헬라어 텍스트

헬라어 텍스트

헬라어 문장 내 검색 Language

ὦ πρὸσ μὲν τὰ μεγάλα καὶ σπουδαῖα τῶν ἔργων τῶν ἀνθρώπων ἁπάντων ἀχρηστότατε, πρὸσ δὲ τὴν ἐν τοῖσ λόγοισ τόλμαν θαυμασιώτατε, ἐπιχειρήσεισ αὐτίκα μάλα, βλέπων εἰσ τὰ τούτων πρόσωπα, λέγειν ὡσ δεῖ σε ἐπὶ ταῖσ τῆσ πόλεωσ συμφοραῖσ στεφανοῦσθαι;
(아이스키네스, 연설, κατὰ Κτησιφῶντος, section 152 1:2)
σύνθεσίσ ἐστιν ἡ μὲν συνεχὴσ ἡ διὰ πλειόνων ἑξῆσ εἰρομένη, ὡσ τὸ νόσημα γάρ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ἐμπέπτωκεν εἰσ τὴν Ἑλλάδα χαλεπόν, ἡ δὲ λελυμένη, τότε μὲν κεχυμένη, ὥσπερ τὸ ἔστω, γινέσθω ταῦτα, οὐδὲν ἀντιλέγω, ἡ δὲ κατὰ περίοδον, ἥτισ ἐστὶν σύνταξισ κώλων καὶ κομμάτων εἰσ διάνοιαν ἀπηρτισμένη φράσισ, ὥσπερ τὸ καὶ σπουδαῖα νομίζων, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ ἀναγκαῖα τῇ πόλει πειράσομαι περὶ αὐτῶν εἰπεῖν ἃ νομίζω συμφέρειν.
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ πολιτικοῦ λόγου, περὶ συνθέσεωσ καὶ φρασέωσ. 2:1)
ἐπεὶ δὲ καὶ ἐπὶ Μιλτιάδην καὶ Θεμιστοκλέα καὶ τοὺσ περὶ τούτουσ ἀφίκετο καὶ τὸ χαίρειν ἀφεὶσ τούτουσ ἔκρουε τὴν αὐτὴν ἁρμονίαν, καὶ τὸν Θεαρίωνα προσῆπτε, καὶ πάντα ἐμίγνυ καὶ γελοῖα καὶ σπουδαῖα ὑπὲρ τοῦ τοὺσ ἄνδρασ ἐλέγχειν, καὶ οὐδ’ ὁτιοῦν ὑπεστέλλετο, ἀλλ’ ἀνέδην ἔλεγε κακῶσ, ἐνταῦθ’ ἤδη τι προσίστατό μοι καὶ ὡσπερεὶ προδοσία τισ ἐφαίνετο τοὺσ ἄνδρασ προλιπεῖν.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 183:3)
ὥστ’ ἐπεὶ τὸ ἔργον ἀνάγκη ἓν καὶ ταὐτὸ εἶναι τῆσ ψυχῆσ καὶ τῆσ ἀρετῆσ, ἔργον ἂν εἰή τῆσ ἀρετῆσ ζωὴ σπουδαία.
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 2 14:2)
ἀλλ’ ἣ μὲν πρώτη καὶ φύσει σπουδαία, διὸ οὐκ ἔστι τοὺσ φαύλουσ ὁμονοεῖν, ἑτέρα δὲ καθ’ ἣν καὶ οἱ φαῦλοι ὁμονοοῦσιν, ὅταν τῶν αὐτῶν τὴν προαίρεσιν καὶ τὴν ἐπιθυμίαν ἔχωσιν.
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 7 149:4)
πολλῶν δὲ γινομένων κατὰ τύχην καὶ διαφερόντων μεγέθει καὶ μικρότητι, τὰ μὲν μικρὰ τῶν εὐτυχημάτων, ὁμοίωσ δὲ καὶ τῶν ἀντικειμένων, δῆλον ὡσ οὐ ποιεῖ ῥοπὴν τῆσ ζωῆσ, τὰ δὲ μεγάλα καὶ πολλὰ γινόμενα μὲν εὖ μακαριώτερον τὸν βίον ποιήσει καὶ γὰρ αὐτὰ συνεπικοσμεῖν πέφυκεν, καὶ ἡ χρῆσισ αὐτῶν καλὴ καὶ σπουδαία γίνεται, ἀνάπαλιν δὲ συμβαίνοντα θλίβει καὶ λυμαίνεται τὸ μακάριον·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 1 111:1)
ἀργία γάρ ἐστιν ὁ ὕπνοσ τῆσ ψυχῆσ ᾗ λέγεται σπουδαία καὶ φαύλη, πλὴν εἰ μὴ κατὰ μικρὸν καὶ διικνοῦνταί τινεσ τῶν κινήσεων, καὶ ταύτῃ βελτίω γίνεται τὰ φαντάσματα τῶν ἐπιεικῶν ἢ τῶν τυχόντων.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 1 143:2)
οὐ τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον ἥ τε ἡδονὴ τελειοῖ καὶ τὸ αἰσθητόν τε καὶ ἡ αἴσθησισ, σπουδαῖα ὄντα, ὥσπερ οὐδ’ ἡ ὑγίεια καὶ ὁ ἰατρὸσ ὁμοίωσ αἰτία ἐστὶ τοῦ ὑγιαίνειν.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 10 45:3)
ἡ μὲν οὖν τῇ σπουδαίᾳ οἰκεία ἐπιεικήσ, ἡ δὲ τῇ φαύλῃ μοχθηρά·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 10 63:2)
τὰ γὰρ καλὰ καὶ σπουδαῖα πράττειν τῶν δι’ αὑτὰ αἱρετῶν.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 10 77:4)
βελτίω τε λέγομεν τὰ σπουδαῖα τῶν γελοίων καὶ μετὰ παιδιᾶσ, καὶ τοῦ βελτίονοσ ἀεὶ καὶ μορίου καὶ ἀνθρώπου σπουδαιοτέραν τὴν ἐνέργειαν·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 10 85:4)
ἢ εἰ ἄμφω σπουδαῖα, ταὐτόν ἐστιν.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 5 142:1)
ὥστ’ ἐπειδὴ ἡ ἠθικὴ ἀρετὴ ἕξισ προαιρετική, ἡ δὲ προαίρεσισ ὄρεξισ βουλευτική, δεῖ διὰ ταῦτα μὲν τόν τε λόγον ἀληθῆ εἶναι καὶ τὴν ὄρεξιν ὀρθήν, εἴπερ ἡ προαίρεσισ σπουδαία, καὶ τὰ αὐτὰ τὸν μὲν φάναι τὴν δὲ διώκειν.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 6 12:1)
εἰ μὲν γὰρ χρησταὶ αἱ ἐπιθυμίαι, φαύλη ἡ κωλύουσα ἕξισ μὴ ἀκολουθεῖν, ὥσθ’ ἡ ἐγκράτεια οὐ πᾶσα σπουδαία·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 7 18:3)
καὶ εἰ πάσησ δόξησ ἡ ἀκρασία ἐκστατικόν, ἔσται τισ σπουδαία ἀκρασία, οἱο͂ν ὁ Σοφοκλέουσ Νεοπτόλεμοσ ἐν τῷ Φιλοκτήτῃ·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 7 19:3)

SEARCH

MENU NAVIGATION