Plutarch, Mulierum virtutes, chapter 11 3:

λόγοι δὲ καὶ δάκρυα γονέων καὶ παρηγορίαι φίλων οὐδὲν ἐπέραινον, ἀλλὰ περιῆσαν ἐπινοίασ; καὶ πανουργίασ ἁπάσησ τῶν φυλαττόντων, ἑαυτὰσ διαχρώμεναι. καὶ τὸ κακὸν ἐδόκει δαιμόνιον εἶναι καὶ κρεῖττον ἀνθρωπίνησ βοηθείασ, ἄχρι οὗ γνώμῃ νοῦν ἔχοντοσ ἀνδρὸσ ἐγράφη προβούλευμα, τὰσ ἀπαγχομένασ γυμνὰσ ἐκκομίζεσθαι διὰ τῆσ ἀγορᾶσ·