Theocritus, Idylls, Εἰδύλλιον Ἐρῶντος

Οἶνοσ ὦ φίλε παῖ λέγεται καὶ ἀλάθεα· κἄμμε χρὴ μεθύοντασ ἀλαθέασ ἔμμεναι. κἤγω μὲν τὰ φρενῶν ἐρέω κέατ’ ἐν μυχῷ. οὐκ ὄλασ φιλέειν μ’ ἐθέλησθ’ ἀπὸ καρδίασ. γινώσκω· τὸ γὰρ ἅμισυ τᾶσ ζοϊάσ ἔχω ζὰ τὰν σὰν ἰδέαν, τὸ δὲ λοιπὸν ἀπώλετο. χὥτα μὲν σὺ θέλῃσ, μακάρεσσιν ἴσαν ἄγω ἁμέραν· ὅτα δ’ οὐκ ἐθέλῃσ τύ, μάλ’ ἐν σκότῳ. πῶσ ταῦτ’ ἄρμενα, τὸν φιλέοντ’ ἀνίαισ δίδων; ἀλλ’ εἴ μοί τι πίθοιο νέοσ προγενεστέρῳ, τῷ κε λώιον αὔτοσ ἔχων ἔμ’ ἐπαινέσαισ, ποίησαι καλίαν μίαν εἰν ἑνὶ δενδρίῳ, ὅππῃ μηδὲν ἀπίξεται ἄγριον ὄρπετον. νῦν δὲ τῶδε μὲν ἄματοσ ἄλλον ἔχησ κλάδον, ἄλλον δ’ αὔριον, ἐξ ἑτέρω δ’ ἕτερον μάτησ· καἰ μέν σευ τὸ κάλον τισ ἴδων ῥέθοσ αἰνέσαι, τῷ δ’ εὔθυσ πλέον ἢ τριέτησ ἐγένευ φίλοσ, τὸν πρῶτον δὲ φιλεῦντα τρίταιον ἐθήκαο. ἄνδρων τῶν ὑπερανορέων δοκίμοισ πνέειν. φίλη δ’, ἇσ κ’ ἔτ’ ἐῄσ, τὸν ὕμοιον ἔχην ἀεί. αἰ γὰρ ὧδε πόῃσ, ἄγαθοσ μὲν ἀκούσεαι ἐξ ἄστων· ὁ δέ τοί κ’ Ἔροσ οὐ χαλέπωσ ἔχοι, ὃσ ἄνδρων φρένασ εὐμαρέωσ ὑποδάμναται, κἤμε μάλθακον ἐξ ἐπόησε σιδαρίω. ἀλλὰ πὲρ ἀπάλω στύματόσ σε πεδέρχομαι ὀμνάσθην, ὅτι πέρυσιν ἦσθα νεώτεροσ, χὥτι γηραλέοι πέλομεσ πρὶν ἀποπτύσαι καὶ ῥύσοι, νεότατα δ’ ἔχην παλινάγρετον οὐκ ἔστι· πτέρυγασ γὰρ ἐπομμαδίαισ φόρη, κἄμμεσ βαρδύτεροι τὰ ποτήμενα συλλάβην. ταῦτα χρὴ νοέοντα πέλην ποτιμώτερον, καί μοι τὠραμένῳ συνέραν ἀδόλωσ σέθεν, ὅπωσ, ἁνίκα τὰν γένυν ἀνδρεϊάν ἔχῃσ, ἀλλάλοισι πελώμεθ’ Ἀχιλλέϊοι φίλοι. αἰ δὲ ταῦτα φέρην ἀνέμοισιν ἐπιτρόπῃσ, ἐν θύμῳ δὲ λέγῃσ "τί με δαιμόνι’ ἐνόχλησ; νῦν μὲν κἠπὶ τὰ χρύσεα μᾶλ’ ἔνεκεν σέθεν βαίην καὶ φύλακον νεκύων πεδὰ Κέρβερον, τότα δ’ οὐδὲ καλεῦντοσ ἐπ’ αὐλεϊαίσ θύραισ προμόλοιμί κε παυσάμενοσ χαλέπω πόθω.