ νῶτα, Ἤν τινα, ἔφη, κολάζειν ἐθέλῃσ, ἐμβιβάσασ εἰσ τὸ μηχάνημα τοῦτο καὶ κατακλείσασ προστιθέναι μὲν τοὺσ αὐλοὺσ τούσδε πρὸσ τοὺσ μυξωτῆρασ τοῦ βοόσ, πῦρ δὲ ὑποκαίειν κελεύειν, καὶ ὁ μὲν οἰμώξεται καὶ βοήσεται ἀλήκτοισ ταῖσ ὀδύναισ ἐχόμενοσ, ἡ βοὴ δὲ διὰ τῶν αὐλῶν μέλη σοι ἀποτελέσει οἱᾶ λιγυρώτατα καὶ ἐπαυλήσει θρηνῶδεσ καὶ μυκήσεται γοερώτατον, ὡσ τὸν μὲν κολάζεσθαι, σὲ δὲ τέρπεσθαι μεταξὺ καταυλούμενον, ἐγὼ δὲ ὡσ τοῦτο ἤκουσα, ἐμυσάχθην τὴν κακομηχανίαν τοῦ ἀνδρὸσ καὶ τὴν ἐπίνοιαν ἐμίσησα τοῦ κατασκευάσματοσ καὶ οἰκείαν αὐτῷ τιμωρίαν ἐπέθηκα· καί, Ἄγε δή, ἔφην, ὦ Περίλαε, εἰ μὴ κενὴ ἄλλωσ ὑπόσχεσισ ταῦτά ἐστι, δεῖξον ἡμῖν αὐτὸσ εἰσελθὼν τὴν ἀλήθειαν τῆσ τέχνησ καὶ μίμησαι τοὺσ βοῶντασ, ἵν’ εἰδῶμεν εἰ καὶ ἃ φὴσ μέλη διὰ τῶν αὐλῶν φθέγγεται.

πείθεται μὲν ταῦτα ὁ Περίλαοσ, ἐγὼ δέ, ἐπεὶ ἔνδον ἦν, κατακλείσασ αὐτὸν πῦρ ὑφάπτειν ἐκέλευον, Ἀπολάμβανε, εἰπών, τὸν ἄξιον μισθὸν τῆσ θαυμαστῆσ σου τέχνησ, ἵν’ ὁ διδάσκαλοσ τῆσ μουσικῆσ πρῶτοσ αὐτὸσ αὐλῇσ. καὶ ὁ μὲν δίκαια ἔπασχεν ἀπολαύων τῆσ αὑτοῦ εὐμηχανίασ· ἐγὼ δὲ ἔτι ἔμπνουν καὶ ζῶντα τὸν ἄνδρα ἐξαιρεθῆναι κελεύσασ, ὡσ μὴ μιάνειε τὸ ἔργον ἐναποθανών, ἐκεῖνον μὲν ἄταφον κατὰ κρημνῶν ῥίπτειν ἐκέλευσα, καθήρασ δὲ τὸν βοῦν ἀνέπεμψα ὑμῖν ἀνατεθησόμενον τῷ θεῷ. καὶ ἐπιγράψαι γε ἐπ’ αὐτῷ ἐκέλευσα τὴν πᾶσαν διήγησιν, τοῦ ἀνατιθέντοσ ἐμοῦ τοὔνομα, τὸν τεχνίτην τὸν Περίλαον, τὴν ἐπίνοιαν τὴν ἐκείνου, τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐμήν, τὴν πρέπουσαν τιμωρίαν, τὰ τοῦ σοφοῦ χαλκέωσ μέλη, τὴν πρώτην πεῖραν τῆσ μουσικῆσ. ὑμεῖσ δέ, ὦ Δελφοί, δίκαια ποιήσετε θύσαντεσ μὲν ὑπὲρ ἐμοῦ μετὰ τῶν πρέσβεων, ἀναθέντεσ δὲ τὸν ταῦρον ἐν καλῷ τοῦ ἱεροῦ, ὡσ πάντεσ εἰδεῖεν οἱο͂σ ἐγὼ πρὸσ τοὺσ πονηρούσ εἰμι καὶ ὅπωσ ἀμύνομαι τὰσ περιττὰσ ἐσ κακίαν ἐπιθυμίασ αὐτῶν.

ἱκανὸν γοῦν καὶ τοῦτο μόνον δηλῶσαί μου τὸν τρόπον, Περίλαοσ κολασθεὶσ καὶ ὁ ταῦροσ ἀνατεθεὶσ καὶ μηκέτι φυλαχθεὶσ πρὸσ ἄλλων κολαζομένων αὐλήματα μηδὲ μελῳδήσασ ἄλλο ἔτι πλὴν μόνα τὰ τοῦ τεχνίτου μυκήματα, καὶ ὅτι ἐν μόνῳ αὐτῷ καὶ πεῖραν ἔλαβον τῆσ τέχνησ καὶ κατέπαυσα τὴν ἄμουσον ἐκείνην καὶ ἀπάνθρωπον ᾠδήν. καὶ τὰ μὲν παρόντα ταῦτα παρ’ ἐμοῦ τῷ θεῷ· ἀναθήσω δὲ καὶ ἄλλα πολλάκισ, ἐπειδάν μοι παράσχῃ μηκέτι δεῖσθαι κολάσεων. ταῦτα μέν, ὦ Δελφοί, τὰ παρὰ τοῦ Φαλάριδοσ, ἀληθῆ πάντα καὶ οἱᾶ ἐπράχθη ἕκαστα, καὶ δίκαιοι ἂν εἰήμεν πιστεύεσθαι ὑφ’ ὑμῶν μαρτυροῦντεσ, ὡσ ἂν καὶ εἰδότεσ καὶ μηδεμίαν τοῦ ψεύδεσθαι νῦν αἰτίαν ἔχοντεσ.

εἰ δὲ δεῖ καὶ δεηθῆναι ὑπὲρ ἀνδρὸσ μάτην πονηροῦ δοκοῦντοσ καὶ ἄκοντοσ κολάζειν ἠναγκασμένου, ἱκετεύομεν ὑμᾶσ ἡμεῖσ οἱ Ἀκραγαντῖνοι Ἕλληνέσ τε ὄντεσ καὶ τὸ ἀρχαῖον Δωριεῖσ, προσέσθαι τὸν ἄνδρα φίλον εἶναι ἐθέλοντα καὶ πολλὰ καὶ δημοσίᾳ καὶ ἰδίᾳ ἕκαστον ὑμῶν εὖ ποιῆσαι ὡρμημένον. λάβετε οὖν αὐτοὶ τὸν ταῦρον καὶ ἀνάθετε καὶ εὔξασθε ὑπέρ τε τῆσ Ἀκράγαντοσ καὶ ὑπὲρ αὐτοῦ Φαλάριδοσ, καὶ μήτε ἡμᾶσ ἀπράκτουσ ἀποπέμψητε μήτε ἐκεῖνον ὑβρίσητε μήτε τὸν θεὸν ἀποστερήσητε καλλίστου τε ἅμα καὶ δικαιοτάτου ἀναθήματοσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Phalaris, book 1

(루키아노스, Phalaris, book 1)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION