Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φαῖδρος 103:

οὐκ ᾔσθου, ὦ μακάριε, ὅτι ἤδη ἔπη φθέγγομαι ἀλλ’ οὐκέτι διθυράμβουσ, καὶ ταῦτα ψέγων; ἐὰν δ’ ἐπαινεῖν τὸν ἕτερον ἄρξωμαι, τί με οἰεί ποιήσειν; ἆρ’ οἶσθ’ ὅτι ὑπὸ τῶν Νυμφῶν, αἷσ με σὺ προύβαλεσ ἐκ προνοίασ, σαφῶσ ἐνθουσιάσω; λέγω οὖν ἑνὶ λόγῳ ὅτι ὅσα τὸν ἕτερον λελοιδορήκαμεν, τῷ ἑτέρῳ τἀναντία τούτων ἀγαθὰ πρόσεστιν. καὶ τί δεῖ μακροῦ λόγου; περὶ γὰρ ἀμφοῖν ἱκανῶσ εἴρηται. καὶ οὕτω δὴ ὁ μῦθοσ ὅτι πάσχειν προσήκει αὐτῷ, τοῦτο πείσεται·