헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Πηαλαρί2́

(루키아노스, Phalaris, book 2)

οὔτε Ἀκραγαντίνων, ὦ ἄνδρεσ Δελφοί, πρόξενοσ ὢν οὔτε ἰδιόξενοσ αὐτοῦ Φαλάριδοσ οὔτ’ ἄλλην ἔχων πρὸσ αὐτὸν ἢ εὐνοίασ ἰδίαν αἰτίαν ἢ μελλούσησ φιλίασ ἐλπίδα, τῶν δὲ πρέσβεων ἀκούσασ τῶν ἡκόντων παρ’ αὐτοῦ ἐπιεικῆ καὶ μέτρια διεξιόντων, καὶ τὸ εὐσεβὲσ ἅμα καὶ τὸ κοινῇ συμφέρον καὶ μάλιστα τὸ Δελφοῖσ πρέπον προορώμενοσ ἀνέστην παραινέσων ὑμῖν μήτε ὑβρίζειν ἄνδρα δυνάστην εὐσεβοῦντα μήτε ἀνάθημα ἤδη τῷ θεῷ καθωμολογημένον ἀπαλλοτριοῦν, καὶ ταῦτα τριῶν τῶν μεγίστων ὑπόμνημα εἰσ ἀεὶ γενησόμενον, τέχνησ καλλίστησ καὶ ἐπινοίασ κακίστησ καὶ δικαίασ κολάσεωσ. ἐγὼ μὲν οὖν καὶ τὸ ἐνδοιάσαι ὑμᾶσ ὅλωσ περὶ τούτου καὶ ἡμῖν προθεῖναι τὴν διάσκεψιν, εἰ χρὴ δέχεσθαι τὸ ἀνάθημα ἢ ὀπίσω αὖθισ ἀποπέμπειν, ἀνόσιον ἤδη εἶναι νομίζω, μᾶλλον δὲ οὐδ’ ὑπερβολὴν ἀσεβείασ ἀπολελοιπέναι·

οὐδὲν γὰρ ἀλλ’ ἢ ἱεροσυλία τὸ πρᾶγμά ἐστι μακρῷ τῶν ἄλλων χαλεπωτέρα, ὅσῳ τοῦ τὰ ἤδη ἀνατεθέντα συλᾶν τὸ μηδὲ τὴν ἀρχὴν τοῖσ ἀνατιθέναι βουλομένοισ ἐπιτρέπειν ἀσεβέστερον. δέομαι δὲ ὑμῶν Δελφὸσ καὶ αὐτὸσ ὢν καὶ τὸ ἴσον μετέχων τῆσ τε δημοσίασ εὐκλείασ, εἰ φυλάττοιτο, καὶ τῆσ ἐναντίασ δόξησ, εἰ ἐκ τῶν παρόντων προσγένοιτο, μήτ’ ἀποκλείειν τὸ ἱερὸν τοῖσ εὐσεβοῦσι μήτε τὴν πόλιν πρὸσ ἅπαντασ ἀνθρώπουσ διαβάλλειν ὡσ τὰ πεμπόμενα τῷ θεῷ συκοφαντοῦσαν καὶ ψήφῳ καὶ δικαστηρίῳ δοκιμάζουσαν τοὺσ ἀνατιθέντασ·

οὐδεὶσ γὰρ ἔτι ἀναθεῖναι τολμήσειεν ἂν εἰδὼσ οὐ προσησόμενον τὸν θεὸν ὅ τι ἂν μὴ πρότερον Δελφοῖσ δοκῇ. ὁ μὲν οὖν Πύθιοσ τὴν δικαίαν ἤδη περὶ τοῦ ἀναθήματοσ ψῆφον ἤνεγκεν εἰ γοῦν ἐμίσει τὸν Φάλαριν ἢ τὸ δῶρον αὐτοῦ ἐμυσάττετο, ῥᾴδιον ἦν ἐν τῷ Ιὀνίῳ μέσῳ καταδῦσαι αὐτὸ μετὰ τῆσ ἀγούσησ ὁλκάδοσ, ὁ δὲ πολὺ τοὐναντίον ἐν εὐδίᾳ τε διαπεραιωθῆναι, ὥσ φασι, παρέσχεν αὐτοῖσ καὶ σῶσ ἐσ τὴν Κίρραν κατᾶραι.

ᾧ καὶ δῆλον ὅτι προσίεται τὴν τοῦ μονάρχου εὐσέβειαν.

χρὴ δὲ καὶ ὑμᾶσ τὰ αὐτὰ ἐκείνῳ ψηφισαμένουσ προσθεῖναι καὶ τὸν ταῦρον τουτονὶ τῷ ἄλλῳ κόσμῳ τοῦ ἱεροῦ· ἐπεὶ πάντων ἂν εἰή τοῦτο ἀτοπώτατον, πέμψαντά τινα μεγαλοπρεπὲσ οὕτω δῶρον θεῷ τὴν καταδικάζουσαν ἐκ τοῦ ἱεροῦ ψῆφον λαβεῖν καὶ μισθὸν κομίσασθαι τῆσ εὐσεβείασ τὸ κεκρίσθαι μηδὲ τοῦ ἀνατιθέναι ἄξιον Ὁ μὲν οὖν τἀναντία μοι ἐγνωκώσ, καθάπερ ἐκ τοῦ Ἀκράγαντοσ ἄρτι καταπεπλευκώσ, σφαγὰσ τινασ καὶ βίασ καὶ ἁρπαγὰσ καὶ ἀπαγωγὰσ ἐτραγῴδει τοῦ τυράννου μόνον οὐκ αὐτόπτησ γεγενῆσθαι λέγων, ὃν ἴσμεν οὐδ’ ἄχρι τοῦ πλοίου ἀποδεδημηκότα. χρὴ δὲ τὰ μὲν τοιαῦτα μηδὲ τοῖσ πεπονθέναι φάσκουσιν πάνυ πιστεύειν διηγουμένοισ ‐ ἄδηλον γὰρ εἰ ἀληθῆ λέγουσιν ‐ οὐχ ὅπωσ αὐτοὺσ ἃ μὴ ἐπιστάμεθα κατηγορεῖν.

εἰ δ’ οὖν τι καὶ πέπρακται τοιοῦτον ἐν Σικελίᾳ, τοῦτ’ οὐ Δελφοῖσ ἀναγκαῖον πολυπραγμονεῖν, εἰ μὴ ἀντὶ ἱερέων ἤδη δικασταὶ εἶναι ἀξιοῦμεν καί, δέον θύειν καὶ τἆλλα θεραπεύειν τὸν θεὸν καὶ συνανατιθέναι εἰ πέμψειέ τισ, σκοποῦντεσ καθήμεθα εἴ τινεσ τῶν ὑπὲρ τὸν Ιὄνιον δικαίωσ ἢ ἀδίκωσ τυραννοῦνται.

καὶ τὰ μὲν τῶν ἄλλων ἐχέτω ὅπῃ βούλεται·

ἡμῖν δὲ ἀναγκαῖον, οἶμαι, τὰ ἡμέτερα αὐτῶν εἰδέναι, ὅπωσ τε πάλαι διέκειτο καὶ ὅπωσ νῦν ἔχει καὶ τί ποιοῦσι λῷον ἔσται· ὅτι μὲν δὴ ἐν κρημνοῖσ τε οἰκοῦμεν αὐτοὶ καὶ πέτρασ γεωργοῦμεν, οὐχ Ὅμηρον χρὴ περιμένειν δηλώσοντα ἡμῖν, ἀλλ’ ὁρᾶν πάρεστι ταῦτα. καὶ ὅσον ἐπὶ τῇ γῇ, βαθεῖ λιμῷ ἀεὶ συνῆμεν ἄν, τὸ δ’ ἱερὸν καὶ ὁ Πύθιοσ καὶ τὸ χρηστήριον καὶ οἱ θύοντεσ καὶ οἱ εὐσεβοῦντεσ, ταῦτα Δελφῶν τὰ πεδία, ταῦτα ἡ πρόσοδοσ, ἐντεῦθεν ἡ εὐπορία, ἐντεῦθεν αἱ τροφαὶ ‐ χρὴ γὰρ τἀληθῆ πρόσ γε ἡμᾶσ αὐτοὺσ λέγειν ‐ καὶ τὸ λεγόμενον ὑπὸ τῶν ποιητῶν, ἄσπαρτα ἡμῖν καὶ ἀνήροτα φύεται τὰ πάντα ’ὑπὸ γεωργῷ τῷ θεῷ, ὃσ οὐ μόνον τὰ παρὰ τοῖσ Ἕλλησιν ἀγαθὰ γιγνόμενα παρέχει, ἀλλ’ εἴ τι ἐν Φρυξὶν ἢ Λυδοῖσ ἢ Πέρσαισ ἢ Ἀσσυρίοισ ἢ Φοίνιξιν ἢ Ἰταλιώταισ ἢ Ὑπερβορέοισ αὐτοῖσ, πάντα ἐσ Δελφοὺσ ἀφικνεῖται. καὶ τὰ δεύτερα μετὰ τὸν θεὸν ἡμεῖσ τιμώμεθα ὑφ’ ἁπάντων καὶ εὐποροῦμεν καὶ εὐδαιμονοῦμεν· ταῦτα τὸ ἀρχαῖον, ταῦτα τὸ μέχρι νῦν καὶ μὴ παυσαίμεθά γε οὕτω βιοῦντεσ. μέμνηται δὲ οὐδεὶσ πώποτε ψῆφον ὑπὲρ ἀναθήματοσ παρ’ ἡμῖν ἀναδοθεῖσαν οὐδὲ κωλυθέντα τινὰ θύειν ἢ ἀνατιθέναι.

καὶ διὰ τοῦτ’, οἶμαι, καὶ αὐτὸ εἰσ ὑπερβολὴν ηὔξηται τὸ ἱερὸν καὶ ὑπερπλουτεῖ ἐν τοῖσ ἀναθήμασιν. δεῖ τοίνυν μηδ’ ἐν τῷ παρόντι καινοτομεῖν μηδὲν μηδὲ παρὰ τὰ πάτρια νόμον καθιστάναι, φυλοκρινεῖν τὰ ἀναθήματα καὶ γενεαλογεῖν τὰ πεμπόμενα, ὅθεν καὶ ἀφ’ ὅτου καὶ ὁποῖα, δεξαμένουσ δὲ ἀπραγμόνωσ ἀνατιθέναι ὑπηρετοῦντασ ἀμφοῖν, καὶ τῷ θεῷ καὶ τοῖσ εὐσεβέσι. δοκεῖτε δέ μοι, ὦ ἄνδρεσ Δελφοί, ἄριστα βουλεύσεσθαι περὶ τῶν παρόντων, εἰ λογίσαισθε ὑπὲρ ὅσων καὶ ἡλίκων ἐστὶν ἡ σκέψισ, πρῶτον μὲν ὑπὲρ τοῦ θεοῦ καὶ τοῦ ἱεροῦ καὶ θυσιῶν καὶ ἀναθημάτων καὶ ἐθῶν ἀρχαίων καὶ θεσμῶν παλαιῶν καὶ δόξησ τοῦ μαντείου, ἔπειτα ὑπὲρ τῆσ πόλεωσ ὅλησ καὶ τῶν συμφερόντων τῷ τε κοινῷ ἡμῶν καὶ ἰδίᾳ ἑκάστῳ Δελφῶν, ἐπὶ πᾶσι δὲ τῆσ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποισ εὐκλείασ ἢ κακοδοξίασ·

τούτων γὰρ οὐκ οἶδα εἴ τι μεῖζον, εἰ σωφρονεῖτε, ἢ ἀναγκαιότερον ἡγήσαισθε ἄν. περὶ μὲν οὖν ὧν βουλευόμεθα, ταῦτά ἐστιν, οὐ Φάλαρισ τύραννοσ εἷσ οὐδ’ ὁ ταῦροσ οὗτοσ οὐδὲ χαλκὸσ μόνον, ἀλλὰ πάντεσ βασιλεῖσ καὶ πάντεσ δυνάσται, ὅσοι νῦν χρῶνται τῷ ἱερῷ, καὶ χρυσὸσ καὶ ἄργυροσ καὶ ὅσα ἄλλα τίμια, πολλάκισ ἀνατεθησόμενα τῷ θεῷ·

πρῶτον μὲν γὰρ τὸ κατὰ τὸν θεὸν ἐξετασθῆναι ἄξιον. τίνοσ οὖν ἕνεκα μὴ ὡσ ἀεὶ μηδὲ ὡσ πάλαι τὰ περὶ τῶν ἀναθημάτων ποιήσωμεν;

ἢ τί μεμφόμενοι τοῖσ παλαιοῖσ ἔθεσιν καινοτομήσωμεν; καὶ ὃ μηδὲ πώποτε, ἀφ’ οὗ τὴν πόλιν οἰκοῦμεν καὶ ὁ Πύθιοσ χρᾷ καὶ ὁ τρίπουσ φθέγγεται καὶ ἡ ἱέρεια ἐμπνεῖται, γεγένηται παρ’ ἡμῖν, νῦν καταστησώμεθα, κρίνεσθαι καὶ ἐξετάζεσθαι τοὺσ ἀνατιθέντασ; καὶ μὴν ἐξ ἐκείνου μὲν τοῦ παλαιοῦ ἔθουσ, τοῦ ἀνέδην καὶ πᾶσιν ἐξεῖναι, ὁρᾶτε ὅσων ἀγαθῶν ἐμπέπλησται τὸ ἱερόν, ἁπάντων ἀνατιθέντων καὶ ὑπὲρ τὴν ὑπάρχουσαν δύναμιν ἐνίων δωρουμένων τὸν θεόν. εἰ δ’ ὑμᾶσ αὐτοὺσ δοκιμαστὰσ καὶ ἐξεταστὰσ ἐπιστήσετε τοῖσ ἀναθήμασιν, ὀκνῶ μὴ ἀπορήσωμεν τῶν δοκιμασθησομένων ἔτι, οὐδενὸσ ὑπομένοντοσ ὑπόδικον αὑτὸν καθιστάναι, καὶ ἀναλίσκοντα καὶ καταδαπανῶντα παρ’ αὑτοῦ κρίνεσθαι καὶ ὑπὲρ τῶν ὅλων κινδυνεύειν.

ἢ τίνι βιωτόν, εἰ κριθήσεται τοῦ ἀνατιθέναι ἀνάξιοσ ;

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Phalaris, book 2

(루키아노스, Phalaris, book 2)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION