헬라어 문장 검색 - Τηεοξρ́Ιδψλλσ́56́0́0́

(테오크리토스, Idylls, Μεγάρα)

"Μῆτερ ἐμή, τίφθ’ ὧδε φίλον κατὰ θυμὸν ἰάπτεισ ἐκπάγλωσ ἀχέουσα, τὸ πρὶν δέ τοι οὐκέτ’ ἔρευθοσ σώζετ’ ἐπὶ ῥεθέεσσι; τί μοι τόσον ἠνίησαι; ἦ ῥ’ ὅτι ἄλγεα πάσχει ἀπείριτα φαίδιμοσ υἱὸσ ἀνδρὸσ ὑπ’ οὐτιδανοῖο, λέων ὡσείθ’ ὑπὸ νεβροῦ; ὤμοι ἐγώ, τί νυ δή με θεοὶ τόσον ἠτίμησαν ἀθάνατοι; τί νύ μ’ ὧδε κακῇ γονέεσ τέκον αἴσῃ; δύσμοροσ, ἥτ’ ἐπεὶ ἀνδρὸσ ἀμύμονοσ ἐσ λέχοσ ἦλθον, τὸν μὲν ἐγὼ τίεσκον ἴσον φαέεσσιν ἐμοῖσιν ἠδ’ ἔτι νῦν σέβομαί τε καὶ αἰδέομαι κατὰ θυμόν· τοῦ δ’ οὔτισ γένετ’ ἄλλοσ ἀποτμότεροσ ζωόντων, οὐδὲ τόσων σφετέρῃσιν ἐγεύσατο φροντίσι κηδέων. σχέτλιοσ, ὃσ τόξοισιν, ἅ οἱ πόρεν αὐτὸσ Ἀπόλλων ἠέ τινοσ Κηρῶν ἢ Ἐριννύοσ αἰνὰ βέλεμνα, παῖδασ ἑοὺσ κατέπεφνε καὶ ἐκ φίλον εἵλετο θυμὸν μαινόμενοσ κατὰ οἶκον, ὁ δ’ ἔμπλεοσ ἔσκε φόνοιο. τοὺσ μὲν ἐγὼ δύστηνοσ ἐμοῖσ ἴδον ὀφθαλμοῖσι βαλλομένουσ ὑπὸ πατρί· τὸ δ’ οὐδ’ ὄναρ ἤλυθεν ἄλλῳ· οὐδέ σφιν δυνάμην ἀδινὸν καλέουσιν ἀρῆξαι μητέρ’ ἑήν, ἐπεὶ ἐγγὺσ ἀνίκητον κακὸν ἠε͂ν. ὡσ δ’ ὄρνισ ὀδύρηται ἐπὶ σφετέροισι νεοσσοῖσ ὀλλυμένοισ, οὕστ’ αἰνὸσ ὄφισ ἔτι νηπιάχοντασ θάμνοισ ἐν πυκινοῖσι κατεσθίει· ἡ δὲ κατ’ αὐτοὺσ πωτᾶται κλάζουσα μάλα λιγὺ πότνια μήτηρ, οὐδ’ ἄρ’ ἔχει τέκνοισιν ἐπαρκέσαι· ἦ ῥά οἱ αὐτῇ ἆσσον ἴμεν μέγα τάρβοσ ἀμειλίκτοιο πελώρου· ὣσ ἐγὼ αἰνοτόκεια φίλον γόνον αἰάζουσα μαινομένοισι πόδεσσι δόμον κάτα πολλὸν ἐφοίτων. ὥσ γ’ ὄφελον μετὰ παισὶν ἅμα θνήσκουσα καὶ αὐτὴ κεῖσθαι φαρμακόεντα δι’ ἥπατοσ ἰὸν ἔχουσα, <ἢ καὶ σοῖσ ἀγανοῖσιν ὑπαὶ βελέεσσι δαμῆναι> Ἄρτεμι θηλυτέρῃσι μέγα κρείουσα γυναιξί. τῷ χ’ ἡμᾶσ κλαύσαντε φίλῃσ ἐπὶ χερσὶ τοκῆεσ πολλοῖσ σὺν κτερέεσσι πυρῆσ ἐπέβησαν ὁμοίησ, καί κεν ἕνα χρύσειον ἐσ ὀστέα κρωσσὸν ἁπάντων λέξαντεσ κατέθαψαν, ὅθι πρῶτον γενόμεσθα. νῦν δ’ οἱ μὲν Θήβην ἱπποτρόφον ἐνναίουσιν Ἀονίου πεδίοιο βαθεῖαν βῶλον ἀροῦντεσ· αὐτὰρ ἐγὼ Τίρυνθα κατὰ κραναὴν πόλιν Ἥρησ πολλοῖσιν δύστηνοσ ἰάπτομαι ἄλγεσιν ἦτορ αἰεὶ ὁμῶσ· δακρύων δὲ πάρεστί μοι οὐδ’ ἴ’ ἐρωή. ἀλλὰ πόσιν μὲν ὁρῶ παῦρον χρόνον ὀφθαλμοῖσιν οἴκῳ ἐν ἡμετέρῳ· πολέων δὲ οἱ ἔργον ἑτοῖμον μόχθων, τοὺσ ἐπὶ γαῖαν ἀλώμενοσ ἠδὲ θάλασσαν μοχθίζει πέτρησ ὅγ’ ἔχων νόον ἠὲ σιδήρου καρτερὸν ἐν στήθεσσι· σὺ δ’ ἠύτε λείβεται ὕδωρ, νύκτασ τε κλαίουσα καὶ ἐκ Διὸσ ἤμαθ’ ὁπόσσα. ἄλλοσ μὰν οὐκ ἄν τισ ἐυφρήναι με παραστὰσ κηδεμόνων· οὐ γάρ σφε δόμων κατὰ τεῖχοσ ἐέργει. καὶ λίην πάντεσ γε πέρην πιτυώδεοσ Ἰσθμοῦ ναίουσ’, οὐδέ μοί ἐστι πρὸσ ὅντινά κε βλέψασα ο̣ ̣ α γυνὴ πανάποτμοσ ἀναψύξαιμι φίλον κῆρ, νόσφι γε δὴ Πύρρησ συνομαίμονοσ· ἡ δὲ καὶ αὐτὴ ἀμφὶ πόσει σφετέρῳ πλέον ἄχνυται Ἰφικλῆι, σῷ υἱεῖ· πάντων γὰρ ὀϊζυρώτατα τέκνα γείνασθαί σε θεῷ τε καὶ ἀνέρι θνητῷ ἐόλπα. " ὣσ ἄρ’ ἔφη· τὰ δέ οἱ θαλερώτερα δάκρυα μήλων κόλπον ἐσ ἱμερόεντα κατὰ βλεφάρων ἐχέοντο, μνησαμένῃ τέκνων τε καὶ ὧν μετέπειτα τοκήων. ὡσ δ’ αὔτωσ δακρύοισι παρήια λεύκ’ ἐδίαινεν Ἀλκμήνη· βαρὺ δ’ ἥγε καὶ ἐκ θυμοῦ στενάχουσα μύθοισιν πυκινοῖσι φίλην νυὸν ὧδε μετηύδα· "δαιμονίη παίδων, τί νύ τοι φρεσὶν ἔμπεσε τοῦτο πευκαλίμῃσ; πῶσ ἄμμ’ ἐθέλεισ ὀροθυνέμεν ἄμφω κήδε’ ἄλαστα λέγουσα; τὰ δ’ οὐ νῦν πρῶτα κέκλαυται. ἢ οὐχ ἅλισ, οἷσ ἐχόμεσθα τὸ δεύτατον αἰεὶ ἐπ’ ἦμαρ γινομένοισ; μάλα μέν γε φιλοθρηνήσ κέ τισ εἰή, ὅστισ ἀριθμήσειεν ἐφ’ ἡμετέροισ ἀχέεσσι θάρσει. οὐ τοιῆσδ’ ἐκυρήσαμεν ἐκ θεοῦ αἴσησ. καὶ δ’ αὐτὴν ὁρόω δε, φίλον τέκοσ, ἀτρύτοισιν ἄλγεσι μοχθίζουσαν. ἐπιγνώμων δέ τοί εἰμι ἀσχαλάαν, ὅτε δή γε καὶ εὐφροσύνησ κόροσ ἐστί. καί σε μάλ’ ἐκπάγλωσ ὀλοφύρομαι ἠδ’ ἐλεαίρω, οὕνεκεν ἡμετέροιο λυγροῦ μετὰ δαίμονοσ ἔσχεσ, ὅσθ’ ἡμῖν ἐφύπερθε κάρησ βαρὺσ αἰωρεῖται. ἴστω γὰρ Κούρη τε καὶ εὐέανοσ Δημήτηρ, ἅσ κε μέγα βλαφθείσ τισ ἑκὼν ἐπίορκον ὀμόσσῃ δυσμενέων, μηδέν δε χερειότερον φρεσὶν ᾗσι στέργειν ἢ εἴ πέρ μοι ὑπὲκ νηδυίοφιν ἦλθεσ καί μοι τηλυγέτη ἐνὶ δώμασι παρθένοσ ἦσθα. οὐδ’ αὐτήν γέ νυ πάμπαν ἐόλπά δε τοῦτό γε λήθειν. τῷ μηδ’ ἐξείπῃσ πότ’, ἐμὸν θάλοσ, ὥσ σευ ἀκηδέω, μηδ’ εἴ κ’ ἠυκόμου Νιόβησ πυκινώτερα κλαίω. οὐδὲν γὰρ νεμεσητὸν ὑπὲρ τέκνου γοάασθαι μητέρι δυσπαθέοντοσ· ἐπεὶ δέκα μῆνασ ἔκαμνον πρὶν ἤπερ τ’ ἰδέειν μιν, ἐμῷ ὑπὸ ἥπατ’ ἔχουσα, καί με πυλάρταο σχεδὸν ἤγαγεν Αἰδωνῆοσ· ὧδέ ἑ δυστοκέουσα κακὰσ ὠδῖνασ ἀνέτλην. νῦν δέ μοι οἴχεται υἱὸσ ἐπ’ ἀλλοτρίησ νέον ἆθλον ἐκτελέων· οὐδ’ οἶδα δυσάμμοροσ, εἴτε μιν αὐτὸν ἐνθάδε νοστήσανθ’ ὑποδέξομαι, εἴτε καὶ οὐκί. πρὸσ δ’ ἔτι μ’ ἐπτοίησε διὰ γλυκὺν αἰνὸσ ὄνειροσ ὕπνον· δειμαίνω δὲ παλίγκοτον ὄψιν ἰδοῦσα ἐκπάγλωσ, μή μοί τι τέκνοισ ἀποθύμιον ἔρδοι. εἴσατο γάρ μοι ἔχων μακέλην εὐεργέα χερσὶ παῖσ ἐμὸσ ἀμφοτέρῃσι, βίη Ἡρακληείη· τῇ μεγάλην ἐλάχαινε δεδεγμένοσ ὡσ ἐπὶ μισθῷ τάφρον τηλεθάοντοσ ἐπ’ ἐσχατιῇ τινοσ ἀγροῦ, γυμνὸσ ἄτερ χλαίνησ τε καὶ εὐμίτροιο χιτῶνοσ. αὐτὰρ ἐπειδὴ παντὸσ ἀφίκετο πρὸσ τέλοσ ἔργου καρτερὸν οἰνοφόροιο πονεύμενοσ ἑρ́κοσ ἀλωῆσ, ἤτοι ὁ λίστρον ἔμελλεν ἐπὶ προύχοντοσ ἐρείσασ ἀνδήρου καταδῦναι ἃ καὶ πάροσ εἵματα ἕστο· ἐξαπίνησ δ’ ἀνέλαμψεν ὑπὲρ καπέτοιο βαθείησ πῦρ ἄμοτον, περὶ δ’ αὐτὸν ἀθέσφατοσ εἱλεῖτο φλόξ. αὐτὰρ ὅγ’ αἰὲν ὄπισθε θοοῖσ ἀνεχάζετο ποσσίν, ἐκφυγέειν μεμαὼσ ὀλοὸν μένοσ Ἡφαίστοιο· αἰεὶ δὲ προπάροιθεν ἑοῦ χροὸσ ἠύτε γέρρον νώμασκεν μακέλην· περὶ δ’ ὄμμασιν ἔνθα καὶ ἔνθα πάπταινεν, μὴ δή μιν ἐπιφλέξῃ δήιον πῦρ. τῷ μὲν ἀοσσῆσαι λελιημένοσ, ὥσ μοι ἐίκτο, Ἰφικλέησ μεγάθυμοσ ἐπ’ οὔδεϊ κάππεσ’ ὀλισθὼν πρὶν ἐλθεῖν, οὐδ’ ὀρθὸσ ἀναστῆναι δύνατ’ αὖτισ, ἀλλ’ ἀστεμφὲσ ἔκειτο, γέρων ὡσείτ’ ἀμενηνόσ, ὅντε καὶ οὐκ ἐθέλοντα βιήσατο γῆρασ ἀτερπὲσ καππεσέειν, κεῖται δ’ ὅγ’ ἐπὶ χθονὸσ ἔμπεδον αὐτοῦ εἰσ ὅ κε τισ χειρόσ μιν ἀνειρύσσῃ παριόντων αἰδεσθεὶσ ὄπιδα τρομερὴν πολιοῖο γενείου. ὣσ ἐν γῇ λελίαστο σακεσπάλοσ Ἰφικλείησ. αὐτὰρ ἐγὼ κλαίεσκον ἀμηχανέοντασ ὁρῶσα παῖδασ ἐμούσ, μέχρι δή μοι ἀπέσσυτο νήδυμοσ ὕπνοσ ὀφθαλμῶν, ἠὼσ δὲ παραυτίκα φαινόλισ ἦλθε. τοῖα, φίλη, μοι ὄνειρα διὰ φρένασ ἐπτοίησαν παννυχίῃ· τὰ δὲ πάντα πρὸσ Εὐρυσθῆα τρέποιτο οἴκου ἀφ’ ἡμετέροιο, γένοιτο δὲ μάντισ ἐκείνῳ θυμὸσ ἐμόσ, μηδ’ ἄλλο παρὲκ τελέσειέ τι δαίμων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Theocritus, Idylls, Μεγάρα

(테오크리토스, Idylls, Μεγάρα)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION