Sophocles, Ajax, episode 1:

εἴθ’ ὑμὶν ἀμφοῖν νοῦσ γένοιτο σωφρονεῖν· τούτου γὰρ οὐδὲν σφῷν ἔχω λῷον φράσαι. φεῦ· τοῦ θανόντοσ ὡσ ταχεῖά τισ βροτοῖσ χάρισ διαρρεῖ καὶ προδοῦσ’ ἁλίσκεται, εἰ σοῦ γ’ ὅδ’ ἁνὴρ οὐδ’ ἐπὶ σμικρῶν λόγων, Αἰάσ, ἔτ’ ἴσχει μνῆστιν, οὗ σὺ πολλάκισ τὴν σὴν προτείνων προύκαμεσ ψυχὴν δόρει. ἀλλ’ οἴχεται δὴ πάντα ταῦτ’ ἐρριμμένα. ὦ πολλὰ λέξασ ἄρτι κἀνόητ’ ἔπη, οὐ μνημονεύεισ οὐκέτ’ οὐδέν, ἡνίκα ἑρκέων ποθ’ ὑμᾶσ οὗτοσ ἐγκεκλῃμένουσ, ἤδη τὸ μηδὲν ὄντασ, ἐν τροπῇ δορὸσ ἐρρύσατ’ ἐλθὼν μοῦνοσ, ἀμφὶ μὲν νεῶν ἄκροισιν ἤδη ναυτικοῖσ ἑδωλίοισ πυρὸσ φλέγοντοσ, εἰσ δὲ ναυτικὰ σκάφη πηδῶντοσ ἄρδην Ἕκτοροσ τάφρων ὕπερ; τίσ ταῦτ’ ἀπεῖρξεν; οὐχ ὅδ’ ἦν ὁ δρῶν τάδε, ὃν οὐδαμοῦ φήσ, οὗ σὺ μή, βῆναι ποδί; ἆρ’ ὑμὶν οὗτοσ ταῦτ’ ἔδρασεν ἔνδικα; χὤτ’ αὖθισ αὐτὸσ Ἕκτοροσ μόνοσ μόνου λαχών τε κἀκέλευστοσ ἦλθ’ ἐναντίοσ, οὐ δραπέτην τὸν κλῆρον ἐσ μέσον καθείσ, ὑγρᾶσ ἀρούρασ βῶλον, ἀλλ’ ὃσ εὐλόφου κυνῆσ ἔμελλε πρῶτοσ ἅλμα κουφιεῖν; ὅδ’ ἦν ὁ πράσσων ταῦτα, σὺν δ’ ἐγὼ παρών, ὁ δοῦλοσ, οὑκ τῆσ βαρβάρου μητρὸσ γεγώσ.