Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 222:

ὀργὴν καὶ φόβον καὶ πόθον καὶ θρῆνον καὶ ἔρωτα καὶ ζῆλον καὶ φθόνον καὶ ὅσα τοιαῦτα, ἆρ’ οὐκ αὐτῆσ τῆσ ψυχῆσ τίθεσαι ταύτασ λύπασ τινάσ; ἔγωγε. οὐκοῦν αὐτὰσ ἡδονῶν μεστὰσ εὑρήσομεν ἀμηχάνων; ἢ δεόμεθα ὑπομιμνῄσκεσθαι τὸ <ἐν> τοῖσ θυμοῖσ καὶ ταῖσ ὀργαῖσ, τὸὅσ τ’ ἐφέηκε πολύφρονά περ χαλεπῆναιὅσ τε πολὺ γλυκίων μέλιτοσ καταλειβομένοιο, καὶ τὰσ ἐν τοῖσ θρήνοισ καὶ πόθοισ ἡδονὰσ ἐν λύπαισ οὔσασ ἀναμεμειγμένασ;