ποταμηδόν
Adverb;
Transliteration:
Principal Part:
ποταμηδόν
- πλὴν ὀλίγασ ταύτασ ἡμέρασ ἐφ̓ οἷσ εἶπον ὑπεξελέσθαι μοι ἔδοξε καὶ ἀναλαμβάνω τὴν ἀρχήν, ὡσ ὑπομνήσαιμι τοὺσ ἀνθρώπουσ οἱο͂σ ἦν ὁ ἐπ̓ ἐμοῦ βίοσ, ὁπότε ἄσπορα καὶ ἀνήροτα πάντα ἐφυετο αὐτοῖσ, οὐ στάχυεσ, ἀλλ̓ ἕτοιμοσ ἄρτοσ καὶ κρέα ἐσκευασμένα, καὶ ὁ οἶνοσ ἔρρει ποταμηδόν καὶ πηγαὶ μέλιτοσ καὶ γάλακτοσ· (Lucian, Saturnalia, 7:9)
- ἀλλὰ ἢν διψῇ, ἐντίθεται μὲν τῷ ὕδατι τῆσ προβοσκίδοσ ἄκρην τὴν Ῥῖνα· ἔπειτα ὅκωσ ἀναπνέων, ἀντὶ τοῦ ἠέροσ, τοῦ ὕδατοσ ἕλκει πολλόν· ἐπὴν δὲ πλήσῃ, ὅκωσ κώθωνα, τὴν Ῥῖνα, τῷ στόματι ποταμηδὸν ἐγχέει· εἶτα αὖθισ ἕλκει καὶ αὖθισ ἐγχέει, ἔσ τ’ ἂν πλήσῃ ὅκωσ φορτίδοσ νηὸσ τὴν γαστέρα. (Aretaeus, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., , 357)