Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 208:

τί οὖν; ὀρθῶσ ἂν φαινοίμεθα λέγοντεσ ὡσ εἴ τισ τὰσ μεγίστασ ἡδονὰσ ἰδεῖν βούλοιτο, οὐκ εἰσ ὑγίειαν ἀλλ’ εἰσ νόσον ἰόντασ δεῖ σκοπεῖν; ὁρ́α δὲ μή με ἡγῇ διανοούμενον ἐρωτᾶν σε εἰ πλείω χαίρουσιν οἱ σφόδρα νοσοῦντεσ τῶν ὑγιαινόντων, ἀλλ’ οἰού μέγεθόσ με ζητεῖν ἡδονῆσ, καὶ τὸ σφόδρα περὶ τοῦ τοιούτου ποῦ ποτε γίγνεται ἑκάστοτε. νοῆσαι γὰρ δεῖ φαμεν ἥντινα φύσιν ἔχει καὶ τίνα λέγουσιν οἱ φάσκοντεσ μηδ’ εἶναι τὸ παράπαν αὐτήν.