Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 64:

καὶ μὴν ὡσαύτωσ μνήμην μὴ κεκτημένον ἀνάγκη δήπου μηδ’ ὅτι ποτὲ ἔχαιρεσ μεμνῆσθαι, τῆσ τ’ ἐν τῷ παραχρῆμα ἡδονῆσ προσπιπτούσησ μηδ’ ἡντινοῦν μνήμην ὑπομένειν· δόξαν δ’ αὖ μὴ κεκτημένον ἀληθῆ μὴ δοξάζειν χαίρειν χαίροντα, λογισμοῦ δὲ στερόμενον μηδ’ εἰσ τὸν ἔπειτα χρόνον ὡσ χαιρήσεισ δυνατὸν εἶναι λογίζεσθαι, ζῆν δὲ οὐκ ἀνθρώπου βίον, ἀλλά τινοσ πλεύμονοσ ἢ τῶν ὅσα θαλάττια μετ’ ὀστρεί̈νων ἔμψυχά ἐστι σωμάτων. ἔστι ταῦτα, ἢ παρὰ ταῦτα ἔχομεν ἄλλα διανοηθῆναι;