Plutarch, An virtus doceri possit, section 1 1:

ἔργον δ’ ἀμεμφὲσ εἰσ ἀρετὴν οὐκ ἔστιν εὑρεῖν οὐδὲ πάθουσ ἀκέραιον ἦθοσ οὐδὲ ἄθικτον αἰσχροῦ βίον· ἀλλ’ εἰ καί τι καλὸν ἡ φύσισ αὐτομάτωσ ἐκφέρει, τοῦτο πολλῷ τῷ ἀλλοτρίῳ, καθάπερ ὕλῃ καρπὸσ ἀγρίᾳ καὶ ἀκαθάρτῳ μιγνύμενοσ, ἐξαμαυροῦται. ψάλλειν μανθάνουσιν οἱ ἄνθρωποι καὶ ὀρχεῖσθαι καὶ ἀναγινώσκειν γράμματα καὶ γεωργεῖν καὶ ἱππεύειν· ὑποδεῖσθαι μανθάνουσι, περιβάλλεσθαι· οἰνοχοεῖν διδάσκουσιν ὀψοποιεῖν. ταῦτ’ ἄνευ τοῦ μαθεῖν οὐκ ἔστι χρησίμωσ ποιεῖν, δι’ ὃ δὲ ταῦτα πάντα, τὸ εὖ βιοῦν, ἀδίδακτον καὶ ἄλογον καὶ ἄτεχνον καὶ αὐτόματον;