Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φαῖδρος 324:

παγκάλην λέγεισ παρὰ φαύλην παιδιάν, ὦ Σώκρατεσ, τοῦ ἐν λόγοισ δυναμένου παίζειν, δικαιοσύνησ τε καὶ ἄλλων ὧν λέγεισ πέρι μυθολογοῦντα. ἔστι γάρ, ὦ φίλε Φαῖδρε, οὕτω· πολὺ δ’ οἶμαι καλλίων σπουδὴ περὶ αὐτὰ γίγνεται, ὅταν τισ τῇ διαλεκτικῇ τέχνῃ χρώμενοσ, λαβὼν ψυχὴν προσήκουσαν, φυτεύῃ τε καὶ σπείρῃ μετ’ ἐπιστήμησ λόγουσ, οἳ ἑαυτοῖσ τῷ τε φυτεύσαντι βοηθεῖν ἱκανοὶ καὶ οὐχὶ ἄκαρποι ἀλλὰ ἔχοντεσ σπέρμα, ὅθεν ἄλλοι ἐν ἄλλοισ ἤθεσι φυόμενοι τοῦτ’ ἀεὶ ἀθάνατον παρέχειν ἱκανοί, καὶ τὸν ἔχοντα εὐδαιμονεῖν ποιοῦντεσ εἰσ ὅσον ἀνθρώπῳ δυνατὸν μάλιστα.