Theocritus, Idylls, Παιδικά

Ωἴαι τῶ χαλεπῶ καἰνομόρω τῶδε νοσήματοσ· τετορταῖοσ ἔχει, παιδὸσ ἔρωσ, μῆνά με δεύτερον, μᾶκοσ μὲν μετρίω γ’, ἀλλ’ ὁπόσον τῶ πέδα περρέχε τᾶσ γᾶσ τοῦτο χάρισ· ταῖσ δὲ παραύαισ γλυκὺ μειδίαι. καὶ νῦν μὲν τὸ κακὸν ταῖσ μὲν ἔχει, ταῖσι δέ μ’ οὐκέτι, τάχα δ’ οὐδ’ ὅσον ὕπνω ̓πιτύχην ἔσσετ’ ἐρωία· ἐχθὲσ γὰρ παριὼν ἔδρακε λέπτ’ ἄμμε δι’ ὀφρύγων αἰδεσθεὶσ ποτίδην ἀντίοσ, ἠρεύθετο δὲ χρόα. ἔμεθεν δὲ πλέον τᾶσ κραδίασ ὥ’ ροσ ἐδράξατο, εἰσ οἶκον δ’ ἀπέβαν ἕλκοσ ἔχων καὶ τὸ <κέαρ δακών>. Πολλὰ δ’ εἰσκαλέσασ θυμὸν ἐμαυτοῦ διελεξάμαν· τί δὴ ταῦτα ποίησ; ἀλοσύνασ τί ἔσχατον ἔσσεται; λεύκασ οὐκετ’ ἴσησθ’ ὅττι φορῇσ ἐν κροτάφοισ τρίχασ; ὡρ͂ά τοι φρονέειν μὴ οὔτι νέοσ τὰν ἰδέαν πέλῃ. πάντ’ ἔρδησ ἅπερ οἱ τῶν ἐτέων ἄρτι γεγευμένοι. καὶ μὰν ἄλλο δε λάθει· τόδ’ ἄρ’ ἦσ λώιον, ἔμμεναι ξέννον τῶν χαλεπῶν παιδὸσ ἐράν<νω παράπαν πόθων> τῷ μὲν γὰρ βίοσ ἑρ́πει προγόνοισ ἶσ’ ἐλάφω θοᾶσ, χαλάσει δ’ ἑτέρᾳ ποντοπόρην αὔριον ἄρμενα. οὐδ’ αὐτῷ γλυκερᾶσ ἄνθεμον ἅβασ πεδ’ ὐμαλίκων μένει· τῷ δ’ ὁ πόθοσ καὶ τὸν ἔσω μυελὸν ἐσθίει ὀμμιμνασκομένῳ· πολλὰ δ’ ὄρη νυκτὸσ ἐνύπνια, παύσασθαι δ’ ἐνιαυτὸσ χαλεπᾶσ οὐκ ἰκανὸσ νόσω. Ταῦτα χἅτερα πολλὰ προτ’ ἐμὸν θυμὸν ἐμεμψάμαν. ὁ δὲ τοῦτ’ ἔφατ’· ὄττισ δοκίμοι τὸν δολομάχανον νικάσειν Ἔρον, οὗτοσ δοκίμοι τοὶσ ὑπὲρ ἄμμεων εὑρεῖν βραϊδίωσ ἀστέρασ ὁπποσσάκιν ἐννέα. καὶ νῦν, εἴτ’ ἐθέλω, χρή με μακρὸν σχόντα τὸν ἄμφενα ἕλκειν τὸν ζυγόν, εἴτ’ οὐκ ἐθέλω· ταῦτα γὰρ ὦγαθὲ βούλεται θέοσ, ὃσ καὶ Διὸσ ἔσφαλε μέγαν νόον καὔτασ Κυπρογενήασ· ἔμε μάν, φύλλον ἐπάμερον, σμίκρασ δεύμενον αὔρασ ὀνέμων ᾇ κε θέλῃ φόρη.