Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 233:

(플라톤, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 233:)

λύπη τισ ἄδικόσ ἐστί που καὶ ἡδονή; τοῦτο μὲν ἀνάγκη. οὐκοῦν ἐπὶ μὲν τοῖσ τῶν ἐχθρῶν κακοῖσ οὔτ’ ἄδικον οὔτε φθονερόν ἐστι τὸ χαίρειν; τί μήν; τὰ δέ γε τῶν φίλων ὁρῶντασ ἔστιν ὅτε κακὰ μὴ λυπεῖσθαι, χαίρειν δέ, ἆρα οὐκ ἄδικόν ἐστιν; πῶσ δ’ οὔ; οὐκοῦν τὴν ἄγνοιαν εἴπομεν ὅτι κακὸν πᾶσιν; ὀρθῶσ. τὴν οὖν τῶν φίλων δοξοσοφίαν καὶ δοξοκαλίαν καὶ ὅσα νυνδὴ διήλθομεν, ἐν τρισὶν λέγοντεσ εἴδεσιν γίγνεσθαι, γελοῖα μὲν ὁπόσα ἀσθενῆ, μισητὰ δ’ ὁπόσα ἐρρωμένα, <φῶμεν> ἢ μὴ φῶμεν ὅπερ εἶπον ἄρτι, τὴν τῶν φίλων ἕξιν ταύτην ὅταν ἔχῃ τισ τὴν ἀβλαβῆ τοῖσ ἄλλοισ, γελοίαν εἶναι;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION