Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 65:

καὶ πῶσ; ἆρ’ οὖν αἱρετὸσ ἡμῖν βίοσ ὁ τοιοῦτοσ; εἰσ ἀφασίαν παντάπασί με, ὦ Σώκρατεσ, οὗτοσ ὁ λόγοσ ἐμβέβληκε τὰ νῦν. μήπω τοίνυν μαλθακιζώμεθα, τὸν δὲ τοῦ νοῦ μεταλαβόντεσ αὖ βίον ἴδωμεν. τὸν ποῖον δὴ λέγεισ; εἴ τισ δέξαιτ’ ἂν αὖ ζῆν ἡμῶν φρόνησιν μὲν καὶ νοῦν καὶ ἐπιστήμην καὶ μνήμην πᾶσαν πάντων κεκτημένοσ, ἡδονῆσ δὲ μετέχων μήτε μέγα μήτε σμικρόν, μηδ’ αὖ λύπησ, ἀλλὰ τὸ παράπαν ἀπαθὴσ πάντων τῶν τοιούτων.