헬라어 문장 검색 - Τηεοξρ́Ιδψλλσ́26́0́0́

(테오크리토스, Idylls, Ἡρακλῆσ Λεοντοφόνος)

Τὸν δ’ ὁ γέρων προσέειπε φυτῶν ἐπίουροσ ἀροτρεὺσ παυσάμενοσ ἔργοιο, τό οἱ μετὰ χερσὶν ἔκειτο· "̓́Εκ τοι ξεῖνε πρόφρων μυθήσομαι ὅσσ’ ἐρεείνεισ, Ἑρμέω ἁζόμενοσ δεινὴν ὄπιν εἰνοδίοιο· τὸν γάρ φασι μέγιστον ἐπουρανίων κεχολῶσθαι, εἴ κεν ὁδοῦ ζαχρεῖον ἀνήνηταί τισ ὁδίτην. ποῖμναι μὲν βασιλῆοσ εὔτριχεσ Αὐγείαο οὐ πᾶσαι βόσκονται ἰάν βόσιν οὐδ’ ἕνα χῶρον· ἀλλ’ αἱ μέν ῥα νάοντοσ ἐπ’ ὄχθαισ ἀμφ’ Ἐλισοῦντοσ, αἱ δ’ ἱερὸν θείοιο παρὰ ῥόον Ἀλφειοῖο, αἱ δ’ ἐπὶ Βουπρασίου πολυβότρυοσ, αἱ δὲ καὶ ὧδε. χωρὶσ δὴ σηκοί σφι τετυγμένοι εἰσὶν ἑκάσταισ. αὐτὰρ βουκολίοισι περιπλήθουσί περ ἔμπησ πάντεσσιν νομοὶ ὧδε τεθηλότεσ αἰὲν ἐάσι, Μηνίου ἀμμέγα τῖφοσ, ἐπεὶ πολυειδέα ποίην λειμῶνεσ θαλέθουσιν ὑπόδροσοι εἰαμεναί τε εἰσ ἅλισ, ἥ ῥα βόεσσι μένοσ κεραῇσιν ἀέξει. αὖλισ δέ σφισιν ἥδε τεῆσ ἐπὶ δεξιὰ χειρὸσ φαίνεται εὖ μάλα πᾶσα πέρην ποταμοῖο ῥέοντοσ, κείνῃ, ὅθι πλατάνιστοι ἐπηεταναὶ πεφύασι χλωρή τ’ ἀγριέλαιοσ, Ἀπόλλωνοσ νομίοιο ἱερὸν ἁγνόν, ξεῖνε, τελειοτάτοιο θεοῖο. εὐθὺσ δὲ σταθμοὶ περιμήκεεσ ἀγροιώταισ δέδμηνθ’, οἳ βασιλῆι πολὺν καὶ ἀθέσφατον ὄλβον ῥυόμεθ’ ἐνδυκέωσ, τριπόλοισ σπόρον ἐν νειοῖσιν ἔσθ’ ὅτε βάλλοντεσ καὶ τετραπόλοισιν ὁμοίωσ. οὔρουσ μὴν ἴσασι φυτοσκάφοι οἱ πολύεργοι, ἐσ ληνοὺσ δ’ ἱκνεῦνται, ἐπὴν θέροσ ὡρ́ιον ἔλθῃ. πᾶν γὰρ δὴ πεδίον τόδ’ ἐπίφρονοσ Αὐγείαο, πυροφόροι τε γύαι καὶ ἀλωαὶ δενδρήεσσαι, μέχρισ ἐπ’ ἐσχατιὰσ πολυπίδακοσ ἀκρωρείησ, ἃσ ἡμεῖσ ἔργοισιν ἐποιχόμεθα πρόπαν ἦμαρ, ἣ δίκη οἰκήων, οἷσιν βίοσ ἔπλετ’ ἐπ’ ἀγροῦ. ἀλλὰ σύ πέρ μοι ἔνισπε, τό τοι καὶ κέρδιον αὐτῷ ἔσσεται, οὗτινοσ ὧδε κεχρημένοσ εἰλήλουθασ, ἠὲ σύγ’ Αὐγείην ἢ καὶ δμώων τινὰ κείνου δίζεαι, οἵ οἱ ἐάσιν. ἐγὼ δέ κέ τοι σάφα εἰδὼσ ἀτρεκέωσ εἴποιμ’, ἐπεὶ οὐ σέγε φημὶ κακῶν ἒξ ἔμμεναι οὐδὲ κακοῖσιν ἐοικότα φύμεναι αὐτόν, οἱο͂́ν τοι μέγα εἶδοσ ἐπιπρέπει. ἦ ῥά νυ παῖδεσ ἀθανάτων τοιοίδε μετὰ θνητοῖσιν ἐάσι. " Τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη Διὸσ ἄλκιμοσ υἱόσ. "Ναὶ γέρον Αὐγείην ἐθέλοιμί κεν ἀρχὸν Ἐπειῶν εἰσιδέειν· τοῦ γάρ με καὶ ἤγαγεν ἐνθάδε χρειώ. εἰ δ’ ὁ μὲν ἂρ κατὰ ἄστυ μένει παρὰ οἷσι πολίταισ δήμου κηδόμενοσ, διὰ δὲ κρίνουσι θέμιστασ, δμώων δή τινα πρέσβυ σύ μοι φράσον ἡγεμονεύσασ, ὅστισ ἐπ’ ἀγρῶν τῶνδε γεραίτεροσ αἰσυμνήτησ, ᾧ κε τὸ μὲν εἴποιμι, τὸ δ’ ἐκ φαμένοιο πυθοίμην. ἄλλου δ’ ἄλλον ἔθηκε θεὸσ ἐπιδευέα φωτῶν. " Τὸν δ’ ὁ γέρων ἐξαῦτισ ἀμείβετο δῖοσ ἀροτρεύσ· "̓Αθανάτων ὦ ξεῖνε φραδῇ τινοσ ἐνθάδ’ ἱκάνεισ, ὥσ τοι πᾶν ὃ θέλεισ αἶψα χρέοσ ἐκτετέλεσται. ὧδε γὰρ Αὐγείησ, υἱὸσ φίλοσ Ἠελίοιο, σφωιτέρῳ σὺν παιδί, βίῃ Φυλῆοσ ἀγαυοῦ, χθιζόσ γ’ εἰλήλουθεν ἀπ’ ἄστεοσ, ἤμασι πολλοῖσ κτῆσιν ἐποψόμενοσ, ἥ οἱ νήριθμοσ ἐπ’ ἀγρῶν· ὥσ που καὶ βασιλεῦσιν ἐείδεται ἐν φρεσὶν ᾗσιν αὐτοῖσ κηδομένοισι σαώτεροσ ἔμμεναι οἶκοσ. ἀλλ’ ἰόμεν μάλα πρόσ μιν· ἐγὼ δέ τοι ἡγεμονεύσω αὖλιν ἐφ’ ἡμετέρην, ἵνα κεν τέτμοιμεν ἄνακτα. " ̔̀Ωσ εἰπὼν ἡγεῖτο, νόῳ δ’ ἔτι πόλλ’ ἐμενοίνα, δέρμά τε θηρὸσ ὁρῶν χειροπληθῆ τε κορύνην, ὁππόθεν ὁ ξεῖνοσ· μέμονεν δέ μιν αἰὲν ἔρεσθαι· ἂψ δ’ ὄκνῳ ποτὶ χεῖλοσ ἐλάμβανε μῦθον ἰόντα, μή τί οἱ οὐ κατὰ καιρὸν ἔποσ προτιμυθήσαιτο, σπερχομένου· χαλεπὸν δ’ ἑτέρου νόον ἴδμεναι ἀνδρόσ. τοὺσ δὲ κύνεσ προσιόντασ ἀπόπροθεν αἶψ’ ἐνόησαν, ἀμφότερον ὀσμῇ τε χροὸσ δούπῳ τε ποδοῖιν. θεσπέσιον δ’ ὑλάοντεσ ἐπέδραμον ἄλλοθεν ἄλλοσ Ἀμφιτρυωνιάδῃ Ἡρακλέι· τὸν δὲ γέροντα ἀχρεῖον κλάζοντε περίσσαινον ἑτέρωθεν. τοὺσ μὲν ὅγε λάεσσιν ἀπὸ χθόνοσ ὅσσον ἀείρων φευγέμεν ἂψ ὀπίσω δειδίσσετο, τρηχὺ δὲ φωνῇ ἠπείλει μάλα πᾶσιν, ἐρητύσασκε δ’ ὑλαγμοῦ, χαίρων ἐν φρεσὶν ᾗσιν, ὁθούνεκεν αὖλιν ἔρυντο αὐτοῦ γ’ οὐ παρεόντοσ· ἔποσ δ’ ὅγε τοῖον ἐείπεν· "̓̀Ω πόποι, οἱο͂ν τοῦτο θεοὶ ποίησαν ἄνακτεσ θηρίον ἀνθρώποισι μετέμμεναι, ὡσ ἐπιμηθέσ. εἴ οἱ καὶ φρένεσ ὧδε νοήμονεσ ἔνδοθεν ἦσαν, ᾔδει δ’, ᾧ τε χρὴ χαλεπαινέμεν ᾧ τε καὶ οὐκί, οὐκ ἄν οἱ θηρῶν τισ ἐδήρισεν περὶ τιμῆσ· νῦν δὲ λίην ζάκοτόν τε καὶ ἀρρηνὲσ γένετ’ αὔτωσ. ͂̓Η ῥα, καὶ ἐσσυμένωσ ποτὶ ταὐλίον ἷξον ἰόντεσ. Ἠέλιοσ μὲν ἔπειτα ποτὶ ζόφον ἔτραπεν ἵππουσ δείελον ἦμαρ ἄγων· τὰ δ’ ἐπήλυθε πίονα μῆλα ἐκ βοτάνησ ἀνιόντα μετ’ αὐλία τε σηκούσ τε. αὐτὰρ ἔπειτα βόεσ μάλα μυρίαι ἄλλαι ἐπ’ ἄλλαισ ἐρχόμεναι φαίνονθ’ ὡσεὶ νέφη ὑδατόεντα, ἅσσά τ’ ἐν οὐρανῷ εἶσιν ἐλαυνόμενα προτέρωσε ἠὲ νότοιο βίῃ ἠὲ Θρῃκὸσ βορέαο· τῶν μέν τ’ οὔτισ ἀριθμὸσ ἐν ἠέρι γίνετ’ ἰόντων, οὐδ’ ἄνυσισ· τόσα γάρ τε μετὰ προτέροισι κυλίνδει ἲσ ἀνέμου, τὰ δέ τ’ ἄλλα κορύσσεται αὖτισ ἐπ’ ἄλλοισ· τόσσ’ αἰεὶ μετόπισθε βοῶν ἐπὶ βουκόλι’ ᾔει. πᾶν δ’ ἄρ’ ἐνεπλήσθη πεδίον, πᾶσαι δὲ κέλευθοι ληίδοσ ἐρχομένησ στείνοντο δὲ πίονεσ ἀγροί, μυκηθμῷ· σηκοὶ δὲ βοῶν ῥεῖα πλήσθησαν εἰλιπόδων, ὀιέσ δὲ κατ’ αὐλὰσ ηὐλίζοντο. ἔνθα μὲν οὔτισ ἕκηλοσ ἀπειρεσίων περ ἐόντων εἱστήκει παρὰ βουσὶν ἀνὴρ κεχρημένοσ ἔργου· ἀλλ’ ὁ μὲν ἀμφὶ πόδεσσιν ἐυτμήτοισιν ἱμᾶσι κωλοπέδασ ἀράρισκε περισταδὸν ἐγγὺσ ἀμέλγειν· ἄλλοσ δ’ αὖ φίλα τέκνα φίλαισ ὑπὸ μητράσιν ἱεί πινέμεναι λιαροῖο μεμαότα πάγχυ γάλακτοσ, ἄλλοσ ἀμόλγιον εἶχ’, ἄλλοσ τρέφε πίονα τυρόν, ἄλλοσ ἐσῆγεν ἔσω ταύρουσ δίχα θηλειάων. Αὐγείησ δ’ ἐπὶ πάντασ ἰὼν θηεῖτο βοαύλουσ ἥντινά οἱ κτεάνων κομιδὴν ἐτίθεντο νομῆεσ, σὺν δ’ υἱόσ τε βίη τε βαρύφρονοσ Ἡρακλῆοσ ὡμάρτευν βασιλῆι διερχομένῳ μέγαν ὄλβον. ἔνθα καὶ ἄρρηκτόν περ ἔχων ἐν στήθεσι θυμὸν Ἀμφιτρυωνιάδησ καὶ ἀρηρότα νωλεμὲσ αἰεὶ ἐκπάγλωσ θαύμαζε θεῶν τόγε μυρίον ἕδνον εἰσορόων. οὐ γάρ κεν ἔφασκέ τισ οὐδὲ ἐώλπει ἀνδρὸσ ληίδ’ ἑνὸσ τόσσην ἔμεν οὐδὲ δέκ’ ἄλλων, οἵτε πολύρρηνεσ πάντων ἔσαν ἐκ βασιλήων. Ἠέλιοσ δ’ ᾧ παιδὶ τόγ’ ἔξοχον ὤπασε δῶρον, ἀφνειὸν μήλοισ περὶ πάντων ἔμμεναι ἀνδρῶν, καί ῥά οἱ αὐτὸσ ὄφελλε διαμπερέωσ βοτὰ πάντα ἐσ τέλοσ· οὐ μὲν γάρ τισ ἐπήλυθε νοῦσοσ ἐκείνου βουκολίοισ, αἵτ’ ἔργα καταφθείρουσι νομήων, αἰεὶ δὲ πλέονεσ κερααὶ βόεσ, αἰὲν ἀμείνουσ ἐξ ἔτεοσ γίνοντο μάλ’ εἰσ ἔτοσ· ἦ γὰρ ἅπασαι ζωοτόκοι τ’ ἦσαν περιώσια θηλυτόκοι τε. ταῖσ δὲ τριηκόσιοι ταῦροι συνάμ’ ἐστιχόωντο κνήμαργοί θ’ ἕλικέσ τε, διηκόσιοί γε μὲν ἄλλοι φοίνικεσ· πάντεσ δ’ ἐπιβήτορεσ οἵγ’ ἔσαν ἤδη. ἄλλοι δ’ αὖ μετὰ τοῖσι δυώδεκα βουκολέοντο ἱεροὶ Ἠελίοιο· χρόην δ’ ἔσαν ἠύτε κύκνοι ἀργησταί, πᾶσιν δὲ μετέπρεπον εἰλιπόδεσσιν οἳ καὶ ἀτιμαγέλαι βόσκοντ’ ἐριθηλέα ποίην ἐν νομῷ· ὧδ’ ἔκπαγλον ἐπὶ σφίσι γαυριόωντο. καί ῥ’ ὁπότ’ ἐκ λασίοιο θοοὶ προγενοίατο θῆρεσ ἐσ πεδίον δρυμοῖο βοῶν ἕνεκ’ ἀγροτεράων, πρῶτοι τοίγε μάχηνδε κατὰ χροὸσ ᾔεσαν ὀσμήν, δεινὸν δ’ ἐβρυχῶντο φόνον λεύσσοντε προσώπῳ. τῶν μέν τε προφέρεσκε βίηφί τε καὶ σφένεϊ ᾧ ἠδ’ ὑπεροπλίῃ Φαέθων μέγασ, ὅν ῥα βοτῆρεσ ἀστέρι πάντεσ ἐίσκον, ὁθούνεκα πολλὸν ἐν ἄλλοισ βουσὶν ἰὼν λάμπεσκεν, ἀρίζηλοσ δ’ ἐτέτυκτο. ὃσ δή τοι σκύλοσ αὐο͂ν ἰδὼν χαροποῖο λέοντοσ αὐτῷ ἔπειτ’ ἐπόρουσεν ἐυσκόπῳ Ἡρακλῆι χρίμψασθαι ποτὶ πλευρὰ κάρη στιβαρόν τε μέτωπον. τοῦ μὲν ἄναξ προσιόντοσ ἐδράξατο χειρὶ παχείῃ σκαιοῦ ἄφαρ κέραοσ, κατὰ δ’ αὐχένα νέρθ’ ἐπὶ γαίησ κλάσσε βαρύν περ ἐόντα, πάλιν δέ μιν ὦσεν ὀπίσσω ὤμῳ ἐπιβρίσασ· ὁ δέ οἱ περὶ νεῦρα τανυσθεὶσ μυὼν ἐξ ὑπάτοιο βραχίονοσ ὀρθὸσ ἀνέστη. θαύμαζεν δ’ αὐτόσ τε ἄναξ υἱόσ τε δαΐφρων Φυλεὺσ οἵ τ’ ἐπὶ βουσὶ κορωνίσι βουκόλοι ἄνδρεσ, Ἀμφιτρυωνιάδαο βίην ὑπέροπλον ἰδόντεσ. Τὼ δ’ εἰσ ἄστυ λιπόντε καταυτόθι πίονασ ἀγροὺσ ἐστιχέτην, Φυλεύσ τε βίη θ’ Ἡρακληείη. λαοφόρου δ’ ἐπέβησαν ὅθι πρώτιστα κελεύθου, λεπτὴν καρπαλίμοισι τρίβον ποσὶν ἐξανύσαντεσ, ἥ ῥα δι’ ἀμπελεῶνοσ ἀπὸ σταθμῶν τετάνυστο οὔτι λίην ἀρίσημοσ ἐν ὕλῃ χλωρὰ θέουσα, τῇ μιν ἄρα προσέειπε Διὸσ γόνον ὑψίστοιο Αὐγείω φίλοσ υἱὸσ ἕθεν μετόπισθεν ἰόντα, ἦκα παρακλίνασ κεφαλὴν κατὰ δεξιὸν ὦμον· "Ξεῖνε, πάλαι τινὰ πάγχυ σέθεν πέρι μῦθον ἀκούσασ ὡσεί περ σφετέρῃσιν ἐνὶ φρεσὶ βάλλομαι ἄρτι. ἤλυθε γὰρ στείχων τισ ἀπ’ Ἄργεοσ ὡσ μέσοσ ἀκμῆσ ἐνθάδ’ Ἀχαιὸσ ἀνὴρ Ἑλίκησ ἐξ ἀγχιάλοιο· ὃσ δή τοι μυθεῖτο καὶ ἐν πλεόνεσσιν Ἐπειῶν, οὕνεκεν Ἀργείων τισ ἕθεν παρεόντοσ ὄλεσσε θηρίον, αἰνολέοντα, κακὸν τέρασ ἀγροιώταισ, κοίλην αὖλιν ἔχοντα Διὸσ Νεμέοιο παρ’ ἄλσοσ, οὐκ οἶδ’ ἀτρεκέωσ ἢ Ἄργεοσ ἐξ ἱεροῖο αὐτόθεν ἢ Τίρυνθα νέμων πόλιν ἠὲ Μυκήνην. ὣσ κεῖνοσ ἀγόρευε· γένοσ δέ μιν εἶναι ἔφασκεν, εἰ ἐτεόν περ ἐγὼ μιμνήσκομαι, ἐκ Περσῆοσ. ἔλπομαι οὐχ ἕτερον τόδε τλήμεναι Αἰγιαλήων ἠὲ σέ· δέρμα δὲ θηρὸσ ἀριφραδέωσ ἀγορεύει χειρῶν καρτερὸν ἔργον, ὅ τοι περὶ πλευρὰ καλύπτει. εἴπ’ ἄγε νῦν μοι πρῶτον, ἵνα γνώω κατὰ θυμόν, ἡρ́ωσ, εἴτ’ ἐτύμωσ μαντεύομαι εἴτε καὶ οὐκί, εἰ σύγ’ ἐκεῖνοσ, ὃν ἧμιν ἀκουόντεσσιν ἐείπεν οὑξ Ἑλίκηθεν Ἀχαιόσ, ἐγὼ δέ σε φράζομαι ὀρθῶσ. εἰπὲ δ’ ὅπωσ ὀλοὸν τόδε θηρίον αὐτὸσ ἔπεφνεσ, ὅππωσ τ’ εὐύδρον Νεμέησ εἰσήλυθε χῶρον· οὐ μὲν γάρ κε τοσόνδε κατ’ Ἀπίδα κνώδαλον εὑρ́οισ ἱμείρων ἰδέειν, ἐπεὶ οὐ μάλα τηλίκα βόσκει, ἀλλ’ ἄρκτουσ τε σύασ τε λύκων τ’ ὀλοφώιον ἔρνοσ. τῷ καὶ θαυμάζεσκον ἀκούοντεσ τότε μῦθον· οἱ δέ νυ καὶ ψεύδεσθαι ὁδοιπόρον ἀνέρ’ ἔφαντο γλώσσησ μαψιδίοιο χαριζόμενον παρεοῦσιν. " ̔̀Ωσ εἰπὼν μέσσησ ἐξηρώησε κελεύθου Φυλεύσ, ὄφρα κιοῦσιν ἅμα σφίσιν ἄρκιοσ εἰή, καί ῥά τε ῥηίτερον φαμένου κλύοι Ἡρακλῆοσ, ὅσ μιν ὁμαρτήσασ τοίῳ προσελέξατο μύθῳ· "͂̓Ω Αὐγηιάδη, τὸ μὲν ὅττί με πρῶτον ἀνήρευ, αὐτὸσ καὶ μάλα ῥεῖα κατὰ στάθμην ἐνόησασ. ἀμφὶ δέ σοι τὰ ἕκαστα λέγοιμί κε τοῦδε πελώρου ὅππωσ ἐκράανθεν, ἐπεὶ λελίησαι ἀκούειν, νόσφίν γ’ ἢ ὅθεν ἦλθε· τὸ γὰρ πολέων περ ἐόντων Ἀργείων οὐδείσ κεν ἔχοι σάφα μυθήσασθαι· οἰο͂ν δ’ ἀθανάτων τίν’ ἐίσκομεν ἀνδράσι πῆμα ἱρῶν μηνίσαντα Φορωνείδῃσιν ἐφεῖναι. πάντασ γὰρ πισῆασ ἐπικλύζων ποταμὸσ ὣσ λῖσ ἄμοτον κεράιζε, μάλιστα δὲ Βεμβιναίουσ, οἵ ἑθεν ἀγχόμοροι ναῖον πασχόντεσ ἄτλητα. τὸν μὲν ἐμοὶ πρώτιστα τελεῖν ἐπέταξεν ἀέθλον Εὐρυσθεύσ, κτεῖναι δέ μ’ ἐφίετο θηρίον αἰνόν. αὐτὰρ ἐγὼ κέρασ ὑγρὸν ἑλὼν κοίλην τε φαρέτρην ἰῶν ἐμπλείην νεόμην, ἑτέρηφι δὲ βάκτρον εὐπαγὲσ αὐτόφλοιον ἐπηρεφέοσ κοτίνοιο ἔμμητρον, τὸ μὲν αὐτὸσ ὑπὸ ζαθέῳ Ἑλικῶνι εὑρὼν σὺν πυκινῇσιν ὁλοσχερὲσ ἔσπασα ῥίζαισ. αὐτὰρ ἐπεὶ τὸν χῶρον, ὅθι λῖσ ἠε͂ν, ἵκανον, δὴ τότε τόξον ἑλὼν στρεπτὴν ἐπέλασσα κορώνῃ νευρειήν, περὶ δ’ ἰὸν ἐχέστονον εἶθαρ ἔβησα. πάντῃ δ’ ὄσσε φέρων ὀλοὸν τέρασ ἐσκοπίαζον, εἴ μιν ἐσαθρήσαιμι, πάροσ γ’ ἐμὲ κεῖνον ἰδέσθαι. ἤματοσ ἦν τὸ μεσηγύ, καὶ οὐδέ πῃ ἴχνια τοῖο φρασθῆναι δυνάμην οὐδ’ ὠρυγμοῖο πυθέσθαι. οὐδὲ μὲν ἀνθρώπων τισ ἐήν ἐπὶ βουσὶ καὶ ἔργοισ φαινόμενοσ σπορίμοιο δι’ αὔλακοσ, ὅντιν’ ἐροίμην· ἀλλὰ κατὰ σταθμοὺσ χλωρὸν δέοσ εἶχεν ἕκαστον. οὐ μὴν πρὶν πόδασ ἔσχον ὄροσ τανύφυλλον ἐρευνῶν, πρὶν ἰδέειν ἀλκῆσ τε παραυτίκα πειρηθῆναι. ἤτοι ὁ μὲν σήραγγα προδείελοσ ἔστιχεν εἰσ ἥν, βεβρωκὼσ κρειῶν τε καὶ αἵματοσ, ἀμφὶ δὲ χαίτασ αὐχμηρὰσ πεπάλακτο φόνῳ χαροπόν τε πρόσωπον στήθεά τε, γλώσσῃ δὲ περιλιχμᾶτο γένειον. αὐτὰρ ἐγὼ θάμνοισιν ἄφαρ σκιεροῖσιν ἐκρύφθην ἐν ῥίῳ ὑλήεντι δεδεγμένοσ ὁππόθ’ ἵκοιτο, καὶ βάλον ἆσσον ἰόντοσ ἀριστερὸν ἐσ κενεῶνα τηϋσίωσ· οὐ γάρ τι βέλοσ διὰ σαρκὸσ ὄλισθεν ὀκριόεν, χλωρῇ δὲ παλίσσυτον ἔμπεσε ποίῃ. αὐτὰρ ὁ κρᾶτα δαφοινὸν ἀπὸ χθονὸσ ὦκ’ ἐπάειρε θαμβήσασ, πάντῃ δὲ διέδρακεν ὀφθαλμοῖσι σκεπτόμενοσ, λαμυροὺσ δὲ χανὼν ὑπ’ ὀδόντασ ἔφηνε. τῷ δ’ ἐγὼ ἄλλον ὀιστὸν ἀπὸ νευρῆσ προϊάλλον ἀσχαλόων, ὅ μοι ὁ πρὶν ἐτώσιοσ ἔκφυγε χειρόσ· μεσσηγὺσ δ’ ἔβαλον στηθέων, ὅθι πνεύμονοσ ἕδρη. ἀλλ’ οὐδ’ ὣσ ὑπὸ βύρσαν ἔδυ πολυώδυνοσ ἰόσ, ἀλλ’ ἔπεσε προπάροιθε ποδῶν ἀνεμώλιοσ αὔτωσ. τὸ τρίτον αὖ μέλλεσκον ἀσώμενοσ ἐν φρεσὶν αἰνῶσ αὐερύειν· ὁ δέ μ’ εἶδε περιγληνώμενοσ ὄσσοισ θὴρ ἄμοτοσ, μακρὴν δὲ περ’ ἰγνύῃσιν ἕλιξε κέρκον, ἄφαρ δὲ μάχησ ἐμνήσατο· πᾶσ δέ οἱ αὐχὴν θυμοῦ ἐνεπλήσθη, πυρσαὶ δ’ ἔφριξαν ἔθειραι σκυζομένῳ, κυρτὴ δὲ ῥάχισ γένετ’ ἠύτε τόξον, πάντοθεν εἰληθέντοσ ὑπὸ λαγόνασ τε καὶ ἰξύν. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἁρματοπηγὸσ ἀνὴρ πολέων ἴδρισ ἔργων ὄρπηκασ κάμπτῃσιν ἐρινεοῦ εὐκεάτοιο, θάλψασ ἐν πυρὶ πρῶτον, ἐπαξονίῳ κύκλα δίφρῳ· τοῦ μὲν ὑπὲκ χειρῶν ἔφυγεν τανύφλοιοσ ἐρινεὸσ καμπτόμενοσ, τηλοῦ δὲ μιῇ πήδησε σὺν ὁρμῇ· ὣσ ἐπ’ ἐμοὶ λῖσ αἰνὸσ ἀπόπροθεν ἀθρόοσ ἆλτο μαιμώων χροὸσ ἆσαι· ἐγὼ δ’ ἑτέρηφι βέλεμνα χειρὶ προεσχεθόμην καὶ ἀπ’ ὤμων δίπλακα λώπην, τῇ δ’ ἑτέρῃ ῥόπαλον κόρσησ ὕπερ αὐο͂ν ἀείρασ ἤλασα κὰκ κεφαλῆσ, διὰ δ’ ἄνδιχα τρηχὺν ἐάξα αὐτοῦ ἐπὶ λασίοιο καρήατοσ ἀγριέλαιον θηρὸσ ἀμαιμακέτοιο· πέσεν δ’ ὅγε πρὶν ἔμ’ ἱκέσθαι ὑψόθεν ἐν γαίῃ, καὶ ἐπὶ τρομεροῖσ ποσὶν ἔστη νευστάζων κεφαλῇ· περὶ γὰρ σκότοσ ὄσσέ οἱ ἄμφω ἦλθε, βίῃ σεισθέντοσ ἐν ὀστέῳ ἐγκεφάλοιο. τὸν μὲν ἐγὼν ὀδύνῃσι παραφρονέοντα βαρείαισ νωσάμενοσ, πρὶν αὖτισ ὑπότροπον ἀμπνυνθῆναι, αὐχένοσ ἀρρήκτοιο παρ’ ἰνίον ἤλασα προφθάσ, ῥίψασ τόξον ἔραζε πολύρραπτόν τε φαρέτρην· ἦγχον δ’ ἐγκρατέωσ στιβαρὰσ σὺν χεῖρασ ἐρείσασ ἐξόπιθεν, μὴ σάρκασ ὑποδρύψῃ ὀνύχεσσι, πρὸσ δ’ οὖδασ πτέρνῃσι πόδασ στερεῶσ ἐπίεζον οὐραίουσ ἐπιβάσ, μηροῖσί τε πλεύρ’ ἐφύλασσον, μέχρί οἱ ἐξετάνυσσα βραχίονασ ὀρθὸν ἀείρασ ἄπνευστον, ψυχὴν δὲ πελώριοσ ἔλλαχεν Αἵδησ. καὶ τότε δὴ βούλευον, ὅπωσ λασιαύχενα βύρσαν θηρὸσ τεθνειῶτοσ ἀπὸ μελέων ἐρυσαίμην, ἀργαλέον μάλα μόχθον, ἐπεὶ οὐκ ἔσκε σιδήρῳ τμητὴ οὐδὲ λίθοισ πειρωμένῳ, οὐδὲ μὲν ἄλλῃ ἔνθά μοι ἀθανάτων τισ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε νοῆσαι αὐτοῖσ δέρμα λέοντοσ ἀνασχίζειν ὀνύχεσσι. τοῖσι θοῶσ ἀπέδειρα, καὶ ἀμφεθέμην μελέεσσιν ἑρ́κοσ ἐνυαλίου ταμεσίχροοσ ἰωχμοῖο. οὗτόσ τοι Νεμέου γένετ’ ὦ φίλε θηρὸσ ὄλεθροσ, πολλὰ πάροσ μήλοισ τε καὶ ἀνδράσι κήδεα θέντοσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Theocritus, Idylls, Ἡρακλῆσ Λεοντοφόνος

(테오크리토스, Idylls, Ἡρακλῆσ Λεοντοφόνος)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION