Sophocles, Oedipus Tyrannus, episode

ὦ γῆσ μέγιστα τῆσδ’ ἀεὶ τιμώμενοι, οἷ’, ἔργ’ ἀκούσεσθ’, οἱᾶ δ’ εἰσόψεσθ’, ὅσον δ’ ἀρεῖσθε πένθοσ, εἴπερ ἐγγενῶσ ἔτι τῶν Λαβδακείων ἐντρέπεσθε δωμάτων. οἶμαι γὰρ οὔτ’ ἂν Ἴστρον οὔτε Φᾶσιν ἂν νίψαι καθαρμῷ τήνδε τὴν στέγην, ὅσα κεύθει, τὰ δ’ αὐτίκ’ εἰσ τὸ φῶσ φανεῖ κακὰ ἑκόντα κοὐκ ἄκοντα. τῶν δὲ πημονῶν μάλιστα λυποῦσ’ αἳ φανῶσ’ αὐθαίρετοι. λείπει μὲν οὐδ’ ἃ πρόσθεν εἴδομεν τὸ μὴ οὐ βαρύστον’ εἶναι· πρὸσ δ’ ἐκείνοισιν τί φῄσ; ὁ μὲν τάχιστοσ τῶν λόγων εἰπεῖν τε καὶ μαθεῖν, τέθνηκε θεῖον Ιὀκάστησ κάρα. ὦ δυστάλαινα, πρὸσ τίνοσ ποτ’ αἰτίασ;