Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φαῖδρος 249:

ὡσ ἐκείνοισ μὲν τότε μεταμέλει ὧν ἂν εὖ ποιήσωσιν, ἐπειδὰν τῆσ ἐπιθυμίασ παύσωνται· ‐ ἦ πολλοῦ δεῖν ἐοίκε ποιεῖν ὅδε γε ὃ ζητοῦμεν, ὃσ οὐδὲ ἀπ’ ἀρχῆσ ἀλλ’ ἀπὸ τελευτῆσ ἐξ ὑπτίασ ἀνάπαλιν διανεῖν ἐπιχειρεῖ τὸν λόγον, καὶ ἄρχεται ἀφ’ ὧν πεπαυμένοσ ἂν ἤδη ὁ ἐραστὴσ λέγοι πρὸσ τὰ παιδικά. ἢ οὐδὲν εἶπον, Φαῖδρε, φίλη κεφαλή;