Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 203:

τούτοισ μὲν οὖν ταῦτα ἂν προσχρήσαιο, σκεψάμενοσ ἔτι καὶ τὰ ἄλλα αὐτῶν δυσχεράσματα· μετὰ δὲ ταῦτα αἵ γέ μοι δοκοῦσιν ἡδοναὶ ἀληθεῖσ εἶναι πεύσῃ, ἵνα ἐξ ἀμφοῖν τοῖν λόγοιν σκεψάμενοι τὴν δύναμιν αὐτῆσ παραθώμεθα πρὸσ τὴν κρίσιν. ὀρθῶσ λέγεισ. μεταδιώκωμεν δὴ τούτουσ, ὥσπερ συμμάχουσ, κατὰ τὸ τῆσ δυσχερείασ αὐτῶν ἴχνοσ. οἶμαι γὰρ τοιόνδε τι λέγειν αὐτούσ, ἀρχομένουσ ποθὲν ἄνωθεν, ὡσ εἰ βουληθεῖμεν ὁτουοῦν εἴδουσ τὴν φύσιν ἰδεῖν, οἱο͂ν τὴν τοῦ σκληροῦ, πότερον εἰσ τὰ σκληρότατα ἀποβλέποντεσ οὕτωσ ἂν μᾶλλον συννοήσαιμεν ἢ πρὸσ τὰ πολλοστὰ σκληρότητι;