Theocritus, Idylls, Κῶμος

(테오크리토스, Idylls, Κῶμος)

Κωμάσδω ποτὶ τὰν Ἀμαρυλλίδα, ταὶ δέ μοι αἶγεσ βόσκονται κατ’ ὄροσ, καὶ ὁ Τίτυροσ αὐτὰσ ἐλαύνει. Τίτυρ’ ἐμὶν τὸ καλὸν πεφιλαμένε, βόσκε τὰσ αἶγασ, καὶ ποτὶ τὰν κράναν ἄγε Τίτυρε, καὶ τὸν ἐνόρχαν τὸν Λιβυκὸν κνάκωνα φυλάσσεο, μή τι κορύψῃ. ͂̓Ω χαρίεσσ’ Ἀμαρυλλί, τί μ’ οὐκέτι τοῦτο κατ’ ἄντρον παρκύπτοισα καλεῖσ τὸν ἐρωτύλον; ἦ ῥά με μισεῖσ; ἦ ῥά γέ τοι σιμὸσ καταφαίνομαι ἐγγύθεν ἦμεν, νύμφα, καὶ προγένειοσ; ἀπάγξασθαί με ποησεῖσ. ἠνίδε τοι δέκα μᾶλα φέρω· τηνῶθε καθεῖλον, ὧ μ’ ἐκέλευ καθελεῖν τύ· καὶ αὔριον ἄλλά τοι οἰσῶ. Θᾶσαι μὰν θυμαλγὲσ ἐμὸν ἄχοσ· αἴθε γενοίμαν ἁ βομβεῦσα μέλισσα καὶ ἐσ τεὸν ἄντρον ἱκοίμαν τὸν κισσὸν διαδὺσ καὶ τὰν πτέριν, ᾇ τὺ πυκάσδῃ. νῦν ἔγνων τὸν Ἔρωτα· βαρὺσ θεόσ· ἦ ῥα λεαίνασ μαζὸν ἐθήλαζε, δρυμῷ τέ νιν ἔτρεφε μάτηρ, ὅσ με κατασμύχων καὶ ἐσ ὀστίον ἄχρισ ἰάπτει. ὦ τὸ καλὸν ποθορεῦσα, τὸ πᾶν λίθοσ· ὦ κυάνοφρυ νύμφα, πρόσπτυξαί με τὸν αἰπόλον, ὥσ τυ φιλάσω. ἔστι καὶ ἐν κενεοῖσι φιλάμασιν ἁδέα τέρψισ. τὸν στέφανον τῖλαί με κατ’ αὐτίκα λεπτὰ ποησεῖσ, τόν τοι ἐγὼν Ἀμαρυλλὶ φίλα κισσοῖο φυλάσσω ἀμπλέξασ καλύκεσσι καὶ εὐόδμοισι σελίνοισ. ‐‐ Ὤμοι ἐγώ, τί πάθω; τί ὁ δύσσοοσ; οὐχ ὑπακούεισ; ‐‐ Τὰν βαίταν ἀποδὺσ ἐσ κύματα τηνῶ ἁλεῦμαι, ὧπερ τὼσ θύννωσ σκοπιάζεται Ὄλπισ ὁ γριπεύσ· καἴκα δἠποθάνω, τό γε μὰν τεὸν ἁδὺ τέτυκται. ἔγνων πρᾶν, ὅκα μευ μεμναμένω, εἰ φιλέεισ με, οὐδὲ τὸ τηλέφιλον ποτεμάξατο, τὸ πλατάγημα, ἀλλ’ αὔτωσ ἁπαλῷ ποτὶ πάχεοσ ἐξεμαράνθη. εἶπε καὶ ἀγροιῶτισ ἀλαθέα κοσκινόμαντισ, ἁ πρᾶν ποιολογεῦσα Παραιβάτισ, οὕνεκ’ ἐγὼ μὲν τὶν ὅλοσ ἔγκειμαι, τὺ δέ μευ λόγον οὐδένα ποιῇ. ἦ μάν τοι λευκὰν διδυματόκον αἶγα φυλάσσω, τάν με καὶ ἁ Μέρμνωνοσ ἐριθακὶσ ἁ μελανόχρωσ αἰτεῖ, καὶ δωσῶ οἱ, ἐπεὶ τύ μοι ἐνδιαθρύπτῃ. Ἅλλεται ὀφθαλμόσ μευ ὁ δεξιόσ· ἦ ῥά γ’ ἰδησῶ αὐτάν; ᾀσεῦμαι ποτὶ τὰν πίτυν ὧδ’ ἀποκλινθείσ, καί κέ μ’ ἴσωσ ποτίδοι, ἐπεὶ οὐκ ἀδαμαντίνα ἐστίν. Ἱππομένησ ὅκα δὴ τὰν παρθένον ἤθελε γᾶμαι, μᾶλ’ ἐν χερσὶν ἑλὼν δρόμον ἄνυεν· ἁ δ’ Ἀταλάντα ὡσ ἴδεν, ὡσ ἐμάνη, ὡσ ἐσ βαθὺν ἅλατ’ ἔρωτα. τὰν ἀγέλαν χὡ μάντισ ἀπ’ Ὄθρυοσ ἆγε Μελάμπουσ ἐσ Πύλον· ἁ δὲ Βίαντοσ ἐν ἀγκοίναισιν ἐκλίνθη, μάτηρ ἁ χαρίεσσα περίφρονοσ Ἀλφεσιβοίησ. τὰν δὲ καλὰν Κυθέρειαν ἐν ὤρεσι μᾶλα νομεύων οὐχ οὑτῶσ ὥδωνισ ἐπὶ πλέον ἄγαγε λύσσασ, ὥστ’ οὐδὲ φθίμενόν νιν ἄτερ μαζοῖο τίθητι; ζαλωτὸσ μὲν ἐμὶν ὁ τὸν ἄτροπον ὕπνον ἰαύων Ἐνδυμίων, ζαλῶ δὲ φίλα γύναι Ἰασίωνα, ὃσ τοσσῆν’ ἐκύρησεν, ὅσ’ οὐ πευσεῖσθε βέβαλοι. Ἀλγέω τὰν κεφαλάν, τὶν δ’ οὐ μέλει. οὐκέτ’ ἀείδω, κεισεῦμαι δὲ πεσών, καὶ τοὶ λύκοι ὧδέ μ’ ἔδονται. ὡσ μέλι τοι γλυκὺ τοῦτο κατὰ βρόχθοιο γένοιτο.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION