Theocritus, Idylls, Βουκολιασταὶ Δάφνισ καὶ Μενάλκας

[Βουκολιάζεο Δάφνι, τὺ δ’ ᾠδᾶσ ἄρχεο πρᾶτοσ, ᾠδᾶσ ἄρχεο Δάφνι, συναψάσθω δὲ Μενάλκασ, μόσχωσ βουσὶν ὑφέντεσ, ὑπὸ στείραισι δὲ ταύρωσ. χοἱ μὲν ἁμᾷ βόσκοιντο καὶ ἐν φύλλοισι πλανῷντο μηδὲν ἀτιμαγελεῦντεσ· ἐμὶν δὲ τὺ βουκολιάζευ ἐκτόθεν, ἄλλωθεν δὲ ποτικρίνοιτο Μενάλκασ. ] Ἁδὺ μὲν ἁ μόσχοσ γαρύεται, ἁδὺ δὲ χἁ βοῦσ, ἁδὺ δὲ χἁ σῦριγξ χὡ βουκόλοσ, ἁδὺ δὲ κἠγών. ἔστι δέ μοι παρ’ ὕδωρ ψυχρὸν στιβάσ, ἐν δὲ νένασται λευκᾶν ἐκ δαμαλᾶν καλὰ δέρματα, τάσ μοι ἁπάσασ λὶψ κόμαρον τρωγοίσασ ἀπὸ σκοπιᾶσ ἐτίναξε. τῶ δὲ θέρευσ φρύγοντοσ ἐγὼ τόσσον μελεδαίνω, ὅσσον ἐρῶντε πατρὸσ μύθων καὶ ματρὸσ ἀκούειν. Οὑτῶσ Δάφνισ ἀείσεν ἐμίν, οὑτῶσ δὲ Μενάλκασ. Αἴτνα μᾶτερ ἐμά, κἠγὼ καλὸν ἄντρον ἐνοικέω κοίλαισ ἐν πέτραισιν· ἔχω δέ τοι ὅσσ’ ἐν ὀνείρῳ φαίνονται, πολλὰσ μὲν ὀίσ, πολλὰσ δὲ χιμαίρασ, ὧν μοι πρὸσ κεφαλᾷ καὶ πρὸσ ποσὶ κώεα κεῖται. ἐν πυρὶ δὲ δρυίνῳ χόρια ζεῖ, ἐν πυρὶ δ’ αὐαῖ φαγοὶ χειμαίνοντοσ· ἔχω δέ τοι οὐδ’ ὅσον ὤραν χείματοσ ἢ νωδὸσ καρύων ἀμύλοιο παρόντοσ. Τοῖσ μὲν ἐπεπλατάγησα καὶ αὐτίκα δῶρον ἔδωκα, Δάφνιδι μὲν κορύναν, τάν μοι πατρὸσ ἔτρεφεν ἀγρόσ, αὐτοφυῆ, τὰν οὐδ’ ἂν ἴσωσ μωμάσατο τέκτων, τήνῳ δὲ στρόμβω καλὸν ὄστρακον, ὧ κρέασ αὐτὸσ σιτήθην πέτραισιν ἐν Ἰκαρίαισι δοκεύσασ, πέντε ταμὼν πέντ’ οὖσιν· ὁ δ’ ἐγκαναχήσατο κόχλῳ. Βουκολικαὶ Μοῖσαι μάλα χαίρετε, φαίνετε δ’ ᾠδάσ, τάσ ποκ’ ἐγὼ τήνοισι παρὼν ἀείσα νομεῦσι, μηκέτ’ ἐπὶ γλώσσασ ἄκρασ ὀλοφυγγόνα φύσω. τέττιξ μὲν τέττιγι φίλοσ, μύρμακι δὲ μύρμαξ, ἴρηκεσ δ’ ἴρηξιν, ἐμὶν δέ τε μοῖσα καὶ ᾠδά. τᾶσ μοι πᾶσ εἰή πλεῖοσ δόμοσ. οὔτε γὰρ ὕπνοσ οὔτ’ ἐάρ ἐξαπίνασ γλυκερώτερον, οὔτε μελίσσαισ ἄνθεα· τόσσον ἐμὶν Μοῖσαι φίλαι. οὓσ μὲν ὁρεῦντι γαθεῦσαι, τοὺσ δ’ οὔτι ποτῷ δαλήσατο Κίρκη.